Κάθε νίκη της Ferrari μέσα στο «σπίτι» της είναι ξεχωριστή, όμως υπάρχουν πέντε εξ αυτών που -για τους δικούς τους λόγους- αποτελούν ορόσημα στην ιστορία της ομάδας του Μαρανέλο.
Καμία πίστα, κανένας αγώνας δεν προσφέρει τη συγκινησιακή φόρτιση που προσδίδει κάθε χρόνο η Monza. Πέραν του γεγονότος πως αποτελεί την μοναδική πίστα με 69 Grand Prix στο πρωτάθλημα της F1, ο κόσμος κάθε χρόνο εκεί απλά λατρεύει 20 μονοθέσια να περνούν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, χαίρεται και πανηγυρίζει για τη Ferrari, για τους Ιταλούς, αλλά χειροκροτά τον νικητή και διοργανώνει ένα σωστό… πάρτι κάτω από το βάθρο.
Πολλώ δε μάλλον όταν κερδίζει ένα κόκκινο μονοθέσιο με το Cavallino Rampante μπροστά.
Στη Monza, η Scuderia έχει δει πρώτη την καρώ σημαία 19 φορές, με πρώτη εξ αυτών τη νίκη του Alberto Ascari, το 1951.
Έκτοτε, στην συγκεκριμένη πίστα έχουν κερδίσει οι Phil Hill, John Surtees, Ludovico Scarfiotti, Clay Regazzoni, Gerhard Berger Michael Schumacher, Rubens Barichello, Fernando Alonso, και εσχάτως ο Charles Leclerc.
Θα παρατηρήσει κανείς πως από τα ονόματα λείπουν οι Lauda, Mansell, Prost, Vettel. Ενδεχομένως αυτό να βάζει υπό νέο πρίσμα την νίκη του νεαρού Μονεγάσκου την περασμένη Κυριακή.
«Ξεπερνά κάθε όνειρο που είχα από όταν ήμουν παιδί,» θα δήλωνε ο 21χρονος μετά από αυτό το επίτευγμα, που τον τοποθετεί σε ένα αρκετά κλειστό club οδηγών που έχουν γνωρίσει την αποθέωση από τους tifosi.
Μέσα σε αυτές τις 19 νίκες, ορισμένες ξεχωρίζουν για τη μοναδικότητά τους, για τις συγκυρίες υπό τις οποίες επετεύχθησαν, ή από τη σημασία που είχαν για την ομάδα ή/και τον οδηγό που την κατέκτησε.
Οι πέντε που ακολουθούν τοποθετούνται σε χρονολογική σειρά.
Alberto Ascari – 1951
Λένε πως την πρώτη σου φορά θα τη θυμάσαι για πάντα. Αυτό μπορεί κάλλιστα να ισχύσει και για τη νίκη της Ferrari στη Monza το 1951, που πέραν του ότι ήταν η πρώτη της στην Ιταλία, ήταν και μόλις η τρίτη στην ιστορία της στην F1.
Η μεταπολεμική Ιταλία μαζέυει τα κομμάτια της. Ο Enzo Ferrari δεν ήταν ακόμα η ηγετική φυσιογνωμία που ξέρουμε σήμερα, και οι καλές του σχέσεις με τον Benito Mussolini δεν είχαν ξεχαστεί.
Οι επιτυχίες της αγωνιστικής ομάδας της Ferrari, όμως, είχαν αρχίσει να έρχονται: νίκη στο Le Mans, νίκη στο Mille Miglia, και το επιστέγασμα ήταν η νίκη στην πατρίδα της.
Ο Alberto Ascari πήρε τη νίκη, κάνοντας το 1-2 για τη Scuderia μαζί με τον Jose Froilan Gonzalez, κλείνοντας τη διαφορά από τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας Juan Manuel Fangio. Ο Ιταλός έχασε τον τίτλο στον επόμενο αγώνα από τον Αργεντίνο της Alfa Romeo, αλλά ήταν εκείνο το αποτέλεσμα που είχε συμβολικό χαρακτήρα και ήταν η αρχή του παντός.
Phil Hill – 1961
Εκείνα τα πρώτα, άγρια χρόνια του σπορ, οι θάνατοι στην πίστα ήταν μία πραγματικότητα, ζοφερή και σκληρή.
Οι οδηγοί, όπως και σήμερα, επέλεγαν να τρέξουν, ακόμα και μία μέρα μετά από τον χαμό ενός συναθλητή τους. Και ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε αυτήν την απόφαση; Ειδικά όταν προσφέρει ιστορίες όπως αυτή που γράφτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1961, στη Monza.
Ο Wolfgang von Trips, ένας Γερμανός οδηγός με 2 νίκες στο ενεργητικό του και με μέλλον μπροστά του, όντας στη μάχη του τίτλου εκείνη τη χρονιά, κατακτά μία μέρα πριν, στις 9, την pole position για το Ιταλικό GP, οδηγώντας για τη Ferrari.
Στον πρώτο γύρο, ο Γερμανός συγκρούεται με τον Jim Clark, και χτυπά στις μπαριέρες. Ο ίδιος εκτοξεύεται από το μονοθέσιο, και μαζί με εκείνον σκοτώνονται και ακόμα 15 θεατές.
Ο αγώνας, όμως, δεν τελείωσε. Ο Phil Hill, teammate του von Trips και ο έτερος διεκδικητής του τίτλου, κατάφερε να πάρει τη νίκη, και να κατακτήσει τελικά το πρωτάθλημα, παρά το γεγονός ότι δε συμμετείχε στον τελευταίο αγώνα, στο Watkins Glen.
Ludovico Scarfiotti – 1966
Τι είναι καλύτερο για τους Ιταλούς από το να κερδίζει η Ferrari στη Monza; Το να το κάνει με έναν Ιταλό στο τιμόνι.
Κι ενώ ο Ludovico Scarfiotti δεν ήταν ο πρώτος που το έπραξε αυτό, είναι και παραμένει ως τώρα ο τελευταίος Ιταλός που έχει καταφέρει να κερδίσει τον αγώνα της πατρίδας του.
Ο 33χρονος τότε οδηγός ξεκίνησε τον αγώνα από τη 2η θέση, πίσω από τον teammate του, Mike Parkes, τον οποίον και κατάφερε να περάσει μέσα στον αγώνα, φέρνοντας τη Ferrari 312 του στην πρωτιά.
Αυτή έμελλε να είναι και η μοναδική του νίκη στη Formula 1, αφού δύο χρόνια μετά, θα έχανε τη ζωή του στην ανάβαση του Rossfeld.
Εκείνος ο αγώνας ήταν ορόσημο και για ακόμη έναν λόγο: ο Jack Brabham πήρε τον τίτλο των οδηγών, με τη δική του ομάδα, με δικό του μονοθέσιο, όντας ο πρώτος και ο τελευταίος μέχρι τώρα που το έχει καταφέρει αυτό – ένα ρεκόρ που ενδεχομένως να μη σπάσει ποτέ.
Gerhard Berger – 1988
Λίγες νίκες θα μπορούσαν να σημαίνουν τόσα πολλά για μία ομάδα, για ένα έθνος, όσο η νίκη του Gerhard Berger στη Monza το 1988.
Ο θάνατος του Enzo Ferrari στις 14 Αυγούστου του ίδιου έτους είχε ρίξει σε βαθύ πένθος την εταιρεία, τη χώρα. Ένας ήρωας, ένα σύμβολο της Ιταλίας είχε φύγει για πάντα από κοντά τους, και αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα.
Εκείνη τη χρονιά, η McLaren MP4/4, με τους Ayrton Senna και Alain Prost στο τιμόνι, δεν είχε χάσει ούτε έναν αγώνα. Μέχρι το Ιταλικό Grand Prix.
O Senna ξεκίνησε από την pole position, και είχε την πρωτοπορία, με τους Berger και Alboreto (το δίδυμο οδηγών της Ferrari) να τον ακολουθούν, και να κλείνουν τη διαφορά τους από τον Βραζιλιάνο.
Με μόλις δύο γύρους να απομένουν, ο Senna προσπάθησε να δώσει γύρο στον Jean-Louis Schlesser, τον οδηγό που αντικατέστησε τον Nigel Mansell στην Ιταλία, όταν ο δεύτερος έχασε τον έλεγχο στο πρώτο σικέιν, μπλοκάροντας τους τροχούς του. Στην προσπάθειά του να επιστρέψει στην πίστα, ο Γάλλος χτύπησε από πίσω την McLaren του Senna, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στην πίσω ανάρτηση.
«Κόλλησε» στην αμμοπαγίδα, και είδε τον Berger να τον περνά για να πάρει την πρωτιά, και μία ανέλπιστη νίκη. Στον πρώτο αγώνα μετά τον θάνατο του Enzo, ήρθε και η πρώτη και μοναδική νίκη της Scuderia εκείνη τη σεζόν.
Δεν άλλαξε πολλά στο πρωτάθλημα, ούτε κόστισε στον Senna στο τέλος, αλλά εδραίωσε τον Berger στις συνειδήσεις των tifosi και χάρισε μία απίστευτη συγκίνηση σε όσους βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Monza.
Michael Schumacher – 2006
Ο Michael Schumacher λατρεύεται ακόμη και σήμερα από τους απανταχού tifosi. Όχι άδικα, όντας ο πιο επιτυχημένος οδηγός με τα «κόκκινα», έχοντας πανηγυρίσει 5 τίτλους και 72 νίκες.
Η 70η του με τη Ferrari ήταν -ίσως- και η πιο σημαντική στην καριέρα του.
Η μάχη για το πρωτάθλημα με αντίπαλο τον Fernando Alonso μαινόταν ακόμη. Και οι δύο είχαν πιθανότητες, μεγάλες, αλλά ο Ισπανός είχε ένα υγιές προβάδισμα στη βαθμολογία.
Οι φήμες που ήθελαν τον ‘Schumi’ να αποσύρεται από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν έδιναν κι έπαιρναν, και επιβεβαιώθηκαν στις 10 Σεπτεμβρίου – αφού, όμως, ο Γερμανός είχε δει πρώτος την καρώ σημαία για τελευταία φορά στην Ιταλία.
Τα δάκρυα χαράς έγιναν δάκρυα λύπης, με τους tifosi πλέον να ελπίζουν πως ο άνθρωπός τους θα έπαιρνε τον 8ο τίτλο της καριέρας του, τον 6ο με την ομάδα της καρδιάς τους.
Κι ενώ δεν τα κατάφερε, εκείνο το απόγευμα στη Monza ήταν το πιο έντονο που θα μπορούσαν να ζήσουν.
Τιμητική αναφορά: Niki Lauda – 1976
Μπορεί ο Niki Lauda να μην κέρδισε ποτέ στη Monza, παρά την άκρως επιτυχημένη πορεία του με την Scuderia, όμως ο αγώνας που έδωσε (μεταφορικά και κυριολεκτικά) το 1976, μοιάζει σαν νίκη.
Έχοντας δώσει τεράστια μάχη για τη ζωή του μετά το τρομακτικό ατύχημα στο Nurburgring την 1η Αυγούστου, ο Αυστριακός επέστρεψε στις πίστες μόλις 6 εβδομάδες μετά, με τις γάζες ακόμα στο πρόσωπό του, για να υπερασπιστεί τον τίτλο του.
Η Monza ήταν ένας αγώνας με μεγάλο συμβολισμό για τη Scuderia. Ο Lauda αψήφισε τις υποδείξεις των γιατρών, ακόμα και την πρόβλεψη του Enzo για την κατάσταση της υγείας του, και αγωνίστηκε.
Τερμάτισε 4ος, χωρίς να μπορεί να δει από τον ιδρώτα που έμπαινε στα μάτια του και τον πόνο, και κράτησε ζωντανές τις ελπίδες του για το πρωτάθλημα.
Πάνω απ’όλα, όμως, έδειξε την δύναμη της θέλησης που είχε μέσα του, ως το τέλος._Δ.Μ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
