Επτά οδηγοί της F1, παγκόσμιοι πρωταθλητές ήδη με τις προηγούμενες ομάδες τους, αγωνίστηκαν με τη Ferrari για να κατακτήσουν τίτλους με την «αύρα» του Maranello. Και οι επτά ήταν υπέροχοι, αυτή είναι η ιστορία τους…
Πριν λίγες ημέρες ο Lewis Hamilton πήγε στο Maranello, για μια πρώτη γνωριμία με τους νέους του συνεργάτες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά με τις φωτογραφίες του έξω από το σπίτι του Enzo Ferrari και δίπλα στην εμβληματική F40.
Κατόπιν, στο λογαριασμό της Scuderia στο Τwitter (x.com πλέον) είδαμε αρκετές εικόνες από την επίσκεψή του στους εσωτερικούς χώρους του εργοστασίου και από τις χειραψίες με το προσωπικό. Στο τέλος της τριήμερης γνωριμίας του με το Maranello, τον είδαμε με τα διακριτικά της Ferrari και την κόκκινη φόρμα να οδηγεί στην πίστα του Fiorano το μονοθέσιο του 2024, που για την περίσταση έφερε τον αριθμό 44, με εκατοντάδες tifosi να τον παρακολουθούν ενθουσιασμένοι…
Για τον Lewis, η μετακίνησή του στη Ferrari ήταν ένα όνειρο, άλλωστε δεν υπάρχει οδηγός αγώνων που να μην επιθυμεί να αγωνιστεί και να κερδίσει τίτλους με το «όρθιο αλογάκι». Πριν από εκείνον, επτά ακόμη οδηγοί αγωνίστηκαν για τη Ferrari, έχοντας ήδη κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών στο cockpit άλλων κατασκευαστών. Τώρα, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε γι αυτούς.
Nino Farina
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1950 με την Alfa Romeo έμεινε χωρίς συμβόλαιο στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου του 1951, αφού το «τετράφυλλο τριφύλλι» αποφάσισε να αποσυρθεί από την νεότατη ακόμη F1. Στα 46 του χρόνια ο Nino Farina (άλλες εποχές, άλλη η μέση ηλικία των οδηγών) βρέθηκε για δύο χρόνια πίσω από το τιμόνι της «Tipo 500» το 1952 και το 1953). Πρώτος οδηγός της ομάδας, αλλά και πρωταγωνιστής στις εξελίξεις ήταν ο Alberto Ascari, 12 χρόνια νεότερος από εκείνον, ο οποίος κέρδισε όλους τους αγώνες ετης διετίας, εκτός από τρεις. O Farina νίκησε στον ένα από αυτούς τους τρεις, στο παλιό μεγάλο Nurburgring των 22 χιλιομέτρων το 1953. Αυτή ήταν και η μοναδική του νίκη στη F1 με τη Ferrari. Tέσσερις φορές τερμάτισε δεύτερος με την ιταλική ομάδα, τη μία από αυτές το 1955, χρονιά που στα Grand Prix κυριαρχούσαν οι περίφημες «W 196» της Mercedes-Benz.
Juan Fangio
H μετακίνηση του Αργεντινού πρωταθλητή στη Ferrari ήταν η πρώτη στην ιστορία της F1 που «σήκωσε» πολύ θόρυβο, καθώς όλοι περίμεναν πως το 1956 θα αγωνιζόταν για τη Maserati, που ήταν τότε ο ανταγωνιστής της Scuderia από το Maranello. Ο Fangio είχε κατακτήσει τρεις παγκόσμιους τίτλους οδηγών, το 1951 με την Αlfa Romeo και τη διετία 1954-1955 με τα «ασημένια βέλη» της Mercedes. O τέταρτος ήρθε μάλλον εύκολα, στο cockpit των Lancia-Ferrari D50. Ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς τα οικονομικά προβλήματα της Lancia την ανάγκασαν να παραδώσει το αγωνιστικό της στη Ferrari. Στη συνέχεια, με το μονοθέσιο ήδη κορυφαίο σε επιδόσεις χάρις στην δουλειά του Alberto Ascari την προηγούμενη χρονιά, ο Fangio με τρεις νίκες έφτασε στον τέταρτο τίτλο του. Το 1957 ο Αργεντινός προτίμησε να αφήσει τη Ferrari και να μετακινηθεί στη Maserati, μια απόφαση που αποδείχτηκε σωστή, αφού με την 250F της «τρίαινας» κατέκτησε το πέμπτο και τελευταίο του πρωτάθλημα.
Στη συνέχεια και για 30 και πλέον χρόνια η Scuderia δεν έφερε άλλον παγκόσμιο πρωταθλητή στις τάξεις της. Υπήρχε άλλωστε μια πλειάδα οδηγών πρώτης γραμμής που την στελέχωσαν, ορισμένους από τους οποίους ανέδειξε παγκόσμιους πρωταθλητές: Τον Phil Hill το 1961, τον John Surtees το 1964, τον Niki Lauda το 1975 και το 1977, τον Jody Scheckter το 1979. Από αυτούς, μόνον ο Lauda κατέκτησε τον τίτλο με άλλη ομάδα, ύστερα από τη θητεία του στη Ferrari (το 1984 με τη McLaren). Kατόπιν, χρειάστηκε να φτάσουμε ως το 1990 για να έρθει ένας ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής, με στόχο να πάρει το πρωτάθλημα ντυμένος στα κόκκινα. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ένας άλλος παγκόσμιος οδήγησε για τη Ferrari, για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους…
Mario Andretti
Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1978 με τη Lotus, προτού συνεργαστεί με τον Colin Chapman και πάρει τον μοναδικό του τίτλο, είχε παρελθόν με τη Ferrari, την εποχή μάλιστα που οι Ιταλοί δεν ήταν στα καλύτερά τους. Ήταν το 1971, τις ημέρες που κυριαρχούσαν οι Tyrrell με τον Corsworth V8 και τον Stewart στο cockpit. Για την Ferrari ήταν μια δύσκολη χρονιά, καθώς το μονοθέσιό της (312Β) ήταν εκτός ανταγωνισμού. Ακόμη χειρότερα, το πρώτο όνομα της ομάδας (Jacky Ickx) τους παράτησε κι έφυγε απογοητευμένος. Όμως, με αυτό το μονοθέσιο ο Andretti νίκησε στην πρώτη του εμφάνιση με τη Ferrari, στο Kyalami της Νότιας Αφρικής. Ήταν η μοναδική επιτυχία της Scuderia εκείνη τη χρονιά και χάρις σε αυτούς τους βαθμούς κατάφερε να ολοκληρώσει το πρωτάθλημα κατασκευαστών τρίτη και καταϊδρωμένη, έχοντας μάλιστα τους ίδιους πόντους με τη March.
Το 1982 και αφού είχε στεφθεί πρωταθλητής με τη Lotus, αποφάσισε να αποσυρθεί από την F1, ύστερα από μια σεζόν με την Alfa Romeo. Τον Απρίλιο της χρονιάς εκείνης έκανε μια απρόσμενη εμφάνιση, στο Long Beach με την Williams FW07, ύστερα από την ξαφνική αποχώρηση του Carlos Reutemann από την ενεργό δράση, στο τέλος του προηγούμενου αγώνα. Ένα μήνα αργότερα η Ferrari έχασε τον Gilles Villeneuve, που σκοτώθηκε στο Zolder. Τον Αύγουστο η ομάδα έχασε και τον Didier Pironi, ύστερα από τον βαρύ τραυματισμό του στο Hockenheim. Στους επόμενους δύο αγώνες, στην Αυστρία και στην Ελβετία, η ομάδα πήγε μόνο με το μονοθέσιο του Patrick Tambay. Ακολουθούσε η Monza και έπρεπε να βρεθεί λύση.
Ο Mario Andretti, που ανταποκρίθηκε στην κλήση από τη Ferrari, παρά την απουσία πέντε μηνών από το grid, κατέκτησε την pole-position και έβαλε το κόκκινο μονοθέσιο στην πρώτη θέση της σειράς εκκίνησης, ενθουσιάζοντας τους tifosi στις κερκίδες. Στον αγώνα τερμάτισε στην τρίτη θέση του βάθρου των νικητών, πίσω από το μονοθέσιο του Tambay, καθώς οι Ferrari δεν κατάφεραν εκείνη την ημέρα να νικήσουν τη Renault του Rene Arnoux.
Alain Prost
To 1990 o Alain Prost, τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής με τη McLaren, ήρθε στη Ferrari. O ίδιος χρειαζόταν ένα διαφορετικό περιβάλλον για να ανταγωνιστεί τον Ayrton Senna, καθώς ασφυκτιούσε από τη «συγκατοίκησή» τους ατη McLaren, ενώ η Ferrari έψαχνε τον επόμενο πρωταθλητή της μετά τον Scheckter. Οι πέντε νίκες του Γάλλου με τη Scuderia τη χρονιά εκείνη δεν ήταν αρκετές για να υποσκελίσει τον Βραζιλιάνο αντίπαλό του, τερματίζοντας δεύτερος στην τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος, πίσω από εκείνον. To 1991 εξελίχθηκε απογοητευτικά για τον Prost, καθώς δεν κέρδισε κανέναν αγώνα, ενώ οι παρουσίες του στο βάθρο των νικητών ήταν μόλις πέντε (τρεις ως δεύτερος και δύο ως τρίτος). Ακόμα χειρότερα, ο Ayrton Senna ήταν και πάλι παγκόσμιος πρωταθλητής. Οι εξελίξεις αυτές έφεραν εκνευρισμό και αρκετές ατυχείς δηλώσεις κατά της Scuderia από τον Alain, με αποτέλεσμα το «διαζύγιο» πριν καν τελειώσει το πρωτάθλημα. Στη Ferrari τότε, δεν τα συγχωρούσαν αυτά τα πράγματα…
Michael Schumacher
Η πιο επιτυχημένη συνεργασία στην αγωνιστική ιστορία της Ferrari ξεκίνησε το 1996, όταν ο Γερμανός παγκόσμιος πρωταθλητής του 1994 και του 1995 ήρθε στο Maranello. Στη Scuderia αδημονούσαν για τίτλους, καθώς είχαν να αναδείξουν πρωταθλητή από το 1979 (Scheckter) και να πάρουν το στέμμα στους κατασκευαστές από το 1983. Με τον Schumacher, άλλαξαν τα πάντα. Η ομάδα απέκτησε ψυχολογία νικητή και σκληρού διεκδικητή των τίτλων, παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε να περιμένουν σχεδόν μια τετραετία, κατά τη διάρκεια της οποίας η μεθοδική δουλειά για περαιτέρω βελτίωση δεν σταμάτησε ποτέ. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν έξι συνεχόμενοι παγκόσμιοι τίτλοι στους κατασκευαστές από το 1999 μέχρι και το 2004 (το ρεκόρ των συνεχόμενων τίτλων το έσπασε η Mercedes το 2021, φτάνοντας τους οκτώ) καθώς και πέντε συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα οδηγών για τον Schumacher, από το 2000 ως και το 2004. Ο Γερμανός, με 72 νίκες στα μονοθέσιά της, είναι ο πολυνίκης της Scuderia Ferrari στην F1 και όπως δείχνουν τα πράγματα θα έχει αυτή την ιδιότητα για πολύ καιρό ακόμα.
Fernando Alonso
Σε παλαιότερη συνέντευξή του, ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2005 και του 2006 με τη Renault, είχε αναφέρει πως «για να μείνεις στην ιστορία, πρέπει να πάρεις τρία παγκόσμια». Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ακόμη συνεχίζει, ελπίζοντας πως η Aston Martin θα φτιάξει ένα κορυφαίο μονοθέσιο, με το οποίο χάρις στην εμπειρία και στην ποιότητά του στην πίστα, πιστεύει πως θα φτάσει σε αυτό το στόχο, παρά το «προχωρημένο» της ηλικίας του για τα GP. Η θητεία του Alonso στη Ferrari είχε διάρκεια πέντε αγωνιστικών περιόδων, από το 2010 μέχρι και το 2014. Σε αυτά τα χρόνια ο Fernando εντυπωσίασε, όμως στην κατάκτηση του τρίτου του τίτλου δεν έφτασε. Η μεγαλύτερη ευκαιρία χάθηκε την πρώτη χρονιά του στη Scuderia, το 2010, όπου διεκδίκησε μέχρι το τέλος, για να χάσει λόγω στρατηγικού λάθους της ομάδας, «κολλημένος» για πολλούς γύρους πίσω από τον Petrov. Τα επόμενα χρόνια έφεραν την κυριαρχία του διδύμου Vettel-Red Bull μέχρι το 2013 και του συνδυασμού Hamilton-Mercedes από το 2014 και μετά. Για την Ferrari δεν υπήρχε χώρος, τα μονοθέσιά της ήταν διαρκώς πίσω από τους «ταύρους» και το «αστέρι» της Στουτγάρδης. Η κατάσταση αυτή δεν επρόκειτο να αλλάξει και στο τέλος του 2014 η συνεργασία των δύο πλευρών έληξε, επηρεασμένη και από την «γκρίνια» του Ισπανού για την κατάσταση. Η χρονιά εκείνη τέλειωσε χωρίς νίκη για τον Alonso, που με τα χρώματα της Scuderia ανέβηκε 11 φορές στην υψηλότερη θέση του βάθρου των νικητών, ενώ τρεις τερμάτισε δεύτερος στην τελική βαθμολογία (2010, 2012, 2013).
Sebastian Vettel
Το 2015, ύστερα από την κατάκτηση τεσσάρων συνεχόμενων παγκόσμιων τίτλων με τα μονοθέσια της Red Bull, o Sebastian Vettel ξεκίνησε να αγωνίζεται με τη Scuderia Ferrari. Στις έξι αγωνιστικές περιόδους με τα χρώματά της, ο Γερμανός έπεσε επάνω στην απόλυτη κυριαρχία της Mercedes των Hamilton –Rosberg με την προσθήκη του Bottas, για την οποία η ιταλική ομάδα (όπως και καμιά άλλη) δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Moνοθέσια με όχι σταθερή απόδοση και σαφώς κατώτερα των Mercedes στους περισσότερους αγώνες, λάθη στρατηγικής αλλά και δικά του μέσα στην πίστα συν το άγχος του, δεν έφεραν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Στο τέλος του 2020 ο Sebastian Vettel αποχώρησε από τη Scuderia Ferrari, έχοντας αποκομίσει 13 νίκες με το «όρθιο αλογάκι» και τερματίσει δύο φορές δεύτερος στην τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος των οδηγών (το 2017 και το 2018, πίσω από τον Lewis Hamilton, με μεγάλη διαφορά).
Η ώρα της στατιστικής…
Οι επτά μέχρι τώρα παγκόσμιοι πρωταθλητές, που αγωνίστηκαν ως «εστεμμένοι» με τα χρώματα της Scuderia Ferrari, αθροίζουν όλοι μαζί 105 νίκες σε Grand Prix με τα μονοθέσιά της (Schumacher 72, Vettel 13, Alonso 11, Prost 5, Fangio 3 και Farina 1, με τη νίκη του Andretti να «μη μπαίνει» στο λογαριασμό επειδή την κατέκτησε πριν γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής). Συνολικά το Maranello έχει 248 νίκες στη F1 από το 1950 μέχρι σήμερα, το 42,3% των οποίων έχει επιτευχθεί από οδηγούς που ήταν ήδη παγκόσμιοι πρωταθλητές όταν θήτευσαν το ιταλικό εργοστάσιο. Από τους επτά, μόνο οι δύο έφτασαν στο στόχο τους: o Michael Schumacher με πέντε πρωταθλήματα και ο Juan Fangio με ένα, τη μοναδική χρονιά που έτρεξε για τη Ferrari. Έξι, όσοι και οι συνολικοί τίτλοι οδηγών των δύο προαναφερόμενων, είναι και τα παγκόσμια πρωταθλήματα κατασκευαστών που κατακτήθηκαν με τη συμβολή «εστεμμένων» (ή αλλιώς το 37,5% επί των συνολικών 16), που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένας (ο Schumacher), αφού τη χρονιά που ο Fangio έπαιρνε το τέταρτο με τη Ferrari δεν είχε θεσμοθετηθεί ακόμη το πρωτάθλημα κατασκευαστών (ξεκίνησε το 1958)..
Ας μιλήσουμε για τον Lewis…
Κατά τη γνώμη μας, όσοι θεωρούν ότι ο Lewis Hamilton πήγε στη Ferrari για να φωτογραφίζεται ντυμένος εκκεντρικά στις πιο κοσμοπολίτικες πίστες του κόσμου, έχουν άποψη εσφαλμένη. Ο Ηamilton πέρασε την πόρτα του Μaranello με τη φιλοδοξία να «σηκώσει» το όγδοο. Αν οι περιστάσεις το επιτρέψουν και το μονοθέσιο του 2025 είναι ενισχυμένο περαιτέρω για να αντιμετωπίσει τη McLaren ή όποιον άλλον, δουλεύοντας για περισσότερους γύρους με τα ελαστικά στο «σωστό παράθυρο λειτουργίας», ο Lewis θα μπει γερά στο παιχνίδι. Από τον Μάρτιο, θα είναι ο όγδοος «εστεμμένος» που θα αγωνιστεί με τα χρώματα της Ferrari. Το αν θα είναι και ο τρίτος από αυτή την ολιγομελή ομάδα που θα φτάσει στο στόχο του, αποτελώντας ήδη και το έτερον ήμισυ της πιο επιτυχημένης συνεργασίας στην αγωνιστική ιστορία της Mercedes (ό,τι είναι ο Schumacher για τη Ferrari, είναι και ο Hamilton για τη Mercedes), θα το μάθουμε προς το τέλος αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας χρονιάς.
Mείνετε συντονισμένοι…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
