Μέσα σε όλο του το μεγαλείο, με δύο τίτλους ήδη και αξέχαστες νίκες στην 7ετή – ως τότε – καριέρα του, ο Ayrton Senna δεν είχε κερδίσει ποτέ στην πατρίδα του. Αυτό, μέχρι το 1991.
Βραζιλία, 24 Μαρτίου 1991. Ο Ayrton Senna βρίσκεται στην pole position στο Interlagos, για πέμπτη φορά. Καμία εκ των προηγούμενων δεν κατάφερε να τη μετουσιώσει σε νίκη. Είναι ο εθνικός ήρωας της χώρας, δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αλλά δεν είχε μπορέσει να βρεθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στον πιο σημαντικό αγώνα της καριέρας του.
Δύο εβδομάδες πριν, στο Φοίνιξ της Αριζόνα, έχει κερδίσει στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, ξεκινώντας με τον καλύτερο τρόπο τη σεζόν στην οποία θα εξασφάλιζε τον τρίτο και τελευταίο τίτλο του.
Πίσω στη Βραζιλία, η μέρα του αγώνα ξημέρωσε και η ζέστη ήταν αφόρητη, η υγρασία ακόμα περισσότερο, και τα σύννεφα κάλυπταν την πίστα του Σάο Πάολο – άλλωστε, η βροχή είναι σχεδόν δεδομένη κάθε χρόνο.
Στην εκκίνηση, ο Senna φεύγει εξαιρετικά, αφήνοντας τις Williams των Mansell και Patrese πίσω του. Μέσα σε 8 γύρους, έχει ανοίξει διαφορά τριών δευτερολέπτων από τον Βρετανό, που έμοιαζε να είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να τα βάλει μαζί του.
Μετά τα pitstops, ο Senna ήταν αρκετά μπροστά, με τον Mansell (που είχε χάσει πολύ χρόνο στη δική του αλλαγή) να πλησιάζει σιγά σιγά τον Βραζιλιάνο, φτάνοντας ξανά δεύτερος. Ωστόσο, με 12 γύρους να απομένουν, το κιβώτιο ταχυτήτων του οδηγού της Williams δεν άντεξε και τον άφησε εκτός αγώνα.
Κι ενώ όλα έδειχναν πως ο ήρωας των Βραζιλιάνων θα έφτανε πλέον σε αυτήν την πολυπόθητη νίκη, λίγους γύρους μετά, και το δικό του κιβώτιο έχανε τη μία σχέση μετά την άλλη, μέχρι που έμεινε μόνο με την 6η. Σε μία πίστα όπως το Interlagos, το να πρέπει να είσαι μόνιμα με την πιο μεγάλη σχέση και να πρέπει να επιταχύνεις με αυτήν από τις αργές καμπές στο 2ο sector είναι ένα κανονικό μαρτύριο. Την ίδια στιγμή, οι ουρανοί είχαν πλέον ανοίξει και ο Patrese πίσω του βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής.
Με δύο γύρους να απομένουν, ο Senna πέρασε από την γραμμή εκκίνησης/τερματισμού κουνώντας τα χέρια του, ζητώντας να τελειώσει ο αγώνας νωρίτερα. Ο πόνος ήταν απίστευτος από την υπερπροσπάθεια στο τιμόνι της MP4/6, και ακόμα έμεναν σχεδόν 10 χιλιόμετρα.
Κι όμως, τα κατάφερε. Τερμάτισε, και καθώς το έκανε αυτό, ούρλιαξε από ενθουσιασμό, ανακούφιση και πόνο. Ήταν το αποτέλεσμα μίας μνημειώδους προσπάθειας, ενός άθλου που μόνο ο Ayrton Senna θα μπορούσε να φέρει εις πέρας.
Ο κόσμος ζητωκραύγαζε για τον ήρωά του, τον άνθρωπο που επιτέλους έπαιρνε την πιο σημαντική νίκη της καριέρας του. Στο βάθρο, εξαντλημένος πια, με πόνους σε όλο του το σώμα, σήκωσε μετά βίας το τρόπαιο του νικητή, για να λάβει το χειροκρότημα και τις επευφημίες όχι μόνο των θεατών, αλλά κι όλου του κόσμου. Όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε στο μεγαλείο ενός εκ των σπουδαιότερων οδηγών, αθλητών, ανθρώπων.
Θα κέρδιζε ξανά το 1993, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Εκείνο το μεσημέρι του 1991, θα αρκούσε στον ίδιο και σε εμάς._Δ.Μ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
