Ήταν Πρωτομαγιά του 1994 όταν ο Ayrton Senna έχασε τη ζωή του στην Ίμολα.
To γεγονός από μόνο του ξεπερνάει κατά πολύ το πλαίσιο που ορίζει ο κόσμος της Formula 1. Δε χρειάζεται να είναι κανείς «τρελός» με το σπορ για να το έχει ψάξει και λίγο παραπάνω: τις αιτίες, το πώς οδηγήθηκε σε αστοχία η κρεμαγιέρα, γιατί εκείνο το καταραμένο Grand Prix στο Σαν Μαρίνο στέρησε τη ζωή σε δύο ανθρώπους και παραλίγο να οδηγήσει στο θάνατο ακόμη έναν.
Όλα αυτά μοιάζουν μικρά -ακόμα κι αν δεν είναι- μπροστά στο τι τελικά εστί Ayrton Senna. Δε μιλάμε για την ιστορία του βίου του, ενός βίου πολύ διαφορετικού από εκείνους της πλειονότητας των συμπατριωτών του, την ιδιοσυγκρασία του, την παρακαταθήκη του, το τι «δίδαξε» όσο ζούσε, αλλά και με το χαμό του.
Σε 34 χρόνια ζωής του, ο Senna πρόλαβε να γευτεί τη χαρά της κατάκτησης τριών Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων, να φτάσει στην κορυφή των pole position, να πετύχει 41 νίκες. Πολλά από όσα κατάφερε τα πέτυχαν κι άλλοι, πριν και μετά από αυτόν, κάποιοι τα ξεπέρασαν, άλλοι οδεύουν προς κάτι στατιστικά μεγαλύτερο. Αλλά οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν τα πάντα.
Δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί κανείς (και δε μιλάμε για τα δάκρυα, αλλά για την πραγματική συν-κίνηση της ψυχής) όταν βλέπει τον γύρο που τον έφερε στην pole στο Μονακό το 1988. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τι έγινε το 1984 στην ίδια πίστα, όταν ο ίδιος κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του με μία Toleman, ένα μονοθέσιο ανίκανο για νίκη; Αλλά τα τεχνικά χαρακτηριστικά δε στάθηκαν τότε τροχοπέδη για τον Senna, που λίγο ήθελε να πάρει πρώτος την καρό σημαία.
Η λίστα με τα κατορθώματά του είναι αρκετά μεγάλη – τόσο μεγάλη, που οι τρεις τίτλοι λένε ελάχιστα για το οδηγικό μεγαλείο του.
Ίσως γιατί, αν και ανταγωνιστικός, ήταν αρκετά αγνός, πράος θα έλεγε κανείς στις πεποιθήσεις του, στον τρόπο που σκεφτόταν, στον τρόπο που μιλούσε. Αν και επιθετικός και παρορμητικός αρκετές φορές, γνώριζε πως δεν είναι αθάνατος, ήξερε πως δεν είναι άτρωτος, αλλά δε σταμάτησε ποτέ να δίνει τα πάντα πίσω από το τιμόνι. Μονάχα προς το τέλος ένιωσε πως οι κίνδυνοι ήταν μεγαλύτεροι από αυτό που πίστευε. Και, τι τραγική ειρωνεία, να χρωστάμε στο δικό του χαμό πολλές και σημαντικές αλλαγές στον τομέα της ασφάλειας. Λίγοι φέρνουν στο μυαλό τους ότι από την απώλεια του και έπειτα, η F1 έγινε πιο ασφαλής, με μοναδική «θυσία» εκείνη του Jules Bianchi, που το 2014 είχε το τραγικό ατύχημα στην Ιαπωνία και το 2015 έχασε τη μάχη για τη ζωή.
Όμως, πόσες ζωές σώθηκαν χάρη στα ενισχυμένα με τιτάνιο κράνη; Πόσοι απέφυγαν τα χειρότερα με το καλύτερο μονοκόκ και τα ενδελεχέστερες δοκιμές πρόσκρουσης της FIA; Ο Senna το ίδιο πρωί εκείνης της μαύρης Πρωτομαγιάς, είχε ζητήσει την αναδιαμόρφωση της επιτροπής ασφάλειας της Ομοσπονδίας Οδηγών Αγώνων. Εκείνος έδωσε το έναυσμα ώστε να γίνει η F1 ένα όσο το δυνατόν ασφαλέστερο σπορ. Έμπρακτα και με λόγια. Αυτό που κάποτε ήταν δεδομένο κι αυτονόητο, δηλαδή ο χαμός ενός οδηγού στην πίστα, από τότε έγινε η εξαίρεση. Μία εξαίρεση που θέλουμε να μείνει ως έχει.
Και αυτό που άφησε πίσω του δεν αφορούσε μόνο αυτό που αγάπησε όσο τίποτε άλλο, τους αγώνες, αλλά και την πατρίδα του. Το «Ινστιτούτο Ayrton Senna», που ιδρύθηκε από την οικογένειά του μετά το θάνατό του, έχει ως στόχο του να δίνει την ευκαιρία σε μη προνομιούχα παιδιά να πετύχουν στη ζωή, να φύγουν από τους δρόμους.
Ο Ayrton Senna ήταν σπουδαίος, όχι μόνο ως οδηγός, όχι μόνο για όσα έκανε και για όσα ώθησε στο να πραγματοποιηθούν, αλλά γιατί ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Στο όριο της άσβεστης επιθυμίας για νίκη και της καλοσύνης της ψυχής.