Eν Ριπή, Ιανουάριος 2014: Χρονιά οκτώ μηνών

Στους αγώνες αυτοκινήτου, έπειτα από χρόνια και καιρούς, ακόμα και μια ύπουλη τούμπα που σε έστειλε στο χειρουργείο την κρατάς ως γλυκιά ανάμνηση. Άλλωστε, μαθαίνεις από τέτοιες καταστάσεις, ειδικά όταν έχεις δίπλα σου σημαντικούς ανθρώπους που σε υποστηρίζουν, αντί να σου δώσουν άλλη μία να πας βαθύτερα. Τυχερός ο υπογράφων, είχα σημαντικούς και μόνο δίπλα μου και γύρω μου σε 25 χρόνια αγώνες και, αφού μιλάμε για στραβές και δυσκολίες, τότε εισέπραττα και το μεγαλείο ενός πολύ σημαντικού για τη ζωή μου ανθρώπου, όπως είναι ο Νίκος Κελεσάκος, ο φίλος, ο αδελφός, ο κόουτς στα δεκατρία χρόνια που ήμουν στη Nissan, και όχι μόνο.

Επί του προκειμένου, σε σχέση με τους 4Τροχούς και με ό,τι ζήσαμε δώδεκα μήνες από Απρίλιο σε Απρίλιο, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Είπαμε, εφιάλτης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σβήνεις τριάντα χρόνια άπαιχτης ζωής επειδή στράβωσαν τα πάντα όλα τον τελευταίο χρόνο μιας συγκλονιστικής διαδρομής.

Αποδείχθηκε, μάλιστα, ότι δεν ήταν ο τελευταίος, αφού τον περασμένο Μάιο επανεκκινήσαμε, σε φουλ μάλιστα σύνθεση, ενώ -απίστευτο, κι όμως αληθινό- σήμερα είναι στο περίπτερο και η ΑUTO ΒILD Ηellas. Το κυριότερο, στα κομψά γραφεία μας στο Μαρούσι θα βρείτε να εργάζονται κάτω από ιδανικές συνθήκες και υγιή προοπτική 24 άνθρωποι, όλοι μας συνάδελφοι από το χθες, οπότε μπορούμε να πούμε ότι μας ενώνουν τα πάντα, και τίποτα δε μας χωρίζει.

Με την επαναλειτουργία των περιοδικών μας να καπελώνει τα πάντα, αφού μας έδωσε ζωή, τι άλλο να κρατήσεις από το χρόνο που φεύγει;

Η μνήμη είναι φουλ στο μπλε, με τον Απόλλωνα του Σταμάτη Βελλή, του «Σίλεφ», να επιστρέφει στην Α΄ Εθνική, χάρη και σε εξαιρετικούς τεχνικούς και αθλητές, εμπειρία που τη ζήσαμε από πρώτο χέρι, με το αποτέλεσμα να διαγράφει τα ζόρια και τις αγωνίες, που δεν προέκυψαν λίγες φορές. Απλώς ο καλός συνοδηγός, ο τέλειος Βοss, τα διαχειρίστηκε όλα με μαεστρία, θαρραλέα και αποφασιστικά, όπως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου συνήθως η πρακτική είναι να το βάζεις στα πόδια, έχοντας δημιουργήσει μάλιστα άλλοθι ώστε να αφήνεις συντρίμμια, απολαμβάνοντας την ίδια ώρα ό,τι με μαεστρία αποταμίευσες επί προσωπικού.

Δυστυχώς, όμως, σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πλειονότητα άνθρωποι όπως ο Βοss του Απόλλωνα, ούτε οι επιχειρήσεις διοικούνται από νοικοκύρηδες με πρόγραμμα, όπως είναι ο δικός μας Βοss εδώ, στο Μαρούσι.

Οδηγώντας;

Μπήκαμε για τα καλά στην πρίζα και, αν εντυπωσιαστήκαμε από το μεγάλο Τesla S, τo i3 είναι αυτό που θα κατατάξουμε πολύ ψηλά στη δική μας λίστα αναφορικά με το Αυτοκίνητο της Χρονιάς. Εννοείται πως για την Τέλεια Διαδρομή η νέα Cayman είναι μονόδρομος, αφού ούτως ή άλλως, πλέον, και ένα καλό Golf το ονειρεύεσαι. Αφού, λοιπόν, πρόκειται για όνειρο, με την Cayman θα πας στην Κυανή Ακτή, όπου η σταθμευμένη F–Type σε πράσινο χρώμα θα σου δώσει την ευκαιρία να παραστήσεις τον Πορφύριο Ρουμπιρόζα με βρετανικό αυτοκίνητο, σε καθαρόαιμα ιταλικό έδαφος. Λείπουν τα ιταλικά χρώματα σε τροχούς από το σχόλιό μας. Στην περίπτωση της 4C μας νίκησε η λογική των ισορροπιών, ενώ, σε σχέση με το απόλυτο ιταλικό χρώμα, την αλητεία δεν την κέρδισε ούτε το περήφανο μαύρο άλογο. Πώς να την κερδίσουμε εμείς, μια χρονιά όπου οι πληγές επουλώθηκαν μόλις στο παρά πέντε; Όμως είπαμε: πάει ο παλιός ο χρόνος. Καλή Χρονιά._ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Ωραίος Άνθρωπος

Ο Λουκάς Γιαννακούλης έφυγε από τη ζωή στα 53 του χρόνια, έπειτα από θανατηφόρα έξοδο από το δρόμο στο πρόσφατο Ράλλυ Παλάδιο. Το ρεπορτάζ συμπληρώνεται με την πρόταση «όταν η “911” που μοιραζόταν με τον φίλο και μηχανικό του Γιώργο Πετρόπουλο σταμάτησε σε ένα δέντρο εκτός δρόμου». Το λευκό αυτοκίνητο δίπλωσε, τα συστήματα ασφαλείας προστάτευσαν το σώμα του, αλλά ο εγκέφαλος δεν άντεξε το τράνταγμα και ένας σπάνιος όσο και σημαντικός άνθρωπος έφυγε από τη ζωή. Σπάνιος και σημαντικός όχι επειδή ανέβηκε στο Έβερεστ ούτε επειδή συμμετείχε στο Ντακάρ ή επειδή οδηγούσε γρήγορα την «911». Απλώς για τον τρόπο του, για τη συμπεριφορά του, για το πώς επικοινωνούσε με την οικογένειά του και τους φίλους του. Λίγοι, απλοί, με ειδικά ενδιαφέροντα και εντιμότητα, όπως ο ίδιος, μοιράζονταν μαζί του ανησυχίες και κοινή φιλοσοφία για τη ζωή.

Σε πρώτο πρόσωπο τον ήξερα λίγο, αλλά, όντας κάτω από ειδικές συνθήκες, από τη στιγμή που θέλεις, καταλαβαίνεις αμέσως την ποιότητα του ανθρώπου. Όταν αγωνίζεται, όταν συναγωνίζεται, όταν μοιράζεται τις στιγμές του οικογενειακά, όταν στοχεύει μέσα από το δικό του όραμα. Ήξερε να βάζει προτεραιότητες, οικογένεια-εργασία και στη συνέχεια ό,τι έχει να κάνει με αθλητισμό, που δεν ξεκινούσε και τελείωνε σε ό,τι μηχανοκίνητο. Είπαμε, έψαχνε και έβρισκε το διαφορετικό, χωρίς προκλήσεις και ανακοινώσεις.

Στους αγώνες αυτοκινήτου τα ατυχήματα είναι σπάνια και η τραγική τους εξέλιξη μετριέται στα δάχτυλα. Απομονώνοντας την τραγική έξοδο, σχολιάζουμε πως δεν πρόκειται για αδικία. Άλλοτε «περνάει» το ύπουλο χάσιμο, άλλοτε όχι. Συνήθως το «όχι» συνδέεται με υλικές ζημιές. Ευτυχώς, σπάνια με τραυματισμό και πολύ σπανιότερα με θανατηφόρο τραυματισμό. Επί του προκειμένου, η αδικία, και μάλιστα με κεφαλαία, έχει να κάνει με το ότι χάθηκε ένας πραγματικά ωραίος άνθρωπος, σημαντικός για την οικογένειά του, σπάνιος για τους φίλους του και απαραίτητος για την κοινωνία μας σε διάφορα επίπεδα. Θα τον θυμόμαστε πάντα. Για τον τρόπο του. Αντίο, Φίλε Λουκά._ Στράτης