Stefan Bellof, 20/11/1957 – 1/9/1985

Δύο πρωτομηνιές στοιχειώνουν τον κόσμο της ταχύτητας. Η μία είναι ασφαλώς η Πρωτομαγιά του 1994, που χάσαμε στην Imola τον Ayrton Senna. Η άλλη είναι η 1^η Σεπτεμβρίου 1985, που χάσαμε στο Spa, σε αγώνα Group C, τον Stefan Bellof.

«Το μεγαλύτερο ταλέντο που συνάντησα ποτέ», δήλωσε για τον Stefan Bellof σε συνέντευξή του στο Der Spiegel ο τρις Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1, Sir Jackie Stewart. Αν υπολογίσουμε ότι ο Sir Jackie ήταν συγκάτοικος του Jim Clark, καταλαβαίνουμε τη βαρύτητα των λέξεων αυτών.

«Ήταν κάτι μεταξύ Michael Schumacher και Gilles Villeneuve», είπε ο Herbie Blash, μόνιμος ανώτερος σύμβουλος του αλυτάρχη της FIA στη Formula 1.

«Κάθε Γερμανός οδηγός γνωρίζει ποιος ήταν ο Stefan Bellof», είπε ο Sebastian Vettel, 4κις Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1, κι ας γεννήθηκε δύο χρόνια μετά τον χαμό του. «Θεωρούσαμε ιδιαίτερη τιμή να νικήσουμε στην πίστα karting που φέρει το όνομά του».

Ο Stefan Bellof γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1957, στην τότε Δυτική Γερμανία. Σε μια εποχή που οδηγοί ξεκινούσαν μεγάλοι τους αγώνες, αγωνίστηκε πρώτη φορά στη Formula Ford 1600 στα 23 του, για να πάρει το Πρωτάθλημα Γερμανίας 1980, με 8 νίκες σε 12 αγώνες. Το 1981 ήρθε 3^ος στο Γερμανικό Πρωτάθλημα Formula 3, με 3 νίκες σε 9 αγώνες και το 1982 4^ος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 2, με 2 νίκες σε 13 αγώνες.

Εκεί τον πρόσεξαν από την Porsche, που αναζητούσαν οδηγούς να στελεχώσουν την εργοστασιακή τους ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγώνων Αντοχής (WEC) με την Porsche 956 Group C. Αν και δεν του άρεσαν τα αυτοκίνητα με οροφή, δε μπορούσε να αρνηθεί στην πρόσκληση.

Τον Μάιο του 1983, στις κατατακτήριες για τα 1.000 χλμ του Silverstone, ήταν 2 δευτερόλεπτα το γύρο πιο γρήγορος από τους ομοσταύλους του στην Porsche και πολυνίκεις του LeMans, Derek Bell και Jackie Ickx.

Λέει σήμερα ο Derek Bell: «Πάντα προσπαθείς να νικήσεις τους team mate σου, γιατί με αυτούς σε συγκρίνουν άμεσα. Δεν προσπάθησα όμως ποτέ να νικήσω τον Stefan Bellof, δεν θα είχε νόημα».

Τρεις εβδομάδες μετά, ανέβηκαν στα βουνά του Άιφελ για τα 1.000 χλμ του Nurburgring. Ο αγώνας αυτός εκείνης της χρονιάς παραμένει ο τελευταίος αγώνας Παγκόσμιου Πρωταθλήματος που διοργανώθηκε στην Πράσινη Κόλαση.

Ο χρόνος του Stefan Bellof στις κατατακτήριες έχει περάσει στα βιβλία της ιστορίας του αθλήματος: 6’11,13”, με μέση ταχύτητα 202,07 χλμ/ώρα. Το ρεκόρ αυτό άντεξε 35 χρόνια! Για 35 χρόνια ουδείς κατόρθωσε να γυρίσει την Πράσινη Κόλαση του Nurburgring πιο γρήγορα από όσο εκείνος ο νεαρός Γερμανός, τον Μάιο του 1983.

Με ίδιο αυτοκίνητο οι πρώτοι οδηγοί της ομάδας (Jackie Ickx και Jochen Mass) ήταν 5,72” πιο αργοί στον γύρο. Μα το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Keke Rosberg, Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1 1982, που επίσης συμμετείχε ως guest star, με ίδιο αυτοκίνητο, έστω ιδιωτικά προετοιμασμένο, ήταν 28,39” πιο αργός. Ο Stefan Bellof, ήταν σχεδόν μισό λεπτό (όχι μισό δευτερόλεπτο, μισό λεπτό) τον γύρο πιο γρήγορος από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Formula 1, με ίδιο αυτοκίνητο.

Προσέξτε προς το τέλος του βίντεο, καθώς o Stefan Bellof φέρνει πίσω την Porsche, έχοντας μόλις κάνει το ρεκόρ, τον θαυμασμό και τον σεβασμό με τον οποίο τον κοιτά ο αρχιμηχανικός της ομάδας, Norbert Singer: «Αυτό που έκανε ο Stefan ήταν αντίστοιχο με το σπάσιμο του φράγματος του ήχου», είπε μετά από χρόνια ο Singer.

Εκείνη τη χρονιά ο Stefan Bellof νίκησε τους 3 από τους 6 αγώνες Group C που συμμετείχε. Το 1984 όμως, νίκησε τους 6 από τους 9 αγώνες WEC της χρονιάς και ανακηρύχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής Αγώνων Αντοχής, αφήνοντας πίσω πολύπειρα μεγαθήρια των αγώνων του είδους.

Τα χρόνια εκείνα, καθώς αρκετοί οδηγοί έτρεχαν και στη Formula 1 και στο Group C, η Ομοσπονδία φρόντιζε οι αγώνες να μη συμπίπτουν ημερολογιακά. Έτσι ο Stefan Bellof το 1984 έκανε παράλληλα το ντεμπούτο του στη Formula 1, με την Tyrrell, που ήταν το μόνο αυτοκίνητο που έτρεχε ακόμα με ατμοσφαιρικό μοτέρ, απέναντι στα μεγαθήρια με τα turbo.

Στο Monaco του 1984 ο Bellof εκκινούσε 20^ος και τελευταίος. Ήταν ο περίφημος αγώνας που έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή και παραλίγο να νικήσει ο Ayrton Senna, που κι αυτός έτρεχε στον πρώτο του χρόνο στη Formula 1, με την Toleman.

Αξιοποιώντας το κορυφαίο ταλέντο τους, Senna και Bellof περνούσαν σα σταματημένους στη βροχή το ένα φαβορί πίσω από το άλλο. Στον 25^ο γύρο πλέον ο Senna είναι 2^ος, ο Bellof 3^ος και πλησιάζουν με καταιγιστικό ρυθμό τον πρώτο, Alain Prost.

Συγκεκριμένα, ο Senna πλησίαζε τον Prost με μέσο ρυθμό 3,7 δευτερόλεπτα τον γύρο ενώ ο Bellof του ροκάνιζε 4,3 δευτερόλεπτα τον γύρο! Αν αυτός ο ρυθμός συνέχιζε, ο Senna θα έφτανε τον Prost στον 34^ο γύρο και ο Bellof στον 36^ο. Με τόσο μεγάλη διαφορά ρυθμού, εκτιμάται ότι και οι δύο θα τον περνούσαν αρκετά εύκολα, ακόμα και στους στενούς δρόμους του Μονακό.

Περίπου στον 50^ο γύρο, ο Bellof θα έφτανε και τον Senna. Το αν θα κατόρθωνε να τον περάσει, είναι άλλο ζήτημα.

Την απάντηση δε θα τη μάθουμε ποτέ. Γιατί, έχοντας πρόβλημα στα φρένα, ο Prost είχε κάποιους γύρους που χειρονομούσε, κάθε φορά που περνούσε εμπρός από τα πιτς, «λήξτε το τώρα». Αλυτάρχης εκείνου του αγώνα ήταν ο Jackie Ickx. Το έληξε, λοιπόν, έριξε καρό σημαία στον 32^ο γύρο, με τις θέσεις να μετρούν όπως είχαν στον  31^ο, και τους νικητές να παίρνουν τους μισούς βαθμούς.

Έτσι, ο Prost θεωρήθηκε νικητής, ο Senna δεύτερος και ο Bellof τρίτος. Όμως η θέση του Bellof ακυρώθηκε, όπως κάθε βαθμός που πήρε η Tyrrell εκείνη τη χρονιά, επειδή η ομάδα έκλεβε όσον αφορά το ελάχιστο όριο βάρους.

Ο Prost λοιπόν, που πήρε μισούς βαθμούς νικητή στο Μονακό, έχασε το Πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς από τον Niki Lauda για μισό βαθμό. Αν άφηναν τον αγώνα να εξελιχθεί, εφ όσον ο Prost, κάνοντας συντήρηση στα φρένα του, τερμάτιζε πίσω από τους Senna και Bellof, θα έπαιρνε όλους τους βαθμούς της 2^ης θέσης, μετά την ακύρωση του Bellof, θα περνούσε στη βαθμολογία τον Lauda και θα γινόταν αυτός Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ας αφήσουμε που η Toleman του Senna είχε ρωγμή στην εμπρός ανάρτηση, από κάποια επαφή στους πρώτους γύρους, και είναι αμφίβολο αν θα άντεχε ολόκληρο τον αγώνα.

Το 1985 ήταν απλώς ένα έτος αναμονής για τον Stefan Bellof. Συνέχισε με την μη ανταγωνιστική Tyrrell στη Formula 1, με καλύτερη θέση μια 4^η στους δρόμους του Ντάλας, όμως το έγκυρο Autosport είχε την πληροφορία ότι είχε ήδη συμφωνήσει να οδηγήσει για την Ferrari το 1986 και μάλιστα του είχε κλείσει ραντεβού ο ίδιος ο Enzo Ferrari να συμφωνήσουν τα οικονομικά.

Την 1^η Σεπτεμβρίου 1985 συμμετείχε στα 1.000 χλμ του Spa με μια ιδιωτική Porsche 956, καθώς η εργοστασιακή ομάδα χρησιμοποιούσε πλέον τις νεότερες Porsche 962. Με αυτή την παλιά 956 κόλλησε στη Les Combes στην εργοστασιακή 962 του Ickx, που οδηγούσε την κούρσα, και συνέχισε 5 χιλιόμετρα κολλημένος πίσω του.

Στην είσοδο της Eau Rouge ο Ickx κρατήθηκε δεξιά για να ακολουθήσει την πιο γρήγορη γραμμή. Ο Bellof είδε το κενό αριστερά, και όπως κάθε οδηγός αγώνων, όρμησε να το πάρει, ώστε να ολοκληρώσει την προσπέραση στη Raidillon. Ο Ickx μάλλον δεν τον είδε, έκοψε το τιμόνι αριστερά και οι δύο Porsche συγκρούστηκαν και κατέληξαν στη μπαριέρα της Eau Rouge.

Το αυτοκίνητο του Ickx έπεσε με το πλάι, του Bellof όμως έπεσε μετωπικά, και επιπλέον πήρε φωτιά. Τα συνεργεία χρειάστηκαν 10 λεπτά να τον απεγκλωβίσουν.

Στο ιατρικό κέντρο της πίστας διαπιστώθηκε ο θάνατός του από πολλαπλά εσωτερικά τραύματα. Ο Stefan Bellof, ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια στην ιστορία των αγώνων, έσβησε στο Spa, πριν καν μεσουρανήσει. Ήταν 27 ετών.

Η είδηση έπεσε βαριά στους φίλους των αγώνων, κυρίως στη Γερμανία, όπου θεωρούσαν πως ο Bellof θα γινόταν ο πρώτος Γερμανός Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1.

Ένα παιδί σε μια μικρή Γερμανική πόλη, που πήγαινε στο τεχνικό λύκειο και έτρεχε σε αγώνες karting, είχε το δωμάτιό του γεμάτο με αφίσες του Bellof και είχε το αυτόγραφό του σε ξεχωριστή θέση, όπως και τα γράμματα που αντάλλασε μαζί του, εκείνες τις εποχές, πριν την ηλεκτρονική αλληλογραφία. Πέρασε τόσο μεγάλο σοκ που για μήνες σκεφτόταν να μην ξανατρέξει. Το ξεπέρασε όμως, και έτρεξε ξανά.

Το παιδί εκείνο λεγόταν Michael Schumacher. Έγινε αυτός ο πρώτος Γερμανός Παγκόσμιος Πρωταθλητής Formula 1 και ήταν αυτός που επί ημερών του η Ferrari γνώρισε την πιο μεγάλη δόξα της στους αγώνες Grand Prix, με απανωτά Παγκόσμια Πρωταθλήματα Οδηγών και Κατασκευαστών.

Στην πολύ όμορφη ταινία του 2019, The Art of Racing in the Rain, η Τέχνη του Αγωνίζεσθαι υπό Βροχή, ένας οδηγός IMSA, που ονειρεύεται τη Formula 1, στο 2^ο λεπτό της σκηνής που αναρτήσαμε ανωτέρω, βλέπει με τον σκύλο του, τον Enzo, σκηνές από το Μονακό του 1984. Εστιάζει σε δύο μόνο οδηγούς, τον Ayrton Senna και τον Stefan Bellof.