Dakar 2010: Θέαμα και οδύνη στην Ατακάμα

Μετά από 410 χλμ. στην άμμο, η σημερινή διαδρομή μας επιφύλαξε έναν απίστευτο τερματισμό και μία πολύ κακή είδηση για έναν αναβάτη που είχαμε γνωρίσει προσωπικά…

Σήμερα απολαύσαμε εκπληκτικό τοπίο στη διαδρομή της Παναμερικάνα, που μας οδήγησε από την Αντοφαγκάστα στο Ικίκε, στα βόρεια της Χιλής, πολύ κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία. Ο Ειρηνικός από τη μία, οι ορεινοί όγκοι της ερήμου Ατακάμα από την άλλη, εκεί όπου έδωσαν τις μάχες τους αναβάτες και πληρώματα. Ο τερματισμός της ειδικής των 410 χλμ. ήταν ακριβώς στο μπιβουάκ – και τι τερματισμός: μία συγκλονιστική κατάβαση από έναν λόφο ύψους 700 μέτρων με 140 χλμ./ώρα, απ’ όπου η θέα στον ειρηνικό ήταν απίστευτη. Νόμιζες ότι δεν θα καταφέρουν να φρενάρουν – ειδικά τα φορτηγά – και θα καταλήξουν στη θάλασσα, τόση κλίση είχε η εκτός δρόμου διαδρομή. 

Με την επιστροφή μας στο μπιβουάκ μάθαμε τα κακά μαντάτα. Από τη VW, ο Βραζιλιάνος Μαουρίσιο Νέβες χτύπησε και τούμπαρε σε ένα βράχο με αποτέλεσμα να καταστρέψει το Touareg και να σπάσει δύο δικά του πλευρά. Τον βρήκε ο ντε Βίλιερς στην ειδική να πονάει αφόρητα και του συμπρατάθηκε μέχρι να φτάσει το ιατρικό ελικόπτερο. Πιο μπροστά, στο 10ο χλμ. της ειδικής, ο Ιταλός αναβάτης Λούκα Μάνκα – το Νο31 με την KTM – έπεσε με μεγάλη ταχύτητα και χτύπησε στο κεφάλι. Ήταν η δεύτερη πτώση του. Στο νοσοκομείο του βρήκαν σοβαρές κρανιοεγκαφαλικές κακώσεις, αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Ο θηριώδης, πάντα χαμογελαστός Σάρδος (από τη Σαρδηνία), τον οποίο είχα γνωρίσει δύο μέρες πιο πριν από τη δημοσιογράφο της Gazzetta dello Sport, Ελισαβέτα Καρατσιόλο, κινδυνεύει να μείνει φυτό, αν φυσικά καταφέρει να μείνει στη ζωή. Μέχρι την Τετάρτη ήταν 4ος γενικής στο πρώτο του Ντακάρ παρακαλώ –ταλέντο δηλαδή με προσδοκίες για βάθρο και μεγάλη ψυχάρα– παλικάρι. 

Στη διαδρομή από Κοπιαπό προς Αντοφαγκάστα, προτίμησε να σταματήσει και να δώσει το πίσω λάστιχο στον Κόμα, επιλέγοντας ένα καλύτερο μέλλον δίπλα στον Ισπανό πρωταθλητή από μία διάκριση στο πρώτο του Ντακάρ. Και άκουσε ένα ξερό «γκράσιας» (ευχαριστώ) γι αυτό και δεν μπορούσε να το χωνέψει προχθές. Ίσως γι’ αυτό να μπήκε με το μυαλό έξω από το κεφάλι και το πλήρωσε ακριβά. Αυτό είναι το Ντακάρ: γνωρίζεις ανθρώπους τη μία μέρα και την επόμενη κοιτάς τις φωτογραφίες τους γιατί έχουν φύγει ή έχουν μείνει ανάπηροι. Και ο αγώνας συνεχίζεται, δε σταματά ποτέ, όποιος και να φύγει, ότι κακό και να γίνει. Σκληρό, απάνθρωπο και ανθρώπινο συνάμα, απρόβλεπτο αλλά τόσο εθιστικό, όσο και η ίδια η ζωή, μήπως αυτό δεν είναι τελικά το ράλλυ Ντακάρ;_Α.Τεμπερίδης