Dakar 2010: O Πετερανσέλ μπροστά

Τη Δευτέρα μπήκε στην έρημο και την Τρίτη στη Χιλή ο αγώνας, που πλέον μας θυμίζει έντονα τη μεγάλη περιπέτεια της Αφρικής. Ναι, μπορούμε να μιλάμε για ένα Ντακάρ 100%, επίπονο και απρόβλεπτο όπως πάντα!

Χθες δεν καταφέραμε να ανεβάσουμε άρθρο μια και κοιμηθήκαμε σε σκηνάκια, μαζί με όλη την ομάδα της VW, στο μπιβουάκ της Φιαμπαλά. Ακόμη μου φαίνεται απίστευτο ότι δεν έχουμε ίντερνετ ασύρματο και φτηνό στα μπιβουάκ – αυτό είναι το πρώτο που θα έπρεπε να εξασφαλίζει η οργάνωση στους δημοσιογράφους που αποφασίζουν να φάνε τη σκόνη της ζωής τους για να καλύψουν τον αγώνα.

Ας μην γκρινιάζω όμως γιατί με το καλημέρα μπήκαμε στην έρημο τη Δευτέρα. Άλλο τοπίο από τη στιγμή που περάσαμε πίσω από τα βουνά που σκιάζουν τη Λα Ριόχα. Ξημερώματα και όλη η πόλη ήταν στο πόδι για να μας ξεπροβοδίσει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ζεστή αγκαλιά επιφυλάσσουν οι Αργεντινοί στους συμμετέχοντες. Ακόμη κι εμείς έχουμε υπογράψει – άθελα και μη – από πέντε αυτόγραφα ο καθένας!

Ο καταπληκτικός δρομάκος που μας οδήγησε νωρίς το απόγευμα στην Φιαμπαλά μας έκανε να ξεφύγουμε. Πού πήγε το καταπράσινο τοπίο της Κόρντομπα; Εδώ η γη πήρε χρώμα καφετί και γκρι και οι οικισμοί είναι αραιοί και πού. Τα πληρώματα έκαναν μία παράκαμψη από την εθνική, μπήκαν στην ειδική με τη λευκή, μαλακή άμμο και κατέληξαν μετά από 182 χλμ. έξω από το μπιβουάκ της Φιαμπαλά. Όσοι δεν ατύχησαν φυσικά. Στην κορυφή, ο Πετερανσέλ έδειξε τα δόντια του και πήρε την ειδική για να περάσει και στην κορυφή της κατάταξης ενώ ο Ρόμα δεν απέφυγε μία δεύτερη τούμπα, που τον έβγαλε ουσιαστικά εκτός αγώνα. Εμείς προλάβαμε να δούμε τα πληρώματα στην αμμουδερή εκκίνηση του αγώνα και στον τερματισμό, όπου η σκόνη που σήκωνε ο άνεμος έμπαινε στα αυτιά και στη μύτη. Όσο για τη ζέστη, ήταν αποπνικτική παρά τον αέρα. Μπορεί να μην χτύπησε 50 βαθμούς, όπως ήταν η πρόβλεψη, ωστόσο τους 45 τους καβάλησε το θερμόμετρο και απορώ πώς άντεξαν αναβάτες και οδηγοί σε τέτοιες συνθήκες.

Η ειδική ήταν πολύ δύσκολη, μάλιστα, γεμάτη αμμόλοφους στους οποίους πολλοί κόλλησαν και αρκετοί καθυστέρησαν τόσο που έφταναν και μετά τα μεσάνυχτα στο μπιβουάκ. Στα αυτοκίνητα, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές την ημέρα αυτή θα θέλουν να ξεχάσουν ο Ρόμα, που ξανατουμπάρισε δεύτερη μέρα συνεχόμενη και ο ντε Βίλιερς, που ανατράπηκε επίσης και έμεινε πολύ πίσω για να ελπίζει για κάτι καλό πλέον.

Στο μπιβουάκ περάσαμε κι εμείς τη βραδιά μας. Το απόγευμα πήγαμε να μας σφραγίσουν τα διαβατήρια, νωρίς το βράδυ τριμπήσαμε βοδινό με μακαρόνια και μαζί με όλη την παρέα με τα VW Amarok, μείναμε σε σκηνάκια. Στην παρέα εντάχθηκε τόσο η κούκλα δημοσιογράφος τουρκικής καταγωγής του RTL (που έμαθε να φτιάχνει on camera τη σκηνή), όσο και τον πάντα κεφάτο Χανς Στουκ με τη θεά ξανθιά – με τη μισή ηλικία του – που έχει στο πλάι του όλες αυτές τις ημέρες. Τα πληρώματα πήγαν σε ξενοδοχείο βέβαια αλλά μην φαντάζεστε τίποτα πολυτελές, μια και η Φιαμπαλά είναι μία πόλη της ερήμου, που μας θύμισε έντονα Μαυριτανία. Μόνο που έχει πιο λευκές και χαμογελαστές φυσιογνωμίες εδώ…

Τρίτη ξημερώματα, ξυπνήσαμε μία ώρα αργότερα, στις εξήμισι, μια και όλο το πρόγραμμα της ημέρας πήγε πίσω, λόγω της μεταμεσονύχτιας άφιξης αρκετών αναβατών στο μπιβουάκ. Πάλι στην πόλη μας ξεπροβόδισαν άντρες γυναίκες και παιδιά. Πήραμε το στενό δρομάκι με την καταπληκτική άσφαλτο με κατεύθυνση το πέρασμα Σαν Φρανσίσκο, σύνορο ανάμεσα σε Αργεντινή και Χιλή και έναν από τους πιο ψηλά ιστάμενους δρόμους του κόσμου,σε υψόμετρο 4748 μέτρων, πάνω στις Άνδεις.  Οι οικοδεσπότες μας – πραγματικοί Γερμανοί στην οργάνωση – πρόβλεψαν να υπάρχουν φιάλες οξυγόνου σε μερικά αυτοκίνητα ώστε να αντιμετωπισθούν πιθανά συμπτώματα νόσου των ορειβατών. Σκαρφαλώσαμε που λέτε στο Σαν Φρανσίσκο, μία διαδρομή με συναρπαστικό τοπίο. Σε όλον τον κόσμο, 2-3 μέρη με έχουν ενθουσιάσει τόσο πολύ. 

Κάναμε διάφορες στάσεις, περάσαμε τα σύνορα της Αργεντινής και στο συνοριακό σταθμό της Χιλής έκαναν έναν υγειονομικό έλεγχο με σκυλιά λαμπραντόρ (για πιθανά τρόφιμα που απαγορεύεται να περάσεις από τη μία χώρα στην άλλη) και αφού μείναμε άφωνοι στη θέμα της πράσινης λίμνης, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από χώμα στην αρχή και μετά από άσφαλτο, προς το Κοπιαπό της Χιλής. Αφού άφησα στο μπιβουάκ τους δύο συναδέλφους που καίγονταν να στείλουν τα κομμάτια τους στις εφημερίδες, πήρα μαζί έναν Ισπανό φωτογράφο και κινηθήκαμε 80 χλμ. πιο βόρεια για να βρούμε τον τερματισμό της ειδικής, έξω από την παραλιακή πόλη Καλντέρα. 

Πετύχαμε τον «πετέρ» και το Σάινθ στο στοπ της ειδικής των 200 χλμ. και απολαύσαμε στη συνέχεια το κατηφορικό, αμμουδερό κομμάτι μέχρι το φλάινγκ. Πιο εντυπωσιακό απ’ όλους ήταν ο Γκόρντον, που πετούσε με το δικίνητο, πρωτότυπο Hummer του, και διόλου τυχαία έκανε τον ταχύτερο χρόνο, 1 δευτερόλεπτο ταχύτερο από του Πετερανσέλ, που παραμένει πρώτος στην κατάταξη, με διαφορά επτάμισι λεπτών από το Σάινθ και 10’ από τον Αλ Ατίγια που δείχνει ικανός για το καλύτερο φέτος. Μετά από 660 χλμ. στο τιμόνι του Αμαρόκ, δέχομαι με χαρά το άνετο δωμάτιο στο κέντρο της Κοπιαπά, η οποία παράγει και θαυμάσιο κρασί – μέσα στην έρημο παρακαλώ. Αύριο πάμε στην Αντοφαγκάστα, 680 χλμ. πιο βόρεια, ενώ τα πληρώματα θα τρέχουν παράλληλα με την Παναμερικάνα στη δεύτερη μεγαλύτερη ειδική του αγώνα, με μήκος 480 χλμ. Μεγάλη ημέρα και η αυριανή και δεν βλέπω την ώρα να ξυπνήσουμε και να οδηγήσουμε. Ώρα πέντε τα ξημερώματα συγκεκριμένα… _Α.Τεμπερίδης