Costa Brava Rally Historic 2018

Δεμένοι στα μπάκετ, έτοιμοι να ανέβουμε στη ράμπα της εκκίνησης κι έχοντας να διανύσουμε 1.000 “σφιχτά” χλμ., με τα μισά να είναι ειδικές ακριβείας, εκ των οποίων μεγάλο μέρος να είναι νυχτερινές, αναρωτιόμαστε αν θα καταφέρουμε να τερματίσουμε…

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Η απόφαση ελήφθη ένα χρόνο πριν, ακριβώς μετά τον τερματισμό του Costa Brava Rally Historic 2017, στο οποίο συμμετείχα ως συνοδηγός και η εμπειρία ήταν μοναδική.

«Του χρόνου θα είμαι οδηγός στο τιμόνι της AlfaSud. Είμαι σίγουρος ότι θα στρίβει καλύτερα από τις 911 σε τούτα εδώ τα στροφιλίκια». 

Το είπαμε κι έγινε και παράλληλα ακολούθησαν άλλα 8 ελληνικά πληρώματα. Για εμάς τα πράγματα ήταν λίγο πιο πολύπλοκα, καθώς ο κανονισμός δεν προέβλεπε τη συμμετοχή τόσο νέου συνοδηγού, αλλά τελικώς έγινε δεκτός με βάση το παλμαρέ του!Έτσι, περί τα μέσα Απριλίου βρεθήκαμε να φορτώνουμε τα οχήματά μας στην αυτοκινητάμαξα του κ. Χρήστου, προκειμένου αυτά να ταξιδέψουν ως τα βορειοανατολικά παράλια της Ισπανίας στη γνωστή Κόστα Μπράβα.

Μερικές ημέρες αργότερα ακολουθήσαμε κι εμείς, οδηγοί και συνοδηγοί, με πτήση για Βαρκελώνη κι από εκεί οδικώς, περίπου 130 χλμ. πιο βόρεια, στην παραθαλάσσια πόλη Παλάμος, όπου και το κέντρο του αγώνα.

Φτάσαμε Πέμπτη μεσημέρι κι αφού ξεφορτώσαμε τα αυτοκίνητα… ξεχυθήκαμε όλοι να βρούμε την RT 2, πάνω στην οποία μας δινόταν και το καλιμπράρισμα του αγώνα. Όσοι εξ ημών αναζήτησαν και την περσινή RT 3 για προπόνηση, πήραν μια εικόνα του τι σημαίνει Regularity στα ισπανικά!

Παρασκευή πρωί, διοικητικός και τεχνικός έλεγχος και εν συνεχεία αναμονή και ξεκούραση, εν όψει του πρώτου σκέλους. Κάπως έτσι, γύρω στις 3 το απόγευμα βρεθήκαμε εδώ να περιμένουμε το “Start” του αφέτη. Με το νούμερο 7 στις πόρτες μας κι αφού έχουν ήδη εκκινήσει τα πληρώματα με τις μοτοσυκλέτες (σ.σ. “θεοί”), βλέπουμε να εκκινούν μπροστά μας μερικά από τα καλύτερα πληρώματα του ισπανικού αλλά και ευρωπαϊκού Regularity, με αυτοκίνητα στημένα sporting, και ανάμεσά τους κάποιοι με ομάδα υποστήριξης να ακολουθεί τον αγώνα. 

3-2-1, GO

Πήραμε εκκίνηση, κατεβαίνουμε τη ράμπα και στα 30 μέτρα ξεκινά η πρώτη ειδική, superstage, η οποία είναι χωμάτινο σλάλομ, με κώνους, βαρέλια κτλ., φτιαγμένη περισσότερο για να βγάλει θέαμα παρά για να κάνει διαφορές στη βαθμολογία. Χωρίς να έχουμε και το πιο κατάλληλο αυτοκίνητο για τέτοια δοκιμασία (χειρόφρενο στους μπροστινούς δίσκους γαρ), προσπαθούμε απλά να κινηθούμε σβέλτα και να προστατέψουμε το αυτοκίνητο, ρίχνοντας και μια ματιά στο χρονόμετρο. Το αποτέλεσμα μας δικαιώνει, μιας και πετύχαμε το απόλυτο 0, κερδίζοντας έτσι την πρώτη ειδική του αγώνα. 

Εν συνεχεία τα πράγματα συνεχίζουν κλασικά, με όμορφες ημιορεινές στριφτερές διαδρομές που μας οδηγούν προς την ενδοχώρα. Τα τοπία μας θυμίζουν Ελλάδα στο λίγο πιο πράσινο, με τις διαδρομές να είναι πιο σφιχτές από όσο έχουμε συνηθίσει, αλλά όχι τόσο που να μας προβληματίζουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που συναντήσαμε ήταν το πλήθος των ποδηλατών που ανεβοκατέβαιναν τους ίδιους λόφους με εμάς και πράγματι ήθελαν πολλή προσοχή. Ευτυχώς είναι όλοι τους εξοικειωμένοι. Μετά τις πρώτες επτά ειδικές και λίγο πριν δύσει ο ήλιος έχουμε regrouping περίπου μιας ώρας. Ελαφρύ γεύμα, χαλαρή κουβέντα και ξεκούραση, εν όψει του δεύτερου -νυχτερινού- σκέλους που ακολουθεί σε λίγο. 

Εκκινούμε το δεύτερο σκέλος, και στα 2 χλμ βρίσκουμε το START της RT 8, Capsacosta – Vall del Bac – Beget, της μεγαλύτερης του αγώνα (περίπου 67 χλμ.), και πρώτης νυχτερινής. Το σκοτάδι δεν έχει πέσει ακόμη και έχει αυτό το φως που σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις καλά, ενώ στην πραγματικότητα το οπτικό σου πεδίο έχει περιοριστεί σημαντικά. Έτσι, στο πρώτο κιόλας χλμ. της ειδικής, στη μία και μοναδική παγίδα πλοήγησης, χάνω την κοπάνα στα αριστερά, και συνεχίζω ευθεία στον κυρίως δρόμο. Ευτυχώς ο συνοδηγός μου αντιδρά άμεσα και μου φωνάζει: “Εδώ ήταν!”. Όπισθεν 20 μέτρα, ο μικρός διορθώνει κι εγώ τρέχω να προλάβω. Η κοπάνα ήταν χωματόδρομος, 100 μέτρα όλος κι όλος, και εν συνεχεία μας γυρνάει στον κυρίως δρόμο. Εννοείται ότι υπήρχε χρονόμετρο εκεί και φυσικά τρώμε το πρώτο μας 20άρι, αφού έχουμε μείνει περί τα 250 μέτρα πίσω από τα ιδανικά. 

Στα επόμενα δύο χιλιόμετρα η AlfaSud βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου και “σκέφτεται” ότι τελικά όλες αυτές που σκούριασαν και κατέληξαν στην πρέσα ίσως να ήταν πιο τυχερές! Η διαδρομή, κάτι σαν το δρόμο για τη Ζαγορά στο Πήλιο, στενάδι, με ατελείωτες στροφές. Το σκοτάδι είναι πλέον σύμμαχός μας, καθώς αφενός μεν η κίνηση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, αφετέρου δε ελπίζεις ότι και ο “όποιος απέναντι” θα έχει τα φώτα του αναμμένα. Οι προβολείς μας δουλεύουν υπερωρίες και επί μια ώρα και κάτι παλεύουμε να κρατήσουμε το “0”, με τον μικρό να διορθώνει τα μέτρα που κλέβω κατ’ εκτίμηση, μιας και τα όποια σημάδια είναι πολύ αραιά.

Με το τέλος της πρώτης νυχτερινής είμαστε ήδη εξαντλημένοι, αλλά μας περιμένουν άλλες έξι ώρες οδήγησης και άλλες 5 ειδικές! 

Κάνουμε οικονομία δυνάμεων, στις απλές διαδρομές κρατάω το roadbook στο χέρι κι αφήνω τον μικρό να γύρει. Φτάνοντας στην αφετηρία κάθε ειδικής τον σκουντάω. Παρόλ’ αυτά οι επιδόσεις μας είναι καλές, ανεβάζοντας μας θέσεις στη γενική κατάταξη. Κατά τη 1:30 το πρωί φτάνουμε στην προτελευταία ειδική της ημέρας (RT 12 Els Angels – Santa Pellaia). Ανηφορική, στριφτερή, έχει και ένα χωμάτινο κομμάτι. Κοιτάω τον μικρό, βλέπω ότι κρατά τα μάτια του ανοιχτά με ζόρι και του προτείνω να την κάνω χωρίς τη βοήθειά του, κι ό,τι γίνει. “Δε θα τα καταφέρεις” μου αποκρίνεται, πίνει μια γουλιά νερό, τρίβει τα μάτια του και λέει “πάμε”!

Όλα καλά, ακολουθεί η RT 13 και καταλήγουμε αισίως στις τρεις τα ξημερώματα στην παραλία του Παλάμος, όπου παραδίδουμε καρνέ και πάμε για ύπνο. Πριν σβήσουν τα φώτα μια κλεφτή ματιά στο κινητό, όπου βλέπουμε ότι οριακά έχουμε μπει στην πρώτη δεκάδα.

Σάββατο πρωί, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα μιας και εκκινούμε νωρίτερα και τερματίζουμε επίσης νωρίτερα, μόλις μεσάνυχτα… 

Επαναλαμβάνουμε την superstage και εκκινούμε πάλι για ενδοχώρα. Τα πράγματα κυλούν κανονικά, χωρίς απρόοπτα, οι επιδόσεις μας καλές, αλλά όχι στο επίπεδο των κορυφαίων, 4 ειδικές, μεσημεριανή ανασυγκρότηση στο Ripoll. Ωραία ατμόσφαιρα, με κόσμο μαζεμένο στην πλατεία να χαζεύει τα ιστορικά.

Ακολουθούν πέντε απογευματινές ειδικές, απολαυστικές οδηγικά, με πολύ στροφιλίκι και πολύ ανέβα-κατέβα, και απογευματινή ανασυγκρότηση στην πλατεία του συμπαθέστατου Βιλαντρό.

Είμαστε πλέον μέσα στην πρώτη δεκάδα, χωρίς πολλές ελπίδες για κάποια κορυφαία διάκριση, οπότε αναζητούμε στόχους για να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Θέλουμε να παραμείνουμε πρώτοι μεταξύ των ελληνικών πληρωμάτων, να τερματίσουμε μπροστά από τον περυσινό πρωταθλητή Ευρώπης, τον Βέλγο Christian Crucifix, και να πάρουμε το κύπελλο στην κατηγορία πατέρας – υιός, το οποίο διεκδικούν καμιά δεκαριά πληρώματα.

Έτσι, εκκινούμε το τελευταίο σκέλος του αγώνα που αποτελείται από ακόμα πέντε ειδικές, τέσσερις εκ των οποίων νυχτερινές. Σπαταλάμε λίγο από το χρόνο μας στο τέλος της πρώτης ειδικής προκειμένου να προσφέρουμε την βοήθειά μας στον προ μηνών team mate μου, ο οποίος έχει κάνει τα μπροστινά του λάστιχα κουρέλια. 

Συνεχίζουμε με τις πολύ ωραίες ειδικές, Cladells, Osor Susqueda, και Estanyol. Ο ρυθμός σχεδόν καταιγιστικός (για regularity), θεατές σε κάποια σημεία να μας περιμένουν με “εκπλήξεις” και αισίως φτάνουμε στην τελευταία ειδική (RT 28, Sant Grau – Sant Feliu). Τη θυμόμουν από πέρυσι, μιας και την είχα οδηγήσει. Ατελείωτο στροφιλίκι. Όλα βαίνουν καλώς και κλείνουμε τον αγώνα με τον καλύτερο τρόπο, επιτυγχάνοντας τη δεύτερη καλύτερη επίδοση μέσα στην τελευταία ειδική.

Τερματισμός στο Παλάμος οριακά στο λεπτό μας (ο χρόνος που σπαταλήσαμε, μας έλειψε τελικά) και επίσης οριακά από καύσιμα, αλλά όλα καλά. Αναμένουμε και τα υπόλοιπα ελληνικά πληρώματα ή μαλλον όσους εξ αυτών συνέχιζαν τον αγώνα, καθώς, δυστυχώς είχαμε και 2 εγκαταλείψεις.

Ξημερώνει Κυριακή, τα τελικά αποτελέσματα έχουν εκδοθεί, είμαστε στην 7η θέση της γενικής κατάταξης επιτυγχάνοντας έτσι και τους τρεις από τους στόχους που είχαμε θέσει (ο φίλος Christian δεν μπορεί να το χωνέψει ότι του τσιμπήσαμε θέση για μόλις 0,4 sec!).

Ακολουθεί η τελετή απονομής σε γιορτινή ατμόσφαιρα, με φόντο τα ιστορικά αυτοκίνητα και τη μαρίνα του Παλάμος. 

Νικητές του αγώνα, οι ντόπιοι Nogareda – Giralt, με Porsche 911, ακολουθούμενοι σε απόσταση αναπνοής από τους περυσινούς νικητές Fortuny – Jimenez, με Lancia Beta Coupe, ενώ τρίτοι γενικής, οι κορυφαίοι Βέλγοι Deflandre – Lambert, επίσης με Porsche 911.

Να ευχηθούμε και του χρόνου; Εγώ ναι, ο συνοδηγός μου δεν ξέρω!_ Σπύρος Μουστάκας