Ο Μανώλης Μακρινός, γράφει για την μοναδική εμπειρία της συνοδήγησης στη Lancia Stratos με οδηγό τον “Σιρόκο”, εστιάζοντας στο 1978 και βέβαια, στο Ράλλυ Ακρόπολις εκείνης της χρονιάς.
04/06/1977: H επόμενη μέρα μετά τη λήξη του 24ου Ράλλυ Ακρόπολις μας βρίσκει με την κατάκτηση της 5ης θέσης Γενικής και της 1ης μεταξύ των Ελλήνων με Datsun Violet 160J της Νικ. Ι. Θεοχαράκης – ήταν η ημέρα που αποφάσισε ο «Σιρόκο» την παραγγελία της Lancia Stratos.
18-19/02/1978: Πρώτη συμμετοχή μας με την ολοκαίνουργια Lancia Stratos στο Γύρο Πελοποννήσου, αγώνα διοργανωμένο από την ΑΛΦ. Έπειτα από ολονύχτια διαδρομή στα χώματα της Πελοποννήσου, και όντες μακράν 1οι Γενικής, εκτελέσαμε την τελευταία ειδική διαδρομή επί εδάφους Στερεάς Ελλάδας, τον λατρεμένο τότε κατηφορικό Σχοίνο.
Περάσαμε το flying και σταματήσαμε στο stop για την εγγραφή του χρόνου. Μόλις τελείωσε η διαδικασία, και αφού ο Τάσος έβαλε 1η για να ξεκινήσουμε την τελευταία απλή διαδρομή, προς τον τερματισμό του αγώνα η «Μπουμπού» κούρνιαξε ακουμπώντας στο εμπρός δεξί της «ποδαράκι» . Το κέλυφος από το μπαλάκι του ψαλιδιού είχε ανοίξει σαν τριαντάφυλλο. Εκεί τελείωσε η προσπάθεια, όντες 1οι Γενικής, αλλά στον τερματισμό του αγώνα δε φτάσαμε ποτέ. Στενοχώρια, απογοήτευση και τα λόγια του Τάσου: «Αγαπημένε μου Μανωλάκη, πανηγυρίζουμε μόνον όταν έχουμε περάσει τη ράμπα του τερματισμού και βλέπουμε την καρό σημαία από το καθρεφτάκι μας». Έπειτα από παρεμβάσεις της ελληνικής ομάδας, με οδηγίες Τάσου, Μαρίας, μηχανολόγων, μεταλλειολόγων κτλ., κατασκευάστηκε κέλυφος για τα μπαλάκια που δε μας ξαναπροβλημάτισε ποτέ.
18-19/03/1978: Στη συνέχεια συμμετείχαμε στο Εαρινό της ΠΑΛΑΣ, κατακτώντας την 1η θέση της Γενικής χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Επόμενη προσπάθεια και final test ενόψει του Ράλλυ Ακρόπολις, ήταν το 5ο Ολυμπιακό Ράλλυ της ΑΟΛΑΠ στις 15-16/04/1978. Όλα κύλησαν ομαλά, και χωρίς το παραμικρό πρόβλημα κατακτήσαμε άλλη μία νίκη. Ήταν συνολικά ο τρίτος αγώνας για την ομάδα με το καινούργιο αυτοκίνητο, και η προσαρμογή όλων των εμπλεκομένων ήταν πλέον εμφανής.
Με όρεξη, αγάπη, ελπίδα και ηθικό ακμαιότατο ξεκίνησε όλη η ομάδα την προετοιμασία για τη συμμετοχή μας στο 25ο Ράλλυ Ακρόπολις. Εμείς ως πλήρωμα κάναμε ό,τι μπορούσαμε καλύτερο. Οι σημειώσεις ειδικών και απλών διαδρομών είχαν βελτιωθεί αρκετά, και έγιναν δοκιμές ακόμη και στο κανονικό ωράριο του αγώνα με τη θρυλική Alpine-Renault. Ακολούθησε η γνωστή τακτική μου με το καθαρογράψιμο όλων των σημειώσεων (τετράδια μεγέθους Α4 στον αριθμό 5 των 80 φύλλων).
Photo: Τάσος Αρωνίτης
28/05/1978: Εκκίνηση κάτω απο τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης Παρόντες οι λατρεμένοι γονείς, Λευτέρης και Μαίρη Μακρινού, στέλνοντας μαζί με όλους τους Έλληνες τις ευχές τους για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το πρώτο κομμάτι, Αθήνα-Καλαμπάκα, μας ταλαιπώρησε αρκετά – από κλαταρίσματα ελαστικών, τα οποία οφείλονταν στη θραύση των ζαντών (ελαττωματική παρτίδα;). Μετά το καθιερωμένο service στην είσοδο της Καλαμπάκας και την ανασυγκρότηση, ξεκινήσαμε για το δεύτερο κομμάτι, Καλαμπάκα-Καλαμπάκα, υπό καταρρακτώδη βροχή.
Εφιάλτης! Λάσπη, μπόσικα και σκληρά οδοστρώματα εναλλάσσονταν από πλαγιά σε πλαγιά και από κορυφή σε κορυφή. Κρατώντας μια τακτική και ένα ρυθμό ώστε η επαφή μας με την κορυφή να μη χαθεί -να μη φάμε κάποιο καπέλο στις απλές- και βγάζοντας και την απλή Πολυδένδρι-Ελατοχώρι ακαπέλωτοι, ροβολήσαμε για την ειδική Γόννοι-Hairpins. Η ανάβαση ήταν πάρα πολύ καλή με οδήγηση του Τάσου για Όσκαρ, αλλά στο οροπέδιο τα πράγματα έγιναν τραγικά, όπου η λάσπη και το μπόσικο είχαν βάθος περίπου μισό μέτρο. Άντε και εκεί τα καταφέραμε, και αρχίζουμε την κατηφόρα για τα πατημένα και τον τερματισμό της ειδικής, στην είσοδο του χωριού Καρυά. Η «Μπουμπού» κροτάλιζε στις 7.000 σ.α.λ. και με τη σχέση που φοράγαμε BC είχε γύρω στα 170 χλμ.
Το χώμα σκληρό και στρωτό, όμως στην τελευταία στροφή -αριστερή πατητή για εμάς- πριν από το flying υπήρχε λάσπη (βούρκος), όπου το θηρίο έχασε την πρόσφυσή του… Απογειώθηκε, άρχισε να παίρνει τούμπες στον αέρα και χτυπώντας στα αναχώματα δεξιά και αριστερά σταμάτησε στις ρόδες μεν, αλλά με φορά ανάποδη εκείνης του αγώνα.
Ο Νο 1 Κύριος, ο οδηγός μου, αμέσως με ρώτησε: «Είσαι καλά, Μανωλάκη»; Απάντησα: «Ναι, είμαι καλά – εσύ;». «Και εγώ καλά», απάντησε ο Τάσος.
Φωνάζω: «Πάτα μίζα να φύγουμε». Πατώντας τη μίζα ακούσαμε ένα «γκουπ». Αμέσως με τα χέρια μου έσπρωξα όλους τους διακόπτες ώστε να σβήσουν οι οκτώ προβολείς. Το θηρίο πήρε μπροστά –όμως το εμπρός δεξί ψαλίδι είχε κοπεί,- με την όπισθεν περάσαμε το flying και το stop. Εγγραφή χρόνου και στην έξοδο της περιοχής, για καλή μας τύχη το μεγάλο φορτηγό της Fiat Abarth ήταν εκεί. Ηλεκτροκόλληση-οξυγόνο και πατέντα ελληνική από εμένα, κολλήθηκε το ψαλίδι και φτάσαμε μέχρι την Καλαμπάκα, όπου αντικαταστάθηκε για το κομμάτι Καλαμπάκα-Αθήνα. Στο συνεργείο της Lancia Λάμδα στην οδό Φαλήρου, με παρόντα και τον αείμνηστο Χρήστο Δαμάσκο, η «Μπουμπού» πλησίασε την αρχική της κατάσταση για τα δύο τελευταία κομμάτια του Ράλλυ, Αθήνα-Ολυμπία και Ολυμπία-Αθήνα τερματισμός.
Με ανάμικτα συναισθήματα, στις 02/06/1978 φτάσαμε στον τερματισμό στην Ακρόπολη, στην 6η θέση Γενικής και 1οι Ελληνες. Η πρώτη και μοναδική Lancia Stratos είχε τερματίσει ένα Ράλλυ Ακρόπολις του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ύστερα από σοβαρή έξοδο… Αλλά το πείσμα, η αγάπη, η προσπάθεια και το φιλότιμο όλων των μελών της ελληνικής ομάδας δεν άφησαν το αυτοκίνητο και το πλήρωμα, ούτε στιγμή να σκεφτούν την εγκατάλειψη. Στιγμές που δε θα ξαναζήσω ποτέ! _Μανώλης Μακρινός
Πλάνα από το Ράλλυ Ακρόπολις 1978