O Λάμπρος Αθανασούλας, θυμάται την πρώτη σημαντική του επιτυχία σε διεθνή αγώνα, όταν επικράτησε στο πλαίσιο του Ford Fiesta Sporting Trophy με συνοδηγό τον Νίκο Μουζάκη, στο Ράλλυ Γερμανίας 2006.
Ήταν προς το τέλος του 2005, όταν με την ανακοίνωση του θεσμού Fiesta Sporting Trophy απο την M-Sport σε συνεργασία με το WRC, μας γεννήθηκε το ενδιαφέρον για συμμετοχή σε ένα διεθνές πρωτάθλημα. Η απογοήτευση των εγκαταλείψεων απο μηχανικά προβλήματα στην Ελλάδα με το Ford Fiesta S1600 και η οδηγική πρόκληση σε θεσμό με συναγωνισμό, άναψαν τη φωτιά.
Να βρεθούν χορηγοί, να οργανωθεί ομάδα υποστήριξης, να προγραμματιστούν τα ταξίδια, να προετοιμαστούμε με το συνοδηγό, αλλά και προπόνηση. Μέσω in car video απο τους αγώνες που θα τρέχαμε. Για πρώτη φορά, έπρεπε να γραφτούν οι σημειώσεις των ειδικών διαδρομών και μόνο με ένα πέρασμα για τσεκάρισμα, να ξεκινάμε. Δυο περάσματα συνολικά, σε αντίθεση με ότι είχαμε συνηθίσει στους ελληνικούς αγώνες που οι ειδικές ήταν γνωστές και τα περάσματα είτε ελεύθερα, είτε τέσσερα, ανάλογα με την χρονιά. Το 2006 λοιπόν και μετά από καλές επιδόσεις στην Ισπανία, στην Κορσική και στη Σαρδηνία με το Fiesta ST, σε επίπεδα Ν3, αναζητούμε και ένα καλό αποτέλεσμα χωρίς τεχνικά προβλήματα.
Σειρά της Γερμανίας, με πολύ ιδιαίτερες ειδικές. Καμία σχέση με ότι ξέραμε. Στενοί δρόμοι, με πολλές αναπηδήσεις, άπειρες αλλαγές κατεύθυνσης και πολλές κλειστές στροφές. Προσθέστε και τις περίφημες ειδικές “Panzerplatte” με το τσιμεντένιο οδόστρωμα γεμάτο λακκούβες και σαμαράκια, οπότε αντιλαμβάνεστε την ιδιαιτερότητα. Ταξίδι στο άγνωστο, με όπλο την εμπειρία του Νίκου Μουζάκη. Φύλακας-άγγελος ο Νίκος, ήξερε να μας προστατεύει απο λάθη και να καθοδηγεί αλάνθαστα απο το δεξί μπάκετ.
Οι καιρικές συνθήκες, ήταν και αυτές δύσκολες. Βροχή, ομίχλη, ήλιος, συννεφιά, βροχή ξανά, και μετά το τέλος της πρώτης μέρας έχοντας κερδίσει και την δεύτερη ειδική, βρισκόμαστε στην δεύτερη θέση πίσω απο τον Alessandro Bettega. Γιος του αείμνηστου Attilio, οδηγού την Lancia, την εποχή των Group Β, που έχασε τη ζωή του το 1985 στην Κορσική.
Επίθεση στην πρώτη ειδική, και περνάμε στην πρώτη θέση! Αλλά η χαρά μας δεν κράτησε πολύ. Μετά τις δύο “Panzerplatte” και ένα σκασμένο ελαστικό, κατευθυνόμαστε προς την τελευταία ειδική της ημέρας έχοντας 40 δευτερόλεπτα μπροστά μας, τους Ιταλούς με το δικό τους Fiesta. Δέκα περίπου χιλιόμετρα πριν την εκκίνηση της ειδικής, βλέπουμε τον Bettega στην άκρη του δρόμου, και καπνούς να βγαίνουν απο τον κινητήρα. Χωρίς σκέψη, μαζί με τον Νίκο προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε. Ρίχνουμε όσα μπουκάλια νερό έχουμε στο πληγωμένο τους ψυγείο, και τον βάζουμε μπροστά μας στον δρόμο προς την τελευταία ειδική.
Λίγο πριν φτάσουμε στο start, και έχοντας μπροστά μας ένα αρκετά ανηφορικό τμήμα, η μεγάλη θερμοκρασία του κινητήρα, δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν. Μας κάνουν νόημα να φύγουμε, όμως πατάω γκάζι και αρχίζω να τους σπρώχνω στην ανηφόρα, φτάνοντας τους ως την εκκίνηση της τελευταίας ειδικής. Το ιταλικό πλήρωμα δεν το πιστεύει… Ακόμα και σήμερα, μετά από 14 χρόνια, κάθε φορά που μιλάμε με τον Alessandro, μας ευχαριστεί.
Με καπέλο, καταφέρνουν να τερματίσουν την ειδική και να επιστρέψουν στο σέρβις. Έχουν χάσει ένα ολόκληρο λεπτό και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι η πρώτη μας νίκη πλησιάζει. Μας χωρίζουν 22 δευτερόλεπτα και ελπίζουμε ότι μπορούμε να τα διατηρήσουμε. Για ακόμη μία φορά ο καιρός αλλάζει. Πριν αποφασίσουμε τι λάστιχα να βάλουμε, ένα τηλέφωνο στον Μιχάλη Ζώτο (αρχιμηχανικός της Subaru) μας βοηθάει πολύ και κυρίως ψυχολογικά: “Βάλε intermediate, Λάμπρο. Είτε στεγνά είτε βρεγμένα, δεν σε φοβάμαι. Το έχεις!”
Τέσσερις ειδικές μένουν και πάμε, χωρίς άγχος, αλλά με πάθος για τη νίκη. Το θέλουμε, πολύ. Όπερ και εγένετο! Διατηρούμε την διαφορά μας και ενώ κλαίμε κυματίζοντας τη γαλανόλευκη στον τερματισμό της ειδικής, έρχεται ο Bettega και μας δίνει συγχαρητήρια: “Lambros, congrats. Great drive. Couldn’t push any more than that’’. Διπλή η χαρά! Η νίκη μας και τα εύσημα ενός εξαιρετικού οδηγού, που σήμερα παραμένει καλός φίλος!
Η πρώτη μας νίκη, που ήρθε μετά από ένα πολύ δύσκολο αγώνα, θα μείνει για πάντα στο μυαλό ως η πιο σημαντική στιγμή στην αγωνιστική μου διαδρομή. Ήταν η χαρά και η επιβράβευση πολλών κόπων, όπως και των ανθρώπων που μας στήριξαν, ως χορηγοί αλλά και άλλων, φίλων με εμπιστοσύνη.
Η διαδρομή μας, είχε αφετηρία το θεσμό Γίνε Πρωταθλητής, ενώ τη συμμετοχή μας τότε σε διεθνές επίπεδο, υποστήριξαν η Jetoil και η Ford Motor Hellas. Πέρασαν 14 χρόνια, αλλά αυτές οι στιγμές θα είναι για πάντα χαραγμένες στην μνήμη. _Λάμπρος Αθανασούλας
Θυμηθείτε τι έγινε στον αγώνα, μέσω αυτού του video