Ο "Ιαβέρης Junior" κατά κόσμον Κωνσταντίνος Μαρκουΐζος θυμάται την συμμετοχή του, υπό δύσκολες συνθήκες, στο Seajets Ράλλυ Ακρόπολις 2016, που προσμετρούσε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ, με Mitsubishi Lancer EVO IX και συνοδηγό τον Σπύρο Κολτσίδα.
Ο τελευταίος αγώνας που έλαβα μέρος ήταν το Ράλλυ Ακρόπολις του 2016, που προσμετρούσε στο Πανευρωπαϊκό (ERC) και όχι στο Παγκόσμιο (WRC) Πρωτάθλημα Ράλλυ, όπως το γνώρισα και λάτρεψα από παιδί, βλέποντας τους κορυφαίους οδηγούς του κόσμου, αλλά και τον πατέρα μου να γράφει ιστορία για το ελληνικό motorsport.
Ξεκινώντας από αυτό, θα ήθελα να εκφράσω την άποψη ότι ο πιο φημισμένος αγώνας της χώρας ανήκει αποκλειστικά στο WRC, ενώ η χρήση της ονομασίας σε Ευρωπαϊκό αγώνα, αλλά ακόμα χειρότερα σε αγώνα του Ελληνικού πρωταθλήματος, είναι μείωση και έκπτωση του κύρους του, σε βαθμό ιεροσυλίας. Μια ωραία ιδέα που εφαρμόστηκε στο παρελθόν θα μπορούσε να είναι το «Rally of Greece» ή όπως αλλιώς θέλουν οι οργανωτές (εάν και εφόσον πάρουμε αγώνα στο ERC).
Η «ώθηση» για τη συμμετοχή μας
Δυο χρόνια πριν τον αγώνα, χρειάστηκαν όλες οι δυνάμεις, τόσο οι δικές μου, όσο και της οικογένειας μου, μιας και αντιμετώπισα το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει ο καθένας από εμάς, φτάνοντας -μέχρι τότε- δυο φορές κοντά στο θάνατο, ενώ μπορώ να πω, πως στάθηκα τυχερός μέσα στην ατυχία μου και βρίσκομαι υγιής πλέον, να γράφω αυτές εδώ τις γραμμές. Και αναφέρω το γεγονός, διότι πιστεύω πως αυτή η κατάσταση, μου έδωσε ακόμα μια σημαντική ώθηση στο να πραγματοποιώ τα “θέλω” μου, με περισσότερη πίστη και πάθος. Έτσι, έκανα τεράστιο αγώνα από το καλοκαίρι του 2015, ώστε να βρεθώ στη ράμπα εκκίνησης του αγώνα, καθώς και για άλλα projects που τρέχω μέχρι και σήμερα.
Η οργάνωση
Αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία, μιας και όλα (μα όλα) πέρασαν από τα χέρια μου. Από το βασικότερο, δηλαδή να βρεθούν οι υποστηρικτές-χορηγοί, ομάδα υποστήριξης, λάστιχα, ξενοδοχεία, δοκιμές κλπ, έως άλλες σημαντικές διαδικασίες. Αυτές αφορούσαν τις απαραίτητες εξετάσεις και την προσωπική μου προετοιμασία, αφού από το 2014 ανήκω στις ευπαθείς ομάδες, με αναπηρία +80%, έχοντας να υπερβώ την τεράστια δυσκολία της συνεχούς αιμοκάθαρσης και βέβαια όλων των επιπτώσεων στον οργανισμό και την ψυχολογία μου. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η συμμετοχή μας ήταν μετέωρη και κυριολεκτικά προλάβαμε «στο όριο» να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα κεφάλαια, τόσο για τον αγώνα, όσο και για την περίπτωση ατυχήματος.
Προετοιμασία
Η επιλογή της ομάδας κρίθηκε στις λεπτομέρειες και καταλήξαμε σε αυτή του Λευτέρη Σωτήρχου, ενός φίλου συναθλητή και ομαδάρχη που βοήθησε στο μέγιστο βαθμό, καθώς συνεργάστηκε άψογα, τόσο με εμένα προσωπικά, όσο και με το συνοδηγό μου, Σπύρο Κολτσίδα. Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα τεστ 100 περίπου χιλιομέτρων, ώστε να γνωρίσουμε το νέο αγωνιστικό μας, που ήταν ένα Mitsubishi Lancer EVO 9. Ένα αυτοκίνητο που θα οδηγούσα για πρώτη φορά και μετά από 11 χρόνια αποχής, γεγονός που δυσκόλευε στο μέγιστο βαθμό την προσαρμογή μας. Στο τέλος του τεστ ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι για ένα όμορφο ταξίδι.
Video από τις δοκιμές πριν τον αγώνα (μέρος 1ο)
Ο δρόμος για τη Εκκίνηση
Έχοντας εξασφαλίσει κρεβάτι για θεραπεία στο νοσοκομείο της Λαμίας για την Παρασκευή 6 Μαΐου 2016, ξεκινήσαμε για την περιοχή της Φθιώτιδας, όπου πραγματοποιήσαμε τις αναγνωρίσεις (σε όχι πολύ καλή σωματική κατάσταση) την Τετάρτη 4 Μαΐου και την Πέμπτη 5 Μαΐου. Για να γλιτώσω χρόνο, μας έγραψε τον κορμό των σημειώσεων ο Πατέρας μου και εμείς κάναμε μικρές διορθώσεις, ώστε αυτά που ακούω να είναι κατανοητά και να γίνονται εικόνα, πολύ πριν τα δω. Μετά το τέλος των δοκιμών, έμενε η Κατατακτήρια Ειδική της Παρασκευής 6 Μαΐου, την οποία πραγματοποιήσαμε οριακά, λόγω του ότι τελείωσα την αιμοκάθαρση στις 12:00 η ώρα εκκίνησης, ήταν 12:23.
Από αριστερά: Λάμπρος Αθανασούλας, Σπύρος Κολτσίδας, Iaveris Junior, Ηλίας Παναγιωτούνης
Τα περάσματα μας ήταν ικανοποιητικά, πολύ προσεκτικά, αλλά μας έδειξαν ότι θα ήμασταν ανταγωνιστικοί. Φορέσαμε τις φόρμες, μπήκαμε στα μπάκετ και ξεκινήσαμε για Θερμοπύλες, στο άγαλμα του Λεωνίδα, όπου πραγματοποιήθηκε η τελετή εκκίνησης και μπορώ να πω σε πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Video από τις δοκιμές (μέρος 2ο)
1η ημέρα
Η προσμονή και το άγχος μεγάλο! Άνοιξα τα μάτια από τα χαράματα, περιμένοντας σαν μικρό παιδί να βρεθώ στην εκκίνηση της πρώτης ειδικής διαδρομής, με σφιγμένες τις ζώνες και το κράνος. “Είναι πολλά τα χρόνια αποχής,” σκεφτόμουν. Στόχος μου, ήταν να προσπαθήσω να πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, να διασκεδάσω με την ψυχή μου και να σταματήσω το χρονόμετρο όσο το δυνατόν συντομότερα, ενώ κοιτάζοντας τον πίνακα να είμαστε ανταγωνιστικοί με τους ξένους συναθλητές.
3,2,1 – Go… Εκκίνηση της πρώτης ειδικής (Γραβιά 1 25,7 χλμ.), ο Σπύρος διαβάζει τις σημειώσεις, καθαρά και με χρώμα, εκτελώ με προσοχή, αλλά σε πολύ καλό ρυθμό. Νιώθω καλά με το αυτοκίνητο μέχρι το 3ο χλμ. της ειδικής, όπου μετά από ένα μικρό πήδημα σε δεξιά στροφή, έσπασε η βάση της κολόνας του τιμονιού, το οποίο στη κυριολεξία έπεσε στα πόδια μου.
Η πρώτη σκέψη ήταν να εγκαταλείψουμε, αλλά δεν θέλαμε να παρατήσουμε την προσπάθεια. Έπειτα, ο Σπύρος με ρώτησε εάν μπορώ να πάω μέχρι τον τερματισμό της ειδικής, το οποίο βρισκόταν 22 χιλιόμετρα μακριά, κάτι που προσπάθησα να κάνω και τελικά το καταφέραμε, έχοντας σημειώσει τον 18ο χρόνο γενικής και τον 8ο στην άτυπη κατηγορία ERC2. Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη, σε τέτοιο μάλιστα επίπεδο, που σκεφτόμουν ξανά την εγκατάλειψη, πρώτον για θέματα ασφάλειας και δεύτερον διότι είχαμε χάσει επαφή με τους πρώτους της κατηγορίας και κάθε ελπίδα διεκδίκησης. Ο Σπύρος διαχειρίστηκε την ψυχολογία μου, με πείσμωσε και συνεχίσαμε (αν και με πολύ άγχος) για να περάσουμε τις επόμενες δύο ειδικές, την Άμφισσα 1 (Καρούτες μια από τις αγαπημένες μου διαδρομές) όπου σημειώσαμε τον 21ο χρόνο γενικής, αλλά και το Παλαιοχώρι 1 που σημειώσαμε τον 14ο χρόνο, φτάνοντας στο πρώτο σέρβις στην 14η θέση της γενικής κατάταξης. Η οδήγηση δίπλα σε πλαγιές και γκρεμούς με το τιμόνι μετέωρο, χωρίς καμία στήριξη, ήταν η πιο δύσκολη και τρομακτική εμπειρία.
Στο σέρβις, η ομάδα επισκεύασε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την επανάληψη των τριών ειδικών διαδρομών, με την ψυχολογία του «κυνηγού», να μειώσουμε χρόνο και να αναρριχηθούμε όσο αυτό ήταν δυνατόν. Η επίδοση μας σημαντική, έπειτα από τέτοια ατυχία και με την αποχή τόσων ετών να με προβληματίζει, καταφέραμε να ανεβαίνουμε μια θέση σε κάθε ειδική, με αποτέλεσμα να βρεθούμε στην 11η θέση της γενικής και στην 4η θέση στην κατηγορία μας, στο τέλος της πρώτης ημέρας. Μια εξαιρετική επίδοση που έφερε το χαμόγελο στα πρόσωπα όλων των μελών της ομάδας.
Πλάνα από την 1η ημέρα
2η ημέρα
Με ανεβασμένη πλέον την ψυχολογία και ελπίζοντας να πάνε όλα καλά, ξεκινήσαμε με σκοπό να κινηθούμε με γρήγορο ρυθμό και μέχρι το σέρβις πάρκ, να καταφέρουμε να μπούμε στην 10άδα και να βλέπουμε πόντιουμ στη κατηγορία. Έτσι και έγινε, απολαύσαμε κάθε μέτρο των διαδρομών, χωρίς να προκαλούμε και σε πλήρη συγκέντρωση, οδηγήσαμε τις υπέροχες ειδικές, κλείνοντας παράλληλα και την ψαλίδα που είχε δημιουργηθεί από την προηγούμενη μέρα.
Στο πρώτο αυτό σκέλος, πατήσαμε καλά στις σημειώσεις, περάσαμε ιδανικά τις δυο πρώτες διαδρομές Ελευθεροχώρι 1 (17,87 χλμ.) και Ρεγκίνι (11,61 χλμ.). Στην 3η και μεγαλύτερη ειδική Ελάτεια 1 (33,86 χλμ.) ο ρυθμός ήταν πιο αργός, αλλά σταθερός, διότι έπρεπε να διαχειριστώ τις δυνάμεις μου (μειωμένη φυσική κατάσταση βλ. αιμοκαθαιρόμενος – νεφροπαθής) μιας και ήταν πολύ δύσκολη και απαιτητική διαδρομή. Το αποτέλεσμα του πρώτου σκέλους ήταν ιδανικό, καθώς φτάνοντας στο σέρβις είχαμε καταφέρει να βρεθούμε στην 9η θέση της γενικής και στην 3η θέση της άτυπης ERC2.
Πλάνα από Ελάτεια και Παλαιοχώρι
Η ομάδα προετοίμασε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το τελευταίο σκέλος της μέρας και του αγώνα. Η 10η διαδρομή “Ελευθεροχώρι 2” ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, το έδαφος είχε διαμορφωμένες, πατημένες και καθαρές γραμμές, οι οποίες κρατούσαν σαφώς περισσότερο από ότι στο πρωινό πέρασμα. Έτσι, είχαμε τη δυνατότητα να κινηθούμε πιο γρήγορα, κάτι που έμελλε, σε συνδυασμό ενδεχομένως και με την χαλάρωση της μη διεκδίκησης (αφού όλα είχαν ξεκαθαρίσει) να αποβεί μοιραίο και να τελειώσει άδοξα μια προσπάθεια που έγινε με τόσο κόπο, δίνοντας μου μια πολύ πικρή γεύση.
Πριν τις λίμνες, σε ένα συνδυασμό ανοιχτών στροφών, σε μια δεξιά με ελαφρύ πήδημα, πάτησα στην ίδια γραμμή που περάσαμε το πρωί, με μεγαλύτερη ταχύτητα μετατοπίζοντας το πίσω μέρος στο ακάθαρτο σημείο του δρόμου, το οποίο γλίστρησε προς το έξω μέρος της στροφής, χτύπησε σε ένα βράχο με αποτέλεσμα να τουμπάρουμε 2 ½ φορές σε απόσταση 150 μέτρων και να ακινητοποιηθούμε στην άκρη του δρόμου. Η πρώτη σκέψη στο Σπύρο, ήμασταν και οι δυο αρτιμελείς, βγήκαμε από το αυτοκίνητο, μη πιστεύοντας τι έχει συμβεί, παρακαλώντας να είναι ένας εφιάλτης που σύντομα θα τελειώσει, αλλά όσο πέρναγαν τα λεπτά και συνειδητοποιούσα την κατάσταση, δεν ήθελα να το πιστέψω! Ήθελα να βρεθώ με αγαπημένα πρόσωπα, τον πατέρα, τα αδέλφια και τους φίλους μου και να περάσει ο χρόνος σύντομα, ώστε να απαλυνθεί ο πόνος. Κρίμα, ένα άδοξο τέλος ενός όμορφου ταξιδιού…
Αγώνες και Ασφάλεια
Εκείνο που κρατάω είναι ότι οι αγώνες αυτοκινήτου, καθώς και των μοτοσικλετών, γενικότερα το motorsport, είναι το μόνο άθλημα που εκτός από ψυχαγωγικό χαρακτήρα έχει και κοινωνικές προεκτάσεις. Σε αυτό δοκιμάζονται καρότσες και συστήματα, ενώ φρένα, αναρτήσεις, ηλεκτρονικά βοηθήματα, εξελίσσονται και περνούν σε μεγάλο βαθμό, αν όχι αυτούσια, στα δικά μας προσωπικά οχήματα μετακίνησης, παρέχοντάς μας μέγιστα επίπεδα ασφάλειας.
Είμαι χαρούμενος που δεν τραυματίστηκε κανείς, είμαστε υγιείς και αρτιμελείς και μπορούμε (έστω και με πικρή γεύση) να κοιτάμε πίσω στο παρελθόν και να λέμε ιστορίες, όπως αυτές που ακούγαμε μικροί. _Ιαβέρης Junior