Ο Fernando Alonso δεν είναι ο μοναδικός πρωταθλητής της F1 που θα αγωνιστεί στον 24ωρο αγώνα του Le Mans, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν το ίδιο έπραξαν οι Nigel Mansell και Jacques Villeneuve, με πολύ διαφορετική κατάληξη για τον καθένα.
Η ανακοίνωση της συμμετοχής του Fernando Alonso στον θρυλικό αγώνα αντοχής του Le Mans δεν ήρθε από το πουθενά. Η πρόθεση του Ισπανού να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και σε αυτή τη μορφή αγώνων είναι γνωστή από τα μέσα του περασμένου έτους, ενώ επιβεβαιώθηκε και με την συμμετοχή τους στις 24 ώρες της Daytona. Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς αν ο δύο φορές πρωταθλητής της Formula 1 είναι ο μοναδικός τους «είδους» του επιχείρησε κάτι τέτοιο. Και η απάντηση είναι αρνητική. Στο πρόσφατο παρελθόν, δύο σπουδαίοι οδηγοί, με επιτυχίες σε πολλές κατηγορίες και τίτλους στην F1 αποφάσισαν πως ήθελαν να προσθέσουν κι αυτήν την εμπειρία στο ήδη πλούσιο παλμαρέ τους. Ο λόγος για τους Nigel Mansell (πρωταθλητής του 1992) και Jacques Villeneuve (πρωταθλητής του 1997). Ο Βρετανός το επιχείρησε το 2010 στην LMP1 κατηγορία, ενώ ο Καναδός συμμετείχε δύο φορές, το 2007 και το 2008, με την εργοστασιακή συμμετοχή της Peugeot.
Nigel Mansell: Το 1982, το βέτο του Chapman και η ευκαιρία του 2010
Το 1982 βρίσκει τον 29χρονο Mansell στη Lotus του Colin Chapman, του θρυλικού αφεντικού της ομάδας που είχε γνωρίζει τόσες επιτυχίες με τον Jim Clark στο τιμόνι. Οι επιτυχίες αργούσαν ακόμα για τον Βρετανό, ο οποίος επιθυμούσε διακαώς να αγωνιστεί στο Le Mans εκείνης της χρονιάς, τόσο για την πρόκληση, όσο και για το οικονομικό. Εκείνη την εποχή, ο Mansell είχε ετήσιες απολαβές κοντά στις 50.000 λίρες, και μόνο η συμμετοχή του στον 24ωρο αγώνα θα του απέφερε 10.000 λίρες, ανεβάζοντας αρκετά το κασέ του. Βέβαια, ο Chapman είχε πολύ διαφορετική άποψη. Θεώρησε πως η συμμετοχή του οδηγού του σε έναν τόσο επικίνδυνο αγώνα θα αποτελούσε μεγάλο ρίσκο. Και, όντας ένας πραγματικά ευρηματικός άνθρωπος, με χάρισμα στη διαχείριση μίας ομάδας σε κάθε επίπεδο, αποφάσισε να του προσφέρει ο ίδιος τις 10 χιλιάδες λίρες, ώστε να μην λάβει μέρος στο Le Mans. Τα χρόνια πέρασαν, ο Mansell συμμετείχε με επιτυχία στο CART, κατακτώντας μάλιστα τον τίτλο το 1993 (μία χρονιά μετά το πρωτάθλημά του στην F1), όμως η δίψα για τους αγώνες δεν έσβησε ποτέ. Το 2008 δοκίμασε για πρώτη φορά ένα LMP, το Lola-AER B06/10 μαζί με τον ένα του γιο, Leo, στην πίστα του Estoril. Την επόμενη χρονιά, ο πατήρ Mansell πήρε μέρος στον τελευταίο αγώνα του Le Mans Series, τα 1000 χλμ του Silverstone, με μία Ginetta-Zytek GZ09S, μαζί με τον γιο του, Greg, και το επικεφαλής της ομάδας, Lawrence Tomlinson. Αυτή ήταν κι η «πρόβα τζενεράλε» για την επικείμενη συμμετοχή του στο Le Mans, καθώς το 2010 θα έμπαινε στην entry list της LMP1, με το ίδιο πρωτότυπο, την Ginetta-Zytek GZ09S, κι αυτή τη φορά και με τους δύο γιούς του. Μάλιστα, αυτή ήταν κι η πρώτη φορά που ένας πατέρας αγωνιζόταν με τα παιδιά του με το ίδιο αυτοκίνητο. Ωστόσο, η συμμετοχή τους διήρκησε μόλις για 5 γύρους, ή αλλιώς 17 λεπτά, καθώς ένα κλατάρισμα οδήγησε στην εγκατάλειψή του συνδυασμού.
Jacques Villeneuve: Δύο συμμετοχές κι ένα βάθρο
Ο Jacques Villeneuve γνωρίζει πολύ καλά πώς είναι να συμμετέχεις σε διαφορετικές κατηγορίες, μιας και οι επιτυχίες του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κι ως επί το πλείστον στα IndyCar, του «άνοιξαν την πόρτα» για την F1 το 1996. Ο ίδιος θα πανηγύριζε την κατάκτηση του τίτλου την αμέσως επόμενη χρονιά και θα έμενε στο σπορ για τα επόμενα 9 χρόνια, ως το 2006. Ωστόσο, η αγωνιστική του καριέρα δεν είχε λάβει ακόμα τέλος, μιας και στις 10 Ιανουαρίου 2007, ο Καναδός ανακοινώθηκε πως θα ήταν μέλος της εργοστασιακής συμμετοχής της Peugeot για τον αγώνα του Le Mans της ίδιας χρονιάς. Εκείνη η παρθενική συμμετοχή έληξε άδοξα, μόλις 1 ώρα και 40 λεπτά πριν το πέσιμο της καρό σημαίας, όταν το Peugeot 908 HDi FAP #7 (με τους Marc Gene και Nicolas Minassian να είναι οι έτεροι οδηγοί του συνδυασμού) που βρισκόταν στη 2η θέση αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Δε συνέβη όμως το ίδιο και το 2008, όπου το ίδιο τρίδυμο κατάφερε να ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πίσω από το #2 Audi.
Η ΠΑΛΙΑ ΦΡΟΥΡΑ
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 οι αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Formula 1 ήταν πολύ λιγότεροι από σήμερα, δίνοντας την ευκαιρία στους πιλότους των Grand Prix να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και εκεί. Έτσι λοιπόν ο Αλμπέρτο Ασκάρι, παγκόσμιος πρωταθλητής του 1952, έλαβε μέρος την ίδια χρονιά και στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης με μια τροποποιημένη Ferrari, ενώ δύο χρόνια αργότερα νίκησε τον διάσημο αγώνα Mille Miglia με Lancia D24 Spider. Το 1955 ο Μάικ Χόθορν κέρδισε τις 24 ώρες του Λε Μαν, που τη χρονιά εκείνη σημαδεύτηκε από το τραγικό ατύχημα με τους 82 νεκρούς θεατές. Το 1958 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της F1, με ένα βαθμό διαφορά από τον Stirling Moss. Tην παράδοση συνέχισε ο δις πρωταθλητής της F1 Tζακ Μπράμπαμ (1959-1960) μετέχοντας όχι μόνο σε δημοφιλείς αγώνες αντοχής της Ευρώπης, αλλά και στη σειρά Canadian-American (Can-Am) με τα θηριώδη επτάλιτρα πρωτότυπα του Group 7. Το 1961 ο Αμερικανός Φιλ Χιλ έγινε ο μοναδικός πιλότος στην ιστορία που νίκησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1 και τις 24 ώρες του Λε Μαν την ίδια χρονιά. Ασφαλώς υπάρχει και συνέχεια, με τον πρωταθλητή F1 του 1964 Τζον Σέρτις να κερδίζει και το πρωτάθλημα Can-Am το 1966 (ο πρόσφατα αποβιώσας Βρετανός είναι και ο μοναδικός οδηγός που έχει κερδίσει παγκόσμιο πρωτάθλημα στη F1 και στα 500 κ.εκ. των μοτοσικλετών). Ο εξαιρετικός συνάδελφός του Ντένι Χιούλμ, παγκόσμιος πρωταθλητής F1 του 1967, το πήγε ακόμη παραπέρα: Κέρδισε το πρωτάθλημα Canadian-American δύο φορές, το 1968 και το 1970, οδηγώντας τα πορτοκαλί πρωτότυπα της McLaren. Στο μεσοδιάστημα (1965 και 1966) οι παγκόσμιοι πρωταθλητές της F1 με τη Lotus Τζιμ Κλαρκ και Γκρέιαμ Χιλ (πρωταθλητής και το 1962 με BRM) νίκησαν τα 500 μίλια της Ινδιανόπολης με ειδικά για την περίσταση τροποποιημένες Lotus.
Μάλιστα, το 1965 ο Γκρέιαμ Χιλ δεν δίστασε να λάβει μέρος στις 24 ώρες του Λε Μαν με μια γαλάζια… αεριοστροβιλοκίνητη Rover-BRM. Συνεχίζοντας, σας υπενθυμίσουμε τη νίκη του Μάριο Αντρέτι στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης το 1969, εννέα χρόνια πριν ο εμβληματικός Ιταλοαμερικανός κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1 με τη Lotus 79. Toν ίδιο άθλο, αλλά με αντίστροφη φορά, πέτυχε ο παγκόσμιος πρωταθλητής F1 του 1972 και 1974 Έμερσον Φιτιπάλντι, νικώντας το 1993 τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης με Penske Chevrolet. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, που οι αγώνες της Formula 1 αυξήθηκαν στους 15-16 σε ετήσια βάση, οι συμμετοχές των πιλότων σε άλλους σημαντικούς αγώνες μειώθηκαν αισθητά, αφού δεν υπήρχε πια ο απαραίτητος χρόνος για να συμβεί αυτό. Ωστόσο, περιστασιακά, αρκετοί εμφανίζονται, παλεύοντας είτε για τη νίκη, είτε για την εμπειρία. Να τους υπολογίζετε πάντα, αυτοί οι τύποι είναι ικανοί για όλα._Σπ.χατ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
