«Έφυγε» ο Ζαν Λικ Τεριέ

Γεννημένος στη Νορμανδία τον Οκτώβριο του 1945, ο Ζαν Λικ Τεριέ έλαβε μέρος για πρώτη φορά σε αγώνες το 1966, όταν ήταν 21 χρονών. Αφορμή στάθηκε το «Gordini Cup», καθώς έδινε κίνητρα σε ερασιτέχνες οδηγούς με ταλέντο να συμμετάσχουν σε ένα πρωτάθλημα ενιαίου χαρακτήρα. Στον ίδιο θεσμό ξεκινούσε τη σταδιοδρομία της μια νέα γενιά οδηγών, που αργότερα έκανε μεγάλο όνομα στους αγώνες: Ζαν Βινατιέ, Χάρι «Σπούτνικ» Κάλστρομ, Ζαν Πιερ Νικολά, Κλοντ Μπαλό-Λενά και Ζαν Φρανσουά Πιο είναι μερικοί από όσους συμπεριλαμβάνονται σε αυτή. Στη διάθεσή τους, είχαν τα Renault 8 Gordini των 110 ίππων του Group 2. Ο Ζαν Λικ τα πήγε θαυμάσια στα σιρκουί που φιλοξενήθηκε το Cup, ολοκληρώνοντας την περίοδο στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης. Ωστόσο, δεν έμεινε σε αυτό και το 1967 κέρδισε στα σιρκουί με το 8 Gordini το «Chinetti Trophy», αλλά και το ράλλυ «Ζαν ντ’ Αρκ» σε μια από τις πρώτες επαφές του με τον κόσμο των ειδικών διαδρομών. Συνάμα, πήρε μέρος για πρώτη φορά στις «24 ώρες» του Μαν, όπου ξαναβρέθηκε το 1969 με μια Αlpine 1300 νικώντας στην κλάση του. Τη χρονιά εκείνη εξέπληξε τους φίλους των ράλλυ, τερματίζοντας έβδομος με το 8 Gordini στο Μόντε Κάρλο και κερδίζοντας με το αποτέλεσμα αυτό την κατηγορία του. Δε χρειαζόταν τίποτε περισσότερο για να υπογράψει συμβόλαιο με τη Renault, προκειμένου να οδηγήσει μια από τις εργοστασιακές «Αlpine Α110» στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ράλλυ της επόμενης περιόδου.

Οι μεγάλες επιτυχίες

O 25χρονος Γάλλος τα κατάφερε περίφημα στην πρώτη χρονιά του με τις Alpine-Renault Α110, σημειώνοντας δύο νίκες, στο Σαν Ρέμο και στο Ακρόπολις. Παράλληλα, το γαλλικό αγωνιστικό έφερε στην εταιρεία ισάριθμους τίτλους, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ το 1970 και το Διεθνές Πρωτάθλημα Εταιρειών το 1971. Η προσφορά του Τεριέ ήταν ακόμη πιο ουσιαστική δύο χρόνια αργότερα, καθώς με τις νίκες του στο Ακρόπολις και στο Σαν Ρέμο για δεύτερη φορά, αλλά και στην Πορτογαλία, «κλείδωσε» το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ Κατασκευαστών για λογαριασμό της Renault. Tην ίδια περίοδο (1973) κατέκτησε για πρώτη φορά το Γαλλικό Πρωτάθλημα Ράλλυ, έχοντας ως αντιπάλους τους Ζαν-Κλοντ Αντριέ, Ζαν Πιερ Νικολά και Μπερνάρ Νταρνίς. Τη συγκεκριμένη επιτυχία επανέλαβε το 1982, αυτή τη φορά στο τιμόνι ενός Renault 5 Turbo και με κύριους ανταγωνιστές τους Γκι Φρεκλέν και Ζαν Ρανιοτί. Σε επίπεδο γενικής κατάταξης στους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος γεύτηκε τη χαρά της νίκης ακόμη δύο φορές. Κι αν η πρώτη ήταν σε ένα σχετικά άσημο αγώνα (ΗΠΑ 1974), η δεύτερη σημειώθηκε στο δημοφιλέστατο Γύρο της Κορσικής το 1980. Εκεί οδήγησε την 911 SC της Αlmeras, με τόσο ενθουσιώδη τρόπο, που μετά το τέλος του αγώνα υποχρέωσε τους συμπατριώτες του να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον ανεβάσουν στην οροφή της Porsche.

Η αναγνώριση

Το «φαινόμενο που χόρευε στο τιμόνι κι ανάγκασε το θεό των ράλλυ να μάθει ενθουσιασμένος γαλλικά» -όπως έγραφε τότε ο Τύπος για τον Τεριέ- οδήγησε πολλά αγωνιστικά στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, παίρνοντας πάντα το καλύτερο που αυτά μπορούσαν να του δώσουν. Ύστερα από λίγους αγώνες με την Αlpine A310 V6, της οποίας η εξέλιξη δεν ολοκληρώθηκε, ο Ζαν Λικ βρέθηκε την περίοδο 1976-1980 στο μπάκετ των Celica 2000GT της Τοyota Team Europe. Έπειτα από αρκετούς εντυπωσιακούς αγώνες με τα ιαπωνικά αυτοκίνητα, μεταπήδησε στις Porsche 911 SC της Αlmeras, όπου και έλαμψε ξανά μέχρι το 1982 με αποκορύφωμα τις εμφανίσεις του στο «Γύρο της Κορσικής». Ενδιάμεσα αγωνίστηκε κλέβοντας καρδιές και πάλι, με αυτοκίνητα που θα πίστευες ότι δεν του «πήγαιναν» καθόλου, όπως το 8κύλινδρο Triumph TR7 στην Κορσική το ’78 και το VW Golf GTi στο Μόντε το ’79. Για όσους τον ήξεραν αυτές οι «αποσπασματικές» επιλογές δεν ήταν παράξενες για την ιδιοσυγκρασία του. Άλλωστε, δεν ξεχνούσαν ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’70 πάλεψε για το καλύτερο ακόμη κι με ένα Autobianchi A112 Abarth, στο οποίο μόλις χωρούσε να μπεί…

Το τίμημα…

Την περίοδο 1982-1984 ο Γάλλος συνέχισε τις επιλεγμένες εμφανίσεις, αυτή τη φορά με Renault 5 Turbo του Group B. Το πρώτο καλό αποτέλεσμα ήρθε στην πέμπτη συμμετοχή του με το συγκεκριμένο αγωνιστικό, στο Μόντε Κάρλο του 1984, όπου ολοκλήρωσε στην τέταρτη θέση. Ήταν 40 ετών και είχε ακόμη μπροστά του αρκετή αγωνιστική δράση, όμως η τύχη του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, εκμεταλλευόμενη τη δίψα του να δοκιμάζει νέα πράγματα. Στην πρόκληση της συμμετοχής σε αγώνα rally-raid, στην περίπτωσή μας του Παρίσι-Ντακάρ στα πρώτα χρόνια της διοργάνωσής του, ο Ζαν Λικ απάντησε «ναι» στον εαυτό του και πήγε εκεί το 1985 με ένα Citroen Visa. Το αποτέλεσμα δυστυχώς δεν ήταν αυτό που έπρεπε, αφού μια άσχημη έξοδος στην τρίτη ειδική του κόστισε ένα βαρύ τραυματισμό, εξαιτίας του οποίου διέκοψε την αγωνιστική του δράση, αποκτώντας και κινητικό πρόβλημα στο δεξί χέρι. Ως επιστέγασμα, δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ αν η συμμετοχή του σε εκείνο τον αγώνα ήταν εργοστασιακή ή όχι, ώστε να τύχει καλύτερης φροντίδας. Σήμερα, τα κατορθώματα του ιδιόρρυθμου Γάλλου είναι αντικείμενο της βιβλιογραφίας του αυτοκινήτου, καθώς στην πατρίδα του κυκλοφορούν ήδη εκδόσεις που περιγράφουν ποιος ήταν και τι έκανε στα 20 χρόνια της σπουδαίας αγωνιστικής του σταδιοδρομίας.

Rally Acropolis

Αναμφίβολα ο Τεριέ ήταν ο καλύτερος από τους οδηγούς των Αlpine επί ελληνικού εδάφους, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματά του (δύο νίκες, σε τρεις συμμετοχές με «Α110»). Στον Εθνικό μας Αγώνα εμφανίστηκε άλλες δύο φορές, τη διετία 1978-1979, με τις Celica 2000GT του Τoyota Team Europe. Tί κι αν δεν τερμάτισε, ύστερα από όσα έκανε στο 25ο Ακρόπολις; Εκεί, με 35 ίππους λιγότερους από τα Fiat Abarth 131 των Ρερλ, Άλεν και Μουνάρι έδειξε το δρόμο σε αυτούς και σε όλους τους υπόλοιπους αρκετές φορές, κερδίζοντας μάλιστα και τέσσερις ειδικές, πριν το αυτοκίνητο σπάσει στις «Καρρούτες». Ήταν ο «άνθρωπος του αγώνα» είπαν όσοι τον είδαν, προσθέτοντας ότι δε βρήκαν διαφορές στο οδηγικό στιλ του, σε σχέση με πέντε χρόνια πριν που είχε έρθει ξανά. Όμως δεν ήταν μόνο ως οδηγός που εντυπωσίαζε, αφού μπορούσε να σε κερδίσει και με την ανεπιτήδευτη απλότητά του. Παράδειγμα, η φωτογράφισή του στη ράμπα τερματισμού του 21ου Ακρόπολις, μαζί με τους υπόλοιπους οδηγούς των Αlpine: Κόκκινο καρό πουκάμισο έξω από το παντελόνι -αντί για την «καθωσπρέπει» φόρμα με τα διακριτικά της elf- κι ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, που θαρρούσες πως χώραγε μέσα του ολόκληρο τον κόσμο…