Ήταν 1991 όταν για πρώτη φορά παρακολούθησα Ράλλυ Ακρόπολις, στην ειδική που τώρα λέμε Πίσια… Γιατί Ακρόπολις δεν είναι η Αθήνα, η Λαμία, το Λουτράκι. Είναι η Ελλάδα.
60o Ράλι Ακρόπολις...
Ήταν 1991 όταν για πρώτη φορά παρακολούθησα Ράλλυ Ακρόπολις. Και ήταν στην ειδική που τώρα λέμε Πίσια… Γιατί Ράλλυ Ακρόπολις δεν είναι η Αθήνα, η Λαμία, το Λουτράκι… Είναι η Ελλάδα. Αυτός ο αγώνας είναι υπόθεση όλων μας. Και δεν πρέπει να κολλάμε στο πού γίνεται, αλλά στο να γίνεται! Έστω και όπως φέτος, στο ERC. Γιατί μόνο κέρδος είχαμε σαν χώρα απο την διεξαγωγή του αγώνα. Και να εξηγήσω: Και φέτος ήρθαν πολλές και καλές ξένες συμμετοχές που δεν είχαν επισκεφτεί ξανά την χώρα μας. Έμειναν στην Ελλάδα μία εβδομάδα, έφεραν χρήματα στην Ελλάδα, γνώρισαν την κουζίνα μας, αγόρασαν το ελαιόλαδό μας, κατενθουσιάστηκαν με τις ομορφιές της και την άριστη διεξαγωγή του αγώνα, αλλά και με τις εκπληκτικά δουλεμένες ειδικές.
Και εγώ γκρίνιαξα για τις χωματο-μπαριέρες, αλλά βγάζω το καπέλλο στον Χατζημιχάλη! Έσωσαν καρότσες! (αφού δεν υπήρχαν μπαριέρες από τους κρατικούς φορείς). Οι χωμάτινες ήταν οι πιο ωραίες ειδικές που έχω δει και κρίμα που δεν έτρεξα..
Δεν είχα την τύχη να τρέξω παλιό Ακρόπολις, με τα σέρβις να σε ακολουθούν και να κάνεις 30-40 διαφορετικές ειδικές. Αλλά τώρα πια οι καιροί και τα δεδομένα αλλαξαν, οι αγώνες είναι σπριντ δύο ή τριών ημερών, με τα σέρβις σε ένα πάρκο.. (Service park)
Οπότε όπως χτυπάει η FIA το ντέφι, έτσι χορεύουν οι διοργανωτές. Δεν συμφωνώ σε όλα με αυτή την μορφή, αλλά λόγω της οικονομικής ύφεσης, και οι ομάδες το προτιμούν για να μειώσουν το κόστος. Όπως θέλουν και τις σούπερ ειδικές τύπου Μίκι Μάους, ντριφτ, δεξιοτεχνίες, πείτε το όπως θέλετε. Αυτές θα φέρουν έξτρα κόσμο σε ένα αγώνα, παιδάκια με γονείς που ίσως, λέω ίσως, κολλήσουν και του χρόνου να είναι στο βουνό και στο μέλλον από τη θέση του οδηγού. Ο Ακροπολικός θεατής θα μείνει με την σκηνή του αποβραδίς στο βουνό. Γιατί κακά τα ψέμματα, δεν υπάρχουν τα λεφτά για να παρακολουθήσεις δυο τρείς ειδικές κάθε μέρα…
Απο ελληνικής πλευράς, ήταν μία μοναδική ευκαιρία να τρέξουν πολλοί οδηγοί σε ένα Ακρόπολις. Ειδικά την πρώτη μέρα στην ασφαλτο. Και αυτό θετικό ήταν. Με το βαρύ όνομα του Ακρόπολις, πολλοί βρήκαν τις απαραίτητες χορηγίες και έτρεξαν. Μόνο καλό ήταν αυτό για τους ελληνικούς αγώνες. Πολλές συμμετοχές, μεγαλύτερη προβολή από ό,τι άλλοι πρωταθληματικοί αγώνες. Και μακάρι να βλέπαμε περισσότερα γρήγορα και θεαματικά περάσματα, αλλα είναι και κάπου λογικό να προσέχουν μην κάνουν κάποια ζημιά η έξοδο οι αγωνιζόμενοι, σκεπτόμενοι τις οικονομικές συνέπειες… ( @&?@? κριση).
Στο αγωνιστικό κομμάτι ευχαριστήθηκα γρήγορα ασφάλτινα περάσματα από τους 10 περίπου πρώτους, απο 4-5 Έλληνες ( γιατί ρε Τάκαρε αδικησες τον εαυτό σου;) και κάποια ακόμα πιο θεαματικά περάσματα στο χώμα, ειδικά από Καγιετάνοβιτς, Μπριν, Λάπι (πολύ παντιλίκι και όλη την ώρα στο μπόσικο, αλλά με ψυχή). Επίσης, να μην ξεχάσω και το Τσερόκι.
Ιδανικά θα ήθελα ένα ERC RALLY OF GREECE, μέσα στον Μάρτιο και να είναι αμιγώς ασφάλτινο, και WRC ACROPOLIS RALLY, προς το τέλος Ιουνίου.. Βέβαια αυτά είναι όνειρα, αλλά δίχως όνειρα δεν ζεις. Η πραγματικότητα λέει για οικονομικά προβλήματα και δυσκολία στην διεξαγωγή τέτοιων αγώνων… Αλλά ελπίζω να γίνουν όλα όπως πρέπει και του χρόνου, είτε Μάρτιο είτε Ιούνιο, να είμαστε πάλι στα βουνά! ( και απο την θέση του οδηγού ακόμα καλύτερα!)
Ακρόπολις Ράλλυ – Ελλάδα
(Όλοι μαζί ενωμένοι. Οχι τσακωμοί και παρεξηγήσεις μεταξύ όλων των συντελεστών. Δεν έχουμε περιθώρια να υπάρχουν απώλειες ικανού ανθρώπινου δυναμικού… Οκ; Γιατί έτσι και αλλιώς όλοι θέλουν το καλό του αγώνα και γενικότερα του αθλήματος στην Ελλάδα)
Λάμπρος Αθανασούλας
