Παύλος Μοσχούτης

Ο Γιώργος Μοσχούς τον αποκαλούσε «Caesar», κυρίως για το πώς έβλεπε διάφορες καταστάσεις εντός και εκτός ειδικών διαδρομών. Από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες του χώρου, με μόρφωση, χαρακτήρα αλλά και ταλέντο σε σχέση με το πηδάλιο, και όχι μόνο. Του άρεσε να ικανοποιείται αλλά και να ταλαιπωρείται, με ένα δικό του τρόπο όμως, που καμία σχέση δεν είχε/έχει με γκρίνια και μιζέρια. Αν δεν τον ήξερες καλά, μπορεί και να τον θεωρούσες έναν «τζέντλεμαν ντράιβερ», χαλαρό με το τιμόνι, χαλαρό και χωρίς αυτό, στις προσωπικές του στιγμές. Καμία σχέση! Πεισματάρης και πολεμιστής, με μυαλό που λειτουργεί ακατάπαυστα, αναλύοντας τα πάντα. Από πολύ νέος ευαίσθητος με την πολιτική (σημ.: αλλά και σήμερα πολιτικοποιημένος με συνέπεια και εντιμότητα), αργότερα με ό,τι καταπιανόταν επαγγελματικά αλλά και με τους αγώνες, τη μεγάλη του αγάπη, που άλλωστε ανέπτυξε μέσα και από τη φιλία του με το Σταμάτη-«Σίλεφ»-Βελλή. Σήμερα με όλα τα παραπάνω, αλλά και με ακόμα περισσότερα, μέσα από άτυπους αγώνες που δίνει με ζηλευτή αξιοπρέπεια και σε κάθε επίπεδο.

Μακάρι να τον γνωρίζαμε λιγότερο. Μακάρι να μην ήταν εκείνος που μας πήγε και μας έγραψε στο Πανεπιστήμιο της Μιχαλακοπούλου («έλα, πάμε, εκεί, στο βάθος, να γνωρίσεις τον Τάσο») τότε, την επομένη που ο «χοντρός» είχε κερδίσει με το πρωτότυπο του «Μπούμπη» το «Σιρόκο» στη Ριτσώνα, και μακάρι να μην ήταν εκείνος που μας έβαλε στο μπάκετ τότε το 1978 δέκα λεπτά πριν κλείσουν οι συμμετοχές στο Παναθηναϊκό Ράλλυ, που συμμετείχαμε με το Σταμάτη και κερδίσαμε. Γιατί μακάρι; Απλώς θα γράφαμε ακόμα περισσότερα για αυτόν τον Κύριο, που η ποιότητά του ξεπερνά τη μαεστρία, την τέχνη, αν προτιμάτε, του χειρισμού κάθε βολάν και σε διάφορες κατηγορίες, ενώ το ίδιο ισχύει σε σχέση με τη διαχείριση κρίσεων σε διάφορα επίπεδα. Η φιλία μας εννοείται πως δοκιμάστηκε. Όταν, όμως, έχεις «απέναντι» έναν άνθρωπο όπως τον Παύλο Μοσχούτη, απλώς μαθαίνεις και από τις παρεξηγήσεις και από τις επιπόλαιες συμπεριφορές.

Σήμερα είναι στον «Ταρζάν» καπελωμένος, και βέβαια ξέρει καλά, πολύ καλά πού βρίσκεται και πώς. Χωρίς ρεζέρβα, έχει νυχτώσει, τα φώτα του δεν είναι σταθερά. Η συνοδηγός του είναι μάγκας, έχει αντοχές, φοράει παντελόνι, έχει μείνει όρθια, αλλά είναι από αυτόν που παίρνει τη δύναμη, και όλοι εντέλει πιστεύουμε πως θα τα καταφέρει. Πάντα τα καταφέρνει! Ο Θεός του έδωσε μεγάλα ειδικά «μπαλάκια», που τα διαχειρίζεται με μαεστρία. Άλλωστε, μας έχει πείσει όλους, τα παιδιά του, τους γονείς του, συγγενείς και φίλους, ακόμα και τους «τεχνικούς» του, που τους έχει «καραφλιάσει» ότι δεν τίθεται θέμα. Και βέβαια έτσι θα πάει μέχρι κάτω, και ας είναι μακρύς ο δρόμος. Εννοείται πως θα φτάσει στον τερματισμό εντός αγώνα, και ας φάει καπέλο. Άλλωστε, θα το κάνει με αρχοντιά, με το κεφάλι ψηλά, με τη φωνή του σταθερή, αποφασιστική, αισιόδοξη, με αυτό το βλέμμα που βλέπει μακριά, πίσω από βουνά και τοίχους, και τρυπάει την πυκνή ομίχλη αποδεδειγμένα, και όχι μία και δύο φορές.

Παύλο, έχεις πολύ δρόμο και δύσκολο, αλλά με τον τρόπο σου κάνεις και όσους γύρω σου να βλέπουν το σπαστήρι-άσφαλτο, και εσύ βέβαια απλώς πετάς χαμηλά, αέρινα και με μία επάνω, να μην το πνίγεις, με αυτές τις απαλές, τις όμορφες τιμονιές και παραδοσιακά δε δίνεις μία για την ποιότητα του οδοστρώματος.

Άλλωστε, έχουμε βάλει στοίχημα: Το 2011 θα γίνει το Ράλλυ Ακρόπολις, και ο στόχος είναι τα 40!

Για χρόνους και αποτελέσματα τι να προσθέσουμε; Πάντα πετούσε. Πάντα διακρινόταν και -το κυριότερο- μπορούσες να τον εμπιστευτείς εφ’ όλης της ύλης. Οι παλαιοί θα τον θυμούνται με το «5άρι» και τον Τίμο, μετά με Escort και «Σόμιτ» (εντάξει, ο Τίμος) και «Σίλεφ» (σύμφωνοι, ο Σταμάτης). Μαζί με το «Στάμω» πήγαν με «131» και Delta αλλά και Golf, ενώ με Φερτάκη, Μουζάκη πήγε με Mazda και με τον Ευθύμη Σάσσαλο το 1990 με τη Silvia της αντιπροσωπίας. Ο Γιώργος Καίρης ήταν δίπλα του στα τελευταία Ακρόπολις με «Μίτσου», συνήθως διά χειρός Μαρίνου Κακουράτου, ενώ από το 1975, που πήρε πρώτη φορά πηδάλιο (με ΤΤ και Παύλο Βαλεντή στο «γύρο»), συμμετείχε και με άλλους συνοδηγούς.