«Τζίγγερ»

Με δύο «γ» και, αν ποτέ σημειώσετε το όνομά του ολόκληρο, μη λησμονήσετε το «Β» του ονόματος του πατέρα του, που άλλωστε τον τοποθετεί στην άτυπη κορυφή της οικογενειακής ιεραρχίας. Πρωταθλητής με αρχές και, βέβαια, παρουσία που δικαιώνει και το «πρώτος» και το «αθλητής», όντας και «επαγγελματίας» στη συμπεριφορά, με σεβασμό σε θεατές και χορηγούς, ακόμα και όταν οι κακές στιγμές δεν είχαν να κάνουν σε τίποτα με επιλογές του πληρώματος. Τον γνωρίσαμε αθώο συνοδηγό του Γιώργου Ραπτόπουλου, του κ. Γιώργου, στο Ακρόπολις του ’84 με την ΑΒΙΝ-911, τον ζήσαμε ως συναθλητή μας από το 1985 μέχρι και το 1994. Δε δυσκολευτήκαμε να τον καταλάβουμε. Βαρύ όνομα, αλλά απλός και εύκολος στην επικοινωνία, αρκεί να σε εμπιστευτεί, στοιχείο επιλογή που τον χαρακτηρίζει και σήμερα, οπότε στο χώρο της αχαριστίας, όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο, δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του εφ’ όλης της ύλης και κάθε στιγμή.

Με την ευκαιρία, για τους σκεπτόμενους και ψύχραιμους φιλάθλους του ΠΑΟ, κρίμα που ο κ. Γιάννης διοικεί την ομάδα μας όπως παίζει μια δύσκολη παρτίδα σκάκι, σε υψηλό μάλιστα επίπεδο, και όχι όπως «το έκανε» με το πηδάλιο, οπότε, για να κατεβάσεις χρόνους και να ξεχωρίσεις, βγάζεις και στοιχεία τσαμπουκά και αυθορμητισμού, που ο δικός μας «Τζίγγερ», όντας και νεότερος, είχε και, βέβαια, διαθέτει-αλλά ελέγχει περίσσευμα.

Πάντως, ο τύπος, που είχε και έχει στιλ, έχει σκάσει 5ηκαι έχει κρατήσει την 6η στο στενό της Κινέτας, όπου δεν κώλωσε να αλλάξει λάστιχο σε 1 λ. 20 δλ. με το Στεφανή στην Integrale Ιούλιο στο Μαύρο Ρόδο του 1990 με 30 βαθμούς θερμοκρασία στη σκιά, ενώ έμαθε να ταξιδεύει στον κόφτη στις Καρούτες, στα Σήμαντα, στο Βάβδο κ.α. Πάντα σοβαρός, πάντα αποφασιστικός, χωρίς κακομαθημένες αντιδράσεις στις ατυχίες, δίδαξε και στο μάθημα «μην προκαλείς», όπου μάλιστα έχει κάνει μεταπτυχιακό. Με πέντε τίτλους και πολλές νίκες, έλαμψε στους ελληνικούς αγώνες και στις διεθνείς προεκτάσεις τους και σε όλα τα επίπεδα, τιμώντας και όσους δίπλα του, μέσα και έξω από το αγωνιστικό του. Εννοείται πως έφυγε νωρίς, «τα παράτησε», από ένα χώρο που δεν είχε συναγωνισμό στην κορυφή, αλλά και δε διανοήθηκε -ίσως και λόγω φιλοσοφίας- να πάει να ψάξει και να τον βρει σε κατηγορίες όπου γινόταν πόλεμος. Δικαίωμά του, θα πείτε, έλειψε και λείπει ως προσωπικότητα, και ευρύτερα ως οντότητα, θα συμπληρώσουμε.