F1 – M23: η πρώτη πρωταθλήτρια της McLaren

Η McLaren «Μ23» σχεδιάστηκε από τον Gordon Coppuck, με τη συνδρομή και του John Barnard, έχοντας ως «βάση» τη «M16» των 500 μιλίων της Indianapolis. Ο V8 «Cosworth DFV» κινητήρας της -το «must» μηχανικό σύνολο ολόκληρης της δεκαετίας του ’70 και όχι μόνο- είχε δεχθεί τις ιδιαίτερες περιποιήσεις της «Nicholson Engines», με αποτέλεσμα την αύξηση της ισχύος του στους 490 ίππους. Στην πρώτη της εμφάνιση, για την αγωνιστική περίοδο του 1973, κέρδισε την pole-position στο Kyalami της Νοτίου Αφρικής, με οδηγό τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1967 Denny Hulme. Η πρώτη νίκη προέκυψε στην πίστα του Aderstorp στη Σουηδία, με πιλότο και πάλι τον Νεοζηλανδό.

Peter Revson

Μια δεύτερη νίκη στο Silverstone, με τον Peter Revson στο τιμόνι, απέδειξε πως το αυτοκίνητο βρισκόταν στο σωστό δρόμο. Όμως, το Grand Prix της Μεγάλης Βρετανίας πέρασε στην ιστορία για ένα ακόμη λόγο, χάρις στο «χάος» που δημιούργησε ο νεαρός Νοτιοαφρικανός Jody Scheckter: Oδηγώντας την «Μ23» προκάλεσε με μια άστοχη ενέργειά του την εγκατάλειψη των… μισών σχεδόν αυτοκινήτων της σειράς εκκίνησης! Ακόμη μια πρώτη θέση στον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, στον Καναδά, ξανά με τον Peter Revson, έφερε στην ομάδα μεγάλη αισιοδοξία για την επόμενη αγωνιστική περίοδο, η οποία αποδείχθηκε απόλυτα δικαιολογημένη…

Emerson Fittipaldi

O πρώτος τίτλος
Το 1974 η αποχώρηση του Jackie Stewart από την ενεργό δράση και ο θάνατος του Francois Cevert αποδυνάμωσε την Tyrrell, που παράλληλα δεν είχε πλέον το καλύτερο αυτοκίνητο του ανταγωνισμού. Το μόνο θετικό για εκείνη, ήταν οι δύο νίκες του ωριμότερου πια Scheckter, οδηγού πλέον των μονοθεσίων της. Εκτός των άλλων, η κορυφαία Lotus «72» χωρίς ουσιαστικές αλλαγές από το 1970, έδειχνε εξασθενημένη από το αδιάκοπο κυνήγι του τίτλου: Oι τρεις νίκες του Ronnie Peterson, δε στάθηκαν αρκετές για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος. Πέρα από την ευχάριστη έκπληξη που επιφύλασσε για το κοινό της Formula 1 το δίδυμο Carlos Reutemann-Brabham Cosworth «BT44», ήταν η εδώ και αρκετά χρόνια άτονη Ferrari, που εκείνη την περίοδο ξαναγεννήθηκε. Με πιλότο τον μεθοδικό Niki Lauda, συμπαραστάτη τον κατά περίπτωση ενθουσιώδη Clay Regazzoni και «όπλο» την αναβαθμισμένη «312Β3» πάλεψε για τον τίτλο μέχρι την τελευταία στιγμή, χαροποιώντας τους οπαδούς της.

Silverstone 1975

Παγκόσμιος πρωταθλητής για δεύτερη φορά στη σταδιοδρομία του αναδείχθηκε ο άρτι αφιχθείς από τη Lotus στη McLaren Βραζιλιάνος Emerson Fittipaldi, κερδίζοντας τρεις αγώνες με τη «Μ23» και μαζεύοντας πολύτιμους βαθμούς όπου δεν μπορούσε να νικήσει. Το «χορό» των επιτυχιών για τη βρετανική ομάδα είχε ανοίξει ο «γερόλυκος» Denny Hulme, στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, στο Buenos Aires. H λήξη της περιόδου βρήκε τη McLaren τροπαιούχο για πρώτη φορά στην ιστορία της, καθώς με 73 βαθμούς είχε κατακτήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα κατασκευαστών.

Silverstone 1975 – Emerson Fittipaldi

Με αντίπαλο τη Ferrari το 1975, η οποία διέθετε τη νέα «312 Τransversalmente» με το εγκάρσια τοποθετημένο κιβώτιο ταχυτήτων, ο ανταγωνισμός δε μπορούσε να κάνει και πολλά για να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της. Ο τίτλος πήγε φυσιολογικά στους Ιταλούς, ενώ η McLaren κατέκτησε την τρίτη θέση του παγκοσμίου πρωταθλήματος κατασκευαστών, πίσω από τη Brabham. Οι δύο νίκες του Emerson Fittipaldi και η μία που αποδόθηκε στον Jochen Mass, στο άτυχο Ισπανικό Grand Prix, δε στάθηκαν αρκετές για κάτι καλύτερο. Το αυτοκίνητο ήταν αρκετά πίσω από τις Ferrari, παρά το νέο του κιβώτιο ταχυτήτων των έξι σχέσεων, αλλά υπήρχε πεδίο για να το βελτιώσουν και να το κάνουν περισσότερο ανταγωνιστικό (αυτή η ευελιξία στις αναβαθμίσεις, που την ισχυροποιούσαν και παρέτειναν το χρόνο ζωής της στις εκκινήσεις, αποδείχθηκε τελικά το μεγαλύτερο προσόν της «Μ23»). Ο Βραζιλιάνος παγκόσμιος πρωταθλητής μπορεί να τους άφησε τελικά για να οδηγήσει την Copersucar, το αμφιλεγόμενο μονοθέσιο της χώρας του με χορηγό την κρατική βιομηχανία ζάχαρης, ωστόσο στη McLaren δεν έμειναν χωρίς «αστέρι»: Ο θεαματικός Βρετανός James Hunt, νικητής στο Zandvoort με το αυτοκίνητο του ιδιόρρυθμου λόρδου Hesketh, θα ήταν ο πρώτος οδηγός της ομάδας την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Μπορούσε άραγε να σηκώσει το βάρος της διεκδίκησης ενός παγκόσμιου τίτλου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα δινόταν σε λίγους μήνες…

Zolder James Hunt

Το πρωτάθλημα στον Hunt
Κακά τα ψέμματα, αν ο Niki Lauda δεν είχε το φοβερό ατύχημα στο Νurburgring των 22 χλιομέτρων, που επέφερε το βαρύ τραυματισμό του και την απουσία του από τους επόμενους αγώνες, κανείς άλλος δε θα είχε λόγο στον παγκόσμιο τίτλο των οδηγών το 1976. Παρόλα αυτά, ο νεαρός Βρετανός έδειξε προσήλωση και επιμονή, καταδιώκοντας τον Αυστριακό οδηγό της Ferrari στη βαθμολογία. Ο James Hunt ήταν ένας αρκετά ιδιόρρυθμος άνθρωπος (πότης, καπνιστής και «κυνηγός» όμορφων γυναικών, όπως η σύζυγος του πρωθυπουργού του Καναδά), αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να μάχεται και να κερδίζει όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Να σημειωθεί επίσης πως στη Scuderia ήδη είχαν ένα αναβαθμισμένο μονοθέσιο, την «312 Transversalmente 2», ενώ στη McLaren o επικείμενος διάδοχος της «M23» είχε αρκετά προβλήματα: O πρώτος αγώνας της «Μ26» στην Ολλανδία έφερε μόνο μια ένατη θέση στα χέρια του Mass. Επομένως, μια ακόμη τεχνική βελτίωση της «Μ23» ήταν μονόδρομος για τη βρετανική ομάδα, αφού εκείνη ήταν τουλάχιστον αξιόπιστη. Εκμεταλλευόμενος την απουσία και την περίοδο προσαρμογής του Lauda, o James απέσπασε τρεις ακόμη νίκες, φθάνοντας τις επτά στο σύνολο της περιόδου. Στον τελευταίο αγώνα, στην Ιαπωνία και παρόντος του Lauda, ο τίτλος κρεμόταν από μια κλωστή. Από εκεί πέρα, τα γεγονότα είναι γνωστά: Ο Αυστριακός αρνήθηκε να αγωνιστεί στο βρεγμένο οδόστρωμα, φοβούμενος για την –ακόμη εύθραυστη- ακεραιότητά του και ο Hunt τερματίζοντας στην τρίτη θέση, ένα γύρο πίσω από τη Lotus του Μario Andretti, κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών με διαφορά μόλις ενός βαθμού από τον Νiki. O τίτλος των κατασκευαστών μπορεί να πήγε στη Ferrari, ωστόσο στη McLaren είχαν κάθε λόγο να πανηγυρίσουν τη μεγάλη επιτυχία του James.

James Hunt vs Mario Andretti

1977-1978
Tέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, διάστημα πολύ μεγάλο για τον κόσμο της Formula 1, η «Μ23» παρουσιαζόταν ακόμη στις εκκινήσεις των Grand Prix και μάλιστα με αξιώσεις. Δε μπορούσε πλέον να διεκδικήσει νίκες, καθώς στον ανταγωνισμό εκτός της Ferrari «312T2» προστέθηκαν επίσης η Wolf «WR1» και η Lotus «78», σημείωνε όμως διακεκριμένους τερματισμούς και μάζευε πολύτιμους βαθμούς στο διάστημα που η «Μ26» ήταν ανέτοιμη ακόμη. Ο James Hunt την οδήγησε για τελευταία φορά στο Μonaco το 1977, πριν καθήσει οριστικά στο bucket του νέου του μονοθεσίου, με το οποίο κέρδισε τρεις νίκες, αλλά όχι και τον τίτλο. Η τελευταία εμφάνιση της «M23» ως επίσημη συμμετοχή της McLaren έλαβε χώρα στο Γαλλικό Grand Prix του 1977, με οδηγό τον Jochen Mass. Η ώρα όμως για την «αποστράτευσή» της δεν είχε ακόμη φθάσει, αφού στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από ιδιωτικές ομάδες και οδηγούς που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη Formula 1. Aνάμεσά τους και ο Gilles Villeneuve, που στο τιμόνι της «Μ23» πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στην πίστα του Silverstone, τερματίζοντας στην ενδέκατη θέση. Η στιγμή για τη «συνταξιοδότηση» του βρετανικού μονοθεσίου ήρθε στην τραγική Monza του 1978, στην τρίτη συμμετοχή του Nelson Piquet στη Formula 1. O νεαρός Βραζιλιάνος, στην ταχύτατη ιταλική πίστα, τερμάτισε σε αγώνα Grand Prix για πρώτη φορά στη μετέπειτα μεγάλη σταδιοδρομία του. H McLaren «Μ23» δεν έφερε καμία τεχνολογική επανάσταση στη Formula 1, ενώ ουδέποτε παρουσίασε κάτι το πραγματικά καινοφανές. Όμως με την αξιοθαύμαστη αξιοπιστία της, την ανταγωνιστικότητα, τις επιδόσεις και τη μακροβιότητά της κέρδισε το σεβασμό όλων.

Anderstorp 1973- Denis Hulme

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ
Συμμετοχές: 80 Νίκες: 16 Pole-positions: 14 Tαχύτεροι γύροι: 10 Παρουσίες στο βάθρο: 38 Εκκινήσεις από την πρώτη σειρά: 25 Aγωνιστικοί γύροι: 8.565 Αγωνιστικά χιλιόμετρα: 40.408 Αγώνες επικεφαλής: 24 Γύροι επικεφαλής: 621 Χιλιόμετρα επικεφαλής: 3.175 Βαθμοί: 319

Silverstone 1973 – Peter Revson

NIKEΣ – FORMULA 1
1973 Σουηδία: Denny Hulme, M23/1
1973 Μεγάλη Βρετανία: Peter Revson, M23/2
1973 Καναδάς: Peter Revson, M23/4
1974 Aργεντινή: Denny Hulme, M23/6
1974 Bραζιλία: Emerson Fittipaldi, M23/5
1974 Bέλγιο: Emerson Fittipaldi, M23/5
1974 Καναδάς: Emerson Fittipaldi, M23/8
1975 Aργεντινή: Emerson Fittipaldi, M23/9
1975 Ισπανία: Jochen Mass, M23/8
1975 Μεγάλη Βρετανία: Emerson Fittipaldi, M23/9
1976 Ισπανία: James Hunt, M23/8
1976 Γαλλία: James Hunt, M23/6
1976 Γερμανία: James Hunt, M23/6
1976 Ολλανδία: James Hunt, M23/6
1976 Καναδάς: James Hunt, M23/10
1976 ΗΠΑ: James Hunt, M23/8

ΕΞΩΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
1974 Brasilia: Emmerson Fittipaldi
1976 Graham Hill Memorial Trophy: James Hunt
1976 BRCD International Trophy: James Hunt
1976 Race of Champions: James Hunt
1977 Race of Champions: James Hunt

ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ
James Hunt, Emerson Fittipaldi, Denny Hulme, Peter Revson, Jody Scheckter, Jacky Ickx, Mike Hailwood, Dave Charlton, David Hobbs, Jochen Mass, Emilio de Villota, Bret Lunger, Gilles Villeneuve, Bruno Giacomelli, Tony Trimmer, Nelson Piquet

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Body design: Gordon Coppuck Kινητήρας: Cosworth V8 90o Βάρος κινητήρα: 168 κιλά Κυβισμός: 2.993 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 85.7 mm x 64.8 mm Σχέση συμπίεσης: 11.0: 1 Ισχύς: 485 ίπποι στις 10.600 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: Στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Hewland DG 400 6 σχέσεων Μεταξόνιο: 2.743 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.651 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.626 χλστ. Βάρος: 595 κιλά Μονάδες κατασκευής: 13 Περίοδος δράσης 1973-1978