Κάποιοι αρκετά γνωστοί, κάποιοι λιγότερο και ορισμένοι άγνωστοι στους νεότερους. Επιλογή, πάντως, με αντικειμενικά κριτήρια όσον αφορά τον άσο (Ιαβέρης) και η συνέχεια «γιατί έτσι», χωρίς τους συνήθεις ύποπτους με τα παλμαρέ χρυσάφι, που σεβόμαστε.
1 Ιαβέρης
«Λεζάντα» με ιστορίες:
Είναι 1981, είσαι ο Πέντι Αϊρίκαλα με Sutton-Rothmans Gr.4 και συμμετέχεις στο Ράλλυ Έλμπα στην Ιταλία. Αδυνατείς, δεν μπορείς να πάρεις εταπ από… κάτι Έλληνες με Escort. Σου εξηγούν ότι οι Ιαβερης-Αρκέντης οδηγούν ένα «καμία σχέση», όντας 8βαλβιδο και αφού οι επαγγελματίες δεν είναι κουτά παιδιά, ούτε ξερόλες, κατάλαβαν. Κάτι σπέσιαλ ήρθε από την Ελλάδα του Ράλλυ Ακρόπολις. Κάπως έτσι ένιωθαν στην Ιταλία ο Πρεζότο, αλλά και ο Μπιαζιόν, όταν με την Ascona Conrero Gr.2 έχανε στο Σαν Μαρίνο από το Trim Gr.1. To βαρύ, του Λάκη, με τη μακριά μούρη. Στους ελληνικούς αγώνες αυτός ο εραστής του ακατόρθωτου σκότωνε τα γκρουπ Β με Escort Gr.2. Το δικό του αυτοκίνητο. Ακουμπούσε σε αυτό το πλαίσιο και -χωρίς δοκιμές- έγραψε ιστορία, υπαγορεύοντας υποδειγματικά και εκτελώντας όπως ουδείς άλλος στον 8βαλβιδο πλανήτη. Τον λάτρεψαν, τον αγαπούν, τον σέβονται. Πετούσε με το 131 Abarth που λόγω συμπεριφοράς ήθελε ειδική διαχείριση, έκανε θαύματα με Audi Α1, αξιοποιώντας το ως Quattro και δάμασε το Renault 5Τ, έχοντας δίπλα του το φίλο του, ΕΛ.ΕΜ., ένα κόσμημα του χώρου. Άλλωστε, καθιερώθηκε με Φέρτακα, ένα ιερό τέρας, έχοντας αργότερα συχνά στο πλάι του τον κ. Σάκη Καρανικολό. Φίλος του αληθινός. Τα σχετικά με το Ακρόπολις είναι γνωστά. Κρατάμε το ρεσιτάλ τότε, το 1980, με Κωστή Στεφανή και το Gr.2 του Κώστα Βάντζου με τις 8 βαλβίδες και το μονόφυλλο, απέναντι στα Gr.4 των Βάτανεν και Μίκολα με τα Παγκόσμια Escort που μας τρυπoύσαν το μυαλό. Ήμουν τότε στο Πλατανάκι, όπου αργότερα, το 1984, σε αντίθετη φορά… μας σκότωσε με τακτ και ιταλική φινέτσα λόγω Abarth. Ανδρώθηκα αγωνιστικά στη Μιχαλακοπούλου, στο κατάστημά του και πρόκειται για το δάσκαλο-θεό μου, όντας ο δικός μου άνθρωπος. Έβαλε στο σπίτι κάθε Έλληνα το motorsport μέσα από το ρόλο του ως εθνικός «δάσκαλος συμπεριφοράς, με μέσο την οδήγηση», διαδικασία που αν δεν τη σεβαστείς σε σκοτώνει. Διαχρονικά έντιμος, χωρίς ύφος και με το στυλ του αντιστάρ που τον διέκρινε από παιδί. Προσφορά ζωής ο ρόλος του στην οδική ασφάλεια. Σε αγαπάμε «χοντρέ» και είχε δίκιο ο Σταύρος Τσογκανής: «Ποιος Βάλντεγκαρντ;»
Η συνέχεια αλφαβητικά…
Παύλος Βαλεντής
Σε άλλη χώρα θα ήταν professor. Ισχύει για τον Ιαβέρη αντικειμενικά, αλλά για όσους τον ξέρουν, υποκειμενικά φωτογραφίζει τον Παύλο αυτό το σχόλιο, το χωρίς ίχνος υπερβολής. Όταν λέμε ταχύς, δε χωρούν προϋποθέσεις. Παντού και πάντα και με οτιδήποτε. Εγωιστής, με τσαμπουκά που μεταφραζόταν στα δευτερόλεπτα της διαφοράς, μετρ στο σόλο παιχνίδι αλλά και στο ομαδικό, κυρίως με το Lada στο Ακρόπολις και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ. Καμία αμφιβολία για την τέχνη του στη λάσπη, όπως και στην πίστα, σε αγώνες με ίδια αυτοκίνητα. Ενιαίο με Lada και Ibiza, και εκεί, όπως απέδειξε και ο Δημήτρης Μιχελακάκης, τη διαφορά την κάνει η λεπτομέρεια. Μέσα από το παθιασμένο μυαλό του καθενός. Απορία… Πού θα έγραφε τη διεθνή του καριέρα; Σε ράλλυ ή στην πίστα με μονοθέσιο; Τι θα του άρεσε; Η απάντηση μέσα στην καρδιά του, με ψυχή καλά δουλεμένη για δύσκολες συνθήκες, σε κάθε διαδρομή.
R.I.P. Νότης Γιαγνίσης
Αείμνηστος. Ειδική περίπτωση. Γεννημένος νικητής. Έξω καρδιά στην καθημερινότητα, με ευαισθησίες για την οικογένεια και φίλους, αλλά ήταν φυσιολογικά εσωστρεφής σε ό,τι είχε να κάνει με το παιχνίδι των ειδικών διαδρομών. Σοβαρός και προσηλωμένος, με το 100% του την ώρα της μάχης, αξιοποιούσε το συνοδηγό του, όπως ήταν ο Γιώργος Κερατζάκης, την ομάδα του, και το κυριότερο, ακουμπούσε στο σασί, εμπιστευόταν και δημιουργούσε με την αξιόπιστη μηχανή του, όπως ήταν με την Corolla ΑΕ 86 σε έκδοση Ν. Φόβος και τρόμος όλων μας, όντας ικανός για το ακατόρθωτο. Αυτή η ερωτική του σχέση με το χώμα εκφράστηκε περίφημα τον πρώτο χρόνο του στη Mazda με το GTX, πριν χαθεί η μαγεία του ομαδικού πνεύματος, με άλλοθι που δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούν. Λείπει από την οικογένειά του, από τους φίλους του, ενώ λείπει και από τους αγώνες ο τρόπος και το στυλ του. Η αντιδρασή του όταν συζητούσες μαζί του για δύσκολα θέματα ήταν αφοπλιστική. Συχνά δεν έφερε άποψη για να μη στεναχωρήσει στα σοβαρά. Ήταν ντόμπρος, χωρίς «ναι μεν, αλλά». Συμφωνούμε: ουδείς αναντικατάστατος στο χώρο. Απλά, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.
Σώτος Κοκκίνης
Ο “μπέλο”. Καθαρό, ωραίο χέρι, για κάθε έδαφος και με κάθε αυτοκίνητο. Μυαλό ξυράφι. Οδήγησε παντού, τα πάντα, επιλέγοντας για συνοδηγούς ικανούς φίλους του, με αντίστοιχο πάθος. Από την Τώνια Παυλή, μητέρα της κόρης του, Ελεάννας, μέχρι τα «αδέρφια» του, τον Γιώργο Πετρόπουλο, τον Γιάννη Χάλαρη και τον Σάκη Μπέλλα. Τον γνωρίζεις και καταλαβαίνεις. Δοτικός και γεναιώδορος, έχει δουλέψει και δουλεύει σκληρά στη ζωή, και ποτέ δεν είδε τους αγώνες σοβαρά. Ταλέντο όμως, με τσαγανό και πείσμα, ήξερε να βρει τα δευτερόλεπτα και όντας μαλωμένος με το άγχος να διακριθεί. Έλαμψε με διάφορα εργαλεία, ενώ απογείωσε και αμφιλεγόμενες κατασκευές, αφού ήθελε να στρίβει. Από τη Fulvia της μαμάς Άννας στις… ε.δ. της Κυψέλης, μέχρι τη Celica Ν της αντιπροσωπείας και το Nissan GTi της απέναντι όχθης. Σε κάθε περίπτωση, δεν αντιγράφεται ώστε να επαναληφθεί, όπως είναι και αδύνατο να τυπωθεί ό,τι έγραψε με τον Στάθη Μόκκα και το κόκκινο Peugeot 205 Rallye της Lion Hellas, έχοντας «δίπλα» του τους αείμνηστους Γιώργο Φραγκουδάκη και Τάσο Λεγάκη. Έφερε κόσμο στο βουνό αυτός ο συνδυασμός, με το θέαμα να προκύπτει από την ταχύτητα. Να θυμόμαστε, να σεβόμαστε.
Αντώνης Κουνάνης
Αν οι αγώνες αποτελούσαν προτεραιότητα για τα Μέσα και είχαν το σεβασμό τους, θα τον γνωρίζατε κι εσείς, του πληκτρολογίου. Τον ξέρουμε όμως πολύ καλά όσοι τον ανταγωνιστήκαμε και όσοι υπήρξαν φίλοι του. Χεράς με αδυναμία στην άσφαλτο, είναι και Κύριος. Μιλούσε λίγο και ο αγωνιστικός του χρόνος, στα τέλη του 1970 είχε να κάνει για την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, με ελεγχόμενο το κόστος. Ήξερε μέχρι πόσο πρέπει να επενδύσει ώστε να είναι συνεπής με τις αρχές του, αποτέλεσμα της αγωγής του. Δίπλα του, ο Διαμαντής Πετρόπουλος έδινε τον τόνο όντας και σε αντίστοιχη φιλοσοφία εκτός μπακετ. Καθαροί στην επικοινωνία τους και τους έγραφες στην κορυφή στο τετράδιο με τους ανταγωνιστές σου στην ειδική, αφού ήταν ικανοί να σε καταστρέψουν έστω και με πιο αδύναμο αυτοκίνητο. Τους παραδεχόσουν για τους χρόνους τους με τα πολύ καλά πατήματα και τους λατρεύεις γιατί ως μάγκες τιμούν το λόγο τους.
Νίκος Μακρυγιάννης
«Απόφοιτος» της σχολής Ιαβέρη της οδού Μιχαλακοπούλου. «Συμφοιτητές» με Μοσχούτη, Κοντούζογλου και Στρατισίνο. Κοινός παρονομαστής ο Γιάννος Αλβανός. Αριστούχοι οι παραπάνω και μεταξύ τους μπορείς να κατατάξεις τον Νίκο ως τον πλέον ταλαντούχο. Τέχνη επιπέδου Μοσχούτη, αλλά και ταχύτητα κλάσης Λευτέρη Σωτήρχου – από τους νεότερους. Καρδιά χρυσάφι, λαμπερός και εκτός μπάκετ, ψυχή για περάσματα τέρμα γκάζι, μετρ στην κατηφόρα, εξαιρετικός και στο στήσιμο, όντας σωστός στην ερμηνεία των αντιδράσεων και στην ανάλυση των ελαστικών. Δεν υστερούσε στο χώμα, αλλά και δεν του δόθηκε η ευκαιρία για προσέγγιση διαρκείας. Πετούσε με το Trim-Golf, σημείο αναφοράς του ήταν το Trim-Escort, ενώ διακρίθηκε και στο ενιαίο με Α112 και 127. Πολεμιστής, στηριζόταν στο ταλέντο του, ενώ η ιδιοσυγκρασία του περιόριζε τα λάθη, χωρίς πάντως ο ίδιος να γυρίζει την πλάτη και στο ρίσκο. Γνωστή η ιστορία του στις ε.δ. με τον Γιάννη Αλβανό πάντα δίπλα του, άγνωστη για τους πολλούς η διαδρομή του, μέσα από την ποιοτική του εσωστρέφεια. Μεγάλωσε με αγαθά που χάθηκαν και δε βρήκε κάπου στήριγμα. Ταξίδεψε από τα ψηλά στα χαμηλά, όντας προδομένος. Επιμένοντας έντιμα, με μέταλλο αντίστοιχο της διαδρομής του ως αθλητής, ισορρόπησε, μαθαίνοντας να επιβιώνει και να κερδίζει μέσα από τις αντιξοότητες. Ένας περίφημος άνθρωπος με αρχές εντός και εκτός μπάκετ.
R.I.P. Παύλος Μοσχούτης
Έφυγε νωρίς και του ταιριάζει απόλυτα το “ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη”. Σημείο αναφοράς η ποιότητα σε κάθε του δραστηριότητα. Το στυλ του τον χαρακτήριζε ευρύτερα, ενώ είχε και το δικό του τρόπο, ακολουθώντας το δόγμα του, ώστε να μην… αλλοιωθεί από τον πρωταθλητισμό. Βρήκε κάμποσα εύκολα, αλλά τα αξιοποιούσε με μέτρο, όπως ακριβώς οδηγούσε. Η τέχνη σε αρμονία με το μυαλό. Ερωτευμένος με τα παιδιά του, ευαίσθητος στο επιχειρείν -που τον έβλαψε-, ενώ ήταν και σε παιχνίδι διαρκείας με τις ειδικες διαδρομές, που τις αντιμετώπιζε και ως οξυγόνο ζωής. Μοιράστηκε με σημαντικούς διαφόρων δυνατοτήτων αυτοκίνητα σε κάθε έδαφος. Όταν τον τοποθετείς στο κάδρο με χρυσή κορνίζα, όντας και στο άτυπο βάθρο της καρδιάς, με τον Ιαβέρη και τον Λάμπρο Αθανασούλα, η φωτό που επιλέγεις είναι με το 131 Abarth και τον Σίλεφ δίπλα του, αν και θα βρεις θέση και για τις συμμετοχές τους με το Escort και το Golf. Ο ίδιος, όντας ευγενής και λάτρης της ισορροπίας, θα έφτιαχνε παζλ με τον Τίμο Τζάννες με το R5ΤS και το Escort. Όπως εκείνο το βράδυ του 1979 στο Παλάδιο, που μας στρίμωξαν με τον Σίλεφ, παίρνοντας το μάθημά μου από το φίλο μου. «Συνταξιδέψαμε» άλλωστε με κάποιους από τους παραπάνω, όπως και με τον δάσκαλο, Κώστα Φερτάκη, καθώς και με τον ενθουσιώδη, όσο και σοβαρό, με ισχυρή προσωπικότητα, που τη χρειάζεσαι δίπλα σου, Ευθύμη Σάσαλο. Τυχεροί που τον καθοδήγησαν, απολαμβάνοντας τη στιγμή μαζί του μέσα απο την ήρεμη δύναμη που τον διέκρινε, τυχερός και εκείνος που συνεργάστηκαν στη δύσκολη άσκηση του πληρώματος. Στη Nissan; Ήρθαν με τον Ευθύμη για να στηρίξουν και όχι για να αποδείξουν-αναστατώσουν. Ποιότητα!
Μανώλης Παναγιωτόπουλος
Βασιλιάς. Αυτοκράτορας θα ήταν τότε το σωστό, αλλά πάντα κρατάς ένα κλικ κάτω τις διαβαθμίσεις, αφού ίσως κάτι διαφορετικό προκύψει. Σε χρόνους μπορεί, αλλά σε αρχοντιά ουδείς μας. Στυλ χωρίς ύφος εντός και εκτός μπάκετ. Μοναδικός μάλιστα ο τρόπος του, σε κάθε του δρατηριότητα. Δίπλα του, στο μπακετ, σημαντικοί, όπως ο Λώρης Βαρότσης, ο Νίκος Πάνου, αλλά και η πάντα εξαιρετική ομάδα του, με ανθρώπους ορκισμένους: Στο ταλέντο του και στη συμπεριφορά του. Κλασικός rally-man, με αγάπη για το χώμα, χωρίς να μισεί την άσφαλτο. H απορία του, για το «τι τα θέλουμε τα μικτά», ήταν γνήσια και ανιδιοτελής. Αναμενόμενο, λόγω των εργαλείων του και του ταλέντου του… να ζει για την κατηφόρα, αντιμετωπίζοντάς την όπως και την ομίχλη. Όπως και την ιερή σχέση με το άλλο φύλο, που το σεβάστηκε διαχρονικά, υπηρετώντας το υποδειγματικά. Έκανε μαγικά με το Starlet το ‘82 και τον Νικόλα Γενεράλη, πετούσε με τα Avenger, δίνοντας χαρά στους σπουδαίους γονείς του, ήταν σοβαρός και αξιοπρεπής ό,τι κι αν οδήγησε. Σημαντικό; Το στοιχείο που ανάγκασε πρωταθλητές να υποκλιθούν; Η ψυχική του αρχοντιά, όταν δε «μάσησε» και συμμετείχε στα Κύπελλα Starlet και Yaris. Ανταγωνιστικός, γεννημένος πρωταθλητής, δίδαξε και ήθος στη διαχείριση της ήττας, που πάντα είχε άλλη… αξία, ανάλογα με το από ποιον προέκυπτε. Το κυριότερο; Λειτουργεί και σαν βιταμίνη για τη συνέχεια. Τιμή μας η συνεργασία μαζί του σε σημαντικά project του περιοδικού. ΥΓ.: Αφιερωμένο με σεβασμό στον αείμνηστο Χάρη Μορντώ και στα άλλα δυο μέλη της «Αγίας Τριάδας» δίπλα του: Στον Νίκο Γενεράλη και στον Γιάννη Ρώσση.
Τάκης Σκαλτσάς
Σεμνός άνθρωπος, ερωτευμένος με τους αγώνες και λάτρης της οδήγησης. Περισσότερο ψαγμένος απ’ όσο θέλει να δείχνει και αν εμφανιζόταν διακριτικά η δίψα του για νίκες, σε σημαντικούς τομείς αδυνατεί να κρυφτεί. Όπως στην τρέλα του, στο πάθος για τα παιδιά του – με απεικόνιση για σεμινάριο. Στη λατρεία- εκτίμησή του προς τον αδελφό του, τον πολυβραβευμένο Σωτήρη… με όσκαρ στην Α5 – όντας και εξαιρετικός… με παράγκες. Τέλειος στη… δυσκολία διαρκείας και ικανός να διαχειριστεί το DNA του στο οποίο «οφείλεται» και το ταλέντο του στην οδήγηση. Επιπέδου Γιώργου Μοσχού, Άρη Βωβού (κορυφαίοι της δεύτερης 25ετίας των 4Τ) το κοντρόλ του Τάκη, που ντριφτάρει για να κερδίσει και όχι για να εντυπωσιάσει. Άλλωστε, οι Σκαλτσάδες το μισούν αυτό. Έχουν διδαχθεί από τους γονείς τους να μην κάνουν φασαρία. Ο μικρότερος Σκαλτσάς, ο Τάκης, οδηγεί στην άσφαλτο όπως στο χώμα, με το αυτοκίνητο συνέχεια εκτός πρόσφυσης, με μια προσέγγιση στο «διάβασμα» του δρόμου που μόνο στον Ιαβέρη θα βρεις. Εγκατέλειψε νωρίς το «στρίβειν» και το πώς «με… το κάπως, κερδίζω το τέρας». Σήμερα συμμετέχει στο ράλλυ της ζωής, όντας πλέον στην Αμερική, όπου αποδεικνύει ότι δεν απαιτούνται πτυχία, αλλά σκληρή δουλειά για τα πρωταθλήματα σε ανοικτό και κλειστό δρόμο. Είπαμε, η αγωγή τους.
Νίκος Τσάδαρης
Ο σοφός μιας παρέας ίσων, με ρόλο και εκτός ειδικών διαδρομών. Ειδική επιφανειακά η σχέση μας, αφού άλλωστε ο κάθε τρίτος που ζει για να πληγώνει, ερμηνεύει όπως θέλει. Ιερή και με απόδειξη στην ουσία της. Συνδεδεμένη με δεσμά που προσπάθησε, αλλά δεν μπορείς να ξεπεράσεις. Άνδρας με μυαλό και αρχές συνδεδεμένες με την αγωγή του και με μόρφωση όνειρο για τη γενιά μας. Εξαιρετικός συνομιλητής, που δεν ησυχάζει και άλλοτε αφήνει χώρο, ενώ άλλες φορές σε προλαβαίνει και σε παρασύρει στο παιχνίδι του. Η εντιμότητά του τον κάνει άτρωτο και όλα τα παραπάνω τα εκφράζει και οδηγώντας. Σε κάθε περίπτωση, αξιολογεί και δίνει την πρέπουσα σημασία, ενώ με τον τρόπο του εξελίσσει το ακατόρθωτο σε ευκολάκι. Υπάρχουν ταχύτεροι; Εννοείται. Απλά δεν υπάρχουν αντίστοιχοι αναφορικά με την προσωπικότητα και τον τρόπο: δίνοντας την εντύπωση του αουτσάιντερ, στόχο πάντα έχει τη νίκη με καθαρό τρόπο. Αγωνιστικά; Τον θυμάσαι πάντα με το Lada, την μπαντάνα στο κεφάλι και τον Ηλία Καφάογλου δίπλα του. Mέλη οι δυο τους μιας εξαιρετικής ομάδας με στελέχη που λάτρεψαν τον Ν.Τ. και ο ίδιος τους το ανταπέδωσε με την εμπιστοσύνη του. Σούπερ επίδοση και σχέση εμπιστοσύνης αυτή με τη Μαρία Κορρέ στο Yaris του Μαλιώρα. Η απόδειξη ότι σε ράλλυ κερδίζει η ποιότητα. Εικόνα-φωτιά: Με την Alfa Romeo 75 του Ηλία Μαρακάκη σε κάθε έδαφος. Αγωνιστική εμπειρία ζωής που τη διαχειρίστηκε με το μέταλλό του η συμμετοχή με την Genesis Deltona, πάντα με τον Η.Κ. δίπλα του. Τι άλλο; Ό,τι άγγιξε έλαμψε μέσα από την επαγγελματική του προσέγγιση. Κάτι που απαιτεί μυαλό και στυλ. Σημαντικός και εκτός μπακετ, ως δημοσιογράφος και αθλητής, αλλά το κυριότερο, υπόδειγμα πατέρα, ειδικά σήμερα που είναι στην τύχη τους τα πάντα όλα.
Μανώλης Χαλιβελάκης – ΡΟΝ
Τεράστια φυσιογνωμία του χώρου. Πολεμιστής από το ‘75 μέχρι το ‘90/’91, οπότε αποφάσισε να καταθέσει την ψυχή του για τα κοινά. Με λάθη ως παράγων, εκτιμώντας πως και άλλοι σκέφτονται αντίστοιχα, αλλά ειδικός στο να διαχειρίζεται κρίσεις, ενώ δέχεται και την κριτική. Χωρίς εμπάθεια και στην προδοσία απαντάει με αυτό το σπάνιο το ιδιαίτερο χαμόγελο αγάπης που το προσφέρει με μέτρο στη σπουδαία του οικογένεια και στους φίλους του. Ο τρόπος του σε αφοπλίζει. Αλάνθαστος ως οδηγός, τηρουμένων των αναλογιών, αν σκεφτεί κανείς πως πάντα κυνηγούσε, διεκδικώντας το ακατόρθωτο. Με λίγες, αλλά δυνατές εξόδους (Σ.Χ.: στο μόνο που μοιάζουμε), με Διαμαντή Πετρόπουλο και Τώνια Παυλή, η οποία τον παραδέχεται και δεν το κρύβει. Σε πρώτο πρόσωπο, τον γνώρισα ως 30άρη πυροβολάρχη το ‘78-‘79 να κάνει τα απίστευτα με Corolla ΚΕ 35. «Φονιάς» με ένστικτο πρωταθλητή και όντας ο καλυτερότερος μιας εξαιρετικής παρέας στο χώμα, είχε τον τρόπο του και στην άσφαλτο. Από τους ελάχιστους εκείνης της γενιάς που οδηγούσε με τα μούτρα, αποφεύγοντας τις διορθώσεις που χαρακτήριζαν την παρέα του. Άλλωστε, μόνο τυχαία δεν πήγε «αέρα» με περίεργα αυτοκίνητα, χωρίς να δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο Escort. Κλασικός… τογιοτέος, ποτέ δε δημιούργησε την τέλεια σχέση με το Ford, ενώ είναι σαφές ότι άστραφτε αλλιώς όταν είχε δίπλα του τον αείμνηστο Χάρη Κοράκη ή τον επίσης ευφυή, Κώστα Έξαρχο. Το «ΡΟΝ», που από άτυπο ψευδώνυμο εξελίχθηκε σε τίτλος, έχει να κάνει με την αρχοντιά του, αλλά είναι η ακατέργαστη ευφυία του που έπαιξε ρόλο στο δύσκολο μεταπτυχιακό ζωής, όπου αρίστευσε. Μοναδικός στο «βρήκα δέκα και τα έκανα με εντιμότητα 100», όντας και ο ένας από τους δύο-τρεις το πολύ σε αυτόν το χώρο με λόγο που μπορείς να εμπιστεύεσαι. Kαθρέφτης της ποιότητάς του, η οικογένειά του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Γιώργος Ραπτόπουλος
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Σιρόκο
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Γιώργος Μοσχούς
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Γάκης Καλεμτζάκης
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Ιαβέρης
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Τζίγγερ
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Λεωνίδας Κύρκος
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Γιάννης Παπαδημητρίου
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Πάνος Χατζητσοπάνης
Έλληνες οδηγοί ράλλυ: Η «πρώτη ομάδα» – Λάμπρος Αθανασούλας
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
