Αυξάνονται τα ατυχήματα στους δρόμους ή μήπως δεν μειώθηκαν ποτέ; Ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου, σε πρώτο πρόσωπο, σχολιάζει.
«Ρε σεις», σε αυτόματο πιλότο είναι οι δρόμοι μας ή υπερβάλλω;
«Η ζώνη στενεύει τον έναν, χαλάει το ταγιέρ της άλλης», ενώ η πιτσιρίκα που ξέρει, τη θεωρεί επικίνδυνη. Εκτίμησή της, ότι βοηθάει έξω από την πόλη. Ή αντίστροφα… Είναι η ίδια που δεν φοράει κράνος στη μοτοσικλέτα. Σε αίσθημα με τον τύπο που οδηγεί χωρίς κράνος, χαζεύει το Navi στο «ταμπλό», ενώ μιλάει από άλλο κινητό χωρίς bluetooth, όταν διαβάζει και μηνύματα. Αν είχε ελεύθερο χέρι, θα έστελνε sms. Όπως η κυρία στην οδό Βαλτινών, που κλείνει τη διάβαση των πεζών, ενώ την ώρα που ξεπαρκάρει ασθμαίνοντας χωρίς υδραυλικό πηδάλιο στην Corolla-ήρωας, προσπαθεί να στείλει και μήνυμα. Τη βρίζει η γειτόνισσα που έρχεται φουριόζα τέρμα γκάζι ώστε να βγει από την Παπαρηγοπούλου στην Αλεξάνδρας, ενώ την ίδια ώρα χαμογελάει στον βαλεντίνο της που τον έχει σε face time…
Ζαλάδα…
Με το μπάχαλο στους δρόμους όπου πλέον συναντάς όλο και λιγότερους της ΕΛ.ΑΣ., με τους παλίκαρους να βγάζουν μια άρνηση στο να επιβληθούν. Αφήνουν στις κάμερες την ασφάλεια μας και σταυρώνεις δάκτυλα ώστε κάποιος να αναλύει σε βάθος και ουσιαστικά τα αποτελέσματα που συχνά συνδέονται με την υπερβολή στα όρια ταχύτητας.
Ότι βέβαια δεν δικαιολογεί την υπερβολή μας στη χρήση του γκαζιού είτε σε καρμανιόλες, όπως στο Σχιστό και στην Κατεχάκη, αλλά και σε καλύτερα δομημένους δρόμους όπως ο περιφερειακός που θυμίζει ειδική διαδρομή παλιάς κοπής με παγίδες. Με τα κρυφά σημεία να σε σκοτώνουν.
Προσβάλει τον Έλληνα όλο αυτό συνδεδεμένο με την ανασφάλεια στους δρόμους και μετά το άστοχο rotation, διαφωνώ με τον Πρωθυπουργό και για το βάρος της πολιτείας στη θεωρεία περί «ατομικής ευθύνης» του πολίτη…
Νεκροί όπως οι μύγες…
Σκοτωνόμαστε στους δρόμους όπως τα έντομα όταν τους παρασύρει το μπλε φως και καίγονται σε ηλεκτροφόρο σπιράλ. Δυστυχώς, ουδείς ασχολείται.
Ουδείς χάνει τον ύπνο του ώστε να συντονιστούν οι αρμόδιοι και να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστασίας που να ταιριάζει στον πολιτισμό μας.
Από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο όπως είναι η σωστή, η ψύχραιμη και ασφαλής χρήση του δρόμου.
Με την παιδεία σε επιφυλακή έχουμε ελπίbδα να μπει σε τάξη, ό,τι εξελίσσεται σε εφιάλτη.
Φτάνει με τις επιτροπές
Ουσία; Έργο; Πράξεις; Συνέχεια του έργου Αυγενάκη ώστε να συνδέσει την οδική ασφάλεια με το motorsport; Ευαισθησία στο έργο της Κεραμέως με τα πάρκα Κυκλοφοριακής Αγωγής για μαθητές;
Απορίες ενός απογοητευμένου με ευθύνη για ό,τι μας αναλογεί και ως Μέσο με 55 χρόνια διαδρομή._ Σ.Χ.
