Jolly – Select «in out»

Απίστευτες αναμνήσεις. Είτε μέχρι να ξημερώσει, στον Πλάτανο, έξω από το ζαχαροπλαστείο με την καλύτερη σεράνο στον πλανήτη, είτε αργότερα στο χρόνο που μας καταδιώκει τέρμα γκάζι, λίγα τετράγωνα παρά πέρα στη Ζακύνθου, με κατεύθυνση τον περιφερειακό-ειδική διαδρομή.

Στο Jolly club!

Του Μανώλη Ρον Χαλιβελάκη, με συνοδηγό του τον αείμνηστο πλέον Πέτρο Μαρτίνη.

Όπου η μαμά του Πέτρου, η Μίτση Μαρτίνη, κρατούσε άμυνα και φρόντιζε να μην λείπει τίποτα σε ένα ιδιαίτερο κοινό. Κλαμπ χωρίς μπαρ στο μυαλό του πιτσιρικά αγωνιστή τότε και εκεί δεν πήγαινες για να πιεις.

Καθηγητής φιλοξενίας ο Μανώλης, με τη στιλ Ρον αρχοντιά του, ποτέ δεν προσέφερε σφηνάκια αλλά καταρχήν αγάπη και στη συνέχεια ποιότητα συνολικά. Στο κρεσέντο του Μανώλη, ο Πέτρος έδινε το ρυθμό. Απίστευτα παραλειπόμενα, η μυθοπλασία στη μέγιστη τιμή ως εξέλιξη γεγονότων που τους προσέθετε χρώμα και αυτός ο τύπος έκανε τις ώρες εκεί να αποκτούν ενδιαφέρον. Δεν ξεκολλούσες, αφού άλλωστε ήθελες να τους συναντάς όλους, ιδανικά κάθε ημέρα.

Το Jolly

Η επιτομή του γνήσιου του αρσενικού, όσο και αθώου life style, μακριά από κινήσεις εντυπωσιασμού και νυχτερινή πρακτική. Όλοι μας εκεί, καθημερινά με άφιξη 18.00-19.00 και η συνέχεια ήταν εξαρτημένη από υποχρεώσεις, συνήθως για φαγητό.

Γεγονός η κατάληξη στο Select με άλλοθι τη σεράνο. Οι ίδιοι, από τον σπάνιο σε όλα Διαμαντή Πετρόπουλο και τον ιδιαίτερο Γιάννη Κουκά μέχρι τον Μιχάλη Καλογιαννίδη, οδηγάρα και εξαιρετικός συνοδηγός, το απόγευμα-βράδυ στο Jolly και μετά, αργά στον Πλάτανο.

Συχνά τότε στα μέσα του 1970 χάραζε για να γυρίσουμε σπίτι και δεν ήταν λίγες οι φορές που η μάνα μου περίμενε στο μπαλκόνι να βεβαιωθεί για την επιστροφή με τον πατέρα μου να παριστάνει τον αδιάφορο.

Έρχονταν και ο Βαλεντής όπως και ο Κουνάνης, οδηγοί που μαζί με τον Μακρυγιάννη, αν ρωτήσεις θα πω πως αυτοί οι τρεις τύποι σε αντίστοιχη με τη δική μου διαδρομή, θα ήταν ακόμα πιο ψηλά από αρκετούς από εμάς που θεωρηθήκαμε κορυφή. Μυαλό, ταλέντο και κοντρόλ που ψάξε και δεν προκύπτει.

Ο Μανώλης και ο Πέτρος στο Jolly

Άφηναν τον χώρο στον επισκέπτη που εκεί ένιωθες βασιλιάς και εμείς οι νεότεροι πηγαίναμε για να ακούσουμε τους μεγαλύτερους και να μάθουμε.

Άλλοι πήγαιναν Κολωνάκι. Άλλοι Ψυχικό, ήταν και η παρέα της Γλυφάδας, ίσως και Μπουρνάζι.

Μας αποδέχτηκαν εκεί, οπότε σεμνά και εμείς όπως οι οικοδεσπότες και όταν έμπαιναν στο Jolly ο αείμνηστος Ανδρέας Παπατριανταφύλλου με ή χωρίς τον Τάκη Κάμτσιο και συχνά με τους αείμνηστους Γιώργο Μιχαήλ και Λουκά, όπως και ο Βαγγέλης Γκάλλο, άλλαζαν οι ήχοι.

Τεράστιος ο Βαγγέλης και παραμένει. Με σπάνια αρχοντιά και εκτός μπάκετ. Καθηγητής συμπεριφοράς και αγωνιστικής στρατηγικής.

Κάποιοι λοιπόν το βουλώναμε, ώστε να τους απολαύσουμε για διαφορετικούς λόγους, οι περισσότεροι όρθιοι δημιουργούσαμε διάδρομο για να περάσουν.

Ο σεβασμός χτυπούσε κόκκινο

Πύραυλος ο Πέτρος Σβαρνιάς, έκλεινες τα μάτια σου στα περάσματα του τότε το ΄83 με το ασημί και τον Νικόλα Ντάβαρη δίπλα του, ερχόταν και τερμάτιζε το ηλεκτρονικό μηχανάκι οδήγησης υπογράφοντας ως GR Vatanen.

Ακόμα αυτή η φωτογραφία στη μνήμη, ενώ όταν χάναμε τον Τασέα Αρωνίτη, ξέραμε ότι θα είναι στο πατάρι αναπτύσσοντας ένα μεταπτυχιακό εκτός φακών, με μαθήτρια την καλλονή τότε Δανάη Τοτόμη.

Ερχόταν ο Έξαρχος, σε στιλ Τσάδαρη, στην αρχή βαρύς όπως ο κούμπας μου, μέχρι να εξερευνήσει και στη συνέχεια ένας ακόμα σε ένα ισότιμο πάζλ με τους συνοδηγούς σε περίοπτη θέση. Ήταν αυτή η γενιά σημαντικών. Τότε από τις κοπάνες και άλλα τρικ, είχε προκύψει το διάβασμα και κυρίως η συνεργασία για τον ρυθμό. Υπόκλιση στον Φερτάκη και από τον Διαμαντή και τον Χρήστο Σμαίλη, στον Κώστα Έξαρχο, στον Ανδρέα Αρκέντη και στον Ευθύμη Σάσαλο, με τον Γιάννη Χάλαρη να παίρνει το βάπτισμα. Εξαιρετικοί συνοδηγοί και φίλοι, μας ξεπερνούσαν στην παρέα.

Ερχόταν ο Χάρης Κοράκης, σημαντικός, αφού κατάφερνε να επιβιώσει και να αποδεικνύεται χρήσιμος δίπλα στον ΡΟΝ στην ΚΕ 35. Αέρα και ΟΖ, όποιος ζήσει…

Από τους ανθρώπους που γνώρισες τότε στη Φωκίωνος, ήταν ο John Κοντορήγας με την πορτοκαλί 2-2, ο Τσόχος με το φαρδύ ΜΚ1 του ονείρου που τους έβρισκες αργά στην πλατεία.

Εκκλησία το κλαμπ. Ξέρετε, στο Jolly λειτουργούσε και ένα άτυπο face control και ειδικά ο Μανώλης το διαχειριζόταν όπως το σπίτι του, επιτρέποντας στον Πέτρο να νιώθει ως ο επίσημος προσκεκλημένος με περιορισμένη ευθύνη ώστε να μην φορτώνεται το επιχειρηματικό άγχος. Η σπεσιαλιτέ του Μανώλη. Φιλοξενία «First Class». Όπως πάντα και στο σπίτι του Ρον και της κ. Κατερίνας Χαλιβελάκη, όπου την τιμητική του είχε και ο γίγαντας Γιάννης Ψύχας. Ο Λαίλαψ. «Όπως αυτός κανείς μας» σχολίαζε ο Γιώργος Μοσχούς και συμφωνούσε ο Φέρτακας.

«Να μας πείτε ιστορίες, κ. Γιάννη».

Ξεκαρδιζότανε και στο τσακ γλύτωνες τη φάπα. Σεμνοί όλοι τους, με συμπεριφορά όπως οδηγούσαν. Με την ψυχή και χωρίς αύριο και ελάτε, πάμε να τσεκάρουμε το δρόμο στη διασταύρωση απο την Ευελπίδων για τη Βριλησσίων. Ανεβαίνει-κατεβαίνει ο Δελαμπίρας, ευγενική φυσιογνωμία τύπου Παύλος Μοσχούτης λόγω και της μόρφωσης τους, με την ΚΕ25 στο παραδοσιακό χρώμα περίπου μπεζ. Ένα ανοικτό κίτρινο. Πολλά μέτρα ο έλεγχος ενώ εμείς αργότερα με τα Έσκορτ φρενάραμε στο άνοιγμα, μέσα στου Παύλου Κεραμπού, ώστε να κερδίσουμε μέτρα και γύριζαμε από εκεί το παιχνίδι μας για την αριστερή στη διασταύρωση, εκεί που σήμερα βρίσκονται τα φανάρια. Ο Παύλος, με στιλ δέκα και πλέον χρόνια μπροστά. Φίλος του Ρον, σήμερα ο δημιουργός του ελληνικού μπάγκι, που κέρδισε όσκαρ ευρεσιτεχνίας με τη γοητευτική σύζυγό του.

Στο μεταξύ. ακούς τον Τάκη Παναγιώτου που σταθμεύει το Έσκορτ, όπως και ο Χάρης Μανουσαρίδης. Προσωπικότητα του χώρου με διαχρονική αξία ο Χάρημαν. Τι να πεις για τον Καψάσκη Χαλιβελάκη και τον Μάκη με τον μεγάλο αδελφό τον Γιώργο με την XJ6, πιο πάνω επί της Ευελπίδων.

Ανάμεσα μας συχνά ο Κώστας Χαλιβελάκης, ο μικρότερος αδελφός του ΡΟΝ, να ακούει και να μιλάει ελάχιστα.

Αντίο Πέτρο!

Με πίκρα υποδεχτήκαμε στο άψυχο FB την πληροφορία ότι τερμάτισε άδοξα ο Πέτρος και μακριά από εμάς οι υπερβολές για το άτυπο Jolly στον Παράδεισο.

Το ζήσαμε αυτό στη μέγιστη τιμή και ό,τι και να συμβεί αύριο, μεθαύριο, όποτε, με τον Δημήτρη Μιχελακάκη πληγωμένο σκέπτεσαι ότι μας βάρυνε η ωραία, η μοναδική ζωή, χάσαμε το momentum, απομακρυνθήκαμε, σκοτώσαμε τις αγωνιστικές μας αρχές και παραμελούμε την επόμενη ημέρα.

Θυμός λοιπόν, με γεγονός πως θυμηθήκαμε τον Πέτρο τώρα κατόπιν εορτής, ενώ ήταν ένας από εμάς.

Οδήγησε τα πάντα όλα, αλλά το γλέντι ξεκινούσε στην προετοιμασία και ολοκληρωνόταν την επόμενη ήμερα με διηγήσεις, με έναν ανεπανάληπτο τρόπο.

Εμπειρία η αγορά του «Εσκορτ ο Μάγκας» και αφού έχουμε ολοκληρώσει, όντας λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα μας με το Σταμάτη στο Παναθηναϊκό σχολίασε: «Πρόσεχε μικρέ, ο Ξενάριος, κορυφαίος φανοποιός της εποχής, σε περιμένει».

Πέτρος Μαρτίνης, αείμνηστος και ο σεβασμός στην οικογένεια του συνδέεται με το κόκκινο του κόφτη στροφών που λάτρευε._ Στρατισίνο

ΥΓ: Ποιο σύγχρονο Jolly; Ας μείνουμε με τις αναμνήσεις μας, με γεγονός την «απειλή» του Sir Takis να αναστήσει τον ΣΒΟΑ.