Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν αποτελούν έναν καθρέφτη της τάξης των ιδιοκτητών τους.
Πρόσφατο άρθρο της «Telegraph» με τίτλο «Πώς η μεσαία τάξη έχει καταστρέψει τους χώρους διακεκριμένων επιβατών του αεροδρομίου», ανέφερε σχετικά πως οι κάποτε γαλήνιοι χώροι των «business lounge» έχουν πλέον υπερκαλυφθεί, υπονομεύοντας τον ίδιο τους το σκοπό. Και αυτό γιατί οι αεροπορικές εταιρείες προσφέρουν αφειδώς, στους τακτικούς τους επιβάτες, τη δυνατότητα πρόσβασης στους συγκεκριμένους χώρους. Τον ίδιο κατήφορο έχει ακολουθήσει και η εμπειρία της πτήσης στις διακεκριμένες θέσεις, οι οποίες πλέον προσφέρουν ελάχιστα προνόμια σε σχέση με το παρελθόν. Όλο αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι οι αεροπορικές μετακινήσεις έπαψαν να αποτελούν αγαθό μόνο των πιο εύπορων στρωμάτων.
Άραγε αυτός ο εκδημοκρατισμός έχει περάσει και στις οδικές μεταφορές; Ως ένα βαθμό θα λέγαμε πως ναι, αφού ο μέσος πολίτης έχει σήμερα τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα αξιοπρεπές τετράτροχο, έστω και μεταχειρισμένο, σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, που τα αυτοκίνητα απευθύνονταν στους λίγους. Εντούτοις, εδώ οι ταξικές διακρίσεις παραμένουν. Αυτός που έχει χρήματα μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του ένα πολύ καλύτερο (και ακριβότερο) αυτοκίνητο, το οποίο θα διαθέτει μια διακριτά ξεχωριστή παρουσία στο δρόμο.
Αυτοκίνητο και ματαιοδοξία
Πέρα από τυχόν ματαιόδοξα κίνητρα, ας μην παραγνωρίζουμε το πάθος που μπορεί να τρέφει κάποιος για τα αυτοκίνητα ή τον συναισθηματικό δεσμό που ίσως διατηρεί με μια μάρκα γιατί του προσφέρει δυνατές εμπειρίες. Οι άνθρωποι αυτοί δε βλέπουν την οδήγηση ως μια εξαναγκαστική διαδικασία για τη μετακίνησή τους, αλλά ως μια ευχαρίστηση, είναι δε καλύτερα ενημερωμένοι αγοραστές, διαβάζοντας οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο του αυτοκινήτου.
Αναμφίβολα, οι επιδόσεις αποτελούν έναν σημαντικό τομέα, όπου τα ακριβά αυτοκίνητα δικαιολογούν τις υψηλότερες τιμές σε σχέση με τα οχήματα μαζικής παραγωγής, τα οποία σχεδιάζονται προσπαθώντας να συμβιβάσουν την εξοικονόμηση στην απόδοση καυσίμου και τις επαρκείς επιδόσεις, χωρίς να αυξάνουν σημαντικά το κόστος κατασκευής. Φυσικά, η προστιθέμενη αξία ενός πολυτελούς αυτοκινήτου δε σταματά στην ποιότητα των υλικών και στις επιδόσεις του, αλλά εκτείνεται στη συνολική εμπειρία, από την έκθεση του αυτοκινήτου όπου πραγματοποιείται η αγορά μέχρι τη διαδικασία της συντήρησής του.
Επιπλέον, η αίσθηση «αποκλειστικότητας» αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα επιλογής ενός τέτοιου τετράτροχου. Ένα αυτοκίνητο που παράγεται σε χίλια αντίτυπα το χρόνο και είναι σε μεγάλο βαθμό εξατομικευμένο με βάση τις επιλογές του ιδιοκτήτη του, αντιπροσωπεύει τελικά μια διαφορετική αξία εν συγκρίσει με κάποιο μοντέλο που παράγεται πολύ πιο μαζικά, ακόμα κι αν τα δύο αυτά οχήματα μοιράζονται αντίστοιχα τεχνολογικά γκάτζετ. Όσο, μάλιστα, η αγορά πολυτελών αυτοκινήτων παραμένει απαγορευτική για τον μέσο καταναλωτή, συνιστώντας ουσιαστικά ένα κλειστό κλαμπ στο οποίο δεν μπορούν όλοι να συμμετάσχουν, αυτό θα αποτελεί ένα προνόμιο που κάποιοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν.
Ας το θέσουμε αλλιώς. Οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να διακοσμήσουμε τον τοίχο του σαλονιού μας με ένα καλό αντίγραφο ενός ξεχωριστού πίνακα, κάποιος άλλος θα επιλέξει ίσως μια αριθμημένη μεταξοτυπία, όμως μόνο ένας μπορεί να έχει στην κατοχή του το πρωτότυπο έργο. Πολύ απλά, είναι θέμα οπτικής γωνίας. Και χρημάτων, ασφαλώς…_ Μ. Σ.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
