Steve McQueen: ο Βασιλιάς του Cool και οι αγώνες

Γεννημένος στις 24 Μαρτίου 1930 σε μια μικρή πόλη της Ιντιάνα, ο Steve McQueen έμελε να κατακτήσει το Χόλυγουντ, όπου απέκτησε το παρατσούκλι King of Cool, ο Βασιλιάς του Κουλ.

Το σπίτι του απείχε σκάρτα 10 μίλια από το αυτοκινητοδρόμιο της Ινδιανάπολης, οπότε μεγάλωσε με όνειρο τους αγώνες, όπως άλλωστε και ο κοντοχωριανός του, James Dean, που μεγάλωνε λίγα μίλια πιο πέρα.

Το άστρο του James Dean, o οποίος μάλιστα ήταν ένα χρόνο νεότερος του Steve McQueen, έλαμψε άμεσα στο Χόλυγουντ, μα έσβησε πολύ νωρίς, το 1955, στα 24 του, ενώ ροντάριζε τη νέα αγωνιστική του Porsche.

Παιδί διαλυμένης οικογένειας ο Steve McQueen, ο πατέρας του ήταν πιλότος ακροβατικών που εγκατέλειψε νωρίς τη μητέρα του, πριν καν την παντρευτεί, έμπλεξε με συμμορίες και κατέληξε σε αναμορφωτήριο.

Στα 17 του κατατάχτηκε εθελοντής στους πεζοναύτες, με γραπτή άδεια από την μητέρα του, καθώς ήταν ανήλικος.

Ο Steve McQueen ήταν απείθαρχος, και οι φυλακές έπεφταν βροχή, μα έσωσε με αυτοθυσία τη ζωή 5 άλλων πεζοναυτών στη διάρκεια άσκησης στους Αρκτικούς πάγους, οπότε έλαβε τιμητικό μετάλλιο και μετάθεση στη φρουρά του yacht του Προέδρου των ΗΠΑ.

Απολύθηκε στα 20 του από το στρατό και πήγε στη Νέα Υόρκη να σπουδάσει υποκριτική. Εκεί κέρδιζε τόσο τα προς το ζην όσο και τα δίδακτρά του τρέχοντας τα Σαββατοκύριακα σε αγώνες μοτοσικλέτας.

Η μεγάλη ευκαιρία στον κινηματογράφο του δόθηκε στο western Και οι 7 ήταν υπέροχοι, The Magnificent Seven, του 1960, remake των 7 Σαμουράι.

Το 1961 σκεφτόταν σοβαρά να αφήσει την ηθοποιία και να γίνει επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Έτρεξε μάλιστα στο τότε κραταιό BTCC με ψευδώνυμο και τερμάτισε 3^ος στο Brands Hatch με Mini Cooper.

Αφοσιώθηκε όμως στον κινηματογράφο, καθώς το άστρο του έλαμψε το 1963 στην ταινία η Μεγάλη Απόδραση, The Great Escape, όπου υποδύθηκε έναν Αμερικανό αεροπόρο του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου που συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Γερμανούς. Κάνοντας κλικ εδώ μπορείτε να θυμηθείτε τις εκπληκτικές σκηνές, όπου προσπαθεί να αποδράσει στην Ελβετία με μια μοτοσικλέτα.

Ο ίδιος ο Steve McQueen οδηγεί εδώ τη μοτοσικλέτα και όχι κάποιος κασκαντέρ, και συνέχισε ο ίδιος να γυρίζει σχεδόν όλες τις επικίνδυνες σκηνές των ταινιών που πρωταγωνιστούσε.

Το 1965 υποδύθηκε τον χαρτοπαίκτη στο Cincinnati Kid και το 1966 κέρδισε υποψηφιότητα για Oscar στην ταινία The Sand Pebbles. Ήταν η μόνη φορά που ο Steve McQueen προτάθηκε για Oscar.

Το 1968 ήρθαν δύο ακόμη μεγάλες επιτυχίες, με το Bullitt και το Thomas Crown Affair, Υπόθεση Τόμας Κράουν, που καθιέρωσαν τον Steve McQueen ως τον υπ’ αριθμόν 1 κινηματογραφικό αστέρα του κόσμου.

Από το Bullitt αξίζει να θυμηθούμε την θρυλική καταδίωξη μεταξύ της Ford Mustang, που οδηγεί ο Steve McQueen, και του Dodge Charger, κάνοντας κλικ στα κόκκινα γράμματα, εντός και εκτός πόλης.

Από το Thomas Crown Affair έμεινε κλασική η σκηνή όπου ο Steve McQueen φλερτάρει με την Faye Dunaway, παίζοντας σκάκι.

Μια περίεργη συνήθεια που είχε στη διάρκεια των γυρισμάτων, ήταν να ζητά από τα στούντιο να του παράσχουν μεγάλες ποσότητες μπλουτζίν, ξυριστικών μηχανών και άλλων ειδών για τον άντρα, μα ποιο στούντιο τολμούσε να πει όχι στον Steve McQueen;

Στο μεταξύ, αγόρασε μια Porsche 908 και με συνοδηγό τον Peter Revson, μετέπειτα νικητή δύο Grand Prix Formula 1, πήραν μέρος στις 12 Ώρες του Sebring το 1970, όπου τερμάτισαν δεύτεροι γενικής, πίσω μόνο από την Ferrari 512 S του Mario Andretti, και νικητές κλάσης. Ασφαλώς, ο Steve McQueen ήταν 2 ως 3 δευτερόλεπτα το γύρο πιο αργός από τον Revson, μα ήταν αξιοπρεπείς οι χρόνοι του, καθώς μάλιστα έτρεχε με το πόδι στο γύψο, ύστερα από ατύχημα με μοτοσικλέτα.

Ο Steve McQueen αρνήθηκε πολλούς αξιόλογους ρόλους, άλλους επειδή δεν τους προλάβαινε και άλλους επειδή δεν τα έβρισκε με τους παραγωγούς. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση πέφτει ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία Grand Prix του 1966.

Έτσι λοιπόν, είχε απωθημένο να γυρίσει ο ίδιος μια ακόμα καλύτερη ταινία για αγώνες. Και αποφάσισε το 1970 να γυρίσει το LeMans.

Ο Steve McQueen προσέλαβε 6 κινηματογραφικά συνεργεία, που τραβούσαν σκηνές σε όλη τη διάρκεια των δοκιμών, και για τον αγώνα προσέλαβε άλλα 2. Επιπλέον προσάρμοσε μια κάμερα στο ρύγχος της δικής του Porsche 908, αυτής με την οποία είχε μόλις τρέξει στο Sebring, και το αυτοκίνητο συμμετείχε κανονικά στον αγώνα, ώστε να τραβήξει όσο το δυνατόν περισσότερο υλικό.

Τότε ασφαλώς δεν υπήρχαν οι μικροσκοπικές κάμερες, που μας δίνουν σήμερα συναρπαστικές εικόνες μέσα από τα κράνη των οδηγών. Χρειάστηκε λοιπόν ειδική κατασκευή ώστε να στερεωθεί η βαριά κινηματογραφική κάμερα σινεμασκόπ της εποχής στην Porsche, οι σκηνές πάντως που έφερε ήταν ενδιαφέρουσες.

Ήθελε μάλιστα ο ίδιος ο Steve McQueen να τρέξει στον αγώνα, με μια Porsche 917, του το απαγόρεψαν όμως οι χρηματοδότες της ταινίας, αφού ένας τραυματισμός του θα σήμαινε το τέλος των γυρισμάτων και την απώλεια των κεφαλαίων τους.

Αμέσως μετά τον αγώνα, ο Steve McQueen νοίκιασε την πίστα για όλο το καλοκαίρι και γύρισε εκεί όλες τις σκηνοθετημένες σκηνές.

Η Porsche προσέφερε κάθε δυνατή βοήθεια με αυτοκίνητα και εργοστασιακούς οδηγούς, ο ίδιος όμως ο Enzo Ferrari αρνήθηκε οποιαδήποτε στήριξη, αφού στο σενάριο οι Porsche 917 νικούσαν τις Ferrari.

Πόσο στο όριο οδηγούνταν τα αυτοκίνητα στη διάρκεια των σκηνοθετημένων σκηνών, αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι ο Derek Bell, πολυνίκης του LeMans, είχε ατύχημα στο οποίο έπαθε (ελαφρά) εγκαύματα, ενώ σε άλλο ατύχημα ο πρώην οδηγός Formula 1, David Piper, τραυματίστηκε τόσο σοβαρά που απαιτήθηκε ακρωτηριασμός του κάτω μέρους του δεξιού του ποδιού.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1971 και από πολλούς θεωρείται ως σήμερα η καλύτερη ταινία για αγώνες αυτοκινήτου που γυρίστηκε ποτέ. Εκεί ακούγεται η περίφημη ατάκα, «στον αγώνα είναι η ίδια η ζωή, τα πριν και τα μετά είναι απλά αναμονή». Κάνοντας κλικ, μπορείτε να δείτε το κινηματογραφικό τρέιλερ.

Ο Steve McQueen, μέγας λάτρης της αυτοκίνησης (στο γκαράζ του αναφέρονται ως 200 αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες), τρέχοντας ο ίδιος σε αγώνες παγκόσμιας κλάσης και γυρίζοντας την ταινία LeMans στο απόγειο της δόξας του, έφερε στους αγώνες τη λάμψη του Χόλυγουντ, η οποία τους αναβάθμισε σε επίπεδο δημοτικότητας, που είναι τόσο σημαντική για την ανάπτυξη αλλά και την επιβίωση του αθλήματος.

Το 1978 ο Steve McQueen παρουσίασε έντονο βήχα που δεν υποχωρούσε, ούτε με φάρμακα, ούτε όταν έκοψε το τσιγάρο. Το Δεκέμβριο του 1979 διαγνώστηκε με μεσοθηλίωμα, είδος καρκίνου που προκαλείται από έκθεση σε ίνες αμιάντου.

Αν και οι πυρίμαχες αγωνιστικές φόρμες της εποχής εκείνης περιελάμβαναν αμίαντο, όπως και τα σκηνικά των κινηματογραφικών στούντιο, το πιθανότερο είναι ότι μολύνθηκε κατά τη στρατιωτική του θητεία, όπως πολλοί άλλοι βετεράνοι εκείνης της εποχής. Το μεσοθηλίωμα άλλωστε κάνει 10-50 χρόνια να εκδηλωθεί.

Καθώς η επίσημη ιατρική δεν του έδινε ελπίδα, στην απελπισία του στράφηκε σε τσαρλατάνους στο Μεξικό, που ενδεχόμενα επιτάχυναν το τέλος του κατά μερικούς μήνες.

Ο Steve McQueen πέθανε στον ύπνο του στις 7 Νοεμβρίου 1980. Ο Βασιλιάς του Κουλ ήταν νεκρός στα 50 μόλις χρόνια του.

Όμως δε βρέθηκε κανείς να φωνάξει, ζήτω ο Βασιλιάς, γιατί δεν υπήρχε διάδοχος. Ουδείς κατόρθωσε να πλησιάσει το στυλ και το coolness του Steve McQueen στα 42 χρόνια που ακολούθησαν.

Στο μεταξύ αποκαλύφθηκε τι έκανε όλα εκείνα τα μπλουτζίν και τις ξυριστικές μηχανές που απαιτούσε από τα στούντιο. Τα έδινε στα παιδιά του αναμορφωτηρίου που πέρασε κι ο ίδιος μέρος της εφηβείας του.

Ο Steve McQueen πήγαινε συχνά εκεί, κρυφά από τις κάμερες, έκανε παρέα με τα έγκλειστα παιδιά, συζητούσε μαζί τους και τα συμβούλευε πώς να αλλάξουν δρόμο στη ζωή τους.