Η ονειρεμένη κατασκευή που νίκησε το χρόνο και παραμένει έως σήμερα η επιτομή του βιομηχανικού design σε τροχούς.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 τον πρώτο λόγο στους διεθνείς αγώνες είχαν τα sport αυτοκίνητα με τον κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο, επιλογή που προέκυψε από την αλλαγή των κανονισμών διεξαγωγής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Αντοχής το 1962 και ήταν η καλύτερη, εισάγοντας την Αυτοκίνηση στην εποχή των Πρωτοτύπων. Μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας της, οι νίκες της Ferrari «250 LM» στις «24 ώρες» του Le Mans το 1965 και του Ford «GT40» στον ίδιο αγώνα, την επόμενη χρονιά. Προτού ακόμη η Αμερικανική ομάδα περάσει τον Ατλαντικό για να νικήσει για πρώτη φορά το θρυλικό 24ωρο, ο Ferruccio Lamborghini και το επιτελείο του είχαν ανιχνεύσει την ατμόσφαιρα της εποχής, αναζητώντας το μοντέλο που θα αντικαθιστούσε την «400 GT» και επιθυμώντας αυτό να αποτελέσει την «αιχμή του δόρατος» στην ολιγάριθμη κατηγορία των supercars.
Και εγένετο Miura…
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί κατέληξαν σε ένα σασί με V12 κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο, που το φθινόπωρο του 1965 η Lamborghini παρουσίασε επίσημα στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου του Τορίνο. Το συγκεκριμένο μηχανικό σύνολο προερχόταν από την «400 GT». Για την αναβάθμιση και την ανάπτυξή του στο νέο πλαίσιο δούλεψαν σκληρά μέρα-νύχτα οι τρεις κορυφαίοι μηχανικοί της ιταλικής εταιρείας (Gian Paolo Dallara, Paolo Stanzani, Bob Wallace). Η ώρα για την oλοκληρωμένη παρουσίαση της νέας «P400» (Posteriore 4litri) έφθασε λίγους μήνες αργότερα, στη διεθνή έκθεση της Γενεύης. Υπεύθυνος για τη διαμόρφωση του αμαξώματός της –το οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις του κοινού από την πρώτη στιγμή- ήταν ο επικεφαλής σχεδιασμού του γραφείου Bertone Marcello Gandini, που διαδέχθηκε το 1965 στη θέση αυτή τον Giorgetto Giugiaro. Mετά τη Γενεύη, τo διακριτικό «Miura» -προερχόμενο από την ομώνυμη ράτσα αγωνιστικών ταύρων τις Σεβίλλης- προστέθηκε στην ονομασία της νέας Lamborghini, συνοδεύοντας τον κωδικό «Ρ400». Στο πέρασμα του καιρού, το πρώτο συνθετικό επισκίασε το δεύτερο, με αποτέλεσμα όλοι να την αναγνωρίζουν με αυτό.
Miura P400
Λέγεται, αν και ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε από επίσημα χείλη, πως οι πρώτες 125 μονάδες της είχαν κατασκευαστεί με λεπτότερο ατσάλι και γι αυτό το λόγο ήταν ελαφρύτερες από τις μετέπειτα. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, οι «Ρ400» των 350 ίππων αρίθμησαν 275 μονάδες παραγωγής από το 1967 έως το 1969, ξεκινώντας ένα νέο κεφάλαιο για τη Lamborghini. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κόστιζαν τότε 20.000 δολάρια και ο V12 κινητήρας τους των 3.9 λίτρων δεν είχε υποστεί σημαντικές αναβαθμίσεις από πλευράς ισχύος, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο της «400 GT», από τον οποίο προερχόταν. Φορούσε ελαστικά της Pirelli και ανέπτυσσε ταχύτητα 277 χιλιομέτρων την ώρα, ενώ τα 100 χιλιόμετρα από στάση έρχονταν σε 6,7 δευτερόλεπτα.
Miura P400 S
Έχοντας πλέον θετικά μηνύματα για την εμπορική πορεία του αυτοκινήτου στην εξαιρετικά ολιγάριθμη αγοραστική του κατηγορία, ο Feruccio Lamborghini αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τους δισταγμούς και να αναβαθμίσει τη Μiura, με αποτέλεσμα την ισχυροποίησή της κατά 20 επιπλέον ίππους. Η παραγωγή της «P400 S», που παρουσιάστηκε στη διεθνή έκθεση του Τορίνο το 1968, ξεκίνησε στις αρχές της επόμενης χρονιάς και ολοκληρώθηκε το Μάρτιο του 1971. Η βελτίωσή της δεν αφορούσε μόνον στα μηχανικά μέρη όπου υπήρχε και νέα πολλαπλή εισαγωγής στον κινητήρα, καθώς μεταξύ άλλων περιλάμβαναν προθήκες χρωμίου γύρω από την εξωτερική πλευρά των παραθύρων και τους προβολείς, νέα κονσόλα και μεγαλύτερο χώρο αποσκευών. Τα ηλεκτρικά παράθυρα βρίσκονταν πια στο βασικό εξοπλισμό της Miura, ενώ με πρόσθετο κόστος 800 δολαρίων μπορούσε κάποιος να την αποκτήσει και με air condition. Με τους 370 ίππους ισχύος το αυτοκίνητο ανέπτυσσε ανώτατη ταχύτητα 288 χλιομέτρων την ώρα, ενώ για τα 100 χιλιόμετρα από στάση απαιτούνταν μόλις 4,5 δευτερόλεπτα.
Miura Ρ400 SV
Την άνοιξη του 1971 ο Ferruccio Lamborghini εξέπληξε και πάλι τον κόσμο της Αυτοκίνησης, παρουσιάζοντας την «Countach LP 500». Ωστόσο, η ώρα για την απόσυρση της Μiura από το προσκήνιο δεν είχε ακόμη έλθει, καθώς το ενδιαφέρον γι αυτήν παρέμενε υψηλό. Έτσι, το εργοστάσιο προχώρησε στην παραγωγή της έκδοσης «P400 SV» πραγματοποιώντας αρκετές επιμέρους αλλαγές στα μηχανικά μέρη, που συμπεριλάμβαναν και ξεχωριστό από τον κινητήρα σύστημα λίπανσης για το κιβώτιο ταχυτήτων, με αποτέλεσμα η ισχύς του αυτοκινήτου να ανέλθει στους 385 ίππους και η τελική του ταχύτητα να φθάσει στα 290 χιλιόμετρα την ώρα. Από πλευράς εξωτερικής εμφάνισης οι διαφορές εντοπίζονταν στην απουσία πλέον των «βλεφαρίδων» από τους προβολείς, στους φαρδύτερους θόλους των πίσω τροχών ώστε να χωρέσουν τα ελαστικά Cinturato της Pirelli, καθώς και στα αλλαγμένα πίσω φωτιστικά σώματα. Η «P400 SV», η ισχυρότερη και πιο εξελιγμένη από τις τρεις σειρές παραγωγής της Miura, είναι σήμερα η περισσότερο φημισμένη και δημοφιλής. Η τελευταία από αυτές, που είχε παραγγελθεί από το γιό του Ιταλού κατασκευαστή αυτοκινήτων Ferdinando Innocenti, εξήλθε από το εργοστάσιο της Santa Agata στις 15 Ιανουαρίου 1973.
Oι ξεχωριστές εκδόσεις
Όπως κάθε θρύλος της Αυτοκίνησης που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και η Miura συνοδεύτηκε και από κάποιες ειδικές εκδόσεις, που ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τη μοναδικότητά της. Η πρώτη one-off κατασκευή ήταν ένα roadster, δημιουργία του Βertone βασισμένη στην «Ρ400», το οποίο παρουσιάστηκε ως αποκλειστικά εκθεσιακό αυτοκίνητο στις Βρυξέλλες το 1968. Aκολούθησε η «P400 Jota» του 1970, που κτίσθηκε με βάση τους τότε κανονισμούς της FIA και μετέπειτα πουλήθηκε σε έναν ιδιώτη, στα χέρια του οποίου έπαθε εκτεταμένη ζημιά στους δρόμους έξω από τη Mπρέσια τον Απρίλιο του 1971. Η τελευταία χρονολογικά one-off έκδοση της Miura ήταν η «P400 SVJ Spider», που παρουσιάστηκε στη διεθνή έκθεση της Γενεύης το 1981, συνοδεύοντας δύο νέα μοντέλα της εταιρείας, την «Jalpa» και την «LM002». Η πιο πολυπληθής από αυτές τις ειδικές εκδόσεις ήταν η «P400 SV/J», που αρίθμησε συνολικά έξι μονάδες παραγωγής. Οι πέντε δημιουργήθηκαν όταν η Μiura ήταν ακόμη στην ενεργό δράση, ενώ η μια από αυτές –με ειδική θωράκιση- ανήκε στο Σάχη της Περσίας Mohammad Reza Pahlavi. Μετά την επανάσταση του 1979 το αυτοκίνητο πέρασε στην ιδιοκτησία της ισλαμικής κυβέρνησης και το 1995 πουλήθηκε στο Ντουμπάι. Δύο χρόνια αργότερα το αγόρασε έναντι 490.000 δολαρίων ο ηθοποιός Nicolas Cage, ο οποίος το κράτησε στην ιδιωτική συλλογή του για πέντε χρόνια. Η έκτη «P400 SV/J» κατασκευάστηκε σταδιακά από το 1983 έως το 1987, με βάση ένα αχρησιμοποίητο σασί της «Ρ400 S», για λογαριασμό του εκ των ιδιοκτητών τότε της εταιρείας Jean Claude Mimran.
Η αναβίωση…
Στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ το 2006 παρουσιάστηκε εντυπωσιάζοντας τους πάντες ένα concept-αναπαράσταση της Miura, βαμμένο στο αντιπροσωπευτικό της κίτρινο χρώμα, δια χειρός του γεμάτου επιτυχίες σχεδιαστή του VW Group Walter da Silva. Πολύ γρήγορα, η Lamborghini ξεκαθάρισε ότι το ονειρεμένο concept δεν επρόκειτο να εξελιχθεί σε μοντέλο παραγωγής. Η ιταλική εταιρεία ήθελε να ασχοληθεί αναπόσπαστα με τις επιτυχημένες εμπορικά -για την ιδιαίτερη κατηγορία που ανήκουν- Gallardo και Murcielago. Όσο για τον σχεδιαστή της, δήλωσε ικανοποιημένος από το δημιούργημά του, καθώς αποτελούσε γι αυτόν ένα από τα μεγάλα όνειρα της ζωής του…
MIURA P400
Αμάξωμα: Δίθυρο coupe
Πρώτη εμφάνιση: Γενεύη 1966
Body design: Marcello Gandini
Κινητήρας: V12 60o
Κυβισμός: 3.929 κ.εκ.
Διάμετρος x διαδρομή: 82 mm x 62 mm
Σχέση συμπίεσης: 9.5:1
Καρμπιρατέρ: 4 Weber 40 IDA 30
Ισχύς: 350 ίπποι στις 7.000 σ.α.λ.
Ροπή: 37,6 χλγμ. στις 5.100 σ.α.λ.
Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς
Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων
Ανώτατη ταχύτητα: 277 χλμ/ώρα
0-100 χλμ./ώρα: 6,7 δλ.
Μήκος: 4.355 χλστ.
Πλάτος: 1.803 χλστ.
Ύψος: 1.068 χλστ.
Μεταξόνιο: 2.504 χλστ.
Μετατρόχιο εμπρός: 1.400 χλστ.
Μετατρόχιο πίσω: 1.400 χλστ.
Βάρος: 1.292 κιλά
Ελαστικά εμπρός: Pirelli HS 205-15
Eλαστικά πίσω: Pirelli HS 205-15
Περίοδος παραγωγής: 1967-1969
Μονάδες παραγωγής: 275
MIURA P400 S
Αμάξωμα: Δίθυρο coupe
Πρώτη εμφάνιση: Βρυξέλλες 1968
Body design: Marcello Gandini
Κινητήρας: V12 60o
Κυβισμός: 3.929 κ.εκ.
Διάμετρος x διαδρομή: 82 mm x 62 mm
Σχέση συμπίεσης: 10.4:1
Καρμπιρατέρ: 4 Weber 40 IDL 3
Ισχύς: 370 ίπποι στις 7.700 σ.α.λ.
Ροπή: 37,6 χλγμ. στις 5.100 σ.α.λ.
Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς
Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων
Ανώτατη ταχύτητα: 288 χλμ/ώρα
0-100 χλμ./ώρα: 4,5 δλ.
Μήκος: 4.390 χλστ.
Πλάτος: 1.780 χλστ.
Ύψος: 1.100 χλστ.
Μεταξόνιο: 2.504 χλστ.
Μετατρόχιο εμπρός: 1.412 χλστ.
Μετατρόχιο πίσω: 1.412 χλστ.
Βάρος: 1.180 κιλά
Ελαστικά εμπρός: Pirelli GR70-VR15
Eλαστικά πίσω: Pirelli GR70-VR15
Περίοδος παραγωγής: 1969-1971
Μονάδες παραγωγής: 338
MIURA P400 SV
Αμάξωμα: Δίθυρο coupe
Πρώτη εμφάνιση: Βρυξέλλες 1968
Body design: Marcello Gandini
Κινητήρας: V12 60o
Κυβισμός: 3.929 κ.εκ.
Διάμετρος x διαδρομή: 82 mm x 62 mm
Σχέση συμπίεσης: 10.4:1
Καρμπιρατέρ: 4 Weber 40 IDL 3
Ισχύς: 385 ίπποι στις 7.850 σ.α.λ.
Ροπή: 40,6 χλγμ. στις 5.750 σ.α.λ.
Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς
Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων
Ανώτατη ταχύτητα: 290 χλμ/ώρα
0-100 χλμ./ώρα: 6,5 δλ.
Μήκος: 4.390 χλστ.
Πλάτος: 1.780 χλστ.
Ύψος: 1.100 χλστ.
Μεταξόνιο: 2.504 χλστ.
Μετατρόχιο εμπρός: 1.412 χλστ.
Μετατρόχιο πίσω: 1.541 χλστ.
Βάρος: 1.245 κιλά
Ελαστικά εμπρός: Pirelli FR60 VR-15
Eλαστικά πίσω: Pirelli FR60 VR-15
Περίοδος παραγωγής: 1971-1973
Μονάδες παραγωγής: 150
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
