Αναμνήσεις από το μπάκετ

Καταγραφή συνδεδεμένη με την εποχή τους και υπόσχεση για περισσότερο αυτοκίνητο σε σχέση με το παρασκήνιο κάθε συμμετοχής, συνδεδεμένη με συναίσθημα …

MOMO Lancia 037

Η καλή, η κόκκινη, το αυτοκίνητο του Μέλα. Ο Γιώργος Μεϊμαρίδης, φίλος και συνεργάτης. Ένας γενναιόδωρος κύριος, δίπλα μου στην επαγγελματική μου στραβή το ‘82 και ξανά στην προσωπική μου το ‘86. Το αυτοκίνητο του, ό,τι καλύτερο τότε στους Ελληνικούς αγώνες, το μοιραστήκαμε με τον Ευθύμη Σάσσαλο στο Παλάδιο του 1985. Πλήρωμα της Νισάν από το 1983 και η ομάδα μας αντιμετώπισε την «απιστία» με χιούμορ και σε διοικητικό επίπεδο, με άλλοθι την δημοσιογραφική «αποστολή».

Σε πρώτο πρόσωπο

Είχα οδηγήσει τη Λούσιφερ 037 του Νίκου Αγγλούπα στην Καμάριζα και την Μαρτίνι 037 στο Διόνυσο, έργο του αείμνηστου Χρήστου Δαμάσκου της ΛΑΜΔΑ.

Ο Xρήστος, φίλος όπως σήμερα τα αγόρια του, μιλούσε στα Ιταλικά σε ενικό με τον Τσέζαρε Φιόριο και τον Τζόρτζιο Πιάντα, ενώ με τη διαχρονικά γοητευτική σύζυγό του Ελένη, την κ. Λάμδα σήμερα, συνδεόντουσαν με βαθειά φιλία με τον Μάρκου Άλεν. Αληθινές σχέσεις μακριά από τις ψεύτικες του FB. Στο χώμα με την Μαρτίνι και αντί παγάκια τα βραχάκια σε ε.δ. του ΡΑ.

Σπαζοκεφαλιά…

Εν όψη της συμμετοχής μας, πάνω-κάτω γνωρίζαμε τι μας περιμένει.

Τότε η ΠΑΛΑΣ, νομίζω με μαέστρο το φίλο μου Δημήτρη Χιωτίδη είχε εξασφαλίσει τον Άγιο Μερκούριο για shake down, την Τετάρτη, ίσως και Πέμπτη, πριν τον Σαββατιάτικο αγώνα. Εκκίνηση από κάτω, από την Εθνική, με την ταχυκαρδία της αγωνιστικής αγωνίας και ολοκληρώσαμε νωρίς στα 4 χλμ. και με σφιχτό στομάχι στην φουρκέτα του Μάριου Σταφυλοπάτη, «χάνοντας» τα ηλεκτρονικά.

Άναψαν όλα τα λαμπάκια, ενώ ο κινητήρας μόλις που λειτουργούσε. Η ιδιαίτερη φωνή του Γιώργη Καρανικόλα στο VHF δεν άφηνε περιθώρια για συζητήσεις. «Μείνατε, σταματήστε και κλειδώσετε» και εμείς δεν ολοκληρώσαμε τη δοκιμή, ενώ εκείνοι το έφτιαξαν αργότερα μέσα σε 10 λεπτά με παρέμβαση του Νικόλα Καρανικόλα.

Ο θείος του Νώντα που μιλάει με καλώδια και συνδέσεις, διαβάζοντας και τα κρυμμένα μυστικά μέσα στα κουτιά των εγκεφάλων που δεν έχουν ψυχή, αλλά δίνουν ζωή.

Το Σάββατο ο αγώνας

Με αφετηρία στη μαρίνα της Γλυφάδας ακριβώς κάτω από το σπίτι του ΑΛΜΑΝ που μας χαιρετούσε από το μπαλκόνι. Μπροστά μας εκκινούσαν ο Σώτος Κοκκίνης νομίζω με τον Γιώργη Πετρόπουλο, τον PetroRetro911, με το 5 GT και είναι σημαντικό να προηγούνται σοβαροί όπως ο συνδυασμός που άνοιγε το δρόμο.

Τα κλειδιά όμως για την αξιοπρεπή παρουσία μας τα κρατούσαν ο Νίκος Αγγλούπας με τη δική του 037 που επίσης συντηρούσαν οι Καρανικολαίοι του Car Center και βέβαια οι Λεωνίδας Κύρκος με τον Κώστα Φερτάκη, δάσκαλος μας ο παππούς, κατά περίπτωση συνοδηγός και των δυο μας.

Στο GO…

Δεν προκύπτουν συναισθήματα αλλά όταν στο άλλο αυτοκίνητο του συναγωνισμού είναι και φίλοι σου, ξέρεις ότι προκύπτει, -το έχεις άλλωστε εισπράξει, πραγματικό ενδιαφέρον στη στραβή.

Με τις ελάχιστες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν έναν ανθρώπινο κανόνα…

Ακατόρθωτο…

Τον Λεωνίδα Κυρκο, όπως άλλωστε και σήμερα, τον κερδίζεις μόνο με καλύτερο αυτοκίνητο όπως ήταν το δικό μας.

Οπότε, στο επίπεδο μας, δεν προκύπτουν δικαιολογίες περί γνώσεων.

Ξέραμε το δρόμο, είχαμε τα τέλεια Πιρέλι μπροστά-πίσω, την καλή βαλβίδα ανακούφισης για πολλούς περισσότερους από 300 ίππους στην πλάτη, με ατού στο δεξί κάθισμα, όπου ο άνθρωπος που εμπιστεύεσαι.

Δικαιολογίες, για το άγνωστο που είναι και ξένο δεν προκύπτουν -τα κοροϊδεύαμε τότε αυτά όντας 30ρηδες, οπότε ανεβήκαμε και κατεβήκαμε σβέλτα την Πεντέλη με ηθικό που πληγώθηκε αργότερα στην απλή, μόλις μάθαμε το χρόνο του Λεωνίδα που απογείωσε την Μάντα.

Από τις περιπτώσεις που στα όρια της κατάθλιψης δεν μιλάς και μόνο σκέπτεσαι μέχρι την επόμενη αφετηρία. Έχεις πάρει το μήνυμα. Καταρχήν η κυρία Λάντσια θέλει τρόπο ειδικά στα κλειστά, αν καταφέρεις και εμπιστευθείς τον εαυτό σου στα γρήγορα και την οδηγήσεις όπως σε πίστα και βέβαια ο αντίπαλος το ήθελε πολύ και στο έδειξε.

Τα γνωστά του παππού μεταξύ αστείου και σοβαρού στην αλλαγή χρόνων με τον Ευθύμη που όπως όλοι μας άλλωστε, τον αντιμετώπιζε με αγάπη και με σεβασμό.

Είχαμε τους ήχους από το voliumex, έναν επιλογέα που απαιτούσε τον τέλειο συντονισμό χεριών, ποδιών, ακουσμάτων και που να δεις στροφόμετρο; «Μην πηγαίνεις κόφτη» σχολίασε ο Ανδρέας Αρκέντης φύλακας άγγελος μας όλη την ήμερα με τον Γιώργο -ο Boss που παρακολουθεί με τακτ, μέσα από την ευφυΐα του, σκεπτόμενος πως «αφού τον εμπιστεύτηκα ας το κάνει όπως ξέρει, αρκεί να το χαρεί».

Μας έφτανε ως μπελάς ο Λέας και ευτυχώς ο Νίκος Αγγλούπας είχε μικρά προβλήματα (συνοδηγός του ο m. Car Center, Γιώργος Καρανικόλας) οπότε δεν είχαμε και «στην πλάτη» συναγωνιστή.

Κλειδί ο κινητήρας. Σκότωνε από χαμηλά αλλά μόλις τον συνηθίσεις έχεις την αίσθηση πως υστερεί ψηλά. «Αν έχουμε 300 τότε το 240 έχει 400» ψιθύρισα στους δικούς μας της Νισάν, στον Ανδρέα και στον Μήνα στο σέρβις κάπου στην Αλίαρτο. Όλη ήμερα δίπλα μας και θυμάμαι και τους Γιώργους κ. α. της ομάδας μας.

Με τα πολύχρωμα μπουφάν τους, λάμψη στο θολό μου το μυαλό. Στη Ριτσώνα δούλεψαν όλα τέλεια. Οι ξεπερασμένες σημειώσεις με τις σχέσεις του κιβωτίου ταίριαξαν με το δρόμο μετά την ανάβαση, όπου ο Ευθύμης τραγουδάει, δείχνει, εμπιστεύεται και ενώ ανεβήκαμε σβέλτα στο βουβό κομμάτι της ανάβασης, κατεβήκαμε όπως και με το Cordoba με Τώνια πολλά χρόνια αργότερα.

Μαγικό το αυτοκίνητο ειδικά στις στροφές διαρκείας και κυρίως στα πολύ γρήγορα κομμάτια μετά την ανάβαση. Θυμάμαι την διπλή αριστερή του Ρον πριν τον τερματισμό με 4η και μέσα στη δύναμη, όταν σε όλη την ε.δ. ο Ευθύμης ένιωθε το στομάχι του υπό πίεση στα φρένα. «Κάτι κάναμε εδώ κουμπάρε» σχολίασε, αλλά δεν έφτανε. Έκανε μαγικά ο Λέας σε μικρές πονηρές ειδικές όπου «φορούσε» τη Μάντα, άκουγε τον δάσκαλο και πυροβολούσαν. Άγνωστο τι έλεγαν αλλά χωρίς αμφιβολία θα ανέλυαν όπως και εμείς έχοντας στο κάδρο τον Άγιο Μερκούριο.

Χάσαμε πανηγυρικά στον Άγιο…

Με αδύνατη προσαρμογή του καλύτερου δικίνητου αυτοκινήτου στον πλανήτη στο κατέβασμα που ξεκινάει από το S του Παντελάκη, ακριβώς μετά το S του Θοδωρή. Το νιώθαμε. Μας πήγαινε αυτή, μας έσερνε η άκαμπτη ντίβα και χορέψαμε στο ρυθμό της. Δεν την είχαμε και όποτε δοκίμασα παραδοσιακά για σιγουριά ξεκολλώντας την ουρά, ήταν σαφές πως την έκοβα. Οι δεξιές με 4η στο R/S εδώ ήταν πάτε άσε και να μπούμε μέσα να στριμωχτούμε μην πάει απέναντι… Ρυθμός φωτογράφισης και αν δεν περάσεις τέζα το σκαλοπάτι και διαγράψεις την τέλεια τροχιά μέχρι την αριστερή του Στέφανου (σε δοκιμές) δεν πας πουθενά. Φάνηκε στο χρόνο. Μικρή η διαφορά αλλά ήθελες καλύτερο από του 240 R/S για να επιστρέψεις… Είπαμε, καμία σχέση. Μετά από χρόνια, πρόσφατα έμαθα από τον Λεωνίδα, τον πλέον πετυχημένο όλων μας μακράν, ότι έχασαν πολύ χρόνο μετά την αφετηρία και στη συνέχεια απογειώθηκαν και για αυτό στο χρόνο τους δεν φάνηκε η στιγμή τους.

Απογοήτευση και όταν ο αγώνας έχει και πολλά άλλοθι και στόχο που δεν περιλαμβάνει τους βαθμούς, επιλέγεις άμυνα… Είπαμε όμως δεν πρόκειται για σημείωμα με δικαιολογίες  αλλά με αναμνήσεις …

Η 037…

Xωρέσαμε και μάλιστα σε σχέση με θέση και αποστάσεις μεταξύ μας προσαρμοστήκαμε άμεσα ενώ λειτουργούσε εξαιρετικά και η ενδοσυνεννόηση. Με Απίστευτη ακρίβεια το σχετικά ελαφρύ τιμόνι, αλλά έβγαζε δυσαρέσκεια όταν αποφάσιζες να διορθώσεις, βραχυκυκλώνοντας το ελαφρύ μπροστά σύνολο, με το βαρύ πίσω. Τα φρένα για πίστα αλλά που να τα αξιοποιήσεις; Πολύ μικρός ο οδηγός μπροστά στο μεγαλείο της. Στο μάξιμουμ η εμπιστοσύνη από τον Μέλα, την ομάδα του και βέβαια από τον συνοδηγό μου, που μου έκανε την τιμή και με το 240 R/S στο ΡΑ και σε ένα από τα πιο όμορφα Χαλκιδικής της διαδρομής μου. Ο Ευθύμης την τίμησε τη φανέλα της ομάδας μας αργότερα και με Στάθη Γιωργάκη και με Παυλο Μοσχούτη εκφράζοντας και μια σπάνια αρχοντιά που τον τοποθετεί πολύ ψηλά δίπλα μου, σε αγωνιστικό επίπεδο.

Η αρχοντιά της 037 ήταν συνδεδεμένη με το ρολόι. Όταν σημάδευες σωστά και άλλαζες τη σωστή στιγμή με τον απόλυτο τον ακριβή τρόπο κρατώντας ψηλά τον κινητήρας και ακολουθούσε το ταχύμετρο, σημείωνες χρόνους.

Το μισούσε το ψάξιμο, δεν συγχωρούσε τον ερασιτέχνη αυτό το καθαρόαιμο με τα τερτίπια του να εμφανίζονται όταν πίστευες ότι τη βρήκες. Όπως για παράδειγμα στον επίλογο στην αφετηρία της Πεντέλης από τον Αγ. Πέτρο, όπου ακόμα να καταφέρω να κουμπώσω την 1 η σχέση.

Τότε, ο μόνος που θα μπορούσε να βρει τα όρια της 037 και να αξιοποιήσει το πλαίσιο της θα ήταν ο Ιαβέρης που συνδύαζε υποδειγματικά την ευφυΐα του με το πάθος του. Το αυτοκίνητο «μας» ουσιαστικά συμμετείχε σε χωμάτινους αγώνες με τον Μέλα να διασκεδάζει τη στιγμή προσφέροντας στους ελληνικούς αγώνες την κορυφαία μηχανή. Συνήθως δίπλα του στην κόκκινη, ο Γιάννης Χάλαρης. Διάβαζε όπως ακριβώς επισκεύαζε τα Ρόλεξ, από τους ελάχιστους στην Ελλάδα.

Να μην ξεχνιόμαστε. Άλλοτε και ρώτα και για πάντα, οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά στο motorsport.

Ακολουθεί η εμπειρία μας με το Cordoba, επίσης στο Παλλάδιο, σχεδόν 15 χρόνια μετά…_ Στρατισίνο