Στην ειδική ενότητα με την ονομασία «33 Extras» του μουσείου της Mercedes στην πόλη της Στουτγάρδης εκτίθενται μερικές από τις σημαντικότερες εφευρέσεις στο μαγικό κόσμο των τεσσάρων τροχών. Μία από αυτές είναι και οι υαλοκαθαριστήρες.
Στο μουσείο της Mercedes στην πόλη της Στουτγάρδης οι επισκέπτες μπορούν να δουν και να θαυμάσουν από κοντά 160 οχήματα του Γερμανού κατασκευαστή και συνολικά περισσότερα από 1.500 διαφορετικά εκθέματα που σχετίζονται, άμεσα και έμμεσα, με τον μαγικό κόσμο της αυτοκίνησης. Στην ειδική δε ενότητα του μουσείου με την ονομασία «33 Extras» η Mercedes παρουσιάζει μερικά από τα πιο σπάνια εκθέματα όλων των εποχών, πολλά από τα οποία προκαλούν έκπληξη σημαδεύοντας την αυτοκίνηση και την τετράτροχη κουλτούρα του 20ου αιώνα. Ένα από αυτά είναι και οι υαλοκαθαριστήρες.
Η ανακάλυψη του υαλοπίνακα (λέγε με παρμπρίζ) ήρθε να βάλει οριστικά… φρένο στον αέρα που έφτανε χωρίς κανένα απολύτως εμπόδιο στο πρόσωπο των επιβατών κατά την κίνηση του οχήματος. Η επόμενη πρόκληση όμως δεν ήταν μακριά, καθώς με την ευρεία υιοθέτηση του παρμπρίζ η θέαση προς τα εμπρός άρχισε να γίνεται δύσκολη τις βροχερές μέρες του έτους, φέρνοντας στο προσκήνιο ένα σημαντικό ζήτημα ασφαλείας. Η λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα δεν άργησε να έρθει, καθώς στις 10 Νοεμβρίου του 1903 η αμερικανίδα Mary Anderson έλαβε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με αριθμό 743.801A πατεντάροντας στις ΗΠΑ μία «συσκευή καθαρισμού παραθύρων».
Ο πρώτος υαλοκαθαριστήρας στον κόσμο είχε ξύλινους βραχίονες με λαστιχένια χείλη συνδεδεμένα σε αυτούς. Οι τελευταίοι κινούνταν πέριξ ενός σημείου έδρασης, με έναν μοχλό να τροφοδοτεί με την αρωγή του οδηγού την κίνησή τους. Όταν ο οδηγός τραβούσε τον μοχλό, ένα ελατήριο τεντωνόταν, γεγονός που στη συνέχεια επέτρεπε στον υαλοκαθαριστήρα να «γλιστράει» πάνω στην επιφάνεια του τζαμιού.
Τι ήταν όμως αυτό που ενέπνευσε την Mary Anderson προκειμένου να ανακαλύψει την «συσκευή καθαρισμού παραθύρων»; Κατά τη διάρκεια μιας καθημερινής μετακίνησης της με τραμ στην πόλη της Ν. Υόρκη το χειμώνα, η αμερικανίδα παρατήρησε ότι το χιόνι που είχε «προσκολληθεί» στο παρμπρίζ εμπόδισε τον οδηγό δει καθαρά το δρόμο. Και όπως ήταν συνηθισμένο την εποχή εκείνη, ο οδηγός του τραμ είχε στα… χέρια του μία μόνο λύση: να ανασηκώσει ένα μέρος του ανακρινόμενου παρμπρίζ αφήνοντας όμως το χιόνι και το κρύο να «εισέλθουν» στην καμπίνα του τραμ.
Τα χρόνια που ακολούθησαν η αμερικανίδα προσπάθησε να διαθέσει στην αγορά την καινοτομία λύση της, όμως κανένας κατασκευαστής δεν προχώρησε στην υιοθέτησή της παρά μόνο τη δεκαετία του ’20 και μετά, όταν η «συσκευή καθαρισμού παραθύρων» της Mary Anderson δεν προστατεύονταν πλέον από το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με αριθμό 743.801A.
Με το όλο ζήτημα ασχολήθηκαν πολλοί ακόμα εφευρέτες. Για παράδειγμα, το 1908 ο πρίγκιπας Heinrich της Πρωσίας, ένας άνθρωπος παθιασμένος με την αυτοκίνηση και αδελφός του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου ΙΙ., εφηύρε το «καθαριστικό Henrici», έναν «χάρακα υαλοκαθαριστήρων» που καλύπτονταν από ύφασμα, ο οποίος στερεώνονταν στο άνω άκρο του παρπρίζ. Ωστόσο, η εν λόγω λύση χρησιμοποιήθηκε μόνο σε ανοιχτά οχήματα.
Όπως ήταν επόμενο, με το πέρασμα των δεκαετιών, οι υαλοκαθαριστήρες βελτιώθηκαν. Έτσι, η κίνηση τους άρχισε να επικουρείται με την υιοθέτηση ηλεκτρικών μοτέρ, ενώ ο σχεδιασμός τους, ελέω των υψηλότερων ταχυτήτων κίνησης των οχημάτων, άρχισε να διαφοροποιείται. Πλέον, η λειτουργία των υαλοκαθαριστήρων μπορεί να ελέγχεται ηλεκτρονικά με την βοήθεια αισθητήρων, ενώ την ίδια ώρα συχνά πυκνά το υγρό πλύσης μπορεί ακόμα και να θερμαίνεται προκειμένου να μην παγώνει.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
