Το εξαιρετικό πλαίσιο του πανέμορφου ιταλικού μονοθεσίου δεν ήταν σε θέση να αντισταθμίσει την χαμηλότερη ισχύ του, σε σύγκριση με τον κυριότερο ανταγωνιστή του, τον κινητήρα που προερχόταν από το Ford Anglia…
Η Formula Junior γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 από την ανάγκη ύπαρξης μιας σχετικά φθηνής κατηγορίας αγώνων, μέσω των οποίων ο οδηγός να εισέρχεται στο μαγικό κόσμο των μονοθεσίων, αναζητώντας στη συνέχεια το κάτι παραπάνω για τη σταδιοδρομία του. Oι κανονισμοί διεξαγωγής της νέας σειράς όριζαν ως ανώτατη χωρητικότητα του κινητήρα τα 1.100 κ.εκ., ενώ το ελάχιστο βάρος του οχήματος δεν έπρεπε να ξεπερνά τα 440 κιλά. Ως ιδέα στηρίχθηκε από πολλούς σημαντικούς πιλότους της εποχής, αλλά και από εξειδικευμένους κατασκευαστές αγωνιστικών αυτοκινήτων στις μικρότερες κατηγορίες κυβισμού, όπως ο Vittorio Stanguellini.
Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας και επίσημος αντιπροσωπος της Fiat στη Modena ξεκίνησε νικηφόρα τη σταδιοδρομία του στη Formula Junior, αφού τα τρία πρώτα ιταλικά πρωταθλήματα (1958, 1959, 1960) κατακτήθηκαν από πιλότους που οδηγούσαν Stanguellini, δικαιώνοντας τη μεγάλη παράδοση της φίρμας στους αγώνες. Ωστόσο, στο τέλος εκείνης της δεκαετίας, υπήρχε πρόβλημα: Τα συνηθισμένα στις νίκες ιταλικά αγωνιστικά άρχισαν να υστερούν, εξαιτίας κυρίως των βρετανικών μονοθεσίων, που πλέον είχαν τον κινητήρα τους τοποθετημένο πίσω. Αυτό δεν ήταν κάτι νέο για το Μεγάλο Νησί, αφού οι μικροί κατασκευαστές εκεί τον έβαζαν από χρόνια, απλά είχε φτάσει πια η ώρα αυτή η επιλογή να εφαρμοστεί και για τα αγωνιστικά των μεγάλων κατηγοριών.
Η εις βάρος της Stanguellini κατάσταση επισημοποιήθηκε το 1961, όταν οι Tony Maggs (Cooper T56) και Jo Siffert (Lotus 20) κυριάρχησαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula Junior, έχοντας πίσω από την πλάτη τους τον 4κύλινδρο των 1.1 λίτρων της Ford. Αυτό το μηχανικό σύνολο, που στην πιο απλή μορφή του κινούσε μεταξύ άλλων μοντέλων παραγωγής και το δημοφιλές στην εποχή του Anglia, με τη φροντίδα της Cosworth ανέβαζε την ισχύ του στους 105-110 ίππους και μεταμορφωνόταν σε αγωνιστικό όπλο. Μόνο τότε κατάλαβε ο Vittorio, πόσο είχε αργήσει…
Στα τέλη του 1961 η μόνη επιλογή της Stanguelllini για να πρωταγωνιστήσει ξανά, ήταν να κατεβάσει στους αγώνες της νέας χρονιάς ένα μονοθέσιο με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω. Στις μεγάλες αγωνιστικές ομάδες της Formula 1 το είχε κάνει μέχρι και ο Enzo Ferrari, τελευταίος από όλους όσους έτρεχαν επιζητώντας τίτλους. Μάλιστα, έστω και έτσι είχε δικαιωθεί, αφού η 156 V6 κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα με οδηγούς τον Phil Hill και von Trips. Το νικηφόρο μονοθέσιο της Scuderia αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη νέα Stanguellini της Formula Junior, που θα λάμβανε μέρος στους αγώνες του 1962, καθώς υιοθέτησε πολλά στοιχεία από τη διαμόρφωση του ρύγχους τoυ (το όνομα Delfino είναι μια ελεύθερη απόδοση αυτής της επιλογής). Ένα ακόμη στοιχείο που χαρακτήριζε το αυτοκίνητο ήταν η ψηλά τοποθετημένη εξάτμισή του.
Από την πρώτη κιόλας δοκιμή, η ομάδα κατάλαβε ότι αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει, βρισκόταν πια στο σωστό δρόμο. Όμως, το εξαιρετικό πλαίσιο του πανέμορφου μονοθεσίου, δεν ήταν σε θέση να αντισταθμίσει την χαμηλότερη ισχύ του έναντι του βρετανικού ανταγωνισμού, που μέσα στην πίστα υπερτερούσε με 15-20 ίππους περισσότερους. Έτσι λοιπόν, η προσπάθεια δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, με αποτέλεσμα να κατασκευαστούν μόλις τρία Delfino. Το ένα από αυτά εκτίθεται στις ημέρες μας στο μουσείο της Stanguellini στη Modena, ενώ ακόμη ένα βρέθηκε το 2005 ξεχασμένο και γεμάτο σκόνη σε ένα γκαράζ της Φλωρεντίας (πηγή: www.stanguellini.it).
STANGUELLINI DELFINO Αμάξωμα: μονοθέσιο, από αλουμίνιο Πλαίσιο: σωληνωτό Kινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά Κυβισμός: 1.089 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 68 mm x 75 mm Καρμπιρατέρ: 2 Weber 40 DCOE Ισχύς: 90 ίπποι στις 7.500 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων Εμπρός ανάρτηση: ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια, ελικοειδή ελατήρια με τηλεσκοπικά αμορτισέρ, αντιστρεπτική δοκός Πίσω ανάρτηση: ανεξάρτητη με διπλά ψαλίδια, ελικοειδή ελατήρια, τηλεσκοπικά αμορτισέρ Μεταξόνιο: 2.260 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.220 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.220 χλστ. Φρένα εμπρός: δίσκοι Φρένα πίσω: δίσκοι εσωτερικά τοποθετημένοι Ελαστικά εμπρός: 4.50-13 Ελαστικά πίσω: 5.25 -13 Βάρος: 440 κιλά Περίοδος παραγωγής: 1961-1962 Μονάδες παραγωγής: 3
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
