Εάν δεν είναι αυτό ένα από τα πιο παράξενα αυτοκίνητα που έχουμε δει, τότε πραγματικά δεν ξέρουμε ποιό άλλο θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτόν τον τίτλο.
Το Sonic, που εξέπληξε με την πρωτοποριακή εμφάνισή του τους επισκέπτες της διεθνούς έκθεσης της Γενεύης τον Μάρτιο του 1981, ήταν πνευματικό τέκνο του γκουρού των hot-rod οχημάτων Nick Butler και του τολμηρά σκεπτόμενου επιχειρηματία Barry Treacy, ιδιοκτήτη της εταιρείας κατασκευής αλουμινένιων τροχών και ζαντών Wolfrace Wheels. Μπορεί το μάτι να πηγαίνει πρώτα στους έξι τροχούς του αυτοκινήτου (οι τέσσερις εμπρός και οι δύο πίσω), όμως αυτό ήταν κάτι που ο κόσμος είχε ξαναδεί, τόσο στις Tyrrell Formula 1 της περιόδου 1976-1977, όσο και στα εξεζητημένα βρετανικά Panther της ίδιας περίπου εποχής. Επίσης, είχε ακούσει και για τετράτροχα με δύο κινητήρες, ενώ αρκετοί είχαν δει από κοντά την διαβόητη Bimotore του Tazio Nuvolari στο Μουσείο της Alfa Romeo στο Arese. O συνδυασμός όμως και των δύο αυτών εντελώς ιδιόμορφων χαρακτηριστικών ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ή τουλάχιστον δεν είχε ποτέ ακουστεί. Πόσο μάλλον όταν εμφανιζόταν και με την αιχμή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, που οριζόταν με τον αγγλικό όρο Drive by Wire, τριάντα και πλέον χρόνια πριν εκείνος γίνει μια σχεδόν συνήθης έκφραση για τα αυτιά μας. Τί γύρευε λοιπόν ο λύκος, αντί της αλεπούς, στο παζάρι; Τι ήθελε να μας πει με την παρουσία του και πού σκόπευε να φτάσει;
Δύο κινητήρες + δύο κιβώτια
Ο Barry Treacy, ένας πανέξυπνος τύπος με ρηξικέλευθες ιδέες που ετοιμαζόταν να παρουσιάσει στις αγορές της Ευρώπης μια νέα σειρά νεωτεριστικών προϊόντων της εταιρείας του, ήθελε να εντυπωσιάσει όσο γίνεται περισσότερο. Στη γλώσσα του εμπορίου αυτό λέγεται προωθητική ενέργεια και με ένα αυτοκίνητο επίδειξης όπως το Sonic, μπορούσε να το κάνει στον υπέρτατο βαθμό. Οι δύο V8 κινητήρες της Rover των 3.5 λίτρων, σε συνδυασμό με ισάριθμα αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων εγκατεστημένα στον πίσω άξονα και με όλο αυτό να ελέγχεται ηλεκτρονικά μέσω computer, προκαλούσαν στους παρατηρητές του εξάτροχου Wolfrace το δέος. Και αυτό όμως (δύο κινητήρες + δύο κιβώτια σε μια κατασκευή) το έχουμε ξαναδεί, στο σκληροτράχηλο στρατιωτικό τετρακίνητο Tempo G1200 του 1936. Βέβαια, το ταπεινό εργαλείο των μετόπισθεν του Τρίτου Ράιχ, δεν έχει καμιά σχέση με το ηλεκτρονικό υπερόπλο που άκουγε στο όνομα Sonic. Το εκπληκτικό αμάξωμά του ήταν κατασκευασμένο από fiberglass και είχε συντελεστή οπισθέλκουσας μόλις 0,30 Cd. Η ονομαστική ισχύς του αυτοκινήτου άγγιζε τους 500 ίππους. Σύμφωνα με τον εμπνευστή του, το εξάτροχο με τον ηλεκτρονικό έλεγχο στους δύο κινητήρες του μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα 297 χλμ./ώρα. Αυτό βέβαια δε στάθηκε δυνατό να επιβεβαιωθεί, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε σαν αξίωμα ή ως πίστευε και μη ερεύνα, κατά την επίσημη εκκλησιαστική γλώσσα.
Ο στόχος επετεύχθη…
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το Sonic διαφήμισε με τον καλύτερο τρόπο τα προϊόντα της Wolfrace Wheels στις αγορές της Ευρώπης, ενώ ανάμεσα στα πιο δημοφιλή μοντέλα που φόρεσαν τις ζάντες της συμπεριλαμβάνονται το Ford Fiesta XR2, το Capri 2.8 Injection και το MG Metro 1300. Όσο για τον εξάτροχο λύκο, απέκτησε σύντομα και ένα αδελφάκι, αυτή τη φορά σε κόκκινο χρώμα. Για τελευταία φορά θεάθηκε το 2010, όταν είχε βγει προς πώληση, με αρχική τιμή πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
