Τριάντα χρόνια πέρασαν από την τραγική Πρωτομαγιά του 1994 στο «Enzo & Dino Ferrari» στην Ίμολα, όπου έχασε τη ζωή του ο μεγάλος Βραζιλιάνος τρεις φορές πρωταθλητής της Formula 1 Ayrton Senna.
Πολύ λίγοι οδηγοί θα μπορούσαν να πλησιάσουν το επίπεδο του μεγάλου Βραζιλιάνου Ayrton Senna, που από τις παιδικές ακόμη κατηγορίες είχε κάνει αισθητή την παρουσία του στο αυτοκινητιστικό περιβάλλον. Όταν έφτασε στην Ευρώπη, ο Frank Williams του έδωσε μία ευκαιρία να οδηγήσει ένα μονοθέσιο της ομάδας του, χωρίς όμως να τον επιλέξει για την ομάδα του.
Το πρώτο μεγάλο σημάδι του τι ήταν ο Senna ήρθε στο βρεγμένο Μονακό το 1984, στην πιο απαιτητική χάραξη του Πρωταθλήματος, την οποία απαντούσε για πρώτη φορά. Με την ταπεινή σε όλα Toleman πλησίαζε -με ρυθμό 3 δλ. στο γύρο μερικές φορές- τον επικεφαλής, Prost με τη McLaren ( το καλύτερο μονοθέσιο εκείνης της χρονιάς), όταν ο αλυτάρχης διέκοψε πρόωρα τον αγώνα και χάρισε τη νίκη στον Γάλλο. Εξαιτίας αυτού, ήταν αναμενόμενο ότι η πρώτη του νίκη θα ερχόταν σε βρεγμένη πίστα. Το 1985 η βροχή «έπνιξε» το Εστορίλ, και ο Senna απλά τερμάτισε ένα ολόκληρο λεπτό μπροστά από οποιονδήποτε άλλον!
Στα χρόνια με τη McLaren πέτυχε τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του (3 πρωταθλήματα, 35 νίκες, 49 pole positions), αλλά είχε και τη μεγαλύτερη κόντρα του. Ο Alain Prost υπήρξε άσπονδος εχθρός του, ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο να τον κερδίσει και να κατακτήσει την κορυφή. Το κατάφερε, παρά τα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα συμβάντα στη Suzuka το 1989 και το 1990, και ανάγκασε τον Γάλλο να αλλάξει ομάδα, γιατί δεν άντεχε άλλο τη συνύπαρξη μαζί του.
Η πίστη του στον Θεό τον έκανε να πιστεύει περισσότερο και στον ίδιο του τον εαυτό, αν και προς το τέλος της καριέρας του είχε αναγνωρίσει πως δεν ήταν άτρωτος, και πως θα έπρεπε να είναι πλέον πιο προσεκτικός στην πίστα. Οι παράτολμες κινήσεις του, οι ριψοκίνδυνες τακτικές του και το αίσθημα ότι μπορεί να κινηθεί μόνιμα και σταθερά στο όριο, ήταν χαρακτηριστικά του Senna– χαρακτηριστικά που τον κατέστησαν ιδιαίτερα αγαπητό στον κόσμο, και -πιο σημαντικό- τον καθιέρωσαν στο πάνθεον των οδηγών.
Το 1994, όλοι περιμένουν την επικράτηση των Williams «FW16» και ο Hill, απόντος του πρωταθλητή της προηγούμενης χρονιάς Alain Prost, διατηρεί στο αυτοκίνητό του το «0». Στην Ferrari ελπίζουν με την «412Τ» και στην ΜcLaren έχουν το έργο της διαδοχής του Senna. Υπάρχει μια ευφορία σε ό,τι αφορά την ασφάλεια, καθώς τα σασί έχουν εξελιχθεί σε «κάψουλες επιβίωσης» και ο θάνατος έχει να επισκεφθεί το Σπορ από το 1982. Μόνο κάποιες παλιές δόξες, όπως ο Niki Lauda, μένουν σκεπτικοί. Πιστεύουν ότι πρέπει να μειωθούν οι ταχύτητες των μονοθεσίων, ιδιαίτερα τώρα που δεν υπάρχει ηλεκτρονικό βοήθημα για να τα ελέγξει στην άσφαλτο. Ο Schumacher πηγαίνει με την Benetton στο Ιnderlagos, ξέροντας από το χειμώνα πως έχει το ταχύτερο μονοθέσιο. Ο Γερμανός κερδίζει τον αγώνα, ενώ ο Senna κάνει «τετ-α-κε» μόλις αποφασίζει να βυθίσει το πόδι του στο γκάζι και να καταδιώξει τον Μichael. Στην Pacific Αida ο Βραζιλιάνος βγάζει την Williams έξω από την πρώτη στροφή, ενώ ο νικητής Scumacher έχει μεγάλη διαφορά και από τον Hill, ώσπου ο τελευταίος να εγκαταλείψει με προβλήματα. Τα προγνωστικά έχουν ανατραπεί και η «FW16» χρειάζεται βελτίωση.
O πιο θλιβερός αγώνας
Στην Imola ο Senna για 65η φορά κερδίζει τις δοκιμές, ο εφιάλτης όμως αρχίζει: O Ratzenberger χάνει ένα κομμάτι από την αεροτομή της Simtec πριν την καμπή «Villeneuve» και το αυτοκίνητο φεύγει από το δρόμο. Η «κάψουλα επιβίωσης» αντέχει την πρόσκρουση, αλλά ο αυχένας του Αυστριακού συντρίβεται. Ο θάνατος είναι ακαριαίος, η διαδικασία των δοκιμών «παγώνει», κανείς δεν θέλει να πιστέψει αυτό που έχει συμβεί.
Roland Ratzenberger
Η ατμόσφαιρα είναι βαριά στην εκκίνηση του αγώνα την Κυριακή, αλλά η Williams του Αyrton πρωτοπορεί. Περνούν λίγα λεπτά και τα μεγάφωνα αναγγέλουν νέο ατύχημα: H «FW16» έχει χτυπήσει στην «Τamburello» με ταχύτητα 300 χλμ., χωρίς ο Senna να προλάβει να κάνει τίποτε. Τον ανασύρουν τραυματισμένο στο κεφάλι, από ένα κομμάτι της ανάρτησης που αποκολλήθηκε, κατά την επαφή με τον τοίχο. Η κόκκινη σημαία βγαίνει και ο αγώνας διακόπτεται προσωρινά. Δυό ώρες αργότερα ο Schumacher, μουδιασμένος στο βάθρο της απονομής, παίρνει το έπαθλο της τρίτης συνεχόμενης νίκης. Στις επτά το απόγευμα ανακοινώνεται ο θάνατος του Senna, τον οποίο οι γιατροί δεν μπορούν να σώσουν. Από τότε, εκείνη η αναμέτρηση θεωρείται η πιο θλιβερή όλων των εποχών, καθώς ξεπέρασε σε οδύνη ακόμα και τον Βελγικό αγώνα του 1960.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
