Rover Gas Turbine Cars – από τα μαχητικά αεροσκάφη στο Le Mans

Από τους πρώτους κιόλας μήνες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Rover ανέλαβε, με εντολή του Υπουργείου Αεροπορίας και σε συνεργασία με την «Power Jets Company», την εξέλιξη ενός τολμηρού προγράμματος από το οποίο θα προέκυπτε ο πρώτος βρετανικός αεριωθούμενος κινητήρας για μαχητικά αεροσκάφη. Από το 1940 ως το 1943 οι υπεύθυνοι των δύο εταιρειών εργάστηκαν επάνω στη νέα αυτή τεχνολογία, ώσπου να πάρει την δουλειά η Rolls –Royce, δίνοντας για αντάλλαγμα στη Rover το πρόγραμμα σχεδίασης και παραγωγής κινητήρων για άρματα μάχης. Οι άνθρωποι της Rover, γοητευμένοι από τα πλεονεκτήματα των αεριοστροβίλων (απουσία ταλαντώσεων, μικρότερο βάρος, χαμηλότερες εσωτερικές πιέσεις) και πιστεύοντας ότι θα αντιμετωπίσουν επιτυχώς τα μειονεκτήματά τους (πολύ μεγάλη κατανάλωση καυσίμου, σημαντική καθυστέρηση στην απόκριση) αποφάσισαν μετά το τέλος του πολέμου να υιοθετήσουν την τεχνολογία τους για κάποια από τα αυτοκίνητά τους.

Το πρώτο πειραματικό Rover με αεριοστρόβιλο ήταν το «Jet 1», που εξελίχθηκε για τα περαιτέρω με βάση το σασί του γνωστού μας πλέον «Ρ4 75». Τριθέσιο και με την τουρμπίνα τοποθετημένη στο κέντρο, το «Jet 1» ήταν έτοιμο για την πρώτη δημόσια εμφάνισή του τον Μάρτιο του 1950. Το αυτοκίνητο πρόλαβε να δείξει ένα μέρος των δυνατοτήτων του, πραγματοποιώντας επίδοση –ρεκόρ στην κάλυψη του μιλίου από στάση, ενώ συνέχισε να δίνει το παρών σε αγωνιστικές επιδείξεις ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1960.

Ενθαρρυμένη από την πρώτη εκείνη απόπειρα, η Rover παρουσίασε ένα ακόμη gas turbine car στο Σαλόνι του Έρλς Κωρτ το 1956. Το «Τ3 Coupe», όπως ονομάστηκε, ήταν ένα πολύ όμορφο αυτοκίνητο με αμάξωμα από φάιμπεργκλας που εκτός των άλλων διέθετε και τετρακίνηση, ενώ κάλυπτε τα 100 χλμ/ώρα από στάση σε 10.5 δευτερόλεπτα.

Η τρίτη και τελευταία προσπάθεια της εταιρείας για ένα αυτοκίνητο παραγωγής με αεριοστρόβιλο, φαίνεται πως ήταν η καλύτερη: βασισμένο στο πλαίσιο του επερχόμενου «Ρ6 2000» το «Τ4» εμφανίστηκε δημόσια για πρώτη φορά στην έκθεση της Νέας Υόρκης το 1962, υποχρεώνοντας τους ενθουσιασμένους Αμερικανούς δημοσιογράφους να μιλήσουν για «πραγματική επανάσταση». Λίγους μήνες αργότερα ήταν η σειρά των θεατών των «24 ωρών» του Μαν να μείνουν άναυδοι, παρακολουθώντας το αυτοκίνητο να πραγματοποιεί έναν απίστευτα γρήγορο γύρο, λίγο πριν το ξεκίνημα του κλασικού αγώνα.

Ο επίλογος της 15ετούς σχεδόν προσήλωσης του Βρετανού κατασκευαστή στο πειραματικό πρόγραμμα των αεριοστροβίλων γράφτηκε στην ίδια πίστα, το 1963 και το 1965, κάνοντας πραγματικότητα μια ιδέα που είχαν από κοινού η Rover και η BRM. Το αγωνιστικό που συμμετείχε στους δύο αυτούς αγώνες, ανταμείφθηκε με δύο διαπρεπείς τερματισμούς στην 8η και στην 10η θέση, με οδηγούς τους επίσημους πιλότους της δεύτερης στα Grand Prix (Γκρέιαμ Χιλ, Ρίτσι Γκίνθερ, Τζάκι Στιούαρτ).

Έκτοτε, και με δεδομένη την ένταξη στο group της British Leyland (που σήμαινε και αλλαγή «πολιτικής») η Rover δεν ασχολήθηκε ξανά με την βελτίωση των κινητήρων jet, ακολουθώντας δρόμους περισσότερο ρεαλιστικούς…