To Rometsch Beeskow είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά παράγωγα του διάσημου σε ολόκληρο τον κόσμο Voklswagen Beetle, αναμφίβολα όμως αποτελεί για μία από τις όμορφες και πολυτελείς παραλλαγές του.
Λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν ποιά είναι τα αυτοκίνητα που άφησαν εποχή με την επιτυχημένη σταδιοδρομία τους στην παγκόσμια αγορά και έγιναν δημοφιλή σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πολλοί από αυτούς ξέρουν επίσης ότι το πλαίσιο και τα μηχανικά μέρη τους χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από κατασκευαστές μέσου ή μικρού βεληνεκούς σε ολόκληρο τον κόσμο, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν δεκάδες παραλλαγές τους σε ολιγάριθμες, πλην όμως πολύ ενδιαφέρουσες σειρές. Στη Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, χρειάζεσαι ολόκληρο βιβλίο για να περιγράψεις με ακρίβεια πόσα «παιδιά» γέννησε το Mini του Alec Issigonis και τι απέγινε το κάθε ένα από αυτά. Απέναντι, στη γαλλική ακτή, άφθονα είναι τα μοντέλα που βασίστηκαν στα διάσημα στις ημέρες μας Citroen 2CV και Renault 4CV. Ασφαλώς, το «σκαθάρι» ή «σκαραβαίος» αν προτιμάτε δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Φυσικά, το πιο γνωστό από τα «τέκνα» του πρώτου εκείνου Volkswagen, είναι το αυτοκίνητο με το οποίο η Porsche ξεκίνησε την ένδοξη πορεία της ως κατασκευαστής. Yπάρχουν όμως και δεκάδες άλλα, λιγότερο δημοφιλή ή σχεδόν ξεχασμένα πια, τα οποία αξίζουν την προσοχή μας. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων το roadster του Αυστριακού Wolfgang Denzel και το spider/cabriolet «506» των Ελβετών αδελφών Enzmann. Στο αφιέρωμά μας θα σας παρουσιάσουμε την περισσότερο premium παραλλαγή που σχεδίασε ο Johannes Beeskow για λογαριασμό της Rometsch.
H «Karosserie Friedrich Rometsch» ιδρύθηκε το 1924 στην περιοχή Halensee του Βερολίνου από τον Friedrich Rometsch (1880-1959). Όπως όλες οι αμαξοποιΐες της παλιάς εποχής, ασχολήθηκε με τη διαμόρφωση των αμαξωμάτων στα αυτοκίνητα διάφορων εταιρειών που έφερναν οι πελάτες της (αυτό που σήμερα ονομάζουμε «εξατομίκευση» και κάτι παραπάνω). Σύντομα, η Rometsch επικεντρώθηκε στη μετατροπή των μοντέλων της Opel και της Ley σε ταξί, που απευθύνονταν σε μισθωτές υψηλών βαλαντίων. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος άλλαξε τα δεδομένα και η εταιρεία βρέθηκε να κατασκευάζει κινητά κουζινάκια για το γερμανικό στρατό. Μετά την ήττα των Nazi τα πράγματα επέστρεψαν και πάλι στην κανονική ροή τους, ώσπου στη ζωή του βερολινέζικου μαγαζιού ήρθε ο «σκαραβαίος», για να της προσδώσει περαιτέρω δημοτικότητα. Το ευέλικτο πλαίσιο και ο κινητήρας του VW Beetle ήταν ένα ιδανικό σημείο εκκίνησης για τον Friedrich Rometsch, που επιζητούσε μια οικονομική λύση για την παρουσίαση ενός sport μοντέλου με το έμβλημά του. Για τον σκοπό αυτό προσέλαβε ως αρχιμηχανικό και σχεδιαστή τον Johannes Beeskow, που προηγούμενα εργαζόταν στην «Erdmann & Rossi» και στην «Neuss». Το 1950, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Βερολίνου, η εταιρεία παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό τα coupe και cabriolet μοντέλα της, που ήταν κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου με το χέρι, με ξύλινες δοκούς και εκτεταμένη χρήση αλουμινίου στο αμάξωμα. Οι 25 ίπποι του μηχανικού του συνόλου αρκούσαν για να αναπτύξει τελική ταχύτητα 117 χλμ./ώρα, ενώ η ιδιαιτερότητα στη σχεδίαση της ουράς του coupe, του έδωσε το υποκοριστικό «banana». Στην έκθεση εκείνη αναφέρεται και ένα επεισόδιο, που κατέδειξε τον αυτοσχέδιο τρόπο καθορισμού της τιμής πώλησής τους. Κάποια στιγμή ο ηθοποιός Viktor de Kowa προσέγγισε τον Friedrich Rometsch, κάνοντάς του την απλούστατη ερώτηση «πόσο κάνει το αυτοκίνητο;». Τότε εκείνος πήγε στο διπλανό περίπτερο της Porsche, όπου βρισκόταν η «356», για να μάθει την τιμή της. Εκείνοι του είπαν πως κοστίζει 8.250 μάρκα, οπότε επιστρέφοντας στον δικό του εκθεσιακό χώρο απάντησε στον ενδιαφερόμενο αγοραστή «8.250 μάρκα». Ασυνήθιστη αλήθεια μέθοδος κοστολόγησης, αδιανόητη σήμερα, όμως τότε ήταν μια άλλη εποχή…
Η ποιότητα και κυρίως το στιλ των βασισμένων στο σκαθάρι μοντέλων της Rometsch αναγνωρίστηκε στη Γενεύη το 1953, όταν η έκδοση με το cabriolet αμάξωμα κέρδισε το πολυπόθητο βραβείο «Golden Rose». Η ιστορία επαναλήφθηκε δύο χρόνια αργότερα, στην ίδια πόλη, με το έπαθλο να απονέμεται αυτή τη φορά στην έκδοση coupe. H επιτυχία της Rometsch, αλλά και άλλων μικρών κατασκευαστών που πωλούσαν αυτοκίνητα βασισμένα στο Beetle, προκάλεσε την αντίδραση της Volkswagen. O πρόεδρός της Heinz Heinrich Nordhoff απαγόρευσε στο δίκτυο των αντιπροσώπων της να δίνουν πλαίσια και κινητήρες σε αυτούς, έχοντας κατά νου να παρουσιάσει και να προωθήσει τις coupe και cabrio εκδόσεις του δικού του εργοστασίου. Η Rometsch αναγκάστηκε τότε να αγοράσει πλήρη αυτοκίνητα από τους αντιπροσώπους, σύντομα όμως ο Nordhoff άσκησε veto και σε αυτό. Στη συνέχεια άρχισε το… κρυφτούλι, με τους υπαλλήλους της Rometsch να αποκτούν με μετρητά τα αυτοκίνητα και κατόπιν να τα πωλούν στον εργοδότη τους. Μια άλλη τακτική που εφαρμόστηκε ήταν ο ενδιαφερόμενος αγοραστής να προσφέρει ένα καινούργιο ή μεταχειρισμένο σκαραβαίο στη βερολινέζικη εταιρεία και μετά να το αποκτά με τη δική της διαμόρφωση. Σε μια περίπτωση, ένας Σουηδός επιχειρηματίας ήθελε να δημιουργήσει δίκτυο αντιπροσώπων στη χώρα του και παρήγγειλε 100 αυτοκίνητα από τη Rometsch. Όταν όμως ο δαιμόνιος Nordhoff το ανακάλυψε, χρησιμοποίησε τις πολιτικές διασυνδέσεις της VW για να εμποδίσει την Rometsch να πάρει άδεια να εξαγωγής στη Σουηδία. Ευτυχώς για την Rometsch, οι εγκαταστάσεις της βρίσκονταν στο τμήμα του Βερολίνου που ελεγχόταν από τον στρατό των ΗΠΑ. Κάποια στιγμή, μια ομάδα αμερικανών επενδυτών που αναζητούσε κέρδη, συμφώνησε να διανείμει τα αυτοκίνητα της εταιρείας στο Hollywood. Εκεί πια δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ο Nordhoff, αφού τα αυτοκίνητα πουλήθηκαν σε Αμερικανούς πολίτες που ζούσαν στο Βερολίνο και στη συνέχεια εξήχθησαν από αυτούς στον διανομέα των Ηνωμένων Πολιτειών (Hollywood Motors). Στη Μέκκα του cinema, αποδείχτηκε ότι το Rometsch ήταν ένα αυτοκίνητο για διασημότητες. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, οι πιο επιφανείς ιδιοκτήτες των μοντέλων της ήταν η Audrey Hepburn και ο Gregory Peck. Ο αριθμός των αυτοκινήτων της εταιρείας που διατηρούνται σήμερα στο βορειοαμερικανικό έδαφος δείχνει πόσο σημαντική ήταν η αγορά των ΗΠΑ για την βερολινέζικη αμαξοποιΐα.
H Volkswagen βρήκε τελικά τρόπο να σταματήσει τη «διαρροή», συνάπτοντας συμφωνία με την «Karosserie Karmann» και αναθέτοντας στην Ghia τον σχεδιασμό της coupe έκδοσης του Beetle. To μοντέλο της, δια χειρός του ικανότατου στιλίστα Luigi Segre, σταδιοδρόμησε με επιτυχία στην αγορά για είκοσι σχεδόν χρόνια, αριθμώντας συνολικά 445.238 μονάδες παραγωγής (364.401 coupe και 80.837 cabriolet). Ο γερμανικός κολοσσός το 1956 προσέλαβε τον Johannes Beeskow στη θέση του τεχνικού διευθυντή της Karmann. Μάλιστα, ο πρώην σχεδιαστής των Βερολινέζων ήταν ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά στην έκδοση cabriolet των μέχρι τότε ανταγωνιστών του. Το 1957 η Rometsch αντικατέστησε το μοντέλο του Beeskow με ένα εντελώς νέο αυτοκίνητο, σχεδιασμένο από τον Bert Lawrence, που έχοντας ως κύριο στόχο την αγορά των ΗΠΑ επηρεάστηκε από τις αμερικανικές τάσεις. Όμως το Rometsch Lawrence, που προσφέρθηκε επίσης σε εκδόσεις coupe και cabriolet, δεν είχε την επιτυχία του προκατόχου του. Παρά το θάνατο του Friedrich Rometsch το 1959, η παραγωγή του συνεχίστηκε μέχρι το 1961. Τη χρονιά εκείνη οι Σοβιετικοί έκτισαν το Τείχος του Βερολίνου, χωρίζοντας στα δύο το εργατικό δυναμικό της πόλης. Η επιχείρηση της Rometsch έχασε μέσα σε ένα βράδι τους 45 από τους 90 υπαλλήλους της. Έκτοτε οι δυνατότητές της περιορίστηκαν πολύ, με αποτέλεσμα να μη μπορέσει να ξαναβγάλει δικά της αυτοκίνητα. Συνέχισε βέβαια τη δραστηριότητά της επί μακρόν στον κατασκευαστικό τομέα, κυρίως διαμορφώνοντας αμαξώματα τουριστικών λεωφορείων, ώσπου να κλείσει οριστικά τις πύλες της το 2000. Όσο για το Beeskow, άφησε πίσω του σημαντικά ίχνη. Μπορείτε να τα βρείτε στα «φρυδάκια» (wheelbrows) επάνω από τους εμπρός τροχούς της εμβληματικής Mercedes-Benz 300 SL, αλλά και στην οροφή του Audi TT (1997). Σύμφωνα με τον Der Spiegel, η συνολική παραγωγή των αυτοκινήτων με το λογότυπο της εταιρείας έφτασε τις 585 μονάδες.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
