Μανώλης Μακρινός
Πολυτάλαντος και αποτελεσματικός με ό,τι καταπιάνεται, όντας ιδιαίτερα σοβαρός και προσεκτικός, είτε βίδωνε, είτε οδηγούσε, είτε συνοδηγούσε
Αρμόδιος-Άρης Βωβός
Είναι ήδη 25 χρόνια στον πόλεμο σήμερα, οπότε έχει συμπληρώσει πλέον 45 χρόνια ζωής. Αντιμετώπιζε τους αγώνες πάντα ως διασκέδαση και με τη φιλοσοφία του γεννημένου νικητή.
Τώνια Παυλή
Ξεκίνησε «ανήλικη» το 1975 και «κλείδωσε» το 2005. Από τα αθώα χρόνια με τον Παύλο Χουρδάκη (R8) και το Σωτήρη Κοκκίνη (Lada και Lancer) στα πιο δύσκολα τόσο με το Σώτο όσο και με το «Λεωνίδα» αλλά και, κυρίως, με το «Στρατισίνο».
Δημήτρης Μιχελακάκης
Καρτίστας με άποψη, άφησε τα μικρά, αλλά τόσο διδακτικά μονοθέσια για τους αγώνες Ενιαίου, όπου έλαμψε με το «καλημέρα». Έστηνε και οδηγούσε αλλιώς. Με δικό του τρόπο.
Αλέξης Κωνσταντακάτος
Ανάγκασε το Γιώργο Μοσχού να παραδεχτεί πως τα ράλλυ είναι συλλογικό άθλημα και, εκτός από το να οδηγείς αέρα, χρειάζεσαι παραπλεύρως άνθρωπο ικανό
Δημήτρης Δεβερίκος
Λάτρης των αγώνων Ταχύτητας, οδήγησε μονοθέσια (F3) και διακρίθηκε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα αλλά και στην Ιταλία.
Πάνος Χατζητσοπάνης
Ο πιο καλός μαθητής της νεότερης γενιάς, με τρία Πανελλήνια Πρωταθλήματα σε μία δεκαετία, και χωρίς να συμμετέχει την τελευταία διετία. Τι άλλο; Ήταν σαφές εξ αρχής.
Παύλος Μοσχούτης
Ο Γιώργος Μοσχούς τον αποκαλούσε «Caesar», κυρίως για το πώς έβλεπε διάφορες καταστάσεις εντός και εκτός ειδικών διαδρομών.
Γιώργος Μοσχούς
Σε άνεση, σε στιλ, σε αυτό το κάτι άλλο που απαιτείται ώστε να ξεχωρίζεις και να μην αντιγράφεσαι... ο καλύτερος.
«Ιαβέρης»
Τι να πούμε; Αν ήταν καλύτερος από το Γιώργο Μοσχού, οπότε ιστορικά ο καλυτερότερος των ελληνικών αγώνων; Καμία σχέση. Αηδίες λοιπόν, κι ας είμαστε εμείς που έχουμε καταγράψει τέτοιες υπερβολές
