Κen Miles – ο πραγματικός ήρωας της Ford

O Ken (Kenneth) Miles γεννήθηκε την πρώτη Νοέμβρη 1918 στη Μεγάλη Βρετανία, σε μια μικρή πολίχνη κοντά στο Μπέρμπιχαμ. Στα 15 του μόλις χρόνια, ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, ξεκίνησε να δουλεύει ως μαθητευόμενος μηχανικός στη Wolseley Motors. Στην χαμένη πλέον από το προσκήνιο εταιρεία, αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ικανότητες και την αφοσίωσή του σε αυτό που έκανε, αποφάσισαν να τον στείλουν σε μια τεχνική σχολή για να διευρύνει τις γνώσεις του. Στη συνέχεια τον κέρδισαν οι αγώνες και, με αφετηρία τις μοτοσικλέτες, αφιερώθηκε σε αυτούς. Ύστερα ήρθε ο πόλεμος, στον οποίο ο Μάιλς υπηρέτησε την πατρίδα του ως αρχηγός πληρώματος σε άρμα μάχης. Κι αν απορείτε για τη μεγαλύτερη στιγμή του στην παγκόσμια σύρραξη, ναι, έλαβε μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας. Όταν η ειρήνη ξαναγύρισε στον κόσμο, ο Κεν άφησε τους δύο τροχούς για τα μάτια των τεσσάρων, αναλαμβάνοντας δράση πίσω από το τιμόνι αυτοκινήτων όπως οι Alfa Romeo, οι Bugatti και τα Alvis. Συνεχίζοντας τη διαδρομή του στα βρετανικά αυτοκινητοδρόμια της εποχή, βρέθηκε να παλεύει για το καλύτερο στο cockpit ενός Frazer-Nash με V8 κινητήρα της Ford.

Tελικά, σε ηλικία 34 ετών έκανε το μεγάλο ταξίδι που ήθελε από μικρός και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λος Άντζελες της Πολιτείας της Καλιφόρνια. Εκεί συνέχισε τη δράση του, κερδίζοντας την επόμενη χρονιά 14 συνεχόμενους αγώνες στο αμερικανικό πρωτάθλημα SCCA με ένα MG τροποποιημένο και επανασχεδιασμένο από τον ίδιο, που γρήγορα απέκτησε το υποκοριστικό «Flying Single». Kατόπιν, αφήνοντας την ιδιοκατασκευή του κατά μέρος, ανακάλυψε τις χάρες μιας Porsche 550 Spyder και με αυτήν συνέχισε τις επιτυχημένες εμφανίσεις του στο SCCA.

To 1957 o Mάιλς άφησε τους φίλους των αγώνων αυτοκινήτου της Δυτικής Ακτής με το στόμα ανοικτό, όταν συνδύασε τον κινητήρα και τον κιβώτιο ταχυτήτων της Porsche 550 με το σασί ενός Cooper και δημιούργησε το… «Pooper»! Είναι περιττό να αναφέρουμε πως στο τιμόνι αυτού του τουλάχιστον περίεργου κατασκευάσματος διέλυσε τον ανταγωνισμό στην κατηγορία F του πρωταθλήματος SCCA για δύο συνεχόμενα χρόνια. Έπειτα, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτός ο απίθανος τύπος έγινε ευρύτερα γνωστός για τα μαγικά που έκανε στα σασί και τους κινητήρες, αλλά και για τις ικανότητές του πίσω από το τιμόνι. Επόμενο ήταν λοιπόν, να τον ανακαλύψει ο πολύς Κάρολ Σέλμπι (νικητής των «24 ωρών» του Λε Μαν το 1959 με την Aston Martin DBR1) και να τον πάρει στην ομάδα του.

Τα όσα θα διαβάσουμε παρακάτω μας επιτρέπουν να κάνουμε ένα λογοπαίγνιο με το περίφημο διήγημα «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά (που τελικά ήταν τέσσερις). Στην ιστορία των αγώνων αυτοκινήτου οι οδηγοί-μηχανικοί που έγιναν θρύλοι είναι πέντε (Μπρους Μακλάρεν, Τζακ Μπράμπαμ, Ντένι Χιούλμ, Νταν Γκέρνι, Κάρολ Σέλμπι). Επιτρέψτε μας, αλλά τελικά είναι έξι. Ο Κεν Μάιλς βρίσκεται ανάμεσά τους…

Λόγω της μεγάλης ικανότητας και του ταλέντου του, τόσο ως οδηγός όσο και ως μηχανολόγος μηχανικός, ο Μάιλς εξελίχθηκε σε βασικό μέλος της αγωνιστικής ομάδας Shelby-Cobra στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Το 1961 έζησε και την εμπειρία της Formula 1, λαμβάνοντας μέρος σε ορισμένα Grand Prix με τη Lotus 18 της ιδιωτικής αγωνιστικής ομάδας «Louise Bryden-Brown» δίχως να βαθμολογηθεί (να σημειωθεί ότι τότε βαθμούς έπαιρναν μόνον οι έξι πρώτοι της τελικής κατάταξης). Στη συνέχεια διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην ανάπτυξη και την επιτυχία των αγωνιστικών εκδόσεων της Shelby Cobra 289 στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων των πρωταθλημάτων SCCA, USRRC και FIA μεταξύ των ετών 1962 και 1965, καθώς και στην εξέλιξη των Daytona Coupe και 427 Cobra. Στο μεταξύ, ήδη από το 1963, ήταν ο επικεφαλής δοκιμαστής της Shelby-American.

Γράφοντας ιστορία με τη Ford

Tον Οκτώβριο του 1964 στη Ford Αμερικής διαπίστωναν ότι η εμπλοκή της εταιρείας στους αγώνες δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς το πρωτότυπο που είχαν παρουσιάσει πριν από λίγους μήνες δεν είχε ακόμη λύσει τα προβλήματα της νεότητάς του, ενώ οι Ferrari κέρδιζαν συνέχεια τις «24 ώρες» του Μαν. Οι αναρτήσεις, τα φρένα, η μετάδοση και το σύστημα ψύξης υπέφεραν, αναγκάζοντας το αυτοκίνητο να εγκαταλείπει. Ο ταχύτερος γύρος στο Μαν όμως εκείνη τη χρονιά, ήταν μια υπόσχεση για το μέλλον. Όλα δρομολογήθηκαν τελικά από τη Lola του Eric Broadley, που οι άνθρωποι της εταιρείας διάλεξαν να εξελίξουν μετά το ναυάγιο των συζητήσεων για συνεργασία με τον Enzo Ferrari. Το GT40 ξεκίνησε εφοδιασμένο με τον V8 κινητήρα των Ford Galaxy, ο οποίος γρήγορα αντικαστάθηκε με εκείνον των Cobra του Carroll Shelby. Ο Αμερικανός πιλότος-μηχανικός, ζητούσε περισσότερους από τους 306 ίππους για να αντιμετωπίσει το συναγωνισμό. Έτσι, απαιτήθηκε να σχεδιαστεί μεγαλύτερο μοτέρ επτά λίτρων, το οποίο ανέβασε την ισχύ στους 410 ίππους, στοχεύοντας στην ανάπτυξη υψηλότερων ταχυτήτων. Αυτή η έκδοση, το GT40J, θα έτρεχε στο Μαν το 1965.

Και οι έξι συμμετοχές εγκατέλειψαν όμως, για να κερδίσει μια ακόμη φορά η Ferrari. Στη συνέχεια, 50 αυτοκίνητα μικρότερου κυβισμού πουλήθηκαν σε ιδιώτες για να πιστοποιηθεί η μετάβαση του αγωνιστικού από τα Πρωτότυπα στην κατηγορία GT. Τη χρονιά που ακολούθησε οι πόθοι της εταιρείας εκπληρώθηκαν, με έναν τίτλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων και ένα στην κλάση των GT. Η νίκη στις «24 ώρες» του Μαν ήρθε το 1966, από το αυτοκίνητο των Chris Amon, Bruce McLaren. Η συμβολή του Κεν Μάιλς στην επιτυχία αυτή ήταν αδιαμφισβήτητη, καθώς εξαιτίας της θέσης του στην Shelby ήταν ο άνθρωπος που είχε τον πρώτο λόγο στην εξέλιξη του αγωνιστικού της Ford (στον αγώνα του 1966 είχε τερματίσει στη δεύτερη θέση, όντας δίδυμο με τον επίσης μεγάλο Ντένι Χιούλμ). Άλλωστε, εκείνος ήταν που είχε σημειώσει την πρώτη νίκη του GT40J το 1965, στις «24 ώρες» της Daytona, επιτυχία που επανέλαβε και την επόμενη χρονιά. Στο palmares του περιλαμβάνονται επίσης και δύο συνεχόμενες νίκες στις «12 ώρες του Sebring, το 1965 και το 1966, με την προηγούμενη έκδοση του Ford GT40.

Το άδικο τέλος…

Στις 17 Αυγούστου 1966 ο Μάιλς πραγματοποιούσε εξαντλητικές δοκιμές στην πίστα του Riverside, oδηγώντας ένα Ford GT40 με αναθεωρημένο αεροδυναμικό σχεδιασμό στο πίσω μέρος. Το τροποποιημένο αγωνιστικό δεν είχε δοκιμαστεί ξανά, αλλά ο Κεν δεν ήταν από τους ανθρώπους που φοβόταν, άλλωστε αυτή ήταν η δουλειά του. Ατυχώς όμως, στο τέλος μιας ευθείας μήκους 1.600 μέτρων το πίσω μέρος αναπήδησε (και αυτή ακριβώς ήταν η αστοχία του νέου αεροδυναμικού σχεδιασμού), όταν ο Μάιλς χρειάστηκε να φρενάρει από την ταχύτητα των 320 χλμ./ώρα. Στη συνέχεια, τίποτε δεν πήγε καλά. Το αυτοκίνητο δεν επιβράδυνε ποτέ και συνετρίβη στο τέλος της ευθείας, παίρνοντας αμέσως φωτιά. Ο θάνατος του 47χρονου Κεν Μάιλς ήταν ακαριαίος, βυθίζοντας στο πένθος τη Ford, τη Shelby και ολόκληρο τον κόσμο των αγώνων. Τα μηνύματα από το δυστύχημα αποδείχτηκαν ευεργετικά για την επόμενη γενιά οδηγών, καθώς τα αυτοκίνητα έγιναν ασφαλέστερα και λιγότερο επικίνδυνα για όλους. Αυτή ήταν η τελευταία προσφορά του Ken Miles στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Το τέλος του μπορεί να ήταν άδικο, τίποτα όμως δεν μπορεί να μειώσει τη συμβολή του στην εποποιΐα της Ford και του μηχανοκίνητου αθλητισμού γενικότερα. Αυτονόητο ότι κανείς δεν τον ξέχασε και σε κάθε σημαντική επέτειο είναι από εκείνους που πάντα μνημονεύονται, με τον πιο ξεχωριστό τρόπο…