Juan Manuel Fangio: Ο απόλυτος recordman των 5 παγκόσμιων τίτλων

Ο Juan Manuel Fangio Deramo γεννήθηκε στο Μπαλκάρκε της Αργεντινής, στις 24 Ιουνίου 1911. Ο παππούς του, Giuseppe Fangio, ήρθε από την Ιταλία μετανάστης το 1887.  

Στην οικογένεια, το αυτοκίνητο ήταν άγνωστη λέξη. Αγρότης ο παππούς Giuseppe, με φάρμα στο Μπαλκάρκε. Φτωχή οικογένεια στην ακριτική Αργεντινή, γαρ.

Ο μικρός Juan Manuel, όμως, έδειξε από 11 ετών την αγάπη του για την ταχύτητα, για τους τέσσερις τροχούς. Άρχισε να εργάζεται ως μηχανικός, παρατώντας το σχολείο δύο χρόνια αργότερα, ακολουθώντας το όνειρό του, παρά τις σαφείς αντιδράσεις των γονιών του, που ήθελαν να μορφωθεί, να ζήσει καλύτερα από εκείνους.

Στα 16 του, λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από μία πολύ βαριά πνευμονία, που τον καθήλωσε στο κρεβάτι για δύο μήνες. Τον φρόντιζε η μητέρα του, και κατάφερε να ανανήψει. 

Μετά την ανάρρωσή του, κατετάγη στον στρατό (όπως υποχρεούνται στην Αργεντινή), στα 21 του. Το οδηγικό του ταλέντο δεν έμεινε απαρατήρητο, και έγινε γρήγορα ο οδηγός του διοικητή της μονάδας του.

Τελειώνοντας με την θητεία του, ο Fangio άρχισε να παίρνει μέρος σε φημισμένους -και εξαιρετικά απαιτητικούς- αγώνες της Νοτίου Αμερικής. Εκεί ήταν που σκληραγωγήθηκε, οδηγώντας σε Grand Prix αντοχής. Διαδρομές που εκτείνοταν από την Παταγονία, το νοτιότερο σημείο της ηπείρου, ως το Καράκας, στα βόρεια, με οδηγούς και συνοδηγούς να κουβαλούν όλον τον εξοπλισμό στο αυτοκίνητο, να πρέπει να οδηγούν νύχτα, άυπνοι, χωρίς φαγητό, χωρίς ίχνος άνεσης ή ασφάλειας. 

Εκεί ήταν που ο Fangio παραλίγο να χάσει τη ζωή του, σε ένα τρομακτικό ατύχημα στο Περού, που είδε εκείνον βαριά τραυματισμένο και τον συνοδηγό του νεκρό.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει να είναι έμπορος ελαστικών. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά πως αγόραζε φορτηγά από όλη την Αργεντινή, μόνο και μόνο για να αποκτήσει τα ελαστικά τους και να τα πουλήσει. Μετά τον πόλεμο, ταξίδευε σε κάθε μέρος από το οποίο είχε αγοράσει το φορτηγό και το πουλούσε πίσω στον αρχικό του κάτοχο. 

Ο Fangio συνέχισε για λίγο να αγωνίζεται στην πατρίδα του, προτού μεταβεί για πρώτη φορά ως αγωνιζόμενος στην Ευρώπη – και πιο συγκεκριμένα, στην πατρίδα των προγόνων του, την Ιταλία.

Για τους Ευρωπαίους οδηγούς, ο Fangio ήταν κάτι το τελείως «εξωτικό». Γιος φτωχών αγροτών από την άλλη άκρη της γης, δεν είχε καμία σχέση με τους πλούσιους, αριστοκρατικής καταγωγής οδηγούς της γενιάς του.

Κι όμως, το 1950, η Alfa Romeo (με την οποία ήδη είχε συνεργαστεί στο παρελθόν) τον καλεί να ενταχθεί στο θρυλικό team που είχε συστήσει για έναν νέο θεσμό, ονόματι Formula 1.

Μαζί με τους Farina και Fagioli, ο Fangio κυριάρχησε, αλλά έχασε στο νήμα τον τίτλο του πρωταθλητή από τον πρώτο, που με τη νίκη του στον τελικό της Ιταλίας, πανηγύρισε ενώπιον των συμπατριωτών του.

Το 1951, όμως, ήταν διαφορετικό. Η Alfa Romeo δεν έχει πια το καλύτερο μονοθέσιο, η Ferrari την προσπερνά, κι ο Fangio καλείται να επιδείξει όλο του ταλέντο, να εφαρμόσει κάθε «κόλπο» που ξέρει. Μπορεί η F1 να ήταν πιο «ντελικάτη» από τα Grand Prix της προπολεμικής περιόδου, στα οποία και γαλουγήθηκε οδηγικά ο Μαέστρος, το ταλέντο του και οι εμπειρίες που είχε αποκομίσει από εκεί ήταν ανεκτιμήτης αξίας και του φάνηκαν χρήσιμα. Με 3 νίκες και ακόμα 2 βάθρα, ο Fangio στέφεται για πρώτη φορά παγκόσμιος πρωταθλητής, και κερδίζει τον Alberto Ascari στο νήμα.

Το 1952, ο Αργεντίνος είναι πια ένας σταρ των αγώνων. Και λίγο έλειψε να τα χάσει όλα, όταν άυπνος, κουρασμένος, οδηγώντας όλο το βράδυ, για να τρέξει σε έναν μη-πρωταθληματικό αγώνα στη Μόντσα. Εκεί, είχε ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα, στον 2ο γύρο, όταν έχασε τον έλεγχο της Maserati του και έσπασε τον αυχένα του. Επέζησε, και το 1953 επέστρεψε στη Formula 1.

Αυτή τη φορά, δεν οδηγούσε την 158 ή την 159, αλλά τη Maserati A6GCM. Οι οδηγοί της Ferrari κυριάρχησαν, κι ο Fangio δεν μπορούσε να ανακόψει την πορεία των Ascari και Hawthorn, και έχασε τον τίτλο από τον Ιταλό.

Αυτό που θα ακολουθούσε, όμως από το 1954 ως το 1957, θα έπρεπε να περάσουν 47 χρόνια για να το δούμε ξανά.

Ο Fangio πέρασε από τη Maserati στη Mercedes, για να πάει στη Ferrari και ξανά πίσω στη Maserati, κατακτώντας κάθε πρωτάθλημα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, το 1954, κατέκτησε το πρωτάθλημα έχοντας αλλάξει ομάδα μεσούσης της σεζόν, μετά τον τρίτο αγώνα της σεζόν στο Βέλγιο.

Κατακτώντας 5 τίτλους, ο Fangio ήταν με διαφορά ο recordman τίτλων όχι μόνο της δικής τους γενιάς, αλλά και της επόμενης και της μεθεπόμενης – μέχρι να έρθει ο Michael Schumacher, που το 2002 τον ισοφάρησε σε κατακτήσεις και το 2003 τον ξεπέρασε. Φυσικά, και ο Lewis Hamilton έκανε ακριβώς το ίδιο το 2018, αλλά το επίτευγμα του Fangio στάθηκε περισσότερο από κάθε άλλου.

Ακόμα διατηρεί το υψηλότερο ποσοστό νικών ανά συμμετοχή, φτάνοντας το 46,15%, το υψηλότερο ποσοστό pole positions ανά συμμετοχή (55.8%), ενώ είναι ο γηραιότερος οδηγός που έχει στεφθεί πρωταθλητής, όντας 46 ετών και 41 ημερών το 1957, καθώς και εκείνος που το κατάφερε με τις περισσότερες ομάδες (4).

Το πιο «τρελό» πράγμα στη ζωή, πάντως, θα συνέβαινε μετά τις μεγάλες επιτυχίες του στις πίστες.

Τον Φεβρουάριο του 1958, η Κούβα βρίσκεται σε ένα κομβικό για τη σύγχρονη ιστορία της σημείο. Η επανάσταση κατά του παλαιού καθεστώτος, που βρίσκει τον Fidel Castro να ηγείται της νέας εποχής, έχει φέρει σε τεντωμένο σκοινί την κατάσταση στη χώρα.

Εν μέσω αυτών των τρομακτικών αλλαγών και πολιτικών εξελίξεων, είναι να διοργανωθεί και το Grand Prix Κούβας, ένας αγώνας με sportscars, στον οποίο επρόκειτο να λάβει μέρος και Fangio.

Οι επαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, και σκέφτηκαν πως θα προκαλούσαν ενδιαφέρον για τον σκοπό τους και θα γελοιοποιούσαν την κυβέρνηση του Fulgencio Batista, αν απήγαγαν τον μεγαλύτερο αστέρα του motorsport εκείνη την εποχή.

Όπερ κι εγένετο: μία ομάδα επαναστατών πήγε στο ξενοδοχείο όπου διέμενε ο Fangio στην Αβάνα το βράδυ πριν τον αγώνα, στις 23 Φεβρουαρίου, και τον απήγαγε. Μάλιστα, τον μετέφεραν από κρυψώνα σε κρυψώνα, μέχρι να τελειώσει το Grand Prix, και να αφεθεί ελεύθερος, σώος κι αβλαβής.

Αργότερα, ο Αργεντινός δήλωσε πως δεν υπέστη κακοποίηση από τους απαγωγείς του, χαρακτηρίζοντας το όλο περιστατικό ως «μία ακόμα περιπέτεια».

Όλη του τη ζωή αψηφούσε τις πιθανότητες, ζούσε στο όριο, δοκιμάστηκε όσο λίγοι κι έγινε ο κορυφαίος της εποχής του, και με άνεση ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών._Δ.Μ.

Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:

• Σεζόν: 1950-1951, 1953-1958
• Ομάδες: Alfa Romeo, Maserati, Mercedes, Ferrari
• Εκκινήσεις: 51
• Πρωταθλήματα: 5 (1951, 1954-1957)
• Νίκες: 24
• Βάθρα: 35
• Pole positions: 29
• Ταχύτεροι γύροι: 23