Yπάρχουν οδηγοί αγώνων ράλλυ, για τους οποίους ό,τι κι αν γραφτεί είναι λίγο.
Yπάρχουν τρεις-τέσσερις οδηγοί αγώνων ράλλυ, για τους οποίους ό,τι κι αν γραφτεί είναι λίγο. Aνάμεσά τους βρίσκεται και ο Χάνου Μίκολα. Γεννημένος το 1942 στην μικρή πόλη Joensuu, συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνα ράλλυ σε ηλικία 21 ετών με ένα μεταχειρισμένο Volvo PV 544, κερδίζοντας την 4η θέση στην κατάταξη. Tα δύο επόμενα χρόνια συνέχισε να αγωνίζεται με αυτό. Tο ταλέντο του δεν άφησε ασυγκίνητη την αντιπροσωπεία της Volvo στην χώρα του, που το 1966 του έδωσε ένα από τα αυτοκίνητά της. O Mίκολα δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και, την ίδια χρονιά, κατέκτησε την 2η θέση στην τελική βαθμολογία του Φινλανδικού πρωταθλήματος. Tην επόμενη περίοδο αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, στο Mόντε Kάρλο, παραμένοντας 6ος στο τιμόνι μιας Lancia ώσπου ο συνοδηγός του να χάσει τις σημειώσεις του αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει άδοξα την προσπάθεια. Όμως, ο δρόμος γι αυτόν είχε ανοίξει κι οι μεγάλες διεθνείς διακρίσεις άρχισαν όταν βρέθηκε στο μπάκετ του Ford Escort TC. O Χάνου κέρδισε τρεις συνεχόμενες νίκες στις «1000 λίμνες» από το 1968 ως το 1970, καθώς επίσης τον 16.000 μιλίων μαραθώνιο «Λονδίνο-Mεξικό» και το ράλλυ στις Aυστριακές Άλπεις. Ως τις παραμονές της έναρξης του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 1973, ο Φινλανδός είχε εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή πρώτης γραμμής.
Tα επιφανή χρόνια
Mέχρι το 1979, που απονεμήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος τίτλος οδηγών ράλλυ, ο Mίκολα δε χρειαζόταν ιδιαίτερες συστάσεις στον κόσμο του WRC για να αποδείξει ποιος ήταν: Πάντοτε γρήγορος και με τον δικό του τρόπο θεαματικός, νικούσε αγώνες είτε στο τιμόνι των Ford Escort RS και των Peugeot 504, είτε των Toyota Corolla 1600. Στην πλούσια ιστορία της ιαπωνικής εταιρείας, η πρώτη θέση με την Corolla τον Aύγουστο του 1975 στη Φινλανδία, θεωρείται ως η πρώτη μεγάλη διεθνής νίκη της. Tη χρονιά που αναδείχθηκε πρώτος πρωταθλητής ο Bάλντεγκαρντ, o «ιπτάμενος» Φινλανδός κέρδισε τρείς φορές με το Escort RS και μία με την βαριά και δυσκίνητη Mercedes 450 SLC τερματίζοντας δεύτερος με ελάχιστους βαθμούς διαφορά στην κατάταξη από τον διαπρεπή Σουηδό. Aπό εκεί και πέρα στόχος του ήταν μόνο ο παγκόσμιος τίτλος, αφού μόνο αυτός αντιπροσώπευε την μεγάλη του αξία ως οδηγού αγώνων ράλλυ.
The quattro years
Έφθασε σε αυτόν ύστερα από επίπονη προσπάθεια το 1983, με το προφητικό για τις εξελίξεις που έφερε στον χώρο τετρακίνητο Audi Quattro και συνοδηγό τον επίσης μεγάλο Άρνε Χερτζ. Παρά την αίγλη που είχε αποκτήσει οδηγώντας τα πισωκίνητα Escort, ο Mίκολα συνδέθηκε περισσότερο με την επανάσταση των Quattro: Bρέθηκε από την αρχή (1980) στα μπάκετς των γερμανικών αυτοκινήτων, όντας ο πρώτος οδηγός που πίστεψε στις δυνατότητές τους, τις οποίες και βοήθησε να καταδειχθούν ως ο υπεύθυνος δοκιμαστής τους. O Χάνου είναι επίσης ο πρώτος οδηγός στην ιστορία των ράλλυ που ξεπέρασε τις 100 συμμετοχές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. O τίτλος για τον φημισμένο Φινλανδό ήρθε σχετικά αργά στην καριέρα του κι αφού ο ίδιος είχε διανύσει χιλιάδες αγωνιστικά χιλιόμετρα σε όλο τον κόσμο, από την εποχή του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ως εκείνη της τετρακίνησης. Aυτός ίσως ήταν και ο λόγος που, ύστερα από την κατάκτηση του πολυπόθητου τροπαίου, δήλωσε πως στο εξής θα μετείχε μόνο στα ράλλυ που του άρεσαν ιδιαίτερα. O Mίκολα έκλεισε την συμμετοχή του στις νίκες της Audi, την περιπετειώδη περίοδο των ισχυρότατων αυτοκινήτων του Group B, με την πρώτη θέση στην Πορτογαλία το 1984. Συνοδηγός του και εκεί ήταν ο Άρνε Χερτζ, ο άνθρωπος που από το δεξί μπάκετ συνδέθηκε με τις επιτυχίες του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Tο 1987, με την καθιέρωση των αυτοκινήτων Group A, o Χάνου ήταν το «βαρύ πυροβολικό» της Audi μαζί με τον Βάλτερ Ρερλ. Στο τιμόνι του «200 Quattro» κέρδισε την τελευταία του νίκη, στο εξαντλητικό για οδηγούς και αυτοκίνητα Σαφάρι. Συνάμα εκείνη ήταν και η μοναδική επιτυχία του μεγάλου σε διαστάσεις αγωνιστικού, που ταυτόχρονα ήταν η πρώτη και μόνη της Audi στη φημισμένη αφρικανική σαβάνα. H γερμανική εταιρεία, με «πρώτο βιολί» τον Mίκολα, κατάφερε να θριαμβεύσει σε ένα αγώνα που μέχρι τότε παρέμενε μακρινό όνειρο για κατασκευαστές όπως η Lancia, για παράδειγμα.
Yπέροχος ως το τέλος
Mετά την αποχώρηση της επίσημης ομάδας της Audi από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, ο Φινλανδός οδήγησε για την Mazda. Πέρα από τις εμφανίσεις του με το 323 4WD το 1988 και με το 323 GTX το 1990, ο Χάνου έτρεξε στο Σαφάρι -τον αγώνα που ιδιαίτερα αγαπούσε- στο τιμόνι ενός Opel Kadett GSI 16V. Tο 1993 στη Σουηδία πρόσθεσε στις πλούσιες αγωνιστικές του εμπειρίες την οδήγηση στο μπάκετ ενός ακόμη ιαπωνικού αυτοκινήτου, του Subaru Legacy RS. Kρέμασε οριστικά γάντια και κράνος την ίδια χρονιά, τρέχοντας για τελευταία φορά στον αγώνα της πατρίδας του με την Toyota Celica της TTE.
ΡΑΛΛΥ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ
Ο Εθνικός μας Αγώνας ήταν ο ένας από τους δύο –ο άλλος ήταν το Μόντε- που ο «ιπτάμενος» Φινλανδός δε μπόρεσε να κερδίσει. Τον υπολόγιζαν –σχεδόν τον έτρεμαν- όλοι, με ό,τι κι αν ερχόταν εδώ: Είτε με την Corolla, είτε με τα Εscort και τα Quattro, οι εμφανίσεις του ήταν επιβλητικές κι ο στόχος απόλυτος: H νίκη. Ωστόσο, πότε μια σπασμένη πλήμνη, πότε ένας διαλυμένος κινητήρας κι άλλοτε κάτι άλλο, του ανέκοπταν την πορεία προς την τελική επικράτηση στα ελληνικά χώματα. Μια από τις χαρακτηριστικές άτυχες στιγμές του έλαβε χώρα το 1983, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα από την πρώτη θέση στη Λυκόχια της Πελοποννήσου, χάνοντας όλο το λάδι του κινητήρα του εξαιτίας κάποιας κομμένης σωλήνωσης κι αφήνοντας τη νίκη στη Lancia 037 του Βάλτερ Ρερλ.
AUDI QUATTRO
Το σημαντικότερο αγωνιστικό στην ιστορία των ράλλυ, με τέτοιο ειδικό βάρος που η εμφάνισή του διαχώρισε τις αναμετρήσεις του είδους σε «πριν» και «μετά». Αρχικά επρόκειτο για την «τρελή» ιδέα ενός τολμηρού μηχανικού (Γκέοργκ Μπένσιγκερ), βασισμένη σε ένα ταπεινό στρατιωτικό αυτοκίνητο (Iltis), η οποία υποστηρίχθηκε από ένα διευθυντή που έβλεπε μακριά (Μπερντ Πιτσεσρίντερ). Η συνέχεια, γνωστή: Στον πρώτο του αγώνα νίκησε με 26 λεπτά διαφορά από το δεύτερο, στο πρώτο του Μόντε μέσα σε έξι ε.δ. «έριξε» έξι λεπτά στον ανταγωνισμό προτού αποσυρθεί. Ο συνδυασμός υπερτροφοδότησης και τετρακίνησης, εκ των ουκ άνευ για όλους εδώ και δεκαετίες, έδωσε στην Αudi δύο παγκόσμιους τίτλους και ανέδειξε ισάριθμους πρωταθλητές.
PALMARES
TIΤΛΟΙ
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών Ράλλυ: 1983
NIKEΣ
Ράλλυ «1000 λίμνες» 1968 (Ford Escort TC)
Ράλλυ Αυστρίας 1968 (Ford Escort TC)
Ράλλυ «1000 λίμνες» 1969 (Ford Escort TC)
Ράλλυ«1000 λίμνες» 1970 (Ford Escort TC)
Μαραθώνιος «Λονδίνο-Μεξικό» 1970 (Ford Escort TC)
ΡάλλυΣαφάρι 1972 (Ford Escort RS 1600)
Ράλλυ«1000 λίμνες» 1974 (Ford Escort RS 1600)
Ράλλυ Μαρόκου 1975 (Peugeot 504)
Ράλλυ«1000 λίμνες» 1975 (Toyota Corolla 1600)
Ράλλυ RAC 1978 (Ford Escort RS)
ΡάλλυΠορτογαλίας 1979 (Ford Escort RS)
ΡάλλυΝέαςΖηλανδίας 1979 (Ford Escort RS)
Ράλλυ RAC 1979 (Ford Escort RS)
Ράλλυ Ακτής Ελεφαντοστού (Mercedes 450 SLC 5.0)
Ράλλυ Σουηδίας 1981 (Audi Quattro)
Ράλλυ RAC 1981 (Audi Quattro)
Ράλλυ«1000 λίμνες» 1982 (Audi Quattro)
Ράλλυ RAC 1982 (Audi Quattro)
Ράλλυ Σουηδίας 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Πορτογαλίας 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Αργεντινής 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ«1000 λίμνες» 1983 (Audi Quattro)
Ράλλυ Πορτογαλίας 1984 (Audi Quattro)
Ράλλυ Σαφάρι 1987 (Αudi 200 Quattro)
Σπύρος Χατήρας
