Δείτε και ακούστε πως λειτουργούσαν οι ατμοκινητήρες σε ένα Gardner-Serpollet και ένα Stanley Rocket με το υποκοριστικό «ιπτάμενη τσαγιέρα», αμφότερα κατασκευασμένα στην εξερευνητική περίοδο 1904-1906…
Ο Leon Serpollet ήταν ένας από τους εξερευνητές της Αυτοκίνησης, την εποχή που εκείνη ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα. Μαζί με τον αδελφό του συνέχισε να βελτιώνει τον στιγμιαίο ατμολέβητα που κατασκεύασε, προκειμένου να παρουσιάσει έναν πιο λειτουργικό τρόπο παραγωγής του ατμού, ώστε αυτός να μπορέσει να γίνει μια αποτελεσματική πηγή ενέργειας για τα αυτοκίνητα. Το 1896 κατοχύρωσε την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και δύο χρόνια αργότερα βρήκε τον Αμερικανό επενδυτή Frank Gardner, που ήθελε να ρίξει λεφτά στη νέα εφεύρεση του αυτοκινήτου. Από τη συνεργασία αυτή προέκυψαν τα μοντέλα ατμού Gardner-Serpollet, που υιοθέτησαν επίπεδο δικύλινδρο κινητήρα με λέβητα παραφίνης, με την ισχύ του να κυμαίνεται κατά περίπτωση από 5 έως 18 ίππους. Για τον εξωτερικό σχεδιασμό τους δε μπορεί να πει κανείς πολλά, αφού τότε η μορφή μιας άμαξας χωρίς άλογα με τεράστιους ξύλινους τροχούς ήταν η μόνη εφικτή. Η μετάδοση της κίνησης στους πίσω τροχούς γινόταν με αλυσίδα. Δεν είναι γνωστό πόσα από αυτά κατασκευάστηκαν έως το 1907, στις ημέρες μας επιβιώνουν μόλις τρία. Το ένα από αυτά είναι το γαλάζιο αυτοκίνητο που βλέπετε στο video, με έτος παραγωγής το 1904 ή το 1905 και με ισχύ 18 ίππων. Πριν λίγα χρόνια, πουλήθηκε σε δημοπρασία από τον διάσημο οίκο Βonhams αντί του ποσού των 371.000 λιρών Αγγλίας.
Η Stanley Motor Carriage Company ήταν μια αμερικανική εταιρεία που κατασκεύαζε ατμοκίνητα οχήματα από το 1902 μέχρι το 1924. Τα πρώτα της αυτοκίνητα είχαν ξύλινα αμαξώματα, τοποθετημένα σε σωληνοειδή πλαίσια από χάλυβα. Ο κινητήρας ήταν δικύλινδρος με πλευρικές βαλβίδες, ενώ η κίνηση διαβιβαζόταν απευθείας από τον στροφαλοφόρο άξονα σε ένα προσαρμοσμένο στο πίσω μέρος διαφορικό, μέσω μιας αλυσίδας. Όταν αργότερα μετατοπίστηκε ο ατμολέβητας στο μπροστινό μέρος του οχήματος (προηγούμενα βρισκόταν κάτω από το κάθισμα του οδηγού) στο ιδιαίτερο σχήμα που προέκυψε δόθηκε το υποκοριστικό η μύτη του φερέτρου. Κι αν αυτό ήταν ένα μάλλον ανατριχιαστικό προσωνύμιο, δεν ίσχυε το ίδιο για ένα ακόμη, που αφορούσε τα περισσότερο sport μοντέλα της εταιρείας και ήταν χιουμοριστικό: Ιπτάμενες τσαγιέρες. Το 1906 ένα ατμοκίνητο Stanley με αεροδυναμική διαμόρφωση και τη χαρακτηριστική μύτη του φερέτρου επιχείρησε να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ της ταχύτερης κάλυψης του μιλίου. Στο τέλος της ημέρας η προσπάθεια αποδείχτηκε απόλυτα επιτυχημένη στην παραλία της Daytona, αφού το Rocket κάλυψε την απόσταση σε 28,2 δευτερόλεπτα, χρόνος που μεταφράζεται σε ταχύτητα 204 χιλιομέτρων την ώρα.
Η ιπτάμενη τσαγιέρα όπως είναι σήμερα…
