Porsche εναντίον Ferrari: η μεγάλη κόντρα στα βουνά…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αναβάσεων βρισκόταν στα χρόνια της μεγάλης ακμής του, με την Porsche να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος σε νίκες και σε τίτλους. Xαρακτηριστικά αξίζει να αναφέρουμε ότι σε πέντε ολόκληρες αγωνιστικές περιόδους, η γερμανική εταιρεία δεν κέρδισε σε μόλις έξι αγώνες, ενώ κατέκτησε τέσσερις συνεχόμενους ευρωπαϊκούς τίτλους από το 1958 μέχρι το 1961. Όσο για τους εργοστασιακούς οδηγούς της, ήταν κορυφαίοι και με μεγάλες διακρίσεις. Οι Edgar Barth και Wolfgang Seidel είχαν κερδίσει το Targa Florio το 1959 με την Porsche 718 RSK, ενώ ο Αυστριακός Heini Walter ήταν όνομα στα ράλλυ της εποχής, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του με την κατάκτηση του πρωταθλήματος στις ευρωπαϊκές αναβάσεις το 1960 και το 1961. Ωστόσο, το 1962 τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά…

Ferrari: είμαστε κι εμείς εδώ…

Η ώρα του Ludovico Scarfiotti ήρθε το 1962, όταν με τη Ferrari «196 SP» αφαίρεσε τα πρωτεία από την Porsche. Οι Γερμανοί, με προβλήματα νεότητας στο δίλιτρο επίπεδο 8κύλινδρο κινητήρα των 220 ίππων, κέρδισαν τρεις νίκες. Το αυτοκίνητο της Scuderia που ανέπτυσσε τελική ταχύτητα 240 χλμ./ώρα νίκησε τέσσερις αγώνες και οι θεατές έβλεπαν μεταξύ άλλων αγωνιστικών στις πλαγιές τις Lotus-Climax, Lotus-Μaserati και Ferrari «GTO». H «196 SP» ήταν ένα από τα πρώτα αγωνιστικά της εταιρείας από το Μαρανέλο, με τον κινητήρα τοποθετημένο πίσω από τον οδηγό. Ο δίλιτρος V6 κινητήρας της, τοποθετημένος υπό γωνία 60ο και απόδοσης 210 ίππων στις 7.500 σ.α.λ., ήταν επίσης πολύ νέος. Το αυτοκίνητο ήταν εμπνευσμένο από το μονοθέσιο της ιταλικής ομάδας στη Formula 1, με το χαρακτηριστικό ρύγχος που θύμιζε μύτη καρχαρία. Με αυτήν την «προίκα» και σε συνδυασμό με τις ικανότητές του πίσω από το τιμόνι ο Scarfiotti κατέκτησε τον επίζηλο τίτλο αφήνοντας δύο οδηγούς της Porsche (Heini Walter, Sepp Greger) στη δεύτερη και στην τρίτη θέση της τελικής βαθμολογίας.

Διπλή απάντηση από την Porsche

Oι Porsche 718 έλυσαν τα προβλήματα νεότητας του boxer κινητήρα τους και δεν άφησαν περιθώριο στους φιλόδοξους αντιπάλους τους, επικρατώντας με πειστικό τρόπο το 1963. Έξι φορές πρώτος στη μάχη με το χρονόμετρο, ο Barth κατέκτησε το δεύτερό του πρωτάθλημα, αφήνοντας στον Walter το δρόμο ανοιχτό στην ανάβαση του Μοντ Βεντού. Τα Abarth ακολούθησαν το νικητή στο Rossfeld, ενώ ενδιαφέρον προκάλεσε μία Lotus εφοδιασμένη με δίλιτρο κινητήρα της ΒΜW. Το 1964 οι Porsche συνέχισαν να νικούν και ο Barth στέφθηκε για τρίτη φορά πρωταθλητής. Μόνον ο Herbert Miller μπόρεσε να του αποσπάσει μία πρώτη θέση, στη Sierra Montana. Ο εξαίρετος αυτός οδηγός χάθηκε 17 χρόνια αργότερα, στο Nurburgring. Στο Rossfeld ο Barth κέρδισε με ένα αυτοκίνητο, σήμερα κλασικό: ήταν η Elva, στο πλαίσιο της οποίας ο κινητήρας της Porsche απέδιδε 240 ίππους. Όμως, η συνέχεια γι αυτόν ήταν τραγική: χτυπημένος από τον καρκίνο, ο ένας από τους τρεις «βασιλιάδες των βουνών» έφυγε για το μεγάλο ταξίδι τον επόμενο Μάη. Όσο για τον Scarfiotti, τη διετία εκείνη ήταν περισσότερο απασχολημένος με τους μεγάλους αγώνες ταχύτητας και αντοχής, με αποκορύφωμα τη νίκη του στις 24 ώρες του Le Mans το 1963, στο cockpit της κεντρομήχανης Ferrari 250P. O «Λούλου», όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι Ιταλοί, αγωνίστηκε στις αναβάσεις το 1964 με την Ferrari 250 LM, ένα αυτοκίνητο ικανό να κερδίσει στο Le Mans (όπως άλλωστε απέδειξε ο επόμενος χρόνος), αλλά όχι να δώσει το απόλυτο στο βουνό.

1965: η Dino κερδίζει την Βergspyder

Η απάντηση της Ferrari στην Porsche δόθηκε το 1965 από τη Dinο V6 206 SP. Ο δίλιτρος κινητήρας της απέδιδε 208 ίππους στις 9.000 στροφές και βοήθησε τον Ludovico Scarfiotti να κατακτήσει τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο του στα βουνά. Η περίοδος είχε αρχίσει με νίκη του Abarth «ΟΤ» στο Μοντ Βεντού, που προς στιγμήν και για ένα-δυό αγώνες ακόμη παρενεβλήθη μεταξύ των δύο γιγάντων. Η δημιουργία του Carlo Αbarth βασιζόταν στο δάπεδο του Fiat «850», ζύγιζε 500 κιλά και η ισχύς του άγγιζε τους 205 ίππους. Στη συνέχεια ο Scarfiotti με τέσσερις συνεχόμενες νίκες (Trento-Bondone, Cesana-Sestriere, Freiburg-Schauinsland, Ollon-Villars) επικράτησε έναντι του νικητή στο Rossfeld και ανταγωνιστή του Gerhard Mitter, που διεκδικούσε τον τίτλο στο cockpit της Porsche 904 Bergspyder. Είναι χαρακτηριστικό πως οι Γερμανοί έσπασαν τα ρεκόρ των προηγούμενων χρόνων στις ορεινές διαδρομές, ωστόσο η Dino ήταν κάθε φορά μπροστά τους, ταχύτερη από από εκείνους, αφήνοντάς τους δεύτερους. Για την ιστορία, 2oς στη βαθμολογία αναδείχθηκε ο Gerhard Mitter και 3oς ο Hans Herrmann (Abarth).

Απόηχος…

Ο Gerhard Mitter κέρδισε το πρωτάθλημα στα βουνά το 1966 με την Porsche, αφήνοντας τον Scarfiotti με δύο μόνο νίκες στο πρωτάθλημα της χρονιάς εκείνης και δεύτερο στη βαθμολογία. Ήδη όμως το ενδιαφέρον της Scuderia για τις αναβάσεις είχε ατονήσει, καθώς η ομάδα επικέντρωνε το ενδιαφέρον της στην εξέλιξη του νέου V12 για τη Formula 1. Για τον Ludovico η χρονιά εκείνη ήταν σημαδιακή, αφού κέρδισε το Grand Prix της Monza με τη Ferrari και μέχρι σήμερα είναι ο τελευταίος Ιταλός πιλότος της Formula 1 που έχει νικήσει στον αγώνα της πατρίδας του. Ωστόσο, το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα το 1968 στο Rossfeld, σε δοκιμές με ένα πρωτότυπο της Porsche για το βουνό (άλλος λέει πως ήταν η 910 και άλλος η 909 Bergspyder, πόση σημασία όμως να έχει αυτό). Ο Gerhard Mitter κατέκτησε ακόμη δύο τίτλους στις αναβάσεις, πριν χάσει και εκείνος τη ζωή του, με μονοθέσιο της Formula 2 το 1969 στο Nurburgring. Την ίδια χρονιά το ενδιαφέρον της Ferrari για τις ευρωπαϊκές αναβάσεις αναζωπυρώθηκε, με αποτέλεσμα να επιστρέψει με την 212E και να κατακτήσει τον τίτλο με τον Peter Schetty στο cockpit. Από την επόμενη σεζόν οι δύο μεγάλοι εστίασαν αλλού το ενδιαφέρον τους, αφήνοντας στην Abarth χώρο για να πρωταγωνιστήσει στις ευρωπαϊκές αναβάσεις και να κερδίσει τίτλους, προτού ο θεσμός αρχίσει να φθίνει. Το 1977 ο Jurgen Barth, γιός του αλλοτινού βασιλιά των βουνών Edgar Barth που έφυγε εξαιτίας του καρκίνου, κέρδισε τις 24 ώρες του Le Mans, οδηγώντας με τον Ickx και τον Haywood μια Porsche 936…

Ludovico Scarfiotti

Gerhard Mitter