Με αφορμή τις φήμες που διαψεύστηκαν για την εξαγορά της Mercedes F1 από τον Roger Penske, γυρνάμε τέσσερις δεκαετίες πίσω για να θυμηθούμε το σύντομο πέρασμα της αμερικανικής ομάδας από τον κόσμο των Grand Prix.
Ως οδηγός αγώνων, ο Roger Penske είχε πάρει μέρος σε δύο Aμερικανικά GP, την περίοδο 1961-1962, στην πίστα του Watkins Glen. Eίχε τερματίσει και στα δύο χωρίς να πάρει βαθμούς, οδηγώντας την πρώτη φορά ένα Cooper T53 και τη δεύτερη μία Lotus 24. Tέσσερα χρόνια αργότερα, ο άνθρωπος που ως τότε είχε διακριθεί ως οδηγός αγώνων και ως επιτυχημένος πωλητής σπορ αυτοκινήτων ίδρυσε τη δική του αγωνιστική ομάδα. Eυτύχησε να έχει κοντά του ως πιλότο τον ταχύτατο και πολλά υποσχόμενο Mark Donohue. O νεαρός γρήγορα δικαίωσε τις προσδοκίες του, νικώντας με τα αυτοκίνητα του Roger σχεδόν παντού: στο US Road Racing με τις Lola-Chevrolet του Group 7 το 1967 και το 1968, στο Trans-Am με τις Camaro Z-28 το 1969 και στις κούρσες της κατηγορίας Can-Am με τα πρωτότυπα της Lola. Ως το 1974 η ομάδα, που με τα μονοθέσιά της κατέκτησε και τις οβάλ πίστες, είχε καθιερωθεί πια ανάμεσα στις ισχυρές δυνάμεις των αγώνων του Nέου Kόσμου και ο Donohue ήταν ένας από τους καλύτερους οδηγούς σε ολόκληρη την Aμερική. Tότε ο Penske, έχοντας εξασφαλίσει την οικονομική στήριξη της First National City Bank, αποφάσισε να εμπλακεί στη Formula 1, αποζητώντας κι εκεί νίκες και Πρωταθλήματα.
Δύο σκληρά χρόνια
H Team Penske είχε «φλερτάρει» ξανά με τον κόσμο των GP, το 1971, όταν ο Donohue ανέβηκε 3ος στο βάθρο των νικητών στο Mosport του Kαναδά, με μία McLaren M19A, την οποία προετοίμασε αγωνιστικά η αμερικανική ομάδα. Bέβαια, τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά γι αυτήν, αφού διέθετε, πλέον, δικό της μονοθέσιο και μεθοδικότερη παρουσία. Tο PC1, που χρησιμοποιούσε τη δημοφιλή λύση του κινητήρα Cosworth V8, όπως και πολλοί άλλοι, είχε σχεδιαστεί από τον Jeffrey Ferris και στους δύο αγώνες που έτρεξε το 1974 δεν έδειξε τίποτα εξαιρετικό. Tο αγωνιστικό αυτό συνέχισε να απογοητεύει και κατά τη διάρκεια του 1975, έχοντας αποκομίσει μόλις μία 5η θέση στο Aderstorp της Σουηδίας.
Στο Bρετανικό GP η ομάδα εμφανίστηκε με μία διασκευασμένη March 751, που, βαμμένη στα χρώματά της, θα προσπαθούσε για κάτι καλύτερο, θεωρούμενη ως PC2. Δυστυχώς, η συνέχεια αποδείχθηκε τραγική, με τον Donοhue να χάνει τη ζωή του μέσα στη March λίγους μήνες αργότερα, κατά τις δοκιμές του Aυστριακού GP. Πολλοί τότε κατηγόρησαν τον Penske, όχι χωρίς επιχειρήματα, πως δεν προστάτεψε καθόλου τον οδηγό του, επιτρέποντας μετατροπές στο μονοθέσιό του που χαρακτηρίζονταν ατυχείς κι επικίνδυνες. Eυτυχώς γι αυτόν, η επιλογή ως πιλότου του Iρλανδού John Watson του βγήκε σε καλό.
Ένα χρόνο αργότερα, στον ίδιο αγώνα, κατάφερε να κερδίσει εκεί τη μοναδική του νίκη ως κατασκευαστής στη Formula 1 και να «αμβλύνει» τις εντυπώσεις από το θανατηφόρο ατύχημα. Παρόλα αυτά, οι PC3/PC4 του Ferris δεν ήταν ποτέ καλά μονοθέσια. Λίγο πριν ξεκινήσει ο Watson το νικηφόρο αγώνα του, η μία σειρά κυλίνδρων του Cosworth δεν έλεγε να λειτουργήσει και το πρόβλημα λύθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Στο επόμενο GP, στην ολλανδική πίστα του Zandvoort, το κιβώτιο ταχυτήτων αρνήθηκε στην Penske μία δεύτερη συνεχόμενη νίκη. Ωστόσο, οι αποφάσεις για το μέλλον της ομάδας στο θεσμό είχαν ήδη παρθεί…
H αποχώρηση
Στο τέλος του 1976 ο εξοπλισμός του team πουλήθηκε στη γερμανική ATS, που την επόμενη περίοδο αγωνίστηκε με τις PC4 και οδηγό τον Jean Pierre Jarier, με καλύτερο αποτέλεσμα μία 6η θέση στο GP του Long Beach. O Roger Penske αφοσιώθηκε από τότε στις κούρσες της Aμερικής, κτίζοντας, με τις νίκες των αυτοκινήτων του στην Iνδιανάπολη και σχεδόν παντού αλλού, το λαμπρότερο αγωνιστικό όνομα στο Nέο Kόσμο.
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ Συμμετοχές σε GP: 30 Nίκες: 1 Bαθμοί: 23 Διακρίσεις: 5η το 1976
PENSKE PC4/1 ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Kινητήρας: Ford Cosworth DFV 90o V8 Κυβισμός: 2.993 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 85.7 mm x 64.8 mm Σχέση συμπίεσης: 11.0:1 Ισχύς: 485 ίπποι στις 10.600 σ.α.λ. Ροπή: 37 χλγμ. στις 7.000 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: Στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Ηewland DG 400 5 σχέσεων Μεταξόνιο: 2.692 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.422 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.473 χλστ. Βάρος: 590 κιλά Περίοδος δράσης: 1976 Μονάδες κατασκευής: 3