Η όμορφη ιαπωνική berlinetta με το ιταλικό design, που έμεινε για πάντα ένα πρωτότυπο…
Τη δεκαετία του ’50 η ιαπωνική βιομηχανία είχε αρχίσει να κατασκευάζει αυτοκίνητα σε συστηματική βάση. Στην πλειοψηφία τους, τα οχήματα αυτά ήταν λιλιπούτειων διαστάσεων μοντέλα για την τοπική αγορά, τα οποία ευνοούνταν από το φορολογικό καθεστώς της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μια μικρή εταιρεία, ξεκινώντας το 1952 μέσα από τις στάχτες της κατεστραμμένης πλέον Tachikawa Aircraft Company που στη διάρκεια του πολέμου κατασκεύαζε το μαχητικό αεροσκάφος Zero, αποφάσισε να κινηθεί διαφορετικά και να εκφράσει μια διαφορετική άποψη. Ο λόγος για την Prince Motor Company, που με την επιλογή της συγκεκριμένης ονομασίας τιμούσε τον πρίγκιπα της Ιαπωνίας Ακιχίτο, ο οποίος εκείνο το έτος ανακυρήχθηκε διάδοχος του θρόνου. Τα έξι προηγούμενα χρόνια λειτουργούσε ως Fuji Precision Industries, κατασκευάζοντας το τετράτροχο ηλεκτρικό μοντέλο Tama.
Το 1957 η ιαπωνική εταιρεία παρουσίασε ένα τετράθυρο sedan, εμπνευσμένο σχεδιαστικά από την αμερικανική φιλοσοφία περί αυτοκινήτου, που έφερνε στο νου μοντέλο της Chevrolet σε μικρότερη διάσταση. Η χρήση χρωμίου στα πλαϊνά του αμαξώματος, στη μάσκα και στον προφυλακτήρα του, ήταν μια τάση που θα ακολουθούσαν αργότερα για λίγα χρόνια όλα τα ιαπωνικά μοντέλα. Το Skyline Deluxe, όπως ονομάστηκε, δε θύμιζε καθόλου τα τετράτροχα που κατασκευάζονταν ως τότε στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Για την κίνησή του χρησιμοποιούσε αρχικά ένα 4κύλινδρο σε σειρά μηχανικό σύνολο των 1.5 λίτρων, που αντικαταστάθηκε από ένα μεγαλύτερο κινητήρα χωρητικότητας 1.9 λίτρων και απόδοσης 96 ίππων, με τον οποίο ανέπτυσσε τελική ταχύτητα 150 χλμ./ώρα. Με αυτόν τον τρόπο μπήκε στη ζωή μας, για πρώτη φορά, η ονομασία Skyline.
Έξι χρόνια μετά…
Στο περίπτερο της Prince, στην έκθεση αυτοκινήτου του Τόκιο το 1963, δέσποζε ένα πρωτότυπο που θα έλεγες μετά βεβαιότητας πως είναι ιταλικό. Θύμιζε αρκετά την Alfa Romeo Giulia Sprint Speciale του 1958, ενώ τη διαμόρφωση των φωτιστικών του σωμάτων θα τη βλέπαμε λίγους μήνες αργότερα και στη Ferrari 275 GTB. Ωστόσο, το πολύ όμορφο κόκκινο αυτοκίνητο έφερε τα λογότυπα της μικρής ιαπωνικής εταιρείας. Ήταν ξεκάθαρο πως το έφτιαξαν εκ μέρους της Ιταλοί, ίσως και από το γραφείο Pininfarina. Aυτό ήταν εν μέρει αλήθεια, αφού το 1900 Sprint (ακόμα και το όνομα παρέπεμπε στο Αρέζε, όπου κατασκευάζονταν οι Alfa) σχεδιάστηκε από τον Franco Scaglione, που όμως δεν δούλεψε ποτέ για τον Farina. Με καταγωγή από τη Φλωρεντία και 47 χρόνων τότε, ο Scaglione ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο χώρο του βιομηχανικού design το 1951, με πρώτο μέντορα τον Nuccio Bertone. Ύστερα από οκτώ χρόνια επιτυχημένης συνεργασίας μαζί του οι δρόμοι τους χώρισαν κι εκείνος ακολούθησε τον δικό του, ως ανεξάρτητος δημιουργός. Ως το 1963, που η berlinetta του παρουσιάστηκε στο Τόκιο από την Prince, είχε δώσει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς με τα Apollo GT και cabriolet της Intermeccanica, το Lamborghini 350 GTV coupe prototipo, το αυτοκίνητο για ρεκόρ ταχύτητας Colibri της Stanguellini-Guzzi και το υπέροχο ATS 2500 GT για λογαριασμό της Carrozzeria Allemano.
180 χλμ./ώρα
Ταλαιπωρημένος στα χρόνια του πολέμου, όπου υπηρέτησε στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής και παρέμεινε αιχμάλωτος για πολύ καιρό, ο Scaglione είχε ξεχάσει πια τα πάντα και ήταν αφοσιωμένος στην τέχνη του. Ως βάση για το 1900 Sprint χρησιμοποίησε το πάτωμα και τις αναρτήσεις ενός Skyline 1500 sedan, ενώ στο διαμέρισμα του κινητήρα τοποθέτησε μια τετρακύλινδρη μονάδα των 1.862 κυβικών εκατοστών, που έδινε ζωή και στο μεγαλύτερο Gloria. Τις ημέρες της παρουσίασής του στο Τόκιο, η Prince ανέφερε πως η berlinetta της ήταν ικανή να αναπτύξει ανώτατη ταχύτητα 180 χιλιομέτρων την ώρα. Όμως, εμείς δε θα μπορέσουμε να διασταυρώσουμε αυτό το στοιχείο, αφού το πνευματικό παιδί του Franco έμεινε για πάντα ένα πρωτότυπο…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
