Ένας οδηγός που άργησε να φτάσει στην κορυφή, αλλά ήταν δεδομένα ταλαντούχος, γρήγορος και επιθετικός, βγαλμένος από μία άλλη εποχή. Αυτός είναι ο Nigel Mansell.
Ο Nigel Ernest Mansell γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1953 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Από μικρός αγάπησε τους αγώνες, κι όταν είδε από κοντά τον Jim Clark να κερδίζει τον αγώνα της πατρίδας του το 1962, έβαλε στόχο να γίνει οδηγός της Formula 1, να πετύχει όσα και ο Σκωτσέζος.
Κι έμοιαζε να έχει τα φόντα να τα καταφέρει. Το 1977, μετά από αρκετές επιτυχίες σε επίπεδο καρτ, στέφεται πρωταθλητής της βρετανικής Formula Ford, αλλά την ίδια χρονιά έσπασε τον αυχένα του κατά τη διάρκεια δοκιμών. Οι γιατροί τον προετοίμασαν για το ενδεχόμενο να μην οδηγήσει ποτέ ξανά, αφού έφτασε λίγο πριν την τετραπληγία, λέγοντάς του πω έπρεπε να παραμείνει καθηλωμένος για τουλάχιστον έξι μήνες.
Ο Mansell δεν επηρεάστηκε καθόλου από το πόσο κοντά στην αναπηρία βρέθηκε, κι όχι μόνο αγνόησε τις ιατρικές οδηγίες, αλλά «δραπέτευσε» κιόλας από το νοσοκομείο, λέγοντας στις νοσοκόμες ότι πήγαινε στην τουαλέτα.
Πριν το ατύχημα είχε παρατήσει τη δουλειά του ως μηχανικός αεροδιαστημικής και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για να στηρίξει την αγωνιστική του καριέρα, αγοράζοντας πρακτικά την θέση του στη Formula Ford.
Δύο χρόνια μετά, το 1979, είχε ξανά ένα τρομακτικό ατύχημα που από τύχη τον είδε να επιβιώνει, με σπασμένο σπόνδυλο. Και πάλι, όμως, αψήφησε τον πόνο, και με αρκετά παυσίπονα ετοιμάστηκε για το tryout που είχε με τη Lotus.
Η βρετανική ομάδα εντυπωσιάστηκε από αυτό που είδε, κι ο Mansell έκανε στα 27 του χρόνια το ντεμπούτο του στη Formula 1, στο Αυστριακό GP του 1980.
Πέρασε εκεί την πρώτη πενταετία της καριέρας του, και δέθηκε πολύ με τον Colin Chapman, θρηνώντας όσο λίγοι τον αιφνίδιο χαμό του το 1982.
Το 1985 θα μετέβαινε στη Williams, στην πρώτη του θητεία με την ομάδα. Αν και ταχύτατος και με φοβερό ένστικτο, μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς δεν είχε κατακτήσει ούτε μία νίκη.
Αυτό το άσχημο σερί των 71 Grand Prix έσπασε με την νίκη του στο Ευρωπαϊκό GP του 1985 – κι αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Μέχρι το τέλος του 1988, ο Βρετανός θα κέρδιζε ακόμη 11 φορές, ενώ το ’87 βρέθηκε κοντά στην κατάκτηση του τίτλου. Το highlight εκείνης της σεζόν ήταν η σπουδαία νίκη που πήρε στην πατρίδα του, στο Silverstone, δίνοντας μάχη μέχρι τέλους με τον teammate του κι άσπονδο εχθρό του, Nelson Piquet, περνώντας την στη Stowe με 290 χλμ/ώρα.
Έχασε το πρωτάθλημα, εξαιτίας ενός ακόμη σοβαρού ατυχήματος, αυτή τη φορά στη Suzuka, που τον ίδε και πάλι να τραυματίζει την πλάτη του. Επέστρεψε, και το 1989 άφησε το Grove για το Μαρανέλο.
Η συνεργασία του με τη Ferrari ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς κέρδισε στο ντεμπούτο του με την ομάδα στο Ρίο. Οι tifosi τον αγάπησαν τόσο που του έδωσαν το προσωνύμιο ‘Il Leone’, το λιοντάρι, για τον έντονο και δυναμικό χαρακτήρα του, εντός κι εκτός cockpit.
Η έλευση του Alain Prost το 1990 έφερε τα πάνω-κάτω στα εσωτερικά της Scuderia, αφού έστρεψε όλο το ενδιαφέρον της ομάδας σε εκείνον, με τον Mansell να δηλώνει, γεμάτος ένταση και πλυμμηρισμένος από συναισθήματα, ότι θα αποχωρήσει από την ενεργό δράση με το τέλος της σεζόν.
Δεν το έκανε, όμως, και το 1991 τον βρήκε ξανά στη Williams, κερδίζοντας 5 φορές, παλεύοντας ξανά για τον τίτλο, τον οποίον έχασε από τον Ayrton Senna, κυρίως χάρη στην αναξιοπιστία του κινητήρα της Renault.
Την επόμενη χρονιά, η FW14B ήταν ένα εξαιρετικό μονοθέσιο, πρωτοπόρο, χάρη στις ενεργές αναρτήσεις που διέθετε, και ο 39χρονος πια Mansell κέρδισε 9 φορές σε 16 αγώνες καθ’οδόν για τον έναν και μοναδικό παγκόσμιο τίτλο της καριέρας του.
Το κόκκινο πεντάρι (το σήμα κατατεθέν του στα χρόνια με τη Williams) ανακοίνωσε την απόσυρσή του από το σπορ με το τέλος του ’92, γνωρίζοντας ότι θα ερχόταν ο Prost στην ομάδα.
Το 1993 τον βρήκε στα CART, τον προπομπό του σημερινού IndyCar, κατακτώντας τον τίτλο στη rookie season του, αποδεικνύοντας έτι μία φορά το απύθμενο ταλέντο του, αλλά και την προσαρμοστικότητά του.
Το κεφάλαιο F1, πάντως, δεν θα είχε ολοκληρωθεί ακόμη. Θα επέστρεφε στο σπορ τη διετία 1994-1995, σε ηλικία 41 ετών πλέον. Οδήγησε για λογαριασμό της Williams (για τρίτη φορά) στους 4 τελευταίους αγώνες της σεζόν, κερδίζοντας μάλιστα στην Αυστραλία έχοντας εκκινήσει από την pole.
Το 1995 έτρεξε με τη McLaren, αλλά έφυγε γρήγορα, κλείνοντας οριστικά την αγωνιστική του πορεία.
Θερμόαιμος, απότομος, αψής, αλλά και αγαπητός από τον κόσμο, τους συμπατριώτες του, ο Nigel Mansell ήταν ένας ήρωας για τους πολλούς κι ένας χρόνιος πονοκέφαλος για τον μικρόκοσμο της Formula 1.
Στο τέλος, μένει ένας χαρακτηρισμός: θρύλος._Δ.Μ.
Στατιστικά της καριέρας του στη Formula 1:
• Σεζόν: 1980–1992, 1994–1995
• Ομάδες: Lotus, Williams, Ferrari, McLaren
• Εκκινήσεις: 191
• Πρωταθλήματα: 1 (1992)
• Νίκες: 31
• Βάθρα: 59
• Pole positions: 32
• Ταχύτεροι γύροι: 30
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
