Gilbern T11 – το ξεχασμένο concept

Η «Gilbern Sports Cars (Components) Ltd» ιδρύθηκε το 1959 στο Glamorgan της Ουαλίας, από τον κρεοπώλη Giles Smith και τον σπεσιαλίστα στη χρήση του fiberglass Γερμανό μηχανικό Bernard Friese. H εμπορική oνομασία της προήλθε από την σύνθεση των μικρών ονομάτων αυτών των δύο (Gil-Bern). Πέρα από την κοινή τους αγάπη για την Αυτοκίνηση, αφορμή για το ξεκίνημα της συνεργασίας τους ήταν ένα τετράτροχο που είχε κατασκευάσει ο Friese για τον εαυτό του, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως βάση για το πρώτο μοντέλο της εταιρείας. Αρχικά τα προϊόντα της Gilbern ήταν διαθέσιμα μόνο ως kit, αργότερα όμως προσφέρονταν ως πλήρη αυτοκίνητα. Το 1968 τον έλεγχό της ανέλαβε ο όμιλος κατασκευής μηχανημάτων τυχερών παιχνιδιών «Ace Capital Holdings Ltd», γεγονός που είχε ως συνέπεια ο Giles Smith να εγκαταλείψει την διεύθυνση της εταιρείας, την οποία ανέλαβαν από κοινού ο Mike Leather και ο Maurice Collins.

Δύο χρόνια αργότερα ο όμιλος που διοικούσε την Gilbern εξαγοράστηκε από την εταιρεία παραγωγής ψυχαγωγικών προϊόντων «Mecca Ltd», η οποία με τη σειρά της μεταβίβασε τον μικρό Ουαλό κατασκευαστή αυτοκινήτων στον Maurice Collins. Το 1972 ο νέος ιδιοκτήτης την πούλησε στον Mike Leather. Όμως, κάπου εκεί κοντά ήταν το τέλος, εξαιτίας των αλλαγών στο φορολογικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίες θέσπισαν την καταβολή Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ο γνωστός μας ΦΠΑ) και στα αυτοκίνητα τύπου kit. Τον επόμενο χρόνο, με τα μοντέλα της να είναι πλέον πολύ ακριβά για το κοινό, η Gilbern ανέστειλε οριστικά τις εργασίες της. Στα 14 χρόνια της δράσης της πρόλαβε να βγάλει στην παραγωγή τρία μοντέλα («GT» από το 1959 μέχρι το 1967, «Genie» από το 1966 ως το 1969, «Invader» από το 1969 έως το 1973). Όμως, στο ενεργητικό της εταιρείας υπήρχε και ένα καταπληκτικό concept car, που άκουγε στον λιτό κωδικό «Τ11».

Τ11

Το 1969 οι ιθύνοντες της Gilbern δρομολόγησαν την εξέλιξη ενός sport αυτοκινήτου με τολμηρές γραμμές και τον κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο, σύμφωνα με τις νέες τάσεις της εποχής. Για τον σκοπό αυτό ανέθεσαν την επιμέλεια του αμαξώματός του στον σχεδιαστή Trevor Fiore, τον άνθρωπο που ήδη γνώριζαν από τα Trident «Clipper» και «Venturer» με τους V6 κινητήρες της Ford, ο οποίος την ίδια εποχή έβαλε την υπογραφή του και στο Monteverdi «450 SS» για λογαριασμό της Carrozzeria Fissore. Μεταγένεστερα, δούλεψε και για την Citroen, παρουσιάζοντας το πρωτοποριακό «Karin» στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου του Παρισιού το 1980.

Ως βάση για το χτίσιμο του «Τ11» χρησιμοποιήθηκε ένα τροποποιημένο πλαίσιο που προερχόταν από το Gilbern Genie, ενώ ο oδηγός αγώνων Terry Sanger αξιολόγησε το αυτοκίνητο στους δρόμους γύρω από την πίστα του Castle Combe. Κινητήρας του δεν ήταν άλλος από τον τετρακύλινδρο των 1.5 λίτρων του Austin «Maxi», o oποίος συνδυαζόταν με ένα αρκετά περίπλοκο στον χειρισμό του μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων των πέντε σχέσεων, που μετέδιδε την κίνηση στους πίσω τροχούς. Μετά από κάποιες αλλαγές στη θέση του τιμονιού και μερικές άλλες λιγότερο σημαντικές, ο Sanger πήρε ξανά στα χέρια του το αυτοκίνητο και δήλωσε ικανοποιημένος από τη συμπεριφορά του, ακόμη και στην τελική ταχύτητα των 160 χιλιομέτρων την ώρα. Η Gilbern ξεκίνησε το κτίσιμο ακόμη δύο πρωτοτύπων, όμως ύστερα από σκέψεις και δισταγμούς όλα τελείωσαν εκεί.

Τα σχέδια ακυρώνονται…

Σύμφωνα με το πρόγραμμα της εταιρείας το «Τ11» θα παρουσιαζόταν επίσημα στο κοινό στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1971, κάτι που τελικά δεν συνέβη. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, το εγχείρημα διακόπηκε οριστικά. Υπήρχαν πολλές αμφιβολίες, σχετικές με τις επικείμενες αλλαγές στη βρετανική νομοθεσία για τα sport αυτοκίνητα, αλλά και δεσμεύσεις που η Gilbern δεν μπορούσε να αναλάβει. Κυριότερη από αυτές ήταν η επέκταση του εργοστασίου, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της παραγωγής. Όλα αυτά και με δεδομένη την έλευση του Invader «MK1», που αντικατέστησε στη γκάμα της εταιρείας το Genie των 2.5 λίτρων, συνέθεταν πρόσθετα έξοδα της τάξης των 70.000 λιρών Αγγλίας. Όπως αντιλαμβάνεστε, η μικρή εταιρεία από την Ουαλία δεν μπορούσε πλέον να κυνηγήσει το όνειρό της. Το μοναδικό πρωτότυπο επιβιώνει ως τις ημέρες μας, ύστερα από πολλά χρόνια εγκατάλειψης και ανακατασκευής.