Momo Mirage – ο Ιταλός με την αμερικανική καρδιά

Υπεύθυνοι για τη δημιουργία αυτού του άγνωστου στο ευρύ κοινό μοντέλου της κατηγορίας gran turismo ήταν δύο Αμερικανοί οραματιστές με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ο επιχειρηματίας Peter Kalikow και ο εξουσιοδοτημένος έμπορος της Jaguar στη Νέα Υόρκη Alfredo Momo. Προφανώς, στο μυαλό αμφοτέρων προϋπήρχε η ιδέα της παρουσίασης ενός ξεχωριστού τετράτροχου, η αφορμή όμως για να ξεκινήσει η διαδικασία δόθηκε όταν ο Kalikow διαπίστωσε πως η Aston Martin DBS που πρόσφατα απέκτησε δεν ικανοποιούσε απόλυτα τις απαιτήσεις του. Kατά την άποψη και των δύο, ένα αυτοκίνητο Μεγάλου Τουρισμού έπρεπε να συνδυάζει με ιδανικό τρόπο τα στοιχεία της παράδοσης και του δυναμισμού, αλλά ταυτόχρονα να είναι και κομψό.

Συζητώντας, κατέληξαν στη διαπίστωση ότι υπήρχε ένα εμπορικό κενό ανάμεσα στη Rolls Royce και τη Ferrari, το οποίο πίστευαν ότι θα μπορούσαν να καλύψουν. Ζώντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είχαν διλήμματα που σχετίζονταν με το μηχανικό σύνολο που θα το κινούσε, το οποίο θα έπρεπε να είναι αμερικανικό. Επίσης, δεν είχαν καμιά αμφιβολία για το σχεδιασμό του, που θα έβριθε ιταλικών αναφορών. Σε αυτό το επίπεδο, ο πιο κατάλληλος για να αναλάβει πρωτοβουλίες ήταν ο Alfredo Momo, που διατηρούσε επαφές με σημαντικές προσωπικότητες της Αυτοκίνησης στη γειτονική μας χερσόνησο.

Aπό τον Michelotti στον Frua

Η σχεδίαση του αυτοκινήτου θα έπρεπε λοιπόν να αποπνέει ευρωπαϊκή κομψότητα, άρα ήταν υποχρεωτικό να την αναλάβει Ιταλός στιλίστας. Η πρόταση-πρόκληση προς τον επιλεχθέντα θα ήταν η ανάπτυξη ενός δίθυρου τετραθέσιου coupe. Η πρώτη διερεύνηση ήταν άκαρπη, καθώς ο Giovanni Michelotti δεν είχε τον χρόνο να ασχοληθεί. Αρνητικό ήταν επίσης το αποτέλεσμα των συνομιλιών με το studio Pininfarina, αλλά και με την Carrozzeria Ghia. Όμως, το φθινόπωρο του 1970 φάνηκε φως στο βάθος του τούνελ, αφού ο Pietro Frua αποδέχτηκε την πρόταση και έλαβε την σχετική εντολή για τη συνέχεια.

Το πρωτότυπο του μοντέλου ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1971. Ήταν ένα απλό coupe με μακρύ καπό και μεγάλη μάσκα, η οποία πλαισιωνόταν από διπλούς στρογγυλούς προβολείς. Για τους γνωρίζοντες, επρόκειτο για μια εξέλιξη της Lancia Marica, ενός coupe με καθαρές και ευθείες γραμμές, που ο Tom Tjaarda είχε ετοιμάσει το 1969 για την Carrozzeria Ghia. Ο Peter Kalikow αποκάλυψε αργότερα ότι ο σχεδιασμός δεν ήταν έργο αποκλειστικά του Frua, αφού σημαντική συνδρομή σε αυτόν είχε και ο πρώην σχεδιαστής της General Motors Gene Garfinkel.

Από τον Alfieri στον Stanguellini

Oι Kalikow και Momo αρχικά ανέθεσαν την ανάπτυξη του πλαισίου στον Giulio Alfieri, τον εβληματικό πρώην αρχιμηχανικό της Maserati, ο οποίο όμως υπολόγισε ότι δεν θα μπορούσε να τελειώσει τη δουλειά στον προκαθορισμένο χρόνο. Έτσι, το κτίσιμο του σωληνωτού σασί κατέληξε στον Vittorio Stanguellini, επιφανή σχεδιαστή αγωνιστικών αυτοκινήτων μικρού κυβισμού με έδρα τη Μodena. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα, ενώ για τα περιφερειακά συστήματα υιοθετήθηκε η συνηθισμένη πρακτική: Η εμπρός ανάρτηση προερχόταν από τη Jaguar Mark ΙΙ, το σύστημα διεύθυνσης ήταν της Alford & Alder, τα αμορτισέρ παραγγέλθηκαν από την Koni και για τα δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς υπεύθυνη ήταν η Girling.

Ο κινητήρας

Όπως προείπαμε, οι αμερικανοτραφείς εμπνευστές του μοντέλου είχαν προαποφασίσει ότι στο δημιούργημά τους θα έδινε ζωή ένα μηχανικό σύνολο που θα προερχόταν από τους τρεις μεγάλους κατασκευαστές των ΗΠΑ. Η τελική τους επιλογή ήταν ο V8 κινητήρας της General Motors, χωρητικότητας 5.735 κυβικών εκατοστών και ισχύος 225 ίππων, τον οποίο χρησιμοποιούσε η Chevrolet Corvette και ορισμένοι ανεξάρτητοι Ιταλοί κατασκευαστές. Το κιβώτιο ταχυτήτων που συνδυαζόταν με αυτόν και μετέδιδε την κίνηση στους πίσω τροχούς ήταν το γνωστό χειροκίνητο των πέντε σχέσεων της ZF, εναλλακτικά όμως προβλεπόταν και ένα αυτόματο Hydramatic των τριών σχέσεων, επίσης από την General Motors.

Όλα έμοιαζαν ρόδινα

Το πρώτο Momo Mirage, με καφέ χρωματισμό και χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, ολοκληρώθηκε στη διάρκεια του 1971 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ενώ τον Απρίλιο του 1972 στην έκθεση της Νέας Υόρκης έδωσε το παρών και το δεύτερο αυτοκίνητο αυτού του τύπου, βαμμένο γαλάζιο και με αναθεωρημένη τελική σχέση μετάδοσης. Τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους πλέον και το πλάνο της ετήσιας παραγωγής περιλάμβανε 12 οχήματα, ενώ ένα πιο τολμηρό σχέδιο μιλούσε για 25, με τα πλαίσια να κατασκευάζονται στην Stanguellini και στη συνέχεια να μεταφέρονται στις εγκαταστάσεις της Carrozzeria Frua για την τελική διαμόρφωση του αμαξώματος. Ως το φθινόπωρο εκείνου του χρόνου είχαν κατασκευαστεί εννέα πλαίσια, από τα οποία τα έξι είχαν ήδη αποσταλεί στον Frua. Όμως, ακριβώς τότε, οι Kalikow και Momo κατέβασαν τους διακόπτες.

Το ναυάγιο…

Αιτία αυτής της τόσο απότομης διακοπής ήταν η έκρηξη του κόστους, με τις τιμές του δολαρίου να υποχωρούν διαρκώς και τις «άγριες απεργίες» στην Ιταλία (στις οποίες συμμετείχαν μέχρι και ένοπλοι διαδηλωτές) να ταλανίζουν συθέμελα την αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας (αρκεί να πούμε ότι μέσα από αυτές τις διεργασίες γεννήθηκαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες»). Το κόστος των πλαισίων ανέβηκε στα 8.000 δολάρια έκαστο, ενώ η αντίστοιχη δουλειά για το αμάξωμα έφτασε τα 7.000 δολάρια. Αν προσθέσουμε σε αυτά και τα έξοδα για την αγορά των κινητήρων, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι κάθε Momo Mirage έπρεπε να πωλείται 20.000 δολάρια για να υπάρχει ένα οριακό κέρδος για τους δύο επιχειρηματίες. Όπως γίνεται αντιληπτό, ο αρχικός στόχος των 12.900 δολαρίων ως τιμή πώλησης είχε τιναχτεί στον αέρα. Έτσι, όλα τελείωσαν εκεί. Στις ημέρες μας επιζούν τα δύο αυτοκίνητα που είχαν κατασκευαστεί αρχικά και συχνά-συχνά εμφανίζονται σε νοσταλγικές εκδηλώσεις, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τί απέγιναν τα εναπομείναντα πλαίσια (photos: onlycarsandcars.com, stanguellini.it).

MOMO MIRAGE Αμάξωμα: coupe 2+2 Πλαίσιο: σωληνωτό, με φύλλα χάλυβα Σχεδιαστής: Pietro Frua Kινητήρας: V8 90o GM-Chevrolet Κυβισμός: 5.735 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 100.6 mm x 88.4 mm Τροφοδοσία καυσίμου: Lucas Ισχύς: 225 ίπποι στις 4.800 σ.α.λ. (200 με καρμπιρατέρ) Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 5 σχέσεων ZF Ανάρτηση: ανεξάρτητη με εγκάρσιoυς βραχίονες, σπειροειδή ελατήρια και υδραυλικά τηλεσκοπικά αμορτισέρ Eλαστικά εμπρός: 6.50 x 18 Ελαστικά πίσω: 6.50 x 18 Μεταξόνιο: 2.639 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.499 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.499 χλστ. Φρένα: αεριζόμενοι δίσκοι της Girling Περίοδος παραγωγής: 1971-1972 Μονάδες παραγωγής: 2