Mini Cooper S

5 Απριλίου, 2009

Τα κόκκινα αυτοκίνητα από το Αντμπιγκτον παρέμειναν ασυναγώνιστα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλλυ, από το 1964 έως τα τέλη του 1967, κερδίζοντας συνολικά 21 νίκες.

H παραγωγή του Mini άρχισε το 1959, χωρίς να προκαλέσει το ενδιαφέρον της British Motor Corporation (BMC) που τότε έτρεχε τα MGF και τα Healey. Μετά από ένα χρόνο κάποιοι θέλησαν να το βάλουν στους αγώνες, προκειμένου να νικήσει την κλάση των 850 κ.εκ. Ήταν δύσκολο με τον αδύναμο κινητήρα να συναγωνιστεί το Saab 96 και τα δύο πρώτα χρόνια κύλησαν χωρίς επιτυχίες. Tίποτε δεν θα είχε αλλάξει, αν ο Κούπερ και ο Ισιγόνις δεν συμφωνούσαν να κατασκευάσουν μια ταχύτερη έκδοση που άλλαξε τη συμπεριφορά του και το μετέτρεψε σε μικρό όπλο. Λίγους μήνες αργότερα, η Πατ Μος κέρδιζε το Pάλι «Τούλιπ» και το Γερμανικό.

Τον Απρίλη του 1963 οι έως τότε οδηγοί του προτίμησαν να συνεχίσουν με τις Lotus Cortina και τα Saab, αφήνοντας το τιμόνι στα χέρια τριών άλλων που έμελλε να αναδειχθούν με αυτό: ήταν οι Φινλανδοί Τίμο Μάκινεν, Ράουνο Ααλτόνεν και ο Ιρλανδός Πάντι Χόπκιρκ. Παράλληλα, το Μini αναβαθμίστηκε στην έκδοση «S», της οποίας ο κινητήρας των 1.071 κ.εκ. ήταν συνδυασμός εκείνου που χρησιμοποιούσε ο Κούπερ στη Formula Junior και των βασικών διαδρομών του μοτέρ των 850 κ.εκ. Σύντομα ήρθε η νίκη στο «Κύπελλο των Αλπεων» και το 1964 το «S» με τον Χόπκιρκ θριαμβεύει στο Μόντε. Εκείνη η επιτυχία άνοιξε τους ορίζοντες για τα Μini, που την ίδια χρονιά με τον κινητήρα των 1.275 κ.εκ. και των 100 ίππων έφθασαν στην τελική τους μορφή. Τα κόκκινα αυτοκίνητα από το Αντμπιγκτον παρέμειναν ασυναγώνιστα έως τα τέλη του 1967, με τους «τρεις» να κερδίζουν 21 νίκες.

Οι οδηγοί τους πάλευαν μεταξύ τους για την πρωτιά και τα Μini πέρα από τα απρόοπτα της μετάδοσης και της χαμηλής απόστασης από το έδαφος, άλλο πρόβλημα δεν είχαν. Κέρδιζαν παντού: στο RAC και το Μόντε το 1965 με τον Ααλτόνεν πρωταθλητή Ευρώπης, στις «1000 λίμνες», στο Ακρόπολις το 1967 και ξανά στο Μόντε την ίδια χρονιά. Η νίκη στο «Κύπελλο των Αλπεων» τον Σεπτέμβρη του 1967 ήταν η τελευταία. Από τον επόμενο χρόνο, η Porsche 911S, η Alpine και το Escort τα υποχρέωσαν να υποχωρήσουν. Η εποχή των μεγάλων, τότε, ιπποδυνάμεων στα ράλι άρχιζε και τα Μini δεν είχαν πιθανότητες. Συνέχισαν να αγωνίζονται έως το 1970 και μετά την αποχώρησή τους η BMC δεν έζησε ξανά επιτυχίες.

Paddy Hopkirk

Γεννημένος στο Μπέλφαστ το 1933, στα 22 του χρόνια κέρδισε αγώνα του ιρλανδικού πρωταθλήματος αλλάζοντας το παλιό του Austin Seven με ένα VW. Το 1957 οδηγώντας για την Τράιομφ τερμάτισε τρίτος στο Pάλι «Τούλιπ» και δώδεκα μήνες αργότερα νικούσε το σιρκουί της Ιρλανδίας στο βολάν ενός TR3. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια αγωνίστηκε με τα Sunbeam Rapier της Ρουτς κερδίζοντας και νέες διακρίσεις. Στις αρχές του 1963 ο Στιούαρτ Τέρνερ τον κάλεσε στην BMC, όπου του εμπιστεύθηκε το τιμόνι των Μini Cooper. Εκεί γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του, νικώντας με αυτά έξι μεγάλους αγώνες έως το 1967. Οι διαδρομές του Μόντε, του RAC και του Ακρόπολις ίσως ακόμη να θυμούνται το χαμηλό Μini του να χτυπά στις πέτρες και να τις τινάζει μακριά.

MINICOOPERS GROUP 2

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Πρώτη εμφάνιση: Tulip Rally 1964

Κινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά

Κυβισμός: 1.275 κ.εκ.

Διάμετρος x διαδρομή: 70.6 mm x 81.3 mm

Σχέση συμπίεσης: 12.5:1

Μέγιστη ισχύς: 100 ίπποι στις 6.500 σ.α.λ.

Μέγιστη ροπή: 11,7 χλγμ. στις 3.500 σ.α.λ.

Καρμπιρατέρ: 2 SU H4

Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 4 σχέσεων

Μετάδοση κίνησης: στους εμπρός τροχούς