Η πρώτη sport δημιουργία της McLaren και πρόγονος του τριθέσιου «F1» της δεκαετίας του ’90, ήταν στην πραγματικότητα ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο για το δρόμο, παρά ένα «πολιτισμένο» supercar.
Βρισκόμαστε στο 1968, στην αρχή ακόμη της αυτόνομης διαδρομής της McLaren ως κατασκευαστή αγωνιστικών αυτοκινήτων κι ο ιδρυτής της αναζητά τρόπο να «κεφαλαιοποιήσει» τις επιτυχίες της εταιρείας του στο πρωτάθλημα Can-Am, καθώς την περίοδο 1967-1968 μονοπώλησε τις νίκες και τους τίτλους στη δημοφιλή αμερικανική σειρά με οδηγούς τον ίδιο, τον Denny Hulme, τον Dan Gurney και τον Mark Donohue. Το αποτέλεσμα του όλου προβληματισμού κατέληξε στη δημιουργία ενός σπορ αυτοκινήτου για το δρόμο, που με ελάχιστες μετετροπές να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ιδιοκτήτη του και στους αγώνες.
Η «M6 GT», που προέκυψε, ήταν μια πολύ όμορφη διθέσια κατασκευή εμπνευσμένη από τα ιταλικά supercars της εποχής, με coupe αμάξωμα από ελαφρά υλικά όπως η πολυεστερική ρητίνη, κτισμένο σε μονοκόκ σασί από χάλυβα και κράματα αλουμινίου. Το πρωτότυπο της «M6» GT διαμορφώθηκε με βάση το πλαίσιο μιας ανοικτής αγωνιστικής «Μ6» του 1967, στο εργοστάσιο του Colnbrook, κοντά στο Λονδίνο. Ως μηχανικό σύνολο για την κίνησή του επιλέχθηκε o V8 της Chevrolet, που ήταν δοκιμασμένη και επιτυχής λύση για τη McLaren στους αγώνες μέχρι τότε. Στην coupe κατασκευή, που ζύγιζε συνολικά 725 κιλά και παρουσιάστηκε επίσημα στο κοινό στο Motor Show του Λονδίνου το 1969, το χωρητικότητας 5.7 λίτρων αμερικανικό μοτέρ απέδιδε 370 ίππους στις 5.800 σ.α.λ.
Το νέο κεφάλαιο των δραστηριοτήτων του Bruce McLaren άνοιξε το 1964 με την «M1A» των 310 ίππων. Ο νεαρότερος την εποχή εκείνη νικητής αγώνα της Formula 1 και θριαμβευτής λίγο αργότερα στο Le Mans με Ford «GT40», είχε εντυπωσιάσει νωρίτερα με το δικής του κατασκευής «Zerex Special», το οποίο είχε προκύψει από το σασί ενός μονοθεσίου Cooper F1 του 1961. Κινητήριο σύνολο στο ιδιότυπο «άρμα» του Bruce ήταν ένας V8 της Oldsmobile των 3.5 λίτρων, που πήρε τη θέση του πατροπαράδοτου Coventry Climax των 2.7 λίτρων. Mε τον ίδιο κινητήρα –αυξημένο όμως από τα 3.5 στα 3.9 λίτρα- εφοδιάστηκε και το «Μ1Α», όμως στη συνέχεια και έως το 1972 η εταιρεία στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στους V8 της Chevrolet, που σε διάφορες εκδόσεις κυβισμού και ισχύος εφοδίασαν τα επόμενα αγωνιστικά της: Στο «Μ1Β» του 1965 η χωρητικότητα αυξήθηκε από 4.5 σε 5.5 λίτρα, με την απόδοση να ανεβαίνει από τους 310 ίππους στους 340. Στην περίπτωση της «M1C» του 1967, ο V8 της Chevrolet «σκαρφάλωσε» στα 5.9 λίτρα, πηγαίνοντας την ισχύ στους 500 ίππους.
Την ίδια χρονιά, «Η M6A» που μετέπειτα χρησιμοποιήθηκε ως βάση για την «M6 GT», έφθασε από πλευράς απόδοσης λίγο πιο πέρα, στους 525 ίππους. Το «κυνήγι» της ισχύος συνεχίστηκε περαιτέρω, με αποκορύφωμα την 7.6 λίτρων «M8D» του Group 7 των 670 ίππων, που αποδείχθηκε καταστροφική για τον Bruce: Δοκιμάζοντας αυτήν σκοτώθηκε, στις αρχές Ιουνίου του 1970 στο Goodwood. Ευτυχώς για τη McLaren που σε εκείνες τις πολύ δύσκολες ώρες, οι μεγάλου διαμετρήματος ως προσωπικότητες και ως οδηγοί Denny Hulme και Dan Gurney, στάθηκαν δίπλα της και συνέχισαν τη δουλειά. Χάρη σε αυτούς και σε λίγους ακόμη ανθρώπους, η ΜcLaren μακροημέρευσε, βρήκε το δρόμο των επιτυχιών και έφθασε εκεί που είναι σήμερα…
Στα σχέδια του Bruce McLaren για το πανέμορφο coupe σαφώς συμπεριλαμβάνονταν και οι αγώνες, καθώς σκόπευε να πιστοποιήσει το αυτοκίνητο στο Group 4 –εκεί όπου ήταν ενταγμένα και τα «θηρία» της Porsche, της Ferrari και της Alfa Romeo- και να διακριθεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων. Όμως, η FIA άλλαξε τους κανονισμούς, αυξάνοντας την ελάχιστη παραγωγή που ήταν απαιτητή για την πιστοποίηση από τις 25 στις 50 μονάδες, καθιστώντας απαγορευτική την περαιτέρω εξέλιξη από τη McLaren, λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους. Στη συνέχεια -εκτός του μοναδικού πρωτοτύπου- κατασκευάστηκαν ακόμη δύο αυτοκίνητα, για λογαριασμό της Trojan.
Η τελευταία, που συνεργαζόταν στενά εξαρχής με τη McLaren στην κατασκευή των αγωνιστικών της αυτοκινήτων, βρήκε πελάτη στο πρόσωπο του οδηγού αγώνων της κατηγορίας «Interseries» David Prophet. Εξ αντικειμένου και παρά την ισχυροποίηση του αυτοκινήτου με τις προδιαγραφές της «Μ12», αγωνιστικές δάφνες δε θα μπορούσαν να υπάρξουν, λόγω της περιορισμένης εμβέλειας του όλου εγχειρήματος. Το 1972, η Trojan πούλησε το ένα από αυτά σε πελάτη της στην Αμερική. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε δοθεί άλλο ένα, στον Καναδά, το οποίο ο ιδιοκτήτης του κινούσε κανονικά στους οδικούς άξονες της περιοχής του.
Στη δεκαετία του ’70 κατασκευάστηκαν κάποια αντίγραφα του πανέμορφου coupe, κτισμένα σε σασί «M6» και «M12», που υπήρχαν διαθέσιμα. Δύο από αυτά έχουν επιστρέψει στην αρχική τους διαμόρφωση, ενώ ένα από τα τρία γνήσια «M6 GT» παραμένει σε κακή κατάσταση, εξαιτίας ενός ατυχήματος. Επίσης, κατά καιρούς εμφανίζονται σε εκδηλώσεις νοσταλγικού χαρακτήρα και πανομοιότυπα (replica) του μοντέλου, βαμμένα πάντοτε στο πορτοκαλί χρώμα, που άλλωστε είναι το αυθεντικό της εταιρείας…
McLAREN Μ6 GT 1969 Πρώτη παρουσίαση: 1969 London Αuto Show Κινητήρας: Chevrolet LT1 90o V8 Κυβισμός: 5.735 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 101.6 mm x 88.4 mm Σχέση συμπίεσης: 11.0:1 Καρμπιρατέρ: 4 διπλά Weber Μέγιστη ισχύς: 370 ίπποι στις 5.800 σ.α.λ. Μέγιστη ροπή: 51,1 χλγμ. στις 4.000 σ.α.λ. Κιβώτιο ταχυτήτων: ZF-5DS-26 χειροκίνητο 5 σχέσεων Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Ανώτατη ταχύτητα: 290 χλμ/ώρα 0-100 χλμ./ώρα: 4,3 δλ. Μήκος: 4.114 χλστ. Πλάτος: 1.854 χλστ. Ύψος: 1.016 χλστ. Μεταξόνιο: 2.450 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.350 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.350 χλστ. Βάρος: 800 κιλά Φρένα: Girling Μονάδες κατασκευής: 3
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
