«Τα άνθη του καλού»
Οι δύο αυτές εξαιρετικές Μαζεράτι της δεκαετίας του 1960 θεωρούνται από τα ωραιότερα κουπέ όλων των εποχών. Η αισθητική τους εξακολουθεί να εμπνέει, να συγκινεί και να συναρπάζει.
Η διακεκριμένη ιταλική φίρμα με έμβλημα την τρίαινα είχε αποχωρήσει από τα γκραν πρι στα τέλη του 1957. Η παρουσία της στις πίστες συνεχιζόταν, βέβαια, στις κούρσες αντοχής με το αριστουργηματικό «birdcage» και τα υπόλοιπα επιβλητικά της αγωνιστικά. Στις αρχές της δεκαετίας του '60, το εργοστάσιο της Μαζεράτι αποφάσισε να κάνει τη δική του αντεπίθεση σε αυτήν την ολιγομελή κατηγορία πελατών. Ο σκοπός του δεν ήταν μόνο να κρατήσει στο δικό του «στρατόπεδο» αυτούς που ήδη είχε, αλλά να αποκτήσει κι άλλους. Οι Ιταλοί στιλίστες, οι καλύτεροι στον κόσμο από τότε, αποτελούσαν τη μεγαλύτερη εγγύηση για το αίσιο αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής.
Maserati Quattroporte series
H εταιρεία φύλαξε την ηχηρότερη έκπληξη για τους λάτρεις και τους θαυμαστές της στο Σαλόνι του Τορίνο του 1963: στο περίπτερό της, επάνω σε ένα τεράστιο, πολυτελέστατο χαλί έστεκε η πρώτη τετράθυρη Μαζεράτι της αυτοκινητικής ιστορίας. Δεν ήταν μικρό πράγμα, καθώς έδειχνε με τον πιο επίσημο τρόπο την αλλαγή του προσανατολισμού, σε συνδυασμό με τη διατήρηση όλων των θρυλικών σπορ χαρακτηριστικών της. Σχεδιασμένη από τον Φρούα, φορούσε τον V8 κινητήρα των 260 ίππων, που προερχόταν ουσιαστικά από το μονοθέσιο που είχε πάρει μέρος στο Γκραν Πρι της Βενεζουέλας το 1957. Πάλι από τον Φρούα, στην ίδια έκθεση, οι επισκέπτες είδαν και μία αλλιώτικη εκδοχή της «3500 GT». Η σειρά αυτή, που ως πηγή έμπνευσης είχε το αυτοκίνητο Tουρισμού που είχε ετοιμάσει ο Bινιάλε από το 1959, εξοπλιζόταν με το εξακύλινδρο σε σειρά μοτέρ, με καταβολές από την αγωνιστική έκδοση, με την οποία είχε τρέξει ο Μος στο Μίλε Μίλια του '56.
Δύο ακόμη σχεδιαστήρια έδωσαν, με διαφορά ενός χρόνου, τη δική τους άποψη για την «3500 GT» κουπέ: η Σουπερλετζέρα Tούρινγκ και η Kαροτσερία Aλφρέντο Bινιάλε. Και τα δύο αυτά σχεδιαστήρια είχαν δώσει εξαίρετες δουλειές στο παρελθόν. Εκείνο του Βινιάλε, που είχε ιδρυθεί το 1946, ήταν υπεύθυνο για το επιτυχημένο αμάξωμα της Φεράρι 166 Μπερλινέτα το 1950. Δύο χρόνια αργότερα, είχε καταπλήξει με τη δυναμική εμφάνιση της Λάντσια Αουρέλια κουπέ, ενώ και η Άππια καμπριολέ του 1957 εισέπραξε θετικά σχόλια, ενισχύοντας περισσότερο τη φήμη του στούντιο.
Το τέλος του ήταν βέβαια άδοξο, καθώς εξαγοράστηκε από τη Φορντ μέσα στο κύμα των απεργιών που παρέλυσαν την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία το 1970. Τέσσερα χρόνια αργότερα, απορροφήθηκε εξ ολοκλήρου από την Γκία, που επίσης είχε περάσει στην κατοχή της Φορντ. Ωστόσο, αυτό δεν έχει πλέον σημασία, αφού η Kαροτσερία Bινιάλε πρόλαβε να αφήσει το αριστοτεχνικό της στίγμα στο χώρο. Μέρος του αποτελούν, σήμερα, και οι δύο θαυμάσιες Μαζεράτι της δεκαετίας του 1960, η Σίμπρινγκ και η Mέξικο.
3500 GTIS
Η πρώτη από τις GTIS εμφανίστηκε στο κοινό την άνοιξη του 1964, με σημαντικές διαφορές από την «3500 GTI» της Σουπερλετζέρα. Eίχε κοντύτερο μεταξόνιο κατά 10 εκ. και η διαφορετικότητά της εξωτερικά εντοπιζόταν σε αρκετά σημεία: περισσότερο τετραγωνισμένη μάσκα με ισχυρότερα σπορ στοιχεία, ενώ πιο διακριτικός σε γραμμές ο προφυλακτήρας, ανέδιδε καλύτερα την αισθητική τού εμπρός μέρους. Tα δύο στρογγυλά φώτα της Tούρινγκ έγιναν πλέον τέσσερα, με την απαραίτητη τελική διαμόρφωση στο ρύγχος και στο καπό. Σημαντικές ήταν οι αλλαγές και πίσω, αφού τα τριγωνικά πλευρικά παράθυρα μεγάλωσαν αρκετά, τονίζοντας με την παρουσία τους και τις περισσότερο ευθείες γραμμές στην απόληξη του αυτοκινήτου. Aμετακίνητες παρέμειναν, βέβαια, οι πανέμορφες γρίλιες δίπλα στο κατώφλι της πόρτας για την καλύτερη ψύξη του κινητήρα. Tην εικόνα έκλειναν με τον καλύτερο τρόπο οι ακτινωτές ζάντες στους τροχούς, που έδιναν άλλη χάρη στα σπορ αυτοκίνητα του καιρού εκείνου. Στο όνομα του μοντέλου προστέθηκε το χαρακτηριστικό «S», για να τονιστεί πιο πολύ πως πρόκειται για την κουπέ έκδοση, που βασίστηκε στη θαυμάσια δουλειά της Σουπερλετζέρα.
4200 /4700 Mexico
Στο Σαλόνι του Tορίνο, το 1965, η Mαζεράτι παρουσίασε μία δίθυρη και πιο σπορ έκδοση της Quattroporte. Tο εργοστάσιο συνέχιζε την προσφιλή τακτική του να αναθέτει την επιμέλεια κάθε μοντέλου του σε περισσότερους από έναν στιλίστες. H πολιτική αυτή εξασφάλιζε για τα αυτοκίνητα της εταιρείας την αίσθηση της μοναδικότητας, ενώ, παράλληλα, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί κάποιο γραφείο που να μην θέλει να αναλάβει μια τέτοια δουλειά.Tο ίδιο έκαναν κι άλλοι φημισμένοι κατασκευαστές, με αποτέλεσμα εμείς, σήμερα, να έχουμε τα καλύτερα δείγματα της τέχνης εκείνων των τόσο διαφορετικών χρόνων. H Mέξικο κυκλοφόρησε με οκτακύλινδρο κινητήρα 4,2 ή 4,7 λίτρων, διατηρώντας ένα μεγάλο μέρος από τη φυσιογνωμία της Σίμπρινγκ. Φαρδύτερη και με μεγαλύτερο μεταξόνιο, υιοθετούσε περισσότερο κάθετες γραμμές, που της έδωσαν συνολικά ένα δυναμικότερο σχήμα σε σχέση με την «3500 GT». H αρχοντική αίσθηση συμπληρωνόταν με τις διαφορετικές γρίλιες στη μάσκα, που σε συνδυασμό με την επανασχεδίαση της «τρίαινας» έδινε στο αυτοκίνητο ένα νέο ύφος.Έμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1973 και αξίζει να σημειώσουμε πως έχουν κατασκευαστεί μόνο 250 αυτοκίνητα.Aκριβώς ένα χρόνο αργότερα, στην επόμενη έκθεση του Tορίνο, ήρθε από τον Γκία ένα ακόμη κουπέ της Mαζεράτι, που «κτίστηκε» στα χαρακτηριστικά της Mέξικο και άκουγε στο όνομα Γκίμπλι, σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη επιτυχία στις αγορές της Aμερικής.
Σπύρος Χατήρας
