Maserati Sebring 3500 GT

Η φημισμένη ιταλική εταιρεία με έμβλημα την τρίαινα είχε αποχωρήσει από τα Grand Prix της Formula 1 στα τέλη του 1957, ένα χρόνο πριν την καθιέρωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κατασκευαστών. Η παρουσία της στα αυτοκινητοδρόμια συνεχιζόταν, ιδιαίτερα στις κούρσες αντοχής, με το «300S» και το ακατάβλητο σε Ευρώπη και Αμερική «birdcage». Την ίδια εποχή το εργοστάσιο παρουσίαζε την «3500 GT» ή «Tipo AM 101», ένα εξακύλινδρο grand turismo μοντέλο, που διέγραψε επιτυχημένη πορεία στην απαιτητική αγορά της κατηγορίας του και έμεινε στη γκάμα της Maserati ως το 1964 (καλύτερη χρονιά του το 1961, με 500 πωλήσεις). Συνολικά αρίθμησε 2.226 μονάδες παραγωγής, από τις οποίες οι 1981 ήταν coupe και οι 245 convertible, με την πλειοψηφία της κλειστής έκδοσης να βρίσκεται υπό την ευθύνη της Touring Superleggera και το σύνολο σχεδόν της ανοιχτής να φέρει την υπογραφή του Giovanni Michelotti (αρχισχεδιαστή τότε της Carrozzeria Vignale). Οι πιο εξευγενισμένοι οίκοι της Ιταλίας ασχολήθηκαν με το αυτοκίνητο κι αυτό ήταν φυσικό, αφού επρόκειτο για μια Maserati. Μεταξύ αυτών ο Pietro Frua (δύο ή τρία coupe, ένα spyder), ο Nuccio Bertone (ένα coupe το 1959 στο Σαλόνι του Τορίνο), η Carrozzeria Allemano (τέσσερα coupe και ένα πρωτότυπο), Carrozzeria Zagato (ένα coupe το 1957), η Carrozzeria Boneschi (το πρωτότυπο «Tight», το 1962 στο Τορίνο και το 1963 στη Γενεύη) και τελευταία χρονολογικά η Carrozzeria Moretti (το 1966 στη Γενεύη).

3500 GTIS/Sebring

H πρώτη GTIS κυκλοφόρησε στους δρόμους την άνοιξη του 1964, με σημαντικές διαφορές από την έκδοση «3500 GTi» της Superleggera, που παρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1960 και αξίζει να αναφερθεί πως ήταν το πρώτο ιταλικό αυτοκίνητο παραγωγής με έγχυση καυσίμου. Eίχε κοντύτερο μεταξόνιο κατά 10 εκατοστά και η διαφορετικότητά της εξωτερικά εντοπιζόταν σε αρκετά σημεία: Περισσότερο τετραγωνισμένη μάσκα με ισχυρότερα sport στοιχεία, ενώ πιο διακριτικός σε γραμμές ο προφυλακτήρας, ανέδιδε καλύτερα την αισθητική τού εμπρός μέρους. Tα δύο στρογγυλά φώτα της Tοuring έγιναν πλέον τέσσερα, με την απαραίτητη τελική διαμόρφωση στο ρύγχος και στο καπό. Σημαντικές ήταν οι αλλαγές και πίσω, αφού τα τριγωνικά πλευρικά παράθυρα μεγάλωσαν αρκετά, τονίζοντας με την παρουσία τους και τις περισσότερο ευθείες γραμμές στην απόληξη του αυτοκινήτου. Aμετακίνητες παρέμειναν, βέβαια, οι πανέμορφες γρίλιες δίπλα στο κατώφλι της πόρτας για την καλύτερη ψύξη του κινητήρα. Tην εικόνα έκλειναν με τον καλύτερο τρόπο οι ακτινωτές ζάντες στους τροχούς, που έδιναν άλλη χάρη στα sport αυτοκίνητα του καιρού εκείνου. Σε ανάμνηση της νίκης στις «12 ώρες» του Sebring το 1957 και με κύριο στόχο την αμερικανική αγορά, η Μaserati «δανείστηκε» το όνομα της διάσημης πίστας για την προώθηση της GTIS. Όσο για την spyder έκδοσή της, που επιμελήθηκε η Carrozzeria Vignale, δεν έφτασε ποτέ στην παραγωγή.

1a serie Tipo AM 101/S

Η πρώτη σειρά της Maserati Sebring παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Παρισιού το 1962 και στην έκθεση αυτοκινήτου του Τορίνο την επόμενη χρονιά. Στο εργοστάσιο έλεγαν πως το μοντέλο τους μπορούσε να φτάσει εύκολα τα 220 χλμ./ώρα τελικής ταχύτητας, με τα 0-100 χλμ./ώρα να έρχονται σε λιγότερα από οκτώ δευτερόλεπτα, επιδόσεις σίγουρα κορυφαίες 56 χρόνια πριν. Για πρώτη φορά σε ιταλικό αυτοκίνητο αυτής της κλάσης, εκτός του χειροκίνητου κιβωτίου των πέντε σχέσεων προσφερόταν και ένα αυτόματο της Borg-Warner των τριών, για να δελεάσει περισσότερο τους υποψήφιους πελάτες στις ΗΠΑ. Ο εξακύλινδρος κινητήρας ενισχύθηκε το 1963, αποκτώντας 15 ακόμη ίππους και φτάνοντας τους 232. Την επόμενη χρονιά, λίγα από τα τελευταία αυτοκίνητα της πρώτης σειράς Sebring, φιλοξένησαν κάτω από το καπό τους τον κινητήρα των 3.7 λίτρων. Η συνολική παραγωγή της «1a serie Tipo AM 101/S», που αποσύρθηκε από το προσκήνιο το 1965, αρίθμησε 348 μονάδες.

2a serie Tipo AM 101/10

Η δεύτερη σειρά της Maserati Sebring που εμφανίστηκε το 1965 είχε ελαφρά ανασχεδιασμένους προβολείς, νέους προφυλακτήρες και νέες πλευρικές γρίλιες. Επίσης, στο πίσω μέρος, τα φωτιστικά σώματα ήταν πλέον τοποθετημένα οριζόντια και όχι κατακόρυφα. Κάτω από το εμπρός καπό της ανέλαβαν υπηρεσία και δύο μεγαλύτερης χωρητικότητας εκδόσεις του επιτυχημένου εξακύλινδρου κινητήρα (ας μη ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο μηχανικό σύνολο προερχόταν από ένα αγωνιστικό μοτέρ, που χρησιμοποιούσε ο Stirling Moss το 1956). Η τετράλιτρη εκδοχή («4000 GΤiS», 4.012 κ.εκ.) ήταν η ισχυρότερη, αφού ανέβαζε την απόδοση του αυτοκινήτου στους 251 ίππους και την τελική ταχύτητά του στα 232 χλμ./ώρα. Η μεσαία («3700 GTi», 3.694 κ.εκ.) διέθετε ισχύ 241 ίππων και είχε επίσης κορυφαίες επιδόσεις, επιταχύνοντας από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε 7,4 δευτερόλεπτα. Το 1969 η σταδιοδρομία της δεύτερης σειράς και του μοντέλου γενικότερα ολοκληρώθηκε, όχι με ιδιαίτερα κομψό τρόπο είναι αλήθεια, εξαιτίας των οικονομικών περιορισμών που έφεραν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε η Maserati. Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που η «Tipo AM 101/10» κόσμησε τη γκάμα του ιταλικού εργοστασίου, αρίθμησε συνολικά 245 μονάδες παραγωγής.