Το αυτοκίνητο ταξίδεψε τον άνθρωπο ακόμη και στην επιφάνεια της Σελήνης, υπακούοντας στους νόμους μιας εντελώς διαφορετικής φύσης.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο «Ψυχρός Πόλεμος» μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων είχε μεταφερθεί από τον κόλπο των Χοίρων –που παραλίγο να κοστίσει μία ακόμη παγκόσμια σύρραξη- στην λεγόμενη κατάκτηση του Διαστήματος. Το σύνθημα του Τζον Κένεντι «να στείλουμε πρώτοι άνθρωπο στο Φεγγάρι» είχε συνεπάρει τους Αμερικανούς, ωστόσο και η Σοβιετική Ένωση του Νικήτα Χρουτσώφ είχε «σηκώσει το γάντι» κι ετοιμαζόταν να απαντήσει. Το 1964 οι δύο ηγέτες αποτελούσαν παρελθόν –ο πρώτος δολοφονήθηκε στο Ντάλας κι ο δεύτερος απομακρύνθηκε από την θέση του Γ.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε.- αλλά παρόλα αυτά, η «διαστημική κόντρα» είχε πια πάρει το δρόμο της και τίποτα δε μπορούσε να τη σταματήσει.
Εκείνη ακριβώς τη χρονιά διατυπώθηκαν οι πρώτες σκέψεις για την κατασκευή ενός σεληνιακού αυτοκινήτου, που θα μπορούσε να διευκολύνει την εξερεύνηση του δορυφόρου της Γης. Τα πρώτα σχέδια υποβλήθηκαν στο Marshall Space Flight Center (MSFC), του οποίου τότε προϊστατο ο φημισμένος Γερμανός αστροφυσικός Βέρνερ φον Μπράουν. Όμως οι προτάσεις εκείνες αποδείχθηκαν απογοητευτικές, αφού τα υποψήφια οχήματα ήταν μεγάλα σε διαστάσεις και πολύ βαριά για τη συγκεκριμένη αποστολή. Έτσι, το «τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα» του «Απόλλων 11» τον Ιούλιο του 1969 πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συνοδεία αυτοκινήτου, αφού ο προβλεπόμενος χρόνος δεν επαρκούσε πλέον για την κατασκευή του. Ωστόσο, δε θα αργούσε η ώρα που οι τροχοί ενός αυτοκινήτου θα σημάδευαν για πάντα την επιφάνεια της Σελήνης…
Στις 28 Οκτωβρίου 1970 η Βoeing έκανε πραγματικότητα το πρώτο σεληνιακό όχημα, που έλαβε την ονομασία LRV (από τα αρχικά των λέξεων Lunar Roving Vehicle). Το αυτοκίνητο εκείνο δοκιμάστηκε εντατικά στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι τον Απρίλιο του 1971 και τέσσερις μήνες αργότερα ταξίδεψε από τη Γη στη Σελήνη με το «Απόλλων 15». Το πλαίσιο του LRV ήταν κατασκευασμένο από ελαφρά κράματα αλουμινίου και διέθετε από ένα ηλεκτροκινητήρα ισχύος ενός τετάρτου του ίππου σε κάθε τροχό, λύση που του έδινε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός τετρακίνητου οχήματος και που φυσικά δεν ήταν καινούργια στην εφαρμογή της: ανάλογες ιδιότητες είχε και το Lohner του 1900, που σχεδίασε ο μεγαλοφυής Φέρντιναντ Πόρσε.
Οι ιδιαιτερότητες βέβαια του σεληνιακού αυτοκινήτου ήταν πάρα πολλές, καθώς έπρεπε να κινηθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο, με βαρύτητα που ισοδυναμούσε με το 1/6 της γήινης ατμόσφαιρας και με πλήρη έλλειψη οξυγόνου. Το LRV αποτέλεσε το πρώτο επανδρωμένο αυτοκίνητο που κύλησε τις ρόδες του στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου. Ήταν αποθηκευμένο με αναδιπλωμένους τροχούς στον όροφο καθόδου της σεληνακάτου, καταλαμβάνοντας χώρο λιγότερο από ένα κυβικό μέτρο και συναρμολογούνταν πολύ εύκολα από έναν αστροναύτη. Διέθετε τροχούς από συρμάτινο πλέγμα, διαμέτρου 81 εκατοστών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σύρμα ήταν χορδές πιάνου με ειδική επικάλυψη. Η ενεργειακή πηγή του αυτοκινήτου ήταν δύο μπαταρίες αργύρου και ψευδαργύρου, τάσεως 36V.
Μπορούσε να κινηθεί με ταχύτητα 14 χιλιομέτρων την ώρα και είχε δυνατότητα μεταφοράς μέχρι 725 κιλών, συμπεριλαμβανομένου του βάρους των δύο επιβατών του, μαζί με τις ογκώδεις στολές τους. Ήταν επίσης εξοπλισμένο με κεραίες υψηλής και χαμηλής ικανότητας λήψεως, τηλεοπτική κάμερα, σακούλες για γεωλογικά δείγματα, καθώς και λασπωτήρες, προκειμένου η σκόνη που σήκωναν οι τροχοί να μη «στολίζει» τους αστροναύτες. Το σεληνιακό αυτοκίνητο μπορεί να έμοιαζε εκ πρώτης όψεως σαν ένα πρωτόγονο «τζιπάκι», στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα πολύ εξειδικευμένο διαστημικό όχημα σχεδιασμένο να λειτουργεί αξιόπιστα σε συνθήκες κενού, σε ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, κινούμενο ταυτόχρονα σε κακοτράχαλο έδαφος.
Το LRV-1 συμμετείχε στην αποστολή «Απόλλων 15» και προσεληνώθηκε στην επιφάνεια του δορυφόρου της Γης στις 29 Ιουλίου 1971. Το τριήμερο της παραμονής του στην επιφάνειά του οδηγήθηκε από τους αστροναύτες Ντέιβιντ Σκοτ και Τζιμ Ίρβιν σε συνολικό χρόνο 3 ωρών και 2 λεπτών, διανύοντας 27,8 χιλιόμετρα. Η σειρά του επόμενου σεληνιακού αυτοκινήτου, του LRV-2, ήρθε τον Απρίλιο του 1972 με το «Απόλλων 16». Στη δεύτερη εκείνη αποστολή οδηγοί του ήταν οι Τζον Γιάνγκ και Τσαρλς Ντιούκ, που διήνυσαν με αυτό 26,7 χιλιόμετρα σε 3 ώρες και 26 λεπτά. Η δράση του ιδιόμορφου τροχοφόρου ολοκληρώθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1972, με το πρόγραμμα «Απόλλων 17». Τότε, το LRV-3 οδήγησαν οι Χάρισον Σμιντ και Ρον Έβανς, καλύπτοντας στην αφιλόξενη για την ανθρώπινη ζωή επιφάνεια της Σελήνης 35,9 χιλιόμετρα σε 4 ώρες και 26 λεπτά.
Τα τρία οχήματα παρέμειναν στην επιφάνεια της Σελήνης μετά το τέλος της αποστολής τους, καθώς ήταν αδύνατο να επιστρέψουν και αυτά πίσω στη Γη, μαζί με τους αστροναύτες. Έκτοτε βρίσκονται στο σημείο όπου τα είχαν εκείνοι αφήσει, ατενίζοντας κάπου στον σκοτεινό ορίζοντα το γαλάζιο χρώμα του πλανήτη, από τον οποίο κάποτε ξεκίνησαν. Σε κάποια από τις επόμενες δεκαετίες, όσο κι αν τώρα αυτό μοιάζει μακρινό, τα LRV θα είναι τα αξιοθέατα των επισκεπτών της Σελήνης, καθώς θα αποτελούν τους σιωπηλούς μάρτυρες του μεγαλύτερου τεχνικού επιτεύγματος στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Κινητήρες: 4 Χ 186,4 Watt Συσσωρευτές: 2 X36V, αργύρου -ψευδαργύρου Μήκος: 3,1 μ. Πλάτος: 1,8 μ. Βάρος στη Γη: 210 κιλά Βάρος στη Σελήνη: 35 κιλά Μεταξόνιο: 2,3 μ. Απόσταση από το έδαφος: 35,5 εκ. Ακτίνα στροφής: 3 μ. Ανάρτηση: διπλά ψαλίδια με διπλές ράβδους στρέψης Αυτονομία: 92 χιλιόμετρα Ανώτατη ταχύτητα: 14 χλμ/ώρα
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
