Στην άσφαλτο της ιταλικής πίστας, που λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών δεν φιλοξενεί σήμερα το Grand Prix της Εmilia Romagna, έλαβε χώρα το 1982 μια από τις πιο σκληρές «εσωτερικές διαμάχες» μεταξύ πιλότων στην ιστορία της Ferrari.
Tο 1982 η Αlfa Romeo και η Lotus εμφανίζουν με τη σειρά τους στις πίστες μονοθέσια με πλαίσια από ανθρακονήματα, ενώ η επιστροφή του Lauda στην αγωνιστική δράση με τη McLaren αναταράσσει τον κόσμο της F1. Για τους Ιταλούς, η περίοδος του υπερτροφοδότη άρχισε στις δοκιμές του Ιταλικού Grand Prix. Στην Brabham, τον Piquet πλαισιώνει ο Patrese και ελπίζουν στον 4κύλινδρο turbο της BMW, που θα κάνει την ομάδα ακόμη ισχυρότερη. Ο Keke Rosberg οδήγησε για την Williams τη νέα FW08, πράγμα που δε θα κάνει ο Carlos Reutemann. Ο Αργεντινός αποσύρθηκε νωρίς στις φυτείες του, αποφασισμένος να μην οδηγήσει ξανά. Ο Μισέλ Τετί επιμελήθηκε το πλαίσιο της Renault RE-30, ενώ στη Ferrari ήξεραν πως έχουν το καλύτερο μονοθέσιο.
Η συνεργασία μεταξύ Φοργκιέρι και Ποστλεθγουέϊτ έκανε την 126 C2 πολύ δυνατή και γρήγορη, αν και δύσκολη στην πίστα. Ο διπλός στροβιλοσυμπιεστής ΚΚΚ του κινητήρα της Ferrari καθιστούσε το σύνολο τόσο αξιόπιστο, που οι Didier Pironi και Gilles Villeneuve δε σκέπτονταν τίποτε λιγότερο από το πρωτάθλημα.
Η περίοδος ξεκίνησε στο Κyalami, όπου ο Prost με το Renault κέρδισε άξια, παρά το χρόνο που έχασε από ένα σκασμένο λάστιχο. Στη Bραζιλία, ο Rosberg ήταν ένας από εκείνους που φώναζαν διαμαρτυρόμενοι: «Δώστε από τώρα το πρωτάθλημα στον Γάλλο για να γυρίσουμε σπίτια μας». Bλέπετε, έχασε τη δεύτερη θέση του αγώνα, όταν το βάρος της Williams βρέθηκε αντικανονικό. Aντίστοιχη ήταν η ζημιά και για τον Piquet, που στερήθηκε τη νίκη για τον ίδιο λόγο. Μετά τις εξελίξεις αυτές, οι εννέα βαθμοί κατέληξαν στον Prost. Ο Lauda στο Long Beach έπεισε τους πάντες ότι είναι γεννημένος νικητής. Με όπλο την εμπειρία του, άφησε τον de Cesaris, που είχε σημειώσει τον απόλυτο χρόνο στις δοκιμές με την Αlfa Romeo, να προηγηθεί στην αρχή. Μετά το αναμενόμενο λάθος του Ιταλού, ανέλαβε την αρχηγία και είδε πρώτος την καρό σημαία. Aυτά έγιναν στους τρεις πρώτους αγώνες εκείνης της περιόδου, στους οποίους η Ferrari είχε συγκεντρώσει μόλις ένα βαθμό, με την έκτη θέση του Pironi στη Βραζιλία (τότε έπαιρναν βαθμούς μόνο οι έξι πρώτοι), ενώ η άνοδος στο τρίτο σκαλί του βάθρου για τον Villeneuve στο Long Beach είχε ακυρωθεί.
Οι ομάδες της FOCA προτίμησαν την αποχή από τον αγώνα της Imola, τον τέταρτο του ημερολογίου, στην εκκίνηση της οποίας παρατάχθηκαν 14 αυτοκίνητα. Οι τεχνικοί της Ferrari θα θυμούνται για χρόνια την αγωνία που πέρασαν εκείνη την ημέρα, βλέποντας τους οδηγούς τους να ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για τη νίκη.
Ο κίνδυνος να τελειώσουν τα καύσιμα ήταν ορατός, αλλά αγνοώντας τον, ο Pironi προσπέρασε τον Villeneuve στον τελευταίο γύρο και τερμάτισε πρώτος. Ο Καναδός πιστεύοντας ότι θα έπρεπε να έχει πλεονέκτημα στην ομάδα έναντι του συναδέλφου του, ανέβηκε πικραμένος και κατηφής στο βάθρο.
Είχε στηρίξει τον Scheckter το 1979 στη μάχη του για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, έκανε υπομονή για ένα ολόκληρο χρόνο στο τιμόνι της απαράδεκτης 312T5, ενώ το 1981 είχε τεράστια συμβολή στην εξέλιξη και στις πρώτες νίκες του νέου turbo κινητήρα της Ferrari. Περίμενε λοιπόν μια διαφορετική αντιμετώπιση, τόσο από τον Pironi, όσο και από την ομάδα. Θα πάλευε για τον τίτλο των οδηγών από τον επόμενο κιόλας αγώνα, που τόσο δηλητήριο πότισε τον κόσμο της Formula 1, κατά τη διάρκεια των επίσημων δοκιμών στην πίστα του Ζolder: Ο Gilles Villeneuve είναι νεκρός. Το κόκπιτ της 126 C2 δεν άντεξε τη βίαιη πρόσκρουση στο στηθαίο, μετά την επαφή των τροχών της Ferrari με εκείνους της Μarch του Jochen Μass. Ο πιλότος εκτινάχθηκε στην άσφαλτο, βρίσκοντας ακαριαίο θάνατο. Ήταν 8 Μαΐου 1982 και πολλά χρόνια αργότερα ο John Watson δήλωσε πως δε θέλει να θυμάται ότι κέρδισε εκείνη την ημέρα.
Μια σειρά καλών τερματισμών και μια ακόμη νίκη στο Zandvoort βοήθησαν τον Pironi να αποσπαστεί σχετικά στην κατάταξη του πρωταθλήματος και να έχει πλέον τον πρώτο λόγο, τις παραμονές του Γερμανικού GP. Η μοίρα όμως του επιφύλασσε στο Hockenheim την πιο άδικη αποχώρηση. Τα πόδια του συνεθλίβησαν, όταν το cockpit της 126 C2 δεν μπόρεσε να τον προφυλάξει από την πρόσκρουση στο στηθαίο. Το ατύχημα έμοιαζε με εκείνο του μεγάλου Καναδού: Οι τροχοί της Ferrari ήρθαν σε επαφή με τη Renault του Prost, κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Η νίκη του Patrick Tambay, με το δεύτερο μονοθέσιο της ομάδας, ήταν μια μεγάλη ένεση για το ηθικό της Ferrari.
Μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς ένδεκα οδηγοί ανέβηκαν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε μια συγκλονιστική σε εξέλιξη περίοδο, που θύμισε σε πολλούς το ηρωικό 1958. Ο πολύ μαχητικός Keke Rosberg πήρε τον τίτλο με μια μόλις νίκη και τα επόμενα χρόνια απέδειξε ότι η προσωπικότητά του είχε τα στοιχεία του πρωταθλητή. Ο ίδιος έλεγε τους επόμενους μήνες στο περιβάλλον του πως πραγματικός νικητής ήταν ο Didier Pironi. Η ατυχία των οδηγών της Ferrari ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού το σασί της «126 C2» αποδείχθηκε ιδιαίτερα επικίνδυνο. Ο θάνατος ως απρόσκλητος επισκέπτης κτύπησε τη Scuderia ουσιαστικά δύο φορές, αφού ο Pironi δεν μπόρεσε ποτέ να επανέλθει στις πίστες και πέντε χρόνια αργότερα σκοτώθηκε σε αγώνα ταχυπλόων. Ο τίτλος των κατασκευαστών ήταν, για την ομάδα των δύο χαμένων πρωταθλητών, μικρή παρηγοριά.
Gilles Villeneuve
Οι περισσότεροι από τους άσους των Grand Prix περίμεναν να δουν στους καθρέφτες τους την κόκκινη Ferrari του να κινείται ακατάσχετα ανάμεσά τους, προσπαθώντας να τους περάσει όλους στην εκκίνηση. Οι θεατές συγκέντρωναν την προσοχή τους στην πρώτη στροφή, εκεί όπου είτε θα είχε καταλάβει την κορυφή είτε θα είχε πέσει πάνω στους προστατευτικούς φράχτες εγκαταλείποντας τον αγώνα. Είχε κάνει την πρώτη του νίκη στην πατρίδα του το 1978, στο τιμόνι μιας Ferrari 312Τ3. Το ηλιόλουστο μεσημέρι των δοκιμών της 8ης Μαΐου στο Ζόλντερ, ο Gilles πλήρωσε με τη ζωή του την επαφή του εμπρός αριστερού τροχού του με τη Μarch του Μass. Για πολλούς η ευθύνη του Γερμανού για το δυστύχημα ήταν μεγάλη, όμως κανένας από τους οδηγούς δεν μπόρεσε ποτέ με ακρίβεια να προβλέψει από ποιο σημείο θα προσπαθούσε να τον ξεπεράσει ο Καναδός. Η ιδιόμορφη ερμηνεία που έδινε στην έννοια της τακτικής κατά τη διάρκεια του αγώνα, η ικανότητά του να παίρνει από το αυτοκίνητο την τελευταία σταγόνα της δύναμής του και η ορμή του δεν έχουν αντιστοιχία με κανέναν από τους σημερινούς άσους. Στην τελευταία νίκη του, η Ferrari 126C που οδηγούσε υπέστρεφε συνεχώς και οι διώκτες του τον πλησίαζαν απειλητικά, όμως κανείς τους δεν κατόρθωσε να τον ξεπεράσει. Θα ήταν ίσως δικαιότερο για εκείνον αν στα αυτοκινητοδρόμια συναγωνιζόταν τους Hawthorn, Behra και Gonzalez. Μαζί με τον πρωταθλητή Scheckter συνέθεσε για τη Ferrari το καλύτερο δίδυμό της μέσα στις πίστες από την εποχή των von Trips, Phil Hill. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο γιος του Jacques κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο, έχοντας ως κύριο προσόν του την ταχύτητα και την τακτική.
Didier Pironi
Ο Didier Pironi, νικητής στο Le Mans το 1978 με Renault Alpine A442, ξεκινούσε την ίδια χρονιά την σταδιοδρομία του στα μονοθέσια με την Τyrrell 009. Οι συχνές του παρουσίες στην βαθμολογία και η ταχύτητά του τον καθιέρωσαν ως τον περισσότερο ελπιδοφόρο νέο οδηγό στην κατηγορία. Το διάστημα 1979-1980 ο Guy Ligier αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τον Μatra V12 και να ανοίξει τους ορίζοντες του με δεύτερο αυτοκίνητο, φορώντας πια τον V8 Cosworth. Τότε ήταν που ο Didier κέρδισε στο Βέλγιο τον πρώτο του αγώνα οδηγώντας κι αυτός τις «Τσιγγάνες». Η συνύπαρξη των δύο άξιων πιλότων δεν ήταν εύκολη, σύντομα όμως οι δρόμοι τους χώρισαν αφού ο Pironi θα κυβερνούσε την επόμενη χρονιά τις Ferrari turbo. Έξι φορές ανέβηκε στο βάθρο των νικητών ο Pironi το 1982, τις δύο από αυτές στο ψηλότερο σκαλί. Χωρίς τον αξέχαστο Villeneuve που πίστευε πως εδικαιούτο μεταξύ τους τον πρώτο λόγο, το πρωτάθλημα με μεγάλη πιθανότητα θα κατέληγε σε αυτόν. Όμως η «τρύπα που ετοιμαζόταν να τον καταπιεί» όπως δήλωσε μετά το ατύχημα του Peterson από το οποίο εκείνος βγήκε με λίγες ζημιές, άνοιξε και πάλι. Στις δοκιμές του Hockenheim το κυψελωτό σασί από φύλλα αλουμινίου της Ferrari δεν άντεξε τις συνέπειες μιας βίαιης πρόσκρουσης, με αποτέλεσμα τον πολύ άσχημο τραυματισμό του. Ύστερα από δυό χρόνια όλοι στην Scuderia τον είχαν ξεχάσει και ο Didier προσπάθησε χωρίς επιτυχία να ξαναγυρίσει το 1985 με τα χρώματα της Ligier. Τον Αύγουστο του 1987 η αυλαία έπεσε τραγικά για τον Pironi σε κούρσα ταχυπλόων, όπου ο άτυχος πιλότος είχε βρεί αγωνιστικό καταφύγιο για τις δραστηριότητές του.