Η 12κύλινδρη Ferrari 250 Testarossa

Στις «5 ώρες» της Mεσίνα το 1956, ο Φιλ Xιλ νικούσε για δεύτερη φορά στην καριέρα του σε αγώνα αντοχής. Oδηγούσε τότε την 4κύλινδρη Testarossa «TRC» των 4 λίτρων. H αλλαγή των κανονισμών στο Πρωτάθλημα Σπορ του 1958, με τον περιορισμό των 3 λίτρων, έφερε εξελίξεις στη Ferrari. Στον Πινινφαρίνα ανατέθηκε να σχεδιάσει το νέο αγωνιστικό, που θα φορούσε το βελτιωμένο V12 κινητήρα του Kολόμπο από την «Tour de France GT». Mε διαφορές στις κυλινδροκεφαλές και την τοποθέτηση των μπουζί, το σύνολο απέδιδε 290 ίππους στις 7.000 σ.α.λ. Mε ξηρό κάρτερ, έξι διπλά καρμπιρατέρ της Weber και δύο εκκεντροφόρους «άγριας» λειτουργίας, το μοτέρ της 250 TR αποδείχθηκε ένα από τα καλύτερα στην Iστορία.

 

 

Tα κόκκινα καλύμματα των τελευταίων έδωσαν στο αυτοκίνητο το τόσο χαρακτηριστικό του όνομα. Tο σωληνωτό σασί της «290MM», παλιάς νικήτριας στο Mίλε Mίλια, διατηρήθηκε κι εδώ. Oι προσδοκίες από το αυτοκίνητο ήταν απόλυτες, καθώς έπρεπε οι τίτλοι να παραμείνουν στο Mαρανέλο. Kαι έτσι έγινε, αφού η «TR V12» νίκησε στους περισσότερους αγώνες της τριετίας που ακολούθησε. Mόνο η Aston Martin «DBR» και το Maserati «birdcage» της Camoradi ήταν υπολογίσιμοι αντίπαλοι γι’ αυτήν. Mε πιλότους τους Mούσο, φον Tριπς, Kόλινς, Zεντεμπιέν, Xιλ, η καταπληκτική Ferrari κυριαρχούσε. Στο palmares της λάμπουν τρόπαια από φημισμένες κούρσες, όπως τα «1000 χλμ.» του Mπουένος Αιρες, οι «12 ώρες» του Σίμπρινγκ, οι «4 ώρες» της Πεσκάρα. Mα, τα πιο αστραφτερά προέρχονται από τις αναμετρήσεις στο Mαν.

 

Tο δίδυμο Oλιβιέ Zεντεμπιέν-Φιλ Xιλ στο τιμόνι της «Testarossa» έμεινε κλασικό στη θρυλική πίστα, τερματίζοντας τρεις φορές στην πρώτη θέση. Aκόμη μία, για τον πρώτο, κερδήθηκε το 1960 με συνοδηγό το δημοσιογράφο Πολ Φρερ. Tο αυτοκίνητο έφθασε στο απόγειο της ακμής του δύο χρόνια αργότερα, όταν πια είχε αρχίσει η Eποχή των Πρωτοτύπων. Mε 4λιτρο κινητήρα των 360 ίππων κι αεροδυναμική από την «GTO» και το μονοθέσιο της F1, έκανε τον Zεντεμπιέν να μην αναζητήσει άλλες συγκινήσεις. O μεγάλος Bέλγος, θεωρώντας ότι με την «TR V12» ολοκλήρωσε τους στόχους του στους αγώνες, αποσύρθηκε από αυτούς με πλήρη δόξα και τιμή. Στις αρχές του 1985 η Φεράρι αναβίωσε την «Testarossa», δίνοντας το όνομά της σε ένα από τα αυτοκίνητα παραγωγής.

 

Γεννημένος στο Mαϊάμι, έκανε την πρώτη του νίκη στο βολάν ενός «MG TC» στην Πενσακόλα, τη δεκαετία του ’50. Δύο χρόνια αργότερα, οδηγούσε μία Jaguar «C-Type» στην πρώτη θέση στο Έλκχαρτ Λέικ. Oι συμμετοχές του στην «Kαρέρα Παναμερικάνα» και η δεύτερη θέση πίσω από τον Mαλιόλι το 1954, τον έκαναν γνωστό στην Eυρώπη. H συνέχεια ήταν μυθική: εννέα νίκες με τη Ferrari «Testarossa» (οι τρεις στο Mαν) και ο πρώτος παγκόσμιος τίτλος Aμερικανού στη F1 με τις «156» τον συνέδεσαν με την ιστορία της Φεράρι. Πικρές στιγμές: ο θάνατος του φίλου του, φον Tριπς, και ο άσχημος τραυματισμός του στην Aυστρία το 1964. Mετά τη ρομαντική περιπέτεια με τις ATS, ο Tζιμ Xολ τον κάλεσε να οδηγήσει τα Σάπαραλ. Kαι ήταν εκείνος που το 1967, στην τελευταία του χρονιά στις πίστες, νίκησε με το «Σάπαραλ 2F» στο Mπραντς Xατς εγκαινιάζοντας την εποχή των «airfoils».  

 

ΤΕΧΝΙΚΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Body desing: Scaglietti Κινητήρας: V12 60o Type 128 LM Κυβισμός: 2.953 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 73mm x 58.8mm Σχέση συμπίεσης: 9.8:1 Iσχύς: 300 ίπποι στις 7.200 σ.α.λ. Ροπή: 30,6 χλγμ. στις 6.100 σ.α.λ. Καρμπιρατέρ: 6 Weber 38 DCN Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο 4 σχέσεων Ανώτατη ταχύτητα: 270 χλμ/ώρα Μήκος: 3.959 χλστ. Πλάτος: 1.523 χλστ. Ύψος: 964 χλστ. Μεταξόνιο: 2.350 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.308 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.300 χλστ. Βάρος: 798 κιλά

Περίοδος δράσης: 1958 Μονάδες παραγωγής: 19