Ο κορυφαίος Έλληνας οδηγός αγώνων έδωσε χρώμα, ήχο και εικόνα σε μια γενιά φίλων του αυτοκινήτου που μεγάλωσε χωρίς τις σημερινές ηλεκτρονικές ανέσεις, όπου η αμεσότητα της πληροφορίας συχνά σκοτώνει το συναίσθημα και τον αυθορμητισμό.
Όλα αυτά συνέβησαν τα χρόνια που έπρεπε να περπατήσεις πολύ και να αλλάξεις ένα σωρό λεωφορεία για να βρεθείς κοντά σε ένα Ακρόπολις ή ένα ράλλυ του ελληνικού πρωταθλήματος ή στο Τατόι (τυχεροί που δε χάσαμε έστω το τέλος του). Που χρειαζόταν να μαζεύεις λεφτά για καιρό, προκειμένου να αγοράσεις μια ειδική έντυπη έκδοση αυτοκινήτου και που μπορούσες να δεις στην τηλεόραση τα ευρωπαϊκά (μόνο) Grand Prix (κι αυτά ασπρόμαυρα). Που ένα χαμόγελο του Μπερνάρ Νταρνίς (για παράδειγμα) ήταν αρκετό για να σε κάνει χαρούμενο για μήνες. Που ήξερες πως όταν περάσουν οι «θεοί» θα έχεις στη διάθεσή σου μόνο μερικά δευτερόλεπτα ευτυχίας, χωρίς τη δυνατότητα να τα φωτογραφίσεις, να τα καταγράψεις ή να τα περιγράψεις στο twitter ή στο facebook. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις, ήταν να τα αποτυπώσεις στη μνήμη σου (που τελικά μόνο ασθενική δεν ήταν, αφού ακόμα και τώρα θυμάσαι κάθε δευτερόλεπτο). H δύναμη της εικόνας, η δύναμη του νου, η δύναμη της μνήμης…
Τότε λοιπόν, βασιλιάς στην καρδιά σου ήταν ο Γιώργος, ο ένας…
Ο άνθρωπος που ήξερες ότι θα ανταμείψει το σκαρφάλωμά σου στο βουνό ή το ταξίδι ως το Τατόι (με μηχανάκι, με ποδήλατο ή με ωτο-στοπ). Κι εκείνος, σαν να το ήξερε, έκανε τα πάντα για να σε ευχαριστήσει. Δε μπορούσες παρά να τον λατρέψεις και (νοερά, λόγω συνεσταλμένου χαρακτήρα) να είσαι μαζί με εκείνους που τον σήκωναν στα χέρια, γεμάτοι ενθουσιασμό.
Σε ευχαριστούμε, Γιώργο Μοσχού, ειλικρινά…
Τρεις και βάλε δεκαετίες αργότερα, η δύναμη της τεχνολογίας (στην περίπτωσή μας, λέγε με youtube) έχει πια τον τρόπο να ταξινομήσει λίγο τις εφηβικές αναμνήσεις, έστω κι αν χρειάζεται λόγω του κακού ήχου -αν υπάρχει κι αυτός- να βυθίσεις τα ακουστικά μέσα στα αυτιά σου «για να το ξαναζήσεις». Μπορείς να ξαναδείς τις αγαπημένες εικόνες, αλλά και εκείνες που (γαμώτο!) έχασες, επειδή ήσουν αρκετά μικρός για να κυκλοφορήσεις μόνος σου.
Γιώργος Μοσχούς, για πάντα…
Tατόι 1970: Με τον αριθμό 9 στις πόρτες..
Τατόι 1972: Με τη GTAm